Χτες το απόγευμα βγήκα στο δρόμο για ένα τρεξιματάκι. Σε αυτό το σημείο όσοι γνωρίζουν τις συνήθειές μου φαντάζομαι ότι αυτομάτως μειδιούν ή απλώς ξεκαρδίζονται.
Ναι λοιπόν, εδώ και ένα μήνα περίπου κάνω ένα καθημερινό oλιγόλεπτo τρέξιμο, γύρω στα 800 μέτρα. Τρίχες θα μου πείτε. Όμως αυτές οι τρίχες αθροιζόμενες για 40μέρες έχουν φέρει μερικές μικρές αλλαγές με πιο σημαντική την αλλαγή στην αναπνοή μου. Αναπνέω πιο βαθιά και λαχανιάζω πλέον αισθητά πιο δύσκολα. Τρέχω αμέσως μετά το πρωινό μου τσάι οπότε είναι η πρώτη δραστηριότητα της ημέρας.
Χτες Κυριακή, τεμπέλιασα και το παρέλειψα (το τρέξιμο, όχι το τσάι). Όμως το απόγευμα όταν ο ήλιος είχε πια κατέβει αισθητά και το φως ήταν γλυκύτατο, καθαρά φθινοπωρινό, έδεσα τα κορδόνια μου και βγήκα έξω να επανορθώσω. Ευτυχώς δηλαδή γιατί αλλιώς θα έχανα ΤΟ συναπάντημα. Το συναπάντημα με ένα κομμάτι ροζ ηλιοβασιλέματος που είχε πέσει ουρανοκατέβατο και γυάλιζε αναιδώς πάνω στην άσφαλτο. Το τελευταίο δώρο της ημέρας από τον ήλιο.
Να τέτοια τυχερά έχουν οι συστηματικοί δρομείς, σοβαροί και μη. Μια φέτα ηλιοβασίλεμα εδώ, μια γάτα που κάνει νάζια λίγο παραπέρα, ένας ευγενής οδηγός που σου δίνει με χαμόγελο προτεραιότητα (σε σένα τον πεζό) και βγαίνει καλύτερα η εβδομάδα. Δεν έχω διάθεση ωραιοποίησης. Όταν γυρίζεις σπίτι μπορεί να σε περιμένουν στοίβες άπλυτα ρούχα, ένα μισοτελειωμένο πρότζεκτ-σπαζοκεφαλιά για τη δουλειά που πρέπει να παραδοθεί εντός 24ωρου, ένας ηλικιωμένος γονιός με άνοια, τα πάντα όλα. Όμως εκεί έξω παίρνεις κάτι πολύτιμο. Και δεν είναι απαραίτητο να τρέχεις. Μπορείς απλώς να περπατάς, να συνοδεύεις το σκύλο σου ή το παιδί σου στην καθημερινή του ρουτίνα. Η ζωή είναι εκεί έξω, στο δρόμο. Εκεί φυσάει ιδέες, καπνό, έρωτα.
Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση γράφτηκε την προηγούμενη Κυριακή αλλά λόγω ξαφνικής ασθένειας όλης της οικογένειας έμενε στο… μούσκιο.
