Ήρθε ο Covid. Ήρθε η καραντίνα. Κάποιοι ξαναγυρίσαμε κανονικά στις δουλειές μας, άλλοι γίναμε όψιμοι remote workers, κάποιοι έχασαν τη δική τους δουλειά και δεν είναι πια σαν τους άλλους. Μετά για τους πιο τυχερούς ήρθαν και οι καλοκαιρινές διακοπές. Δειλά-δειλά αρχίσαμε να ξαναβλέπουμε φίλους. Από τότε στις πρώτες συναντήσεις μας… στιγμές αμηχανίας. (more…)
Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 18. Τελευταία.
Καλό μήνα! Με προοπτικές, διαφορετικές, καλύτερες ή χειρότερες δεν ξέρω, πάντως μου αρέσει που υπάρχουν προοπτικές. (more…)
Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 17
Ναι το ξέρω, λείπουν μέρες από το ημερολόγιό μου. Μα αποφάσισα να βάζω αριθμό μόνο στις ημέρες για τις οποίες γράφω. Μέρες που δεν κράτησα σημειώσεις είναι σαν να μην τις έζησα. Γι’ αυτό άλλωστε κρατάω ημερολόγιο, για να κρατήσω στη συνείδησή μου ότι ήμουν εδώ (στον πλανήτη Γη) αυτές τις μέρες. (more…)
Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 16
Χτες βράδυ είδα το “Καναρινί ποδήλατο”, μια ελληνική ταινία του 1999 που σε αφήνει με μια γλυκιά αλλά όχι γλυκερή αίσθηση εμπιστοσύνης στο ανθρώπινο είδος και στους καλούς δασκάλους και όχι μόνον του σχολείου. (more…)
Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 15
Με κούρασε η καραντίνα: έχει αρχίσει να μου λείπει πολύ η σωματική επαφή. Κι ενώ η αίσθηση της αφής μου υποφέρει από πείνα, κάνω υπερ-αναπλήρωση”ταΐζοντας” τις υπόλοιπες αισθήσεις μου με ερεθίσματα: (more…)
Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 14
Σήμερα σου έχω τροφή για το σώμα και για το πνεύμα σου. Για το πνεύμα και για το σώμα σου. (more…)
Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 13
Μια κατά τα άλλα αδιάφορη Δευτέρα του Πάσχα μεταμορφώθηκε από ένα τηλεφώνημα: Μια που δεν μπορούσα να πάω στο ταχυδρομείο για τις καθιερωμένες κάρτες και γράμματα αποφάσισα να τηλεφωνήσω στη θεία Betty (83 ετών), αδελφή του Evans στο Σικάγο για να μάθω από πρώτο χέρι αν είναι καλά στην υγεία της και πώς τα βολεύει […]
Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 12
Η ημέρα του Αγίου Πάσχα ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Άνοιξα για πρώτη φορά μόνη μου ένα μπουκάλι κρασί. Βλέπεις, πάντα άφηνα κάποιον άλλο να μου το πάρει από τα χέρια και να κάνει τη δύσκολη δουλειά. Που τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολη. Κι έτσι επέκτεινα τα σκιλς μου! Επίσης το πασχαλιάτικο αρνάκι στη γάστρα […]
Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Αναστάσιμο
Σήμερα εκεί που έκανα μικρές οικιακές εργασίες μου ήρθε σαν αστραπή στο μυαλό ένας από τους αγαπημένους μου μύθους, αυτός για το Θησέα και το Μινώταυρο. Θυμήθηκα που ο Θησέας σκοτώνει το Μινώταυρο και επιστρέφει στην Αθήνα νικητής αλλά ξεχνάει να αλλάξει τα μαύρα, πένθιμα πανιά στο πλοίο του με τα λευκά της χαράς κι […]
Ανοίγω το στόμα μου. Ημερολόγιο. Ημέρα 10
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι τακτικά τους αγαπημένους πεθαμένους μου. Τον μπαμπά μου, που μας άφησε χρόνους πριν δυο χρόνια. Τον θείο Evans από το Σικάγο που έφυγε από τον κόσμο ανήμερα Πρωτοχρονιάς του 2020. Τον παππού μου (πάνω από 20 χρόνια φευγάτο) που τον είδα χτες σκαλίζοντας παλιά άλμπουμ σε μια φωτογραφία. (more…)
Στα πλήκτρα… η Αγγελική (εγώ δηλαδή), γράφω, αντιγράφω, καταγράφω, σκέψεις, εντυπώσεις και συναισθήματα. Εκπροσωπώ τα 3Μ – όχι τα περίφημα αυτοκόλλητα χαρτάκια αλλά μπλόγκερ, μεταφράστρια, μαμά, όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά.
Με βρίσκετε και εδώ
