Οι διάλογοι που ακολουθούν δεν είναι μυθοπλασία. Είναι ατάκες που πέσανε στην αληθινή ζωή και που τις κατέγραψα με προσοχή στο τετράδιό μου μετά το συμβάν γιατί θεώρησα χρέος μου να μην τις ξεχάσω. Κάποιες δε από αυτές, μου προκαλέσανε τόσο θυμό και ντροπή, που στη συνέχεια καταχώνιασα το τετράδιο για πολύ καιρό κάτω από σωρό άλλων χαρτιών για να τις ξεχάσω. Μιλάω με αντιφάσεις, το ξέρω. Είμαι μαμά ενός εφήβου – σας το ‘χω ξαναπεί. Ο γιος μου ασχολείται με κλασσικό αθλητισμό, τελευταίως και με πρωταθλητισμό. Αυτή του η προτίμηση μας φέρνει κατά καιρούς σε στάδια της Αττικής και όχι μόνον.

Στον πρώτο του αγώνα εκτός Αττικής λοιπόν βρέθηκα κι εγώ η αδαής σε μία αθλητική διοργάνωση με νεαρόκοσμο από αθλητικούς συλλόγους από διαφορετικές γωνιές της Αθήνας και από διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας. Εφηβική ενέργεια και αδρεναλίνη στο μάξιμουμ, αέρας κορεσμένος από προσδοκίες γονέων και προπονητών, αμήχανα γέλια και πειράγματα, ενθουσιασμός και φευγαλέο φλερτ από την κερκίδα όταν στο στίβο κατεβαίνανε συναθλητές του ιδίου συλλόγου αλλά του αντίθετου φύλου – συγχωρήστε με αν δεν είμαι politically correct, οι κεραίες μου δεν είναι ακόμα τόσο ευαίσθητες για να πιάνουν το φλερτ ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου.

Μιας που το δικό μου παιδί ήταν στο «ζέσταμα» και αργούσε να διαγωνιστεί είχα απεριόριστο χρόνο να ρεμβάσω, να παρατηρήσω, να «μυρίσω» τι γίνεται γύρω μου. Ανέβηκα στο πάνω μέρος των κερκίδων που ήταν άδειο για να θαυμάσω πίσω μου τη θέα. Και τότε ήταν που έφτασε στ’ αφτιά μου μια συζήτηση, μονόλογος πες καλύτερα, μια που ο αποδέκτης του λογύδριου δεν μιλούσε. Η φωνή ήταν ανδρική, δυνατή, καθαρή και επιτακτική.
«Τι ήταν αυτό που έκανες; Αν είναι να κάνεις τέτοια, αν είναι να κάνεις τον κόσμο να γελάει μαζί σου, να δίνεις χαρά στους άλλους, καλύτερα να μην ξανακατέβεις σε αγώνες. Καλύτερα ασχολήσου με κάτι άλλο στον ελεύθερο χρόνο σου, ξέρω εγώ, γίνε τραγουδίστρια, παίξε στο θέατρο. Πάντως σε αγώνες δεν μπορείς να ξανακατέβεις για να λένε οι άλλοι ‘Βρε κοίτα πώς τρέχει, σαν μαλακισμένο, σαν ηλίθιο. Ούτε να τρέξει δεν ξέρει’. Εσύ μπερδεύεσαι και στην εκκίνηση».

Ένιωθα το πρόσωπό μου να ζεσταίνεται, τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν, το αίμα μου να αναβαίνει στην κυριολεξία στους κροτάφους μου. Φορούσα μαύρα γυαλιά και έστρεψα διακριτικά το κεφάλι για να δω τους πρωταγωνιστές αυτού του διαλόγου. Εκείνος, ο προπονητής δηλαδή, ένας άντρας γύρω στα 35, πολύ σίγουρος για αυτά που τολμούσε να ξεστομίζει, τόσο που να μην νοιάζεται για το ότι άκουγαν και άλλοι – ίσως και να του άρεσε κιόλας. Απέναντί του, μια δεκαεξάχρονη με μαλλιά αλογοουρά, μάτια σκοτεινιασμένα, έτοιμα να κλάψουν, ένευε με το κεφάλι σιωπηλά και περίμενε να περάσει ο καταρράκτης της ταπείνωσης και των προσβολών. Ευτυχώς κάποτε τελείωσε εκείνος και την άφησε να φύγει. Την παρακολούθησα με το μάτι να κατεβαίνει τα σκαλιά, γρήγορα, άγαρμπα, να βρίσκει τους φίλους και τις φιλενάδες της για να ξεσπάσει σε κλάματα στον ώμο μιας, της πιο αγαπημένης ίσως. Ένα κορίτσι ψηλό, αθλητικό, με σκούρα σγουρά μαλλιά και μεγάλα μάτια, ένα κορίτσι από αυτά που είναι όμορφα αλλά δεν το ξέρουν, φαίνεται από το στήσιμο και την περπατησιά τους. Θα μπορούσε να ήταν και άσχημη, δεν θα μας πείραζε καθόλου, όμως όταν δεν έχεις επίγνωση των «όπλων» και των ταλέντων σου εύκολα αφήνεις τους ισχυρούς άλλους να σε «πατάνε».

Όταν το κορίτσι έφυγε εκείνος άναψε ένα τσιγάρο (Μα στις κερκίδες, στον αγωνιστικό χώρο; Μα ο προπονητής, ο σούπερ- ντούπερ αθλητής; Μα ενώπιον των παιδιών που σε θαυμάζουν και σε έχουν για πρότυπο;) και στάθηκε ατάραχος και αυτάρεσκος να το απολαύσει. Την είχε ολοκληρώσει επιτυχώς την αποστολή του. Είχε τσακίσει το ηθικό της «άχρηστης». Στο μυαλό του την είχε ήδη με το ένα πόδι έξω από την ομάδα. Να μην του χαλάει την πιάτσα και το δικό του καλό όνομα. Ίσως το κορίτσι πράγματι να μην ταίριαζε σε αυτόν τον χώρο των ρεκόρ και των υψηλών προσδοκιών. Αλλά ο τρόπος εξοστρακισμού της δεν έπαυε να είναι χυδαίος.

Αισθάνθηκα αμέσως ότι όφειλα στον εαυτό μου κάτι να κάνω. Και ήξερα με βεβαιότητα τι: Να πάω να τη βρω. Όταν σταμάτησε να κλαίει κατέβηκα τα σκαλιά και την πλησίασα. Της είπα «Γεια σου κοπελιά. Έχω έρθει για να δω τον γιο μου». Φοβερή ατάκα. Και το πουλάκι μου, αντί να με σιχτιρίσει που είχε τις μαύρες της, γύρισε στο μέρος μου, χαμογέλασε και μου είπε «Γεια σας». «Αν σου αρέσει να τρέχεις συνέχισε το στίβο και μην ακούς κανέναν. Δεν έχει σχέση με τις επιδόσεις. Όμως άλλαξε προπονητή. Κανείς δεν επιτρέπεται να σου φέρεται έτσι. Μπήγει τα κλάματα. «Μα άμα τα κάνω θάλασσα και ντροπιάζω το σύλλογο πώς να μη μου φέρεται έτσι». «Ο προπονητής είναι εδώ για να σε οδηγεί και να σε στηρίζει. Όχι για να σε εξευτελίζει. Να διαλέξεις αυτό που σε ευχαριστεί και να το κάνεις με το σωστό άνθρωπο. Και καλή τύχη, ό,τι και όταν διαλέξεις να κάνεις».

Δεν ξέρω αν υπήρξα αρκετά δυναμική, αρκετά πειστική, αρκετά υποστηρικτική προς αυτό το νεαρό κορίτσι. Ελπίζω και εύχομαι να μην παρέμεινε κάτω από τις «φτερούγες» εκείνου του προπονητή. Ελπίζω και εύχομαι να τρέχει ακόμα, όχι για να κάνει ρεκόρ, αλλά για να αισθάνεται τη δύναμη στα πόδια της, τη δροσιά στο μυαλό, το χάδι ή το μαστίγωμα του αέρα στα μάγουλά της. Οι προπονητές είναι πολύ σημαντικοί στις ζωές των παιδιών μας, μικρών ή μεγαλύτερων. Η αποστολή τους είναι να διδάσκουν, να στηρίζουν, να εμπνέουν. Ο γιος μου υπήρξε τυχερός γιατί ο προπονητής του είναι κάποιος που σέβεται και αγαπά τον εαυτό του, τα παιδιά που του εμπιστεύονται και το επάγγελμα – λειτούργημα που εξασκεί. Και το πιο σημαντικό που διδάσκει στο γιο μου και τα άλλα παιδιά που προπονεί είναι να αναμετριούνται κάθε φορά με τον εαυτό τους και όχι με τους άλλους. Και όταν φωνάζει στον αγώνα «Τρέξε Κώστα, τρέξε», ό γιος μου ισχυρίζεται ότι νιώθει τα πόδια του να βγάζουν φτερά. Δεν ξέρω πώς νιώθουν αντίστοιχα τα παιδιά που άκουσα να τα παροτρύνουν οι δικοί τους καθοδηγητές προς τη νίκη με το θεϊκό «Ξέσκισέ τους!». Είναι βεβαίως άνθρωπος και αυτό σημαίνει ότι του επιτρέπονται και λάθη. Ποτέ όμως δεν έχει προσβάλλει ούτε ταπεινώσει κανέναν μικρό ή μεγάλο. Και πιστέψτε με, αυτά τα πράγματα όταν συμβαίνουν, μαθεύονται. Κι αν δε λέγονται φωναχτά, σίγουρα πάντως ψιθυρίζονται πίσω από γυρισμένες πλάτες.

Πιστεύω ότι οι προπονητές στον αθλητισμό έχουν σπουδαία θέση στη ζωή των παιδιών και ίσως ακόμα μεγαλύτερο στη ζωή των εφήβων που τους βλέπουν σαν ζωντανά μοντέλα προς μίμηση, είτε σαν μεγαλύτερους αδερφούς – αδερφές είτε σαν πατρικές – μητρικές φιγούρες. Και έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση στον εαυτό μας και στα παιδιά μας να τους επιλέξουμε με προσοχή ή να τους αποπέμψουμε αν αποδειχτούν λίγοι ή σκάρτοι. Είναι και αυτοί δάσκαλοι πιο πολύ από τους καθημερινούς δασκάλους στο σχολείο και μάλιστα το παράδειγμά τους είναι εξαιρετικά ζωντανό γιατί δεν μπορείς διδάσκεις αθλητισμό χωρίς να σε βλέπουν να γυμνάζεσαι και ο ίδιος, δεν μπορείς να μιλάς για υγιεινή διατροφή και να έχεις κοιλιά καρδινάλιου κοκ. Κι αν τα παιδιά δείχνουν αρνητικά συναισθήματα προς το πρόσωπο αυτού που τα προπονεί μην προσπερνάτε το γεγονός ως επουσιώδες! Ο προπονητής βρίσκεται εκεί όχι μόνο για να διδάξει συγκεκριμένες δεξιότητες αλλά και για να εξασκήσει φτερά στο να ανοίξουν και να πετάξουν. Και όλοι έχουν το δικαίωμα στην πτήση. Μην εμπιστεύεστε αυτούς που βαστούν ψαλίδι!

Γνώρισα δύο άντρες από το τρελό νησί.

Ο ένας είχε την ηλικία του μπαμπά μου και φώναζε όλα τα κορίτσια «κόρη μου». Ο άλλος ήταν συνομήλικός μου και φώναζε όλα τα κορίτσια «ομορφιά μου».

Μεγάλο πράγμα οι λέξεις. Οι λέξεις χτίζουν εικόνες κι οι εικόνες χτίζουν τον κόσμο που πιστεύουμε και στον οποίο επιλέγουμε να ζήσουμε. Κάποιες λέξεις μας χαϊδεύουν και μας εκπαιδεύουν να αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας και άλλες είναι χαστούκια που μας γδέρνουν την αυτοεκτίμηση και μας αφήνουν πληγές που προσπαθούμε συνεχώς να γιατρέψουμε.

Ο άνθρωπος λοιπόν που έλεγε όλα τα κορίτσια «κόρη μου» ήταν φροντιστηριακός δάσκαλος και είχα την τύχη να είναι δάσκαλός μου. Μας δίδαξε τη μέθοδο και την οργάνωση σε όλες τις «κόρες» και τα παλικάρια του. Γνώριζε να είναι τρυφερός και αυστηρός συγχρόνως με τις εφηβικές ψυχές. Αγαπούσε τη δουλειά του και μετέφερε το μήνυμα ότι η δουλειά και η γνώση είναι χαρά εφόσον την έχεις επιλέξει.

Το αγόρι τώρα που έλεγε όλα τα κορίτσια «ομορφιά μου» ήταν η προσωποποίηση της χαράς της ζωής. Γελαστός, χιουμορίστας, αφοσιωμένος στους φίλους  και ερωτιάρης με τα κορίτσια. Γενναιόδωρος στις τρυφερές κουβέντες, χάιδευε τα αφτιά των κοριτσιών με τα λόγια ανεξαρτήτως αν είχε σκοπό να τις αγγίξει με τα χέρια του. Και είχε επιδέξια χέρια που ήξεραν να δουλεύουν καλά το ξύλο και το πινέλο με τα χρώματα.

Να, τέτοια πράγματα θυμήθηκα όταν έπεσα πάνω στην ωραία φωτογραφία του philos που γνωρίζει πώς να αιχμαλωτίζει με τον φακό του στιγμές και συναισθήματα. Και της κρέμασα σκουλαρίκια, δυο δικές μου αναμνήσεις που θέλω να φυλάξω, ακόμα και αν κάποτε η μνήμη μου πάψει να με υπηρετεί. Γιατί οι λέξεις μπορούν να χαϊδεύουν και η ζωή χρειάζεται χάδια!

Τις τελευταίες μέρες που μοιραζόμαστε μια δύσκολη πραγματικότητα στην Ελλάδα, υπάρχουν στιγμές που νιώθω να πνίγομαι άλλοτε από τις αντικειμενικές δυσκολίες και άλλοτε από το βάρος της υπερενημέρωσης από τα μίντια, που με χαλάει από όποιον ιδεολογικό χώρο και αν προέρχεται. Γι’ αυτό αναζητώ ιδέες και δράσεις που θα μου δώσουν δύναμη για να συνεχίσω.

Διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση της aspaonline βρήκα όμορφες ιδέες, χαμογέλασα αλληλέγγυα με κάποιες κοινές στρατηγικές και σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να μοιραστούμε όλοι μας στο διαδίκτυο τα πράγματα που μας βοηθάνε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας αλώβητη (όσο μας παίρνει), την καρδιά μας ανοιχτή και τον νου μας καθαρό αυτές τις ζόρικες ημέρες.

Οι δικές μου άγκυρες αυτό το διάστημα είναι οι εξής:

• Συμμετείχα σε μία παράσταση με το τμήμα λατινοαμερικάνικων χορών του δήμου μας και αυτό ήταν τρία σε ένα: κίνηση-εκτόνωση, δημιουργικότητα, προσφορά θεάματος στους συμπολίτες μου. Οι εντατικές πρόβες των τελευταίων εβδομάδων έδιναν διέξοδο στον εκνευρισμό, ακόμα και στον φόβο που κάποιες στιγμές με κυρίευε. Η παράσταση είχε ελεύθερη είσοδο κα το θεατράκι το δήμου γέμισε. Υπήρχαν πολλές ομάδες με διαφορετικές χορογραφίες για όλα τα γούστα. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε και μας φίλεψε με ωραία χειροκροτήματα. Μην χάνετε ευκαιρίες να ασκηθείτε σωματικά με οποιοδήποτε τρόπο, βοηθάει στην ευλυγισία του σώματος και της σκέψης και είναι λυτρωτικό. Άλλωστε όλον τον Ιούλιο έχουν δωρεάν είσοδο τα γυμναστήρια και τα κολυμβητήρια του δήμου Αθηναίων (http://sports.in.gr/othersports/article/?aid=1500010822). Ελεύθερη είσοδο έχουν και πολλές από τις παραστάσεις των φεστιβάλ των δήμων.

• Ξεκαθάρισα –πέταξα χαρτιά περασμένων χρόνων και δεκαετιών (σημειώσεις, περιοδικά, παλιά σχολικά βιβλία του παιδιού). Χτες μία φίλη ανακοίνωσε στο Facebook ότι ξεκαθαρίζει την ντουλάπα της από όσα ρούχα της δεν της μπαίνουν πια αλλά είναι σε άριστη κατάσταση. Βρήκε άμεση ανταπόκριση από κάποιους φορείς που βοηθούν ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Ακόμα και πράγματα μη υλικά όπως τα μηνύματα στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο μπορεί να πιάνουν χώρο κάπου και να μας δεσμεύουν. Όταν αφήνουμε να φύγουν υλικά αντικείμενα που μας είναι πλέον άχρηστα απαλλασσόμαστε τόσο από τον χώρο που καταλαμβάνουν στο σπίτι μας και από τον χώρο που καταλαμβάνουν στη σκέψη μας. Ελαφράδα και ελευθερία! Με λιγότερα μπαγκάζια προχωράς ευκολότερα μπροστά σε όποια καινούρια πορεία. Σημειώνω ότι η δική μου εκκαθάριση είναι ακόμα σε εξέλιξη.

• Η θέα της καλοκαιρινής θάλασσας γαληνεύει τους περισσότερους. Μη νομίζετε ότι πήγα σε κάποιο εξωτικό μέρος. Στον Πειραιά κατέβηκα, με τον ηλεκτρικό (μηδέν έξοδα μετακίνησης). Αν πάρεις και ένα τοπικό λεωφορείο, Ζέα, Μικρολίμανο, Πασαλιμάνι, Καστέλλα είναι όλα στα πόδια σου και μπορείς να ατενίσεις όσο γαλάζιο θες χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις ούτε ποτό ούτε εισιτήριο. Και είτε το πλοίο φεύγει είτε δεν φεύγει, η δική μας σκέψη απελευθερώνεται και τρέχει όσο μακριά θέλει και μπορεί.

• Όταν πήγα να αγοράσω ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης στο Μοναστηράκι (έχετε καταλάβει ότι χρησιμοποιώ συνέχεια τον ηλεκτρικό αυτές τις μέρες) ο κουλουράς μου πρόσφερε και ένα δώρο. Εγώ προσέφερα μεταφραστικές υπηρεσίες σε δύο φίλους μου. Μία φίλη βελονίστρια προσέφερε κάποιες συνεδρίες στους θεραπευόμενους. Ένας φίλος συγγραφές προσέφερε ένα απόγευμα δημιουργικής γραφής σε επίδοξους συγγραφείς. Η αλυσίδα της αλληλοϋποστήριξης χωράει άπειρους κρίκους. Όλοι σας μπορείτε να κάνετε κάτι μικρό για κάποιον άλλο, φίλο, γνωστό ή παντελώς άγνωστο (ο κουλουράς δεν με είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του). Μάλιστα, αυτήν την εποχή που οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος δεν καίγεται να αγοράσει τα προϊόντα ούτε τις υπηρεσίες μας – εκτός κι αν είστε γιατροί ή υδραυλικοί γιατί αυτά τα περιστατικά συγκαταλέγονται στα επείγοντα – μπορούμε να εξυπηρετήσουμε κάποιον που το έχει ανάγκη: και εμείς θα νιώσουμε χρήσιμοι και εκείνος θα εισπράξει φροντίδα.

• Τα τελευταία 9 χρόνια κρατάω σε τακτική βάση το ημερολόγιο ευγνωμοσύνης μου. Είναι ένα σημειωματάριο στο οποίο (σχεδόν) κάθε μέρα καταγράφω με απλές σύντομες προτάσεις λόγους για τους οποίους νιώθω ευγνώμων τη συγκεκριμένη μέρα. Όσο πληθαίνουν οι προτάσεις εκεί μέσα, τόσο μεγαλώνει η σιγουριά μου για τη ζωή. Και τις τελείως μαύρες μέρες διαβάζω μονορούφι μία «εβδομάδα ευχαριστιών» και συνέρχομαι!

Εσείς τι κάνετε αυτές τις μέρες για να διατηρήσετε την ψυχική δύναμη και την αισιοδοξία σας. Θα μιλήσετε; Ποιος θέλει να πάρει τη σκυτάλη;

Έξω έριχνε χαλάζι. Το άκουγε πώς έσκαγε πάνω στο τζάμι από το χωρίς στόρια παράθυρο του διπλανού δωματίου. Δεν ήταν ασυνήθιστο να ρίχνει και κανένα χαλάζι την άνοιξη. Μόνο να μην της ξυπνούσε το μωρό.

Ευτυχώς το τραπέζι του σαλονιού ήταν αρκετά μεγάλο για να χωρέσει την καλαθούνα με τους κίτρινους φραμπαλάδες και τα γαλάζια ανθάκια. Πλησίασε το κεφάλι της χαμηλά να αφουγκραστεί την ανάσα του μικρού και να γεμίσουν τα μάτια της μωρουδίσιες καμπύλες και μακριά ματοτσίνορα. Δεν τολμούσε να τον χαϊδέψει μην τυχόν και ξυπνήσει. Μόνο έβαλε το χέρι της δίπλα στο μικρό κορμάκι να νιώσει τη ζεστασιά του. Το καλάθι ήταν το πιο χρήσιμο δώρο που της είχαν κάνει για τη γέννηση του γιού της.

Καλά το λένε μοΐς οι Γάλλοι. Σκέφτηκε τον μικρό Μωϋσή αμέριμνο μέσα στο καλάθι του να πλέει μοναχός του στα νερά του Νείλου και τα φοινικόδεντρα να ρίχνουν τη σκιά τους αριστερά δεξιά από το ποτάμι. Μέχρι που το μωρό-Μωϋσής αρχίζει να κλαίει και μια γυναίκα που τον ακούει πλησιάζει, μπαίνει στο νερό ίσαμε τι γόνατο και αρπάζει το καλάθι από τη ροή του ποταμού. Έτσι τους είπε την ιστορία η δασκάλα στο δημοτικό. Της άρεσαν πολύ οι ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης.

Το κλάμα του δικού της μικρού Μωϋσή την έβγαλε από την ονειροπόληση. Να πάρει η ευχή, πάλει δεν είχε καταφέρει να ετοιμάσει το γάλα του μωρού στην ώρα του. Τουλάχιστον είχε έτοιμο ζεστό νερό και δεν θα αργούσε. Χάιδεψε την κοιλίτσα του γιου της, του ψιθύρισε μερικά ακατάληπτα τρυφερά λόγια και κίνησε για την κουζίνα με όσο γρήγορα βήματα της επέτρεπε το πολύτιμο βάρος της καλαθούνας στο δεξί χέρι.

Το κλάμα του παιδιού της τρυπούσε τα αφτιά. Χρειαζόταν και τα δυο της χέρια για να ετοιμάσει το μπιμπερό κι έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να τον πάρει αγκαλιά. Οι πεινασμένες τσιρίδες θα διαρκούσαν μόνο δύο λεπτά, μέχρι να μετρήσει τις μεζούρες από το αναθεματισμένο γάλα σκόνη, να σερβίρει το νερό και να ανακατέψει. Δυο λεπτά που αρκούσαν για να νιώσει άχρηστη και ένοχη. Όπως δηλαδή είχε νιώσει για πρώτη φορά στο μαιευτήριο όταν είδε πως το γάλα δεν έρεε άφθονο απ΄ τα στήθη της όπως στη λεχώνα του διπλανού κρεβατιού παρά στάλαζε λίγο-λίγο σαν σε χαλασμένη βρύση. Κα το μωρό της για κάποιον άγνωστο και ανεξήγητο λόγο είχε μια δυσκολία, μια άρνηση να τη βυζάξει. Κάθε φορά που ξεκινούσε την προσπάθεια μετά από λίγο έσπρωχνε μακριά τη θηλή και έκλαιγε. Μάλλον εκείνη η παιδίατρος με το υπεροπτικό βλέμμα και το άψογο μανικιούρ είχε κάνει τη ζημιά που έβαζε τις νοσοκόμες να ταΐζουν κρυφά τον μικρό της με μπουκάλι. Έκλαψε πολύ στην αρχή μα πέσανε όλοι επάνω της να τη φάνε, σύζυγος, παιδίατρος, πεθερικά. Το παιδί έχανε συνέχεια βάρος της λέγανε. Φοβήθηκε και είπε ναι στο ξένο γάλα. Αυτή που ονειρευόταν να θρέψει μόνη της το μωρό της για ένα χρόνο. Όνειρα θερινής νυχτός… Ή απλώς δεν είχε τσαγανό όπως δήλωσε φαρμακερά η μεσόκοπη γειτόνισσα που ήρθε τάχαμου να ζητήσει ένα φλιτζάνι ζάχαρη τις προάλλες. Μα δεν είχε κανένα θηλυκό κοντά της να της δείξει πως γίνεται. Η μάνα της είχε πεθάνει πριν δυο χρόνια, η μοναδική της θεία ήταν εγκατεστημένη στην Αλεξανδρούπολη, και από την κοριτσοπαρέα, όλες τους ήταν ελεύθερες και άτεκνες. Η τελευταία φορά που είδε γυναίκα να βυζαίνει ήταν πριν είκοσι χρόνια. Όταν ήταν μικρό κορίτσι.

Σήκωσε τον μικρό από την καλαθούνα, τον απίθωσε στον ώμο της και το κλάμα σταμάτησε. Με το ένα της χέρι πήρα το έτοιμο μπουκάλι και πήγε στην αγαπημένη της θέση, στη γωνιά του καναπέ που έβλεπε ουρανό. Βόλεψε την πλάτη της σε δυο ριγέ πατικωμένα μαξιλάρια, ξεκούμπωσε μπροστά την μπλούζα της και ακούμπησε με προσοχή το κεφαλάκι του γιου της στο στήθος της, στο γυμνό της δέρμα. Του έδωσε το λαστιχένιο ρωγοβύζι στο στόμα και αυτός το άρπαξε με λαχτάρα. Έχωσε τη μύτη της στο βρεφικό χνούδι του κεφαλιού και αναστέναξε με ικανοποίηση. Η μυρωδιά που αναβλύζει από τα κεφαλάκια των μωρών είναι η μεγαλύτερη ντόπα της φύσης, ισχυρότερη ακόμα και από τις φερομόνες που κάνουν τα αρσενικά και τα θηλυκά να καβαλιούνται μεταξύ τους. Αφέθηκε να νανουριστεί από τα ρυθμικά πλαταγίσματα της γλώσσας του μωρού που καταβρόχθιζε ηδονικά το ζεστό υγρό. Το χαλάζι είχε πια σταματήσει.

Μικρή ιστορία που γράφτηκε στα πλαίσια άσκησης γραφής με θέμα τις λέξεις «κίτρινο, στήθος, χαλάζι», στο εργαστήριο δημιουργικής γραφής του Βαγγέλη Προβιά.