Archive | Είδα κι άκουσα RSS feed for this section

Ό,τι γνώριζα για την Πολωνία ήταν η ταινία Πολωνέζικος γάμος (1998) με την υπέροχη Λένα Όλιν (να την βρείτε και να τη δείτε) και ένας 20χρονος Πολωνός  εκ Βαρσοβίας με καθηλωτικά μπλε μάτια που είχα γνωρίσει σε μια από τις θερινές μου περιπλανήσεις όταν ήμουν φοιτήτρια. Σε μια περίοδο λιγοστού ελεύθερου χρόνου αποφασίσαμε με μια […]

Το πρώτο σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη βρέθηκα στο νησί μου, την Τήνο, με πονηρό σκοπό: Πήγα να γίνω κομμάτι ενός πολύχρωμου πλήθους δρομέων, να συμμετέχω κι εγώ στον αγώνα ορεινού τρεξίματος TINOS CHALLENGE 2017. Εδώ και έναν χρόνο έχω μεταμορφωθεί σαν τόσους άλλους σε μια αστική δρομέα και απολαμβάνω τη βελτίωση στην αντοχή μου (περπάτημα και τρέξιμο) […]

Τη φετινή χρονιά αφέθηκα να παρατηρώ πιο πολύ παρά ποτέ τα φύλλα των δέντρων που κοκκινίζανε, κιτρινίζανε και στο τέλος πέφτανε στην άσφαλτο ή στο χώμα. Πλατανόφυλλα, φύλλα κισσού και μικρότερα φυλλαράκια άλλων αναρριχητικών. Τα έβλεπα να αλλάζουν χρώμα πάνω στους φράχτες καθώς περνούσα συχνά από ίδιο μέρος σε διαφορετικές εβδομάδες, τα έβλεπα χάμω όταν […]

Προχτές το βράδυ που πήγα να παραλάβω τον γιο μου από το φροντιστήριο άργησα δέκα ολόκληρα λεπτά. Πέντε λεπτά που καθυστέρησα να ξεκινήσω και άλλα πέντε λόγω της απροσδόκητης κίνησης που συνάντησα μπροστά μου – Δευτεριάτικο. Όταν σταμάτησα το αυτοκίνητο με αναμμένα αλάρμ, ο γιος μου όρμησε αμέσως μέσα και τον ρώτησα: Γνωρίζεις αμέσως το […]

Λοιπόν όσο μεγαλώνω παρατηρώ πόσο πολύ με επηρεάζει ο κύκλος του φωτός στη φύση, οι ώρες που ο ήλιος φωτίζει τη ζωή μου κατά τη διάρκεια του χρόνου. Με το που μπαίνει ο Μάρτιος κάνω μεγάλες χαρές γιατί γίνεται αισθητό το μεγάλωμα της ημέρας. Όταν μάλιστα αλλάζουμε σε ρύθμιση θερινής ώρας λίγο μετά την εαρινή […]

Ήλιος λαμπερός και που σε ζεσταίνει μέχρι το μεδούλι στην καρδιά του φθινοπώρου. Προχωρώ στο πεζοδρόμιο. Χαζεύω τα χρυσοκόκκινα φύλλα που πληθαίνουν στους φράχτες. Είναι αριστούργημα έτσι όπως τα φωτίζει ο πρωινός ήλιος. Γιαγιά απροσδιορίστου ηλικίας προχωράει και αυτή στο πεζοδρόμιο, από την αντίθετη πλευρά. Λεπτή, φτεράκι, με κλασσικά γιαγιαδίστικα μαύρα, λευκό κοτσάκι, μπαστουνάκι και […]

Το 1987, όταν ήμουν μαθήτρια λυκείου, είδα στο θέατρο την πρώτη μου ενήλικη παράσταση. Είχε σίγουρα προηγηθεί κάποιος κακοπαιγμένος Μολιέρος σε πρωινή παράσταση για μαθητές. ΑΥΤΗ όμως ήταν πραγματική παράσταση. Ήταν «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη. Είχα το προνόμιο να δω ένα έργο μιας σπουδαίας θεατρικής συγγραφέως στην τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε ο […]

Έχετε ακούσει για δεύτερες ευκαιρίες; Ε, λοιπόν στη ζωή εμφανίζονται κάμποσες από αυτές μόνο που πρέπει να είναι κανείς σε ετοιμότητα για να τις αδράξει. Πριν από πολλά-πολλά χρόνια ήμουν μαθήτρια της πρώτης δημοτικού σε ένα μικρό σχολείο κάπου στο Νέο Ψυχικό. Ελληνισμό το λέγανε. Στο ισόγειο του κτιρίου που στέγαζε το σχολείο μου είχαν […]

Κατηφόριζα με ορμή έναν δρόμο των αθηναϊκών προαστίων με περιποιημένα δέντρα και όμορφα σπίτια. Ήταν ένα λαμπερό φθινοπωρινό πρωινό. Από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν ένας γηραιός κύριος, αστός παλαιάς κοπής. Κοστούμι, σιδερωμένο πουκάμισο, καλοχτενισμένα αραιά μαλλιά, αργός αλλά καμαρωτός βηματισμός. Όταν οι τροχιές μας διασταυρώθηκαν σταμάτησε, μου χαμογέλασε με ευγένεια και αναφώνησε λες και παίζαμε […]