Καραβάκια στην κουζίνα

Ο γιός σε εκδρομικό τριήμερο και η μαμά, αφού αλώνισε την Αττική, από Ψυρρή μέχρι Πάρνηθα, πραγματοποιεί μία απωθημένη επιθυμία που είχε τότε που ήταν πολύ-πολύ μικρή και της λέγανε να μη λερώνεται, να μην κάνει θόρυβο και όλα αυτά τα ωραία. Παιχνίδια με το νερό!

Πέρυσι αποφάσισα να αλλάξω τον επί μια δεκαετία σπασμένο νεροχύτη της κουζίνας. Κι επειδή το παλιό σύστημα ήταν ένας νεροχύτης με δύο μικρές μίζερες γούρνες (η κατασκευαστική μόδα του ’80-’90) αποφάσισα να εγκαταστήσω στη θέση του έναν στις ίδιες διαστάσεις, όμως με μία ωραιότατη ενιαία γούρνα, όπου θα μπορούσα να πλένω ένα ταψί οποιασδήποτε διάστασης , χωρίς να καταφεύγω σε περίεργα ακροβατικά. Όπερ και έκανα. Μια μέρα, εκεί που έβλεπα το καινουργές ανοξείδωτο μέταλλο να αστράφτει στις ακτίνες του ήλιου μου ήρθε η γαργαλιστική ιδέα: ένας στόλος χρωματιστές βαρκούλες. Το είπα στον γιο μου αλλά ως έφηβος με ορατό πλέον χνούδι στο άνω χείλος κούνησε αποδοκιμαστικά τα φρύδια του και μου είπε την αγαπημένη του ατάκα «Καλά, υιοθετημένος είμαι»! Απτόητη όμως, εξέδραμα στο χαρτοπωλείο της γειτονιάς, αγόρασα μερικά χρωματιστά Α4 της αρεσκείας μου, και όταν ο μικρός έφυγε, κάθισα μπροστά στο τραπέζι της τραπεζαρίας και άρχισα να διπλώνω τα χρωματιστά χαρτάκια μου. Γέμισα τον νεροχύτη με νερό μέχρι τη μέση και τα άφησα τα καραβάκια μου ένα-ένα να αρμενίσουν. Μου άρεσε που κάνανε από μόνα τους βόλτες στο νερό. Όποιος από εσάς είναι φυσικός είμαι σίγουρη ότι μπορεί να εξηγήσει τι τα κάνει να κινούνται από μόνα τους χωρίς να τα σπρώξεις και γιατί μετά σταματούν, πάλι από μόνα τους. Έπαιξα, φωτογράφισα και μετά άφησα τις βαρκούλες μου να στεγνώσουν (!) στο στραγγιστήρι των πιάτων. Σας πληροφορώ ότι γίνανε κουκούλια και τώρα κοσμούν το ραφάκι της εισόδου στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Καλόν Ιούλιο, καλό καλοκαίρι, και να παίξετε όσο πιο πολύ μπορείτε!