Κι άλλος αγώνας, κι άλλο στάδιο, καινούριες σκέψεις

Οι διάλογοι που ακολουθούν δεν είναι μυθοπλασία. Είναι ατάκες που πέσανε στην αληθινή ζωή και που τις κατέγραψα με προσοχή στο τετράδιό μου μετά το συμβάν γιατί θεώρησα χρέος μου να μην τις ξεχάσω. Κάποιες δε από αυτές, μου προκαλέσανε τόσο θυμό και ντροπή, που στη συνέχεια καταχώνιασα το τετράδιο για πολύ καιρό κάτω από σωρό άλλων χαρτιών για να τις ξεχάσω. Μιλάω με αντιφάσεις, το ξέρω. Είμαι μαμά ενός εφήβου – σας το ‘χω ξαναπεί. Ο γιος μου ασχολείται με κλασσικό αθλητισμό, τελευταίως και με πρωταθλητισμό. Αυτή του η προτίμηση μας φέρνει κατά καιρούς σε στάδια της Αττικής και όχι μόνον.

stivos

Στον πρώτο του αγώνα εκτός Αττικής λοιπόν βρέθηκα κι εγώ η αδαής σε μία αθλητική διοργάνωση με νεαρόκοσμο από αθλητικούς συλλόγους από διαφορετικές γωνιές της Αθήνας και από διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας. Εφηβική ενέργεια και αδρεναλίνη στο μάξιμουμ, αέρας κορεσμένος από προσδοκίες γονέων και προπονητών, αμήχανα γέλια και πειράγματα, ενθουσιασμός και φευγαλέο φλερτ από την κερκίδα όταν στο στίβο κατεβαίνανε συναθλητές του ιδίου συλλόγου αλλά του αντίθετου φύλου – συγχωρήστε με αν δεν είμαι politically correct, οι κεραίες μου δεν είναι ακόμα τόσο ευαίσθητες για να πιάνουν το φλερτ ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου.

Μιας που το δικό μου παιδί ήταν στο «ζέσταμα» και αργούσε να διαγωνιστεί είχα απεριόριστο χρόνο να ρεμβάσω, να παρατηρήσω, να «μυρίσω» τι γίνεται γύρω μου. Ανέβηκα στο πάνω μέρος των κερκίδων που ήταν άδειο για να θαυμάσω πίσω μου τη θέα. Και τότε ήταν που έφτασε στ’ αφτιά μου μια συζήτηση, μονόλογος πες καλύτερα, μια που ο αποδέκτης του λογύδριου δεν μιλούσε. Η φωνή ήταν ανδρική, δυνατή, καθαρή και επιτακτική.
«Τι ήταν αυτό που έκανες; Αν είναι να κάνεις τέτοια, αν είναι να κάνεις τον κόσμο να γελάει μαζί σου, να δίνεις χαρά στους άλλους, καλύτερα να μην ξανακατέβεις σε αγώνες. Καλύτερα ασχολήσου με κάτι άλλο στον ελεύθερο χρόνο σου, ξέρω εγώ, γίνε τραγουδίστρια, παίξε στο θέατρο. Πάντως σε αγώνες δεν μπορείς να ξανακατέβεις για να λένε οι άλλοι ‘Βρε κοίτα πώς τρέχει, σαν μαλακισμένο, σαν ηλίθιο. Ούτε να τρέξει δεν ξέρει’. Εσύ μπερδεύεσαι και στην εκκίνηση».

young_runner

 

Ένιωθα το πρόσωπό μου να ζεσταίνεται, τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν, το αίμα μου να αναβαίνει στην κυριολεξία στους κροτάφους μου. Φορούσα μαύρα γυαλιά και έστρεψα διακριτικά το κεφάλι για να δω τους πρωταγωνιστές αυτού του διαλόγου. Εκείνος, ο προπονητής δηλαδή, ένας άντρας γύρω στα 35, πολύ σίγουρος για αυτά που τολμούσε να ξεστομίζει, τόσο που να μην νοιάζεται για το ότι άκουγαν και άλλοι – ίσως και να του άρεσε κιόλας. Απέναντί του, μια δεκαεξάχρονη με μαλλιά αλογοουρά, μάτια σκοτεινιασμένα, έτοιμα να κλάψουν, ένευε με το κεφάλι σιωπηλά και περίμενε να περάσει ο καταρράκτης της ταπείνωσης και των προσβολών. Ευτυχώς κάποτε τελείωσε εκείνος και την άφησε να φύγει. Την παρακολούθησα με το μάτι να κατεβαίνει τα σκαλιά, γρήγορα, άγαρμπα, να βρίσκει τους φίλους και τις φιλενάδες της για να ξεσπάσει σε κλάματα στον ώμο μιας, της πιο αγαπημένης ίσως. Ένα κορίτσι ψηλό, αθλητικό, με σκούρα σγουρά μαλλιά και μεγάλα μάτια, ένα κορίτσι από αυτά που είναι όμορφα αλλά δεν το ξέρουν, φαίνεται από το στήσιμο και την περπατησιά τους. Θα μπορούσε να ήταν και άσχημη, δεν θα μας πείραζε καθόλου, όμως όταν δεν έχεις επίγνωση των «όπλων» και των ταλέντων σου εύκολα αφήνεις τους ισχυρούς άλλους να σε «πατάνε».

Όταν το κορίτσι έφυγε εκείνος άναψε ένα τσιγάρο (Μα στις κερκίδες, στον αγωνιστικό χώρο; Μα ο προπονητής, ο σούπερ- ντούπερ αθλητής; Μα ενώπιον των παιδιών που σε θαυμάζουν και σε έχουν για πρότυπο;) και στάθηκε ατάραχος και αυτάρεσκος να το απολαύσει. Την είχε ολοκληρώσει επιτυχώς την αποστολή του. Είχε τσακίσει το ηθικό της «άχρηστης». Στο μυαλό του την είχε ήδη με το ένα πόδι έξω από την ομάδα. Να μην του χαλάει την πιάτσα και το δικό του καλό όνομα. Ίσως το κορίτσι πράγματι να μην ταίριαζε σε αυτόν τον χώρο των ρεκόρ και των υψηλών προσδοκιών. Αλλά ο τρόπος εξοστρακισμού της δεν έπαυε να είναι χυδαίος.

little girl playing by the fountain

Αισθάνθηκα αμέσως ότι όφειλα στον εαυτό μου κάτι να κάνω. Και ήξερα με βεβαιότητα τι: Να πάω να τη βρω. Όταν σταμάτησε να κλαίει κατέβηκα τα σκαλιά και την πλησίασα. Της είπα «Γεια σου κοπελιά. Έχω έρθει για να δω τον γιο μου». Φοβερή ατάκα. Και το πουλάκι μου, αντί να με σιχτιρίσει που είχε τις μαύρες της, γύρισε στο μέρος μου, χαμογέλασε και μου είπε «Γεια σας». «Αν σου αρέσει να τρέχεις συνέχισε το στίβο και μην ακούς κανέναν. Δεν έχει σχέση με τις επιδόσεις. Όμως άλλαξε προπονητή. Κανείς δεν επιτρέπεται να σου φέρεται έτσι. Μπήγει τα κλάματα. «Μα άμα τα κάνω θάλασσα και ντροπιάζω το σύλλογο πώς να μη μου φέρεται έτσι». «Ο προπονητής είναι εδώ για να σε οδηγεί και να σε στηρίζει. Όχι για να σε εξευτελίζει. Να διαλέξεις αυτό που σε ευχαριστεί και να το κάνεις με το σωστό άνθρωπο. Και καλή τύχη, ό,τι και όταν διαλέξεις να κάνεις».

alogooura

Δεν ξέρω αν υπήρξα αρκετά δυναμική, αρκετά πειστική, αρκετά υποστηρικτική προς αυτό το νεαρό κορίτσι. Ελπίζω και εύχομαι να μην παρέμεινε κάτω από τις «φτερούγες» εκείνου του προπονητή. Ελπίζω και εύχομαι να τρέχει ακόμα, όχι για να κάνει ρεκόρ, αλλά για να αισθάνεται τη δύναμη στα πόδια της, τη δροσιά στο μυαλό, το χάδι ή το μαστίγωμα του αέρα στα μάγουλά της. Οι προπονητές είναι πολύ σημαντικοί στις ζωές των παιδιών μας, μικρών ή μεγαλύτερων. Η αποστολή τους είναι να διδάσκουν, να στηρίζουν, να εμπνέουν. Ο γιος μου υπήρξε τυχερός γιατί ο προπονητής του είναι κάποιος που σέβεται και αγαπά τον εαυτό του, τα παιδιά που του εμπιστεύονται και το επάγγελμα – λειτούργημα που εξασκεί. Και το πιο σημαντικό που διδάσκει στο γιο μου και τα άλλα παιδιά που προπονεί είναι να αναμετριούνται κάθε φορά με τον εαυτό τους και όχι με τους άλλους. Και όταν φωνάζει στον αγώνα «Τρέξε Κώστα, τρέξε», ό γιος μου ισχυρίζεται ότι νιώθει τα πόδια του να βγάζουν φτερά. Δεν ξέρω πώς νιώθουν αντίστοιχα τα παιδιά που άκουσα να τα παροτρύνουν οι δικοί τους καθοδηγητές προς τη νίκη με το θεϊκό «Ξέσκισέ τους!». Είναι βεβαίως άνθρωπος και αυτό σημαίνει ότι του επιτρέπονται και λάθη. Ποτέ όμως δεν έχει προσβάλλει ούτε ταπεινώσει κανέναν μικρό ή μεγάλο. Και πιστέψτε με, αυτά τα πράγματα όταν συμβαίνουν, μαθεύονται. Κι αν δε λέγονται φωναχτά, σίγουρα πάντως ψιθυρίζονται πίσω από γυρισμένες πλάτες.

coach

Πιστεύω ότι οι προπονητές στον αθλητισμό έχουν σπουδαία θέση στη ζωή των παιδιών και ίσως ακόμα μεγαλύτερο στη ζωή των εφήβων που τους βλέπουν σαν ζωντανά μοντέλα προς μίμηση, είτε σαν μεγαλύτερους αδερφούς – αδερφές είτε σαν πατρικές – μητρικές φιγούρες. Και έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση στον εαυτό μας και στα παιδιά μας να τους επιλέξουμε με προσοχή ή να τους αποπέμψουμε αν αποδειχτούν λίγοι ή σκάρτοι. Είναι και αυτοί δάσκαλοι πιο πολύ από τους καθημερινούς δασκάλους στο σχολείο και μάλιστα το παράδειγμά τους είναι εξαιρετικά ζωντανό γιατί δεν μπορείς διδάσκεις αθλητισμό χωρίς να σε βλέπουν να γυμνάζεσαι και ο ίδιος, δεν μπορείς να μιλάς για υγιεινή διατροφή και να έχεις κοιλιά καρδινάλιου κοκ. Κι αν τα παιδιά δείχνουν αρνητικά συναισθήματα προς το πρόσωπο αυτού που τα προπονεί μην προσπερνάτε το γεγονός ως επουσιώδες! Ο προπονητής βρίσκεται εκεί όχι μόνο για να διδάξει συγκεκριμένες δεξιότητες αλλά και για να εξασκήσει φτερά στο να ανοίξουν και να πετάξουν. Και όλοι έχουν το δικαίωμα στην πτήση. Μην εμπιστεύεστε αυτούς που βαστούν ψαλίδι!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Θέλουν και τα Β. Π. το graffiti τους

Να που απέκτησε και η Κηφισιά το δικό της γκράφιτι και μάλιστα δια χειρός του Alex Martinez, πολύ διάσημου αμερικανού graffiti artist (γεννημένου στην Πενσιλβάνια) με ελληνική καταγωγή (ελληνίδα μαμά, μεξικανός μπαμπάς). Γειτονεύει με ατμοσφαιρικό καφέ του οποίου οι καρέκλες φαίνονται στη φωτογραφία. Άραγε τι λένε αυτά τα μάτια;

User comments
User comments

 

Συνεχίστε την ανάγνωση

Όταν πονάει το δοντάκι… πάω σινεμά

Την Παρασκευή αποχωρίστηκα τον τέταρτο και τελευταίο φρονιμίτη μου – χειρουργικά παρακαλώ, επειδή ήταν έγκλειστος (όχι στο φρενοκομείο αλλά κάτω από τα ούλα μου). Το θεώρησα γεγονός σημαδιακό και απελευθερωτικό για τη ζωή μου μια που εξάλειψα μια πηγή απρόβλεπτων ενοχλήσεων.

Εννοείται ότι μετά την επέμβαση πρήστηκα και πονάω, όχι σε υπερθετικό βαθμό ωστόσο συνεχώς, επίμονα, ενοχλητικά. Το σαββατοκύριακο μετά το γεγονός ήθελα πολύ να με χαϊδέψουν, με λόγια και με έργα, να μου πουν ότι θα περάσει, να μου φτιάξουν καμιά σουπίτσα, τα γνωστά και απαραίτητα. Κατά διαβολική όμως σύμπτωση όλα τα κοντινά μου πρόσωπα έλειπαν από την πόλη, άλλος είχε διακοπές, άλλος δουλειά, άλλος σεμινάρια και δεν συμμαζεύεται. Έτσι έδεσα την καρδιά μου κόμπο και το πήρα απόφαση πως έπρεπε να ταχταριστώ μόνη μου, μαζί με μια χούφτα αντιφλεγμονώδη.

wisdom_tooth_cartoon

Επισκέφθηκα τις τζελατερίες της περιοχής μου κα έφαγα παγωτό δυο μέρες σερί επειδή ο γιατρός σύστησε κάτι κρύο και μαλακό – και μόνο γι’ αυτόν το λόγο! Φυσικά κάθε φορά δοκίμαζα και διαφορετική γεύση, μία μπάλα κάθε φορά όμως, γιατί έχω δεσμευτεί προσωπικά να προσέχω τις γραμμές μου. Την πρώτη μέρα την πέρασα στον καναπέ του σπιτιού μου με αστυνομικό μυθιστόρημα και κλιματιστικό. Την επόμενη, με τα μυαλά που κουβαλάω, πήγα σε θερινό σινεμά ασυνόδευτη ενήλικη (ο γιος μου μεγάλωσε γι αυτά) για να δω παιδική ταινία… ε, καταλάβατε για ποια ταινία σας μιλάω.

Το Inside Out λοιπόν ή Τα μυαλά που κουβαλάς είχε προσωποποιήσει τα συναισθήματα ενός εντεκάχρονου κοριτσιού και συγκεκριμένα τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό, τον φόβο, και την αηδία. Αλλά αυτά σας τα είπανε κι άλλοι. Λοιπόν το σενάριο αυτού του συμπαθέστατου καρτούν μου φάνηκε ευφυέστατο – πράγμα σπάνιο μέσα στην υπερπληθώρα της παραγωγής animation, ακόμα και για μια εταιρεία σαν την Pixar. Με κράτησε βιδωμένη στην καρέκλα μου από την αρχή μέχρι το τέλος με τις συνεχείς ανατροπές της και χωρίς άλλους περισπασμούς γιατί πώς να φας ποπ κορν με έξι ράμματα στην σιαγόνα.

Inside_Out

Με απενοχοποίησε για τη λύπη, τη ματαίωση, την απογοήτευση, τον θυμό που έδιναν το παρόν εκείνη τη μέρα. Επιβεβαίωσε ότι είναι δικαίωμά μου να μην είμαι συνέχεια χαρούμενη. Πως μπορώ βρε αδερφέ να έχω αρνητικά συναισθήματα. Μπορώ να τα ζήσω και αυτά. Το αντέχω, και το επιτρέπω στον εαυτό μου είτε είμαι 11, 18, 41 ή 64. Δεν υπάρχει λόγος για να τα μασκαρέψω (για τους γονείς, τους φίλους την κακούργα κοινωνία) ούτε να τα αποδιώξω σαν να ήταν μιάσματα. Και είναι απαραίτητο να τα αποδεχτώ αυτά τα συναισθήματα πριν τα αφήσω να ορμήξουν προς τα έξω αλλιώς μας πήρε και μας σήκωσε. Μετά μπορώ απλώς να τα ζήσω ήσυχα και απλά ή και εκρηκτικά αν αυτό χρειάζομαι.

Έτσι συνέχισα να ζω το μικρό προσωπικό μου δράμα δικαιωμένη από ένα μαστόρικο παραμυθάκι για παιδιά και νεραϊδοπαρμένους μεγάλους σαν κι εμένα. Πόνεσα στην τραυματισμένη μου σιαγόνα, τσαντίστηκα που δεν είχα κανέναν από τους σημαντικούς μου ανθρώπους για να με χαϊδολογήσει, γκρίνιαξα για την κακή μου μοίρα όμως διασκέδασα με το ωραίο καρτούν και επειδή είμαι και πολύ τυχερός άνθρωπος είχα και ένα ωραίο συναπάντημα με μια γνωστή μου από τα παλιά στον κινηματογράφο και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα.

Συνεχίστε την ανάγνωση