Πώς τρώγεται ο ελέφαντας; Μπουκιά-μπουκιά, λέει ένα παλιό ανέκδοτο. Το ίδιο και το περισσεμένο τσουρέκι που μόλις έχει αρχίσει να ξεραίνεται. Το κόβουμε φέτες και τις φέτες κυβάκια με πλευρά 1 εκατοστό. Βάζουμε τα τσουρεκο-κυβάκια μέσα σε σακούλες που κλείνουν αεροστεγώς και τα πετάμε στην κατάψυξη. Από εκεί, όποια στιγμή επιθυμήσουμε, μπορούμε να τα βουτήξουμε σε κρέμα σοκολάτας για ψευτοπροφιτερόλ, να τα γαρνίρουμε πάνω σε γιαούρτι παρέα με ψιλοκομμένα φρούτα, ακόμα και να τα απολαύσουμε μόνα τους σαν σνακ μια που έχουν διαφορετική, καλύτερη γεύση, σύμφωνα με δήλωση του γιου μου (η αλλαγή σχήματος και μεγέθους τα αναβαθμίζει!). Το καλό με τα κυβάκια είναι ότι ξεπαγώνουν στο λεπτό λόγω μεγέθους. Μη σκάτε που δεν το ανακαλύψατε νωρίτερα γιατί με φρέσκο τσουρέκι δεν γίνεται δουλειά, είναι πολύ αφράτο για να κοπεί σε ευπρεπείς μπουκίτσες. Την εφεύρεση της πατέντας τη χρωστάω σε ένα αποτυχημένο κέικ που έφτιαξα προ καιρού, τούβλο σωστό, που το αγόρι μου αρνήθηκε να φάει μετά τη δοκιμή της πρώτης φέτας. Έτσι το τεμάχισα σε κυβάκια που μπήκαν στην κατάψυξη αλλά ω του θαύματος δεν έμειναν εκεί για πολύ!
Family Stories
Την Κυριακή αποφάσισα τελευταία στιγμή να δω τη θεατρική παράσταση Family Stories. Τελευταία στιγμή και τελευταία παράσταση. Ευκαιρία και να «κατασκοπεύσω» το 2ο Πειραματικό Λύκειο Αμπελοκήπων του οποίου μια σχολική αίθουσα είχε επιταχθεί ως θεατρική σκηνή για την περίσταση. Γραμμένο από τη συνομήλική μου Σέρβα Biljana Srbljanovic, ακτιβίστρια, δημοσιογράφο και θεατρική συγγραφέα, που έζησε τον πόλεμο στο πετσί της στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το έργο μιλάει με γκροτέσκο τρόπο για τη βία και συνομιλεί με τη βία. Τη βία στην οικογένεια, τις φιλικές και ερωτικές σχέσεις, τη βία στα κράτη. Εμένα μου μίλησε για τη βία που φέρω μέσα μου που άλλοτε βγαίνει προς τα έξω με λόγια, χειρονομίες, πράξεις που βρωμίζουν τους οικείους μου και άλλοτε μένει εκεί κρυμμένη, βουβή, και γίνεται θλίψη. Κάποιες ευτυχείς στιγμές βγαίνει έξω και γίνεται σκάψιμο στις γλάστρες, σιδέρωμα σε στοίβες ρούχων, χτύπημα στα πλήκτρα (του υπολογιστή) και τότε νομίζω πως τη βλέπω να υπερίπταται πάνω από τα κεφάλια μου και να απομακρύνεται ενώ εγώ νιώθω πιο ελαφριά. Οι ηθοποιοί στη σκηνή υποδύονται πολλαπλούς ρόλους, είναι «ενήλικοι που υποδύονται παιδιά που υποδύονται ενήλικους» (καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό όταν δεις την παράσταση). Γίνονται κυνικά βίαιοι αναμεταξύ τους, σκοτώνουν για τις ανάγκες του έργου πολλές φορές τον μπαμπά και τη μαμά τους και σου προσφέρουν μια ευκαιρία να «δεις» το κακό μέσα σου, να αναμετρηθείς μαζί του και εντέλει να νιώσεις λύτρωση. Σήμερα έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που ενημέρωνε πως το έργο πήρε παράταση μέχρι τις 4 Μαΐου. Πάτε να το δείτε. Το σχολείο βρίσκεται στα 100 μέτρα από τον σταθμό Αμπελόκηποι του μετρό και το εισιτήριό σας μπορείτε να το προμηθευτείτε και ηλεκτρονικά με έκπτωση. Added bonus: η άγρια φύση στα πίσω στενά του σταδίου του Παναθηναϊκού, που ξεφυτρώνει μέσα από το χώμα που ξέμεινε(!) σε μικρούς ανοικοδόμητους τόπους , δέντρα ακαθόριστου προελεύσεως ντυμένα με φρέσκα πράσινα φύλλα και ανοιξιάτικα λουλούδια αναιδώς ανθισμένα…
Οι (ψηφιακές) γειτονιές ανθίζουν
Για να πας κάπου δεύτερη φορά πρέπει να γλυκαθείς την πρώτη. Έτσι εγώ πάτησα για δεύτερη φορά τα ποδαράκια μου στο κόκκινο χαλί …ε, στη φούξια σκάλα του Hub ήθελα να πω και βρέθηκα ξανά φέτος στις Ψηφιακές Γειτονιές, με περισσότερη πεποίθηση αυτή τη φορά, αφού είχα θετικές προσδοκίες (που επιβεβαιώθηκαν) και αφού περιστοιχιζόμουν από πολλά γνώριμα πλέον πρόσωπα που απέδειξαν στον χρόνο που πέρασε την ανθρώπινη ποιότητα και την ικανότητά τους. Κι ύστερα, …μας περιέλαβαν οι ειδικοί! Πώς να το πω για να με καταλάβετε και να με πιστέψετε κιόλας όσοι δεν είσαστε εκεί: Πέρασα 36 ώρες (ακόμα και στον ύπνο δηλαδή) σε ένα συνεχές high (συγνώμη αλλά εδώ η αγγλικούρα ταιριάζει), ντοπαρισμένη από το συνεχές κύμα δημιουργικότητας, καινοτόμων ιδεών και προσωπικών οραμάτων των ομιλητών. Οι εισηγητές όλων των ομιλιών και των εργαστηρίων, έχοντας πέσει και ξανασηκωθεί τουλάχιστον από μία φορά και στη συνέχεια περπατήσει ο καθένας τους με επιτυχία το δικό του επαγγελματικό μονοπάτι, ήρθαν εξαιρετικά προετοιμασμένοι, έπασχαν όλοι τους από οξεία «δημιουργίτιδα» και επιδόθηκαν με επιτυχία στην ανακίνηση των δημιουργικών παθών εμού και των υπολοίπων blogger και μη blogger του ακροατηρίου. Στα ενδιάμεσα έπινα ευωδιαστό ελληνικό καφέ (αδυναμία μου) φρεσκοψημμένο από ευειδείς νέους σε μπακιρένιο μπρίκι, στον πάγκο ενός εκ των χορηγών – γιατί μια γειτονιά που σέβεται τον εαυτό της έχει και το καφενείο της – και αντάλλασσα αγκαλιές, φιλιά, νέα και ενθαρρυντικά σχόλια με παλιούς και νέους γνώριμους. Ενθουσιασμός και συγκίνηση όταν τυχαία έπεσα πάνω στη [ilink url=”http://edwkiekei.blogspot.gr”]Μαρία Αρναουτάκη[/ilink] που τη διάβαζα από τότε που εκείνη ήταν φοιτήτρια κι εγώ δεν είχα ακόμα ξεκινήσει το δικό μου blog, αλλά που δεν την είχα δει ούτε σε φωτογραφία!
Γέμισα ένα τετράδιο που έχω ήδη διαβάσει δύο φορές (αλήθεια λέω!) και από αυτό θέλω να μοιραστώ τις εξής γραμμούλες:
- Μοιράσου αυτό που δημιουργείς (ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα αγγίξεις) από τη [ilink url=”http://www.slideshare.net/sofiagk/sofia-gkiousou”]Σοφία Γκιούσου[/ilink]
- Η φύση είναι η πιο έντιμη η δασκάλα λέει η Βέτα από το Σχολείο της Φύσης δια στόματος [ilink url=”http://kapaworld.blogspot.gr”]Κατερίνας Χλωροκώστα[/ilink]
- Είναι σημαντικό να γράφουμε για καλά παραδείγματα και καλές πρακτικές στην εκπαίδευση (και οπουδήποτε αλλού, συμπληρώνω εγώ) είπε ο Γιάννης Γιαννούδης από την κοινότητα http://einai2030.gr/
- «Κλέψε σαν Καλλιτέχνης» μας προέτρεψαν οι Βασίλης Βαρδάκας και Βλάσης Μαρωνίτης που έφτιαξαν με τα χεράκια τους έναν [ilink url=”http://www.keybooks.gr”]εκδοτικό οίκο[/ilink], προτροπή που ήρθε και κούμπωσε με τις οδηγίες του [ilink url=”http://provatos.blogspot.gr”]Βαγγέλη Προβιά[/ilink] που διδάσκει δημιουργική γραφή για το «Πώς και τι κλέβουμε όταν συγγράφουμε».
- Η μικρή λεπτομέρεια «Ξεκίνησα το blogging στο στρατό για να μην χάσω την επαφή μου με το χώρο του design» που είπε ο Yatzer (Κώστας Βογιατζής), δημιουργός του διάσημου πλέον http://www.yatzer.com. Μην υποτιμάτε τη δύναμη του blogging!
- Και τελειώνω με το μότο της δημοσιογράφου και blogger [ilink url=”http://31ebdomades.blogspot.gr”]Κέλλυς Σώκου[/ilink] που λέει ότι δεν νοείται blogging ή οποιαδήποτε άλλη δημιουργική, παραγωγική δραστηριότητα αν δεν έχουμε κάτι να προσφέρουμε στον άλλον, να «μπλογκοσφέρουμε» όπως όμορφα το διατύπωσε.
Ελπίζω όλοι να προσφέραμε κάτι και να πήραμε κάτι από τις Ψηφιακές Γειτονιές. Συγχαρητήρια στην αγαπημένη διοργανώτρια ομάδα που συνεχίζει με πάθος και συνέπεια! Εύχομαι σε όλους να ανθίσουν οι γλαδιόλες σας!
Στον κάλαθο, στον κάλαθο (των αχρήστων)
Ένα κομμάτι του εαυτού μου που βρίσκω μπρος μου κάθε μέρα και που με φρικάρει κανονικά είναι η παροιμιώδης ακαταστασία μου σε συνδυασμό με τη μανιώδη συλλογή χαρτιού κάθε είδους (βλέπε σημειώσεις από διάφορες εκδηλώσεις, φυλλάδια, αφίσες, προγράμματα θεάτρων, κινηματογράφων, ένθετα εφημερίδων, περιοδικά και βεβαίως βιβλία). Επειδή δεν είμαι πια έφηβη που κάνει την επανάστασή της σκορπώντας παντού τα υπάρχοντά της, πέρα από την ψυχανάλυση που θα μου πρότειναν κάποιοι, έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό για να μην «κατσαριδιάσουμε» όπως θα έλεγε η μαμά μου. Η τελευταία μου ανακάλυψη είναι η σκουπιδοσακούλα με «ονοματεπώνυμο». Δηλαδή, παίρνω μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών – ξέρετε, από αυτές τις πράσινες των 45 λίτρων που πουλάνε ρολό στα σουπερμάρκετ – και γράφω απέξω με χοντρό ανεξίτηλο μαρκαδόρο και ευμεγέθη γράμματα PAST (πέστο παρελθόν ελληνικά αλλά το PAST έχει τα μισά γράμματα και σημειολογικά σημαίνει περισσότερα πράγματα για μένα). Αντί γι’ αυτό μπορείτε να διαλέξετε οποιοδήποτε άλλο χαρακτηρισμό εκφράζει για σας το περιεχόμενο με το οποίο σύντομα θα γεμίσει η σακούλα: για πέταμα, άχρηστα, περασμένα-ξεχασμένα, στον αγύριστο κ.ο.κ. Στη συνέχεια αναλαμβάνω ένα ράφι, ένα συρτάρι, γενικότερα μια οριζόντια επιφάνεια (π.χ. τραπέζι ή πάτωμα) και την «ελαφρώνω» από ότι κρίνω ότι κρίνω ότι δεν χρειάζομαι πια (στην περίπτωσή μου χαρτιά). Φυλάω τη σακούλα σε μέρος που εγώ αποφασίζω και επαναλαμβάνω άπαξ ημερησίως μέχρι να γεμίσει η σακούλα. Για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα αφιερώνω μία μέρα στο ξεκαθάρισμα με στόχο να γεμίσει η σακούλα την ίδια μέρα και να πάει περήφανη στον κάδο των σκουπιδιών του δήμου (ή σε κάποιον αποδέκτη που θεωρεί το περιεχόμενο χρήσιμο). Ίσως μία σακούλα σας είναι αρκετή για να ξεφορτώσετε τα «άχρηστα» που έχετε συσσωρεύσει, ίσως χρειάζεστε περισσότερες. Αυτό που βοηθάει πολύ τη διαδικασία είναι να κοιτάς το όνομα με το οποίο έχεις βαφτίσει τη σακούλα επειδή σου θυμίζει τον στόχο σου. Δεν θυμάμαι αν διάβασα κάπου τη «μέθοδο» ή την εμπνεύστηκα μόνη μου. Πάντως λειτουργεί, λυτρώνει και μ’ αρέσει!