Άμα είσαι αθλητής αγωνίζεσαι με όλους τους καιρούς. Με ήλιο, με βροχή, με ανέμους. Και με όλες τις διαθέσεις: χαράς, ενθουσιασμού, θυμού, παραπόνου. Την τελευταία φορά που αγωνίστηκε ο γιος μου σε αγώνες τρεξίματος ήταν την εβδομάδα που μας πέρασε, με τον καύσωνα. Εγώ, η μαμά που θα παραβρισκόμουν στον αγώνα ως απλή συνοδός, έκανα βεβαίως μεγάλη προετοιμασία (αυτό εκτός των άλλων με βοηθάει να αισθάνομαι σημαντική).

Χρησιμοποίησα δόλιους τρόπους για να σιγουρέψω ότι ο δεκαεξάρης φόρεσε καπέλο για να αποφύγουμε τη θερμοπληξία, εγώ φόρεσα την ψάθινη καπελαδούρα, πήρα μαζί μου την πιο μικρή τσάντα-ψυγείο που διαθέτουμε και μέσα έβαλα νερά, χυμούς, αποξηραμένα βερίκοκα, αντηλιακό, τη βεντάλια και τα γυαλιά της πρεσβυωπίας μου (επειδή την ώρα που το τέκνο μου κάνει διατάσεις των μυών εγώ διαβάζω το βιβλίο μου – και γιατί να μην φρεσκαριστούν και τα γυαλιά παρακαλώ).

Όμως δεν υπολόγισα την κακή διάθεση του παιδιού μου. Γιατί τον είχε εξουθενώσει η ζέστη. Γιατί είχε σπάσει το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, είχε μπει στο κρέας και τον πονούσε. Γιατί δεν είχε κοιμηθεί καλά εκείνη την ημέρα. Και πολλά ακόμα που δεν μου τα είπε. Και έκανε τόση πολλή ώρα να ετοιμαστεί για τον αγώνα που αργήσαμε και παρ΄ ολίγο να τον χάσει. Κι εμένα μου ανάψανε τα λαμπάκια μου. Και παρακολουθούσα τον αγώνα μέσα στην τσαντίλα. Και όταν (αναμενόμενο) ο αγώνας δεν πήγε καλά ένιωσα να ξινίζω ακόμα περισσότερο. Είμαι και αλλεργική στους καύσωνες. Απλώς μετρούσα τα λεπτά για να φύγουμε.

Και ενώ τον περίμενα να κάνει τις ασκήσεις χαλάρωσης των μυών για να φύγουμε και βημάτιζα πέρα-δώθε στο στάδιο πέρασαν από μπροστά μου δύο συναθλητές και φίλοι του και μ’ ένα στόμα – μια φωνή με χαιρέτησαν και μου είπαν: «Συγχαρητήρια για τον Κ!». Εγώ με ύφος μπλαζέ και μικρή δόση ξυνίλας τους είπα «Ευχαριστώ! Γιατί, έκανε κάτι;» Και μου απαντάει ο ένας τους: «Ναι, αγωνίστηκε». Και με “τάπωσε”.

Λυρισμός και φυσικές επιστήμες, κρητική λύρα και κβαντικά σωματίδια, ανθρώπινες μορφές που ακροβατούν μεταξύ ουρανού και γης και φωτεινές γραμμές νέον στα μόνιτορ που κοινοποιούν φυσικά φαινόμενα. Αυτά έχουν οι γοητευτικές παραστάσεις της ομάδας «Κι όμως κινείται» που συντονίζει ο Δημήτρης Αποστολάκης των Χαΐνηδων.

Έχω δει δύο παραστάσεις τους (δεν ξέρω αν έχουν κάνει κι άλλες). Η μία ήταν το «Σωματίδιο του Θεού» πριν δύο χρόνια και η άλλη η «Εκδίκηση του πυριτίου» στις αρχές Ιουνίου. Για να τις παρακολουθήσεις χρειάζεσαι απλώς κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις θεωρητικής Φυσικής από το Λύκειο και διάθεση για περιπλάνηση, εντός και εκτός. Έπειτα είναι θέμα χρόνου να παρασυρθείς μέσα στον ιδιαίτερο ποιητικό τους λόγο όπου η Φυσική συμπλέκεται με τη Μεταφυσική και τα εύπλαστα κορμιά των χορευτών ακροβατούν συμπληρώνοντας τη δική τους γνώση στην ιστορία και σου υπενθυμίζουν τη σημασία του σώματος στο «μακροκυματικό υφαντό» του σύμπαντος.

Οι παραστάσεις του «Κι όμως κινείται» είναι για μένα μια σχεδόν μυσταγωγική εμπειρία. Μυσταγωγία είναι ο έρωτας, ο θάνατος και η μοίρα που απαντούν στην «Εκδίκηση του πυριτίου». Εκείνο το απόγευμα προτίμησα τον έρωτα που είναι «η ψευδαίσθηση που δημιουργούν τα ανθρακικά γονίδια για να ταξιδεύουν στο χρόνο».

Η «Εκδίκηση του πυριτίου» εξελίσσεται σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου τα εξελιγμένα όντα τεχνητής νοημοσύνης που βασίζονται στο πυρίτιο ανακαλύπτουν τον τελευταίο επιζώντα μια πυρηνικής καταστροφής, ένα ανθρώπινο πλάσμα που το σώμα του βασίζεται στον άνθρακα. Το εύρημά τους είναι μοναδικό και πολύτιμο αφού η ανθρώπινη ζωή με βάση τον άνθρακα όπως τη γνωρίζουμε, έχει εξαφανιστεί σε αυτό το μέλλον. Τα εξωανθρώπινα πλάσματα του πυριτίου τον παίρνουν μαζί τους και πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη του. Τρεις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας.

Ανακάλυψα ότι μπορείτε να δείτε μέσα στο καλοκαίρι την προηγούμενη παράσταση του «Κι όμως κινείται», το «Σωματίδιο του Θεού», που με αφορμή το μποζόνιο αφηγείται το πανάρχαιο παραμύθι της δημιουργίας του σύμπαντος, στη σημερινή του μορφή, όπως το διηγείται η επιστήμη της φυσικής με τους παράξενους όρους, όπως η μεγάλη έκρηξη, η σκοτεινή ενέργεια και οι μαύρες τρύπες, προκειμένου να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, πώς φτιάχτηκε όλο αυτό και τι τελικά θα απογίνουμε.

Στο φεστιβάλ «Λιπάσματα 2017: Φεστιβάλ στη θάλασσα». Πολυχώρος Λιπασμάτων του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Πάρκο Εργατιάς. Στις 27 Αυγούστου, ώρα 21:30. Με ελεύθερη είσοδο. Πρόσβαση από ΗΣΑΠ Πειραιά, το τρόλεϊ 20 και το λεωφορείο 859. Είναι παράσταση ενηλίκων αλλά νομίζω ότι θα αρέσει και σε εφήβους.

Την είδα. Με τα άσπρα της μαλλιά, καλοχτενισμένα αλλά όχι κομμωτηρίου. Στο τραπέζι της αυλής της με ένα βιβλίο της Ωκεανίδας – Ασημένια Σειρά στα χέρια. Διάβαζε. Χωρίς γυαλιά, Παναγία μου. Είχα μέρες να τη δω στην αυλή της και ανησύχησα.

Περνώ κάθε μέρα μπροστά από το σπίτι της όταν βγαίνω για μικροδουλειές – είναι μόλις δυο τετράγωνα μακριά από το δικό μου. Θαυμάζω και λιμπίζομαι τη μικρή της μονοκατοικία, το παλατάκι της. Υπολογίζω ότι είναι κτισμένο στη δεκαετία του ’30. Καμιά σχέση με τα αρχοντικά διώροφα του Μετς και του Κολωνακίου. Μονώροφο. Ούτε μεγάλο, ούτε μικρό. Λιτό πολύ, μοναδικό στολίδι η πόρτα του.

Φαντάζομαι το χτίσανε κάποιοι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες εκείνης της εποχής, μετά από χρόνια δουλειάς. Η αυλή του μαζεμένη αλλά αρκετά μεγάλη για να φιλοξενεί καμιά πενηνταριά γλάστρες και γλαστράκια και ένα τραπέζι με έξι καρέκλες όπου συχνά βλέπω γειτόνισσες κάθε ηλικίας, να μιλούν και να γελούν. Αυτή τη φορά ήταν μόνη. Στο πρόσωπό της όμως ήταν γραμμένο ένα χαμόγελο που φανέρωνε ότι απολάμβανε στο ακέραιο την ανάγνωση. Προφανώς είναι ικανοποιημένη από τη ζωή.

…

Ξαναπέρασα σήμερα. Ήταν στην ίδια θέση, με την καρέκλα της να κοιτάζει το δρόμο, αυτή τη φορά κρατούσε στο χέρι της το τηλέφωνο και μιλούσε, με το ίδιο χαμόγελο ικανοποίησης όπως την προηγούμενη φορά. Στο χέρι της έπαιζε το σπιράλ καλώδιο του ακουστικού: Ναι, ήταν από εκείνες τις παλιές συσκευές τηλεφώνου, εκείνες με το στρογγυλό καντράν όπου τα νούμερα γυρίζουν με το δάχτυλο. Στη σκέψη της καλούμπας με τα ατελείωτα μέτρα καλωδίου που χρειάστηκαν για να βγει το τηλέφωνο στην αυλή αισθάνθηκα να διασκεδάζω πολύ.

Δεν ξέρω ούτε το όνομά της. Βλέπετε είμαι από τους πιο καινούριους στη γειτονιά που δεν γνωρίζουν τις οικογένειες που ζουν πολλές γενιές στην περιοχή. Μήπως να πάω να συστηθούμε καμιά μέρα; Η ηλικιωμένη της γειτονιάς μου με έχει γοητεύσει!

Για άλλη μια φορά σε στάδιο της περιφέρειας για αγώνες. Έτσι είναι, όταν τα παιδιά σου έχουν ασχολούνται συστηματικά με τον αθλητισμό (επειδή τους αρέσει), ως γονιός έχεις την υποχρέωση και το προνόμιο να τα συνοδεύεις ημερίδες αθλητισμού, αγώνες, τουρνουά (αναλόγως το άθλημα) εντός και εκτός πόλης.

Προσωπικά το βλέπω σαν μια ευκαιρία να κάνω τη γνωριμία μου με γειτονιές, πόλεις, κωμοπόλεις που δεν έχω ξαναεπισκεφθεί και να παρατηρήσω ανθρώπους, που είναι ένα αγαπημένο μου σπορ. Εκείνο το δίωρο που περνάω στην κερκίδα ή κόβοντας βόλτες μέσα στο στάδιο έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με παιδιά κάθε ηλικίας, τους γονείς τους, τους προπονητές τους και κάποιους περίοικους που περνούν την ώρα τους (ευχάριστα) μιας που οι αθλητικές διοργανώσεις είναι ένα θέαμα από τη φύση του ανεβαστικό, δωρεάν, και προσφέρει και ευκαιρίες κοινωνικοποίησης.

Έτσι, βλέπω και ακούω πράγματα που κατά περίπτωση με κάνουν να χαίρομαι, να γελάω κάτω από τα μουστάκια μου, να θυμώνω ή να θλίβομαι. Είμαι πολύ περίεργη σας λέω, αν με δείτε πουθενά προσέξτε τι θα πείτε γιατί το καταγράφω στον σκληρό της μνήμης μου και κατά περίπτωση το αναρτώ και στο blog μου! Έχει τύχει να γίνω μάρτυρας σε ατυχέστατες στιγμές που με έβγαλαν από τα ρούχα μου αλλά ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι άλλες στιγμές που μου δίνουν χαρά και περηφάνια που ανήκω κι εγώ στο ανθρώπινο είδος.

Στον τελευταίο αγώνα λοιπόν, που ήταν απόγευμα και είχε κι ωραίο ηλιοβασίλεμα, είδα αγώνες τρεξίματος κοριτσιών σε διάφορα αγωνίσματα του στίβου. Σε έναν αγώνα ταχύτητας λοιπόν, ένας άγνωστο σε εμένα μπαμπάς, που καθόταν μερικά καθίσματα παραπέρα, καθώς η κόρη του πλησίαζε στον τερματισμό της φώναξε με λατρεία: «Πέτα Μαρίνα, πέτα!». Τρεις λέξεις μόνο, που ξεχείλιζαν καμάρι, πίστη, ελπίδα. Μια τρυφερή κραυγή δύναμης, με μεγάλη σπουδαιότητα, από έναν πολύ σημαντικό άντρα στη ζωή της Μαρίνας: τον μπαμπά της. Και ναι, η Μαρίνα «πέταξε», καθώς βγήκε πρώτη στη σειρά της. Μαζί της πέταξα κι εγώ, ταξίδεψα για λίγο στο χρόνο, στη δική μου εφηβεία . Σκέφτηκα πόση ανάγκη έχουν όλοι οι έφηβοι και οι έφηβες να ακούσουν από τον πατέρα τους λόγια που να τους απογειώνουν για να αφήσουν το έδαφος και να ανοίξουν τα φτερά τους στην πρώτη πτήση με μικρότερο τρέμουλο και μεγαλύτερο πείσμα.

Ακούτε με πατεράδες! Έχετε μοναδική δύναμη κι επιρροή στη ζωή των παιδιών σας. Μην διστάζετε, μην ντρέπεστε και μην φοβάστε να τους προσφέρετε απλόχερα αυτό που έχουν ανάγκη, αυτό που τους αξίζει για να προχωρήσουν στη ζωή Πετώντας!

Από τον Ιανουάριο ξεκίνησα να αναζητώ τα βήματά μου στο χορό μαζί με τους αγαπημένους μου πλέον ΔΟΛΟΠΕΣ, που αυτοπροσδιορίζονται ως σύλλογος χορευτικής έκφρασης και λαογραφικής μελέτης. Πολλή αγάπη για τη χορευτική μας παράδοση, πολλή έννοια για τη σύνδεση των ανθρώπων, γνησιος ενθουσιασμός για τα αυτοσχέδια γλέντια. Τα βήματά μου σιγά-σιγά άρχισαν να παίρνουν σχήμα και μορφή μαζί με πολλών άλλων, μπλέχτηκαν σε χορούς κυκλωτικούς μα και σε άλλους, ζευγαρωτούς.

Έτσι έχω τη μεγάλη χαρά να σας προσκαλέσω στη μεγάλη μας γιορτή «Θέλω να παίξω, να χαρώ» που θα κάνουμε οι ΔΟΛΟΠΕΣ μαζί με χορευτικές ομάδες από την Ηλιούπολη και το Ψυχικό αυτήν την Τετάρτη 28 Ιουνίου και 9: 00 το βράδυ στο υπαίθριο Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης, Δημήτρης Κιντής. Εκεί θα ανοίξουμε τον Κλήδονα, σε μια αναπαράσταση του εθίμου που ήθελε στο παρελθόν τις ανύπαντρες κοπέλες να αναζητούν την τύχη τους για έναν καλό γάμο στο αμίλητο νερό. Και φωτιές θα ανάψουμε επί σκηνής, και θα σας χορέψουμε, και θα σας τραγουδήσουμε και οι μικρότεροι της παρέας θα παίξουνε λαϊκά παιχνίδια άλλων εποχών. Φυσικά όλα αυτά θα είναι μετά μουσικής από το παραδοσιακό σχήμα ΕΠΤΑΣΗΜΟ.

Είσοδος μόνο με προσκλήσεις που μπορείτε να προμηθευτείτε είτε στέλνοντας μέιλ stapliktra@gmail.com είτε στο τηλέφωνο του συλλόγου 697 7263 959.

Για τα μάτια σας μόνο!

Το Ελσίνκι έχει πολλά ενδιαφέροντα μουσεία όπως μπορείτε να δείτε και στον επίσημο τουριστικό οδηγό της πόλης. Εμένα, επειδή εμένα με ξεσήκωσε η τριήμερη λιακάδα τελικώς επισκέφθηκα μόνο δύο από αυτά: το Ateneum και το HAM (Helsinki Art Museum).

Το Ateneum είναι η Εθνική Πινακοθήκη της Φινλανδίας και στεγάζεται σε ένα επιβλητικό κτίριο του 19^ου αιώνα. Εκεί παρακολουθείς την εξέλιξη της φιλανδικής ζωγραφικής από το 1750 μέχρι και τη δεκαετία του 1950. Πωλητήριο με καλόγουστα πλην όμως τσιμπημένα αναμνηστικά και ωραιότατο καφέ με μικρό αίθριο όπου μπορείς να απολαύσεις το μεσημεριανό σου έναντι 11 ευρώ. Αν επιθυμείτε να δείτε πιο σύγχρονη τέχνη πάτε κατευθείαν στο KIASMA, το πιο ξακουστό μουσείο σύγχρονης τέχνης στο Ελσίνκι και ολόκληρη τη Φινλανδία. Το ίδιο το κτίριο που φιλοξενεί το KIASMA είναι ένα αριστούργημα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Δυστυχώς την ημέρα που είχα προγραμματίσει την επίσκεψή μου ήταν εκτάκτως κλειστό για αδιευκρίνιστους λόγους. εσείς όμως να πάτε να το δείτε. Το HAM φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης και είναι μικρού μεγέθους.

Η αρχιτεκτονική κληρονομιά του Ελσίνκι μπορεί να μην φτάνει τόσο βαθιά στο παρελθόν όσο άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ωστόσο διαθέτει μια μεγάλη συλλογή από γοητευτικά κτίρια του 19^ου και του 20ού αιώνα, και κυρίως πολύ Art Nouveau που είναι η αδυναμία μου. Το Σουηδόφωνο Θέατρο (Svenska Teatern) στο κέντρο της πόλης είναι ένα κτίριο με ημικυκλική πρόσοψη που μαγνητίζει το μάτι και φυσικά οι παραστάσεις του γίνονται στα σουηδικά, συχνά με φινλανδικούς υποτίτλους (η Φινλανδία υπήρξε σουηδική κτήση για πολλούς αιώνες). Σουηδικά μπορεί να μην ήξερα για να παρακολουθήσω παράσταση, ωστόσο ξεγλίστρησα για ένα μεσημεριανό διάλειμμα φαγητού στο όμορφο Café Artist του θεάτρου. Μία από τις βόλτες μου με έφερε στην ελαφρώς μποέμικη γειτονιά Punavuori για να επισκεφθώ φίλους. Περιπλανήθηκα με ευχαρίστηση σε δρόμους με επιβλητικές κατοικίες Art Nouveau και διάσπαρτα μαγαζιά με ιδιαίτερο χαρακτήρα, ένα μικρό αλλά καλόγουστο καφέ, ένα μαγαζί με παλιά βινύλια, ένα τρίτο με κομψά χειροποίητα παπούτσια. Κολλητά στην Punavuori βρίσκεται ο πιο πλούσιος και διάσημος συγγενής, η γειτονιά Eira, επίσης ιδανική για βόλτες.

Όταν αποφάσισα να βγω εκτός των τειχών, έκανα δύο μικρές εξορμήσεις. Η μία ήταν στο campus του Πανεπιστημίου Aalto. Βρίσκεται σε ένα δασάκι, περίπου 45 λεπτά έξω από την πόλη. Το κεντρικό αμφιθέατρο στεγάζεται στο πρωτότυπο αρχιτεκτονικά κτίριο που βλέπετε στη φωτογραφία. Επισκέφθηκα και τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου στο καφέ της οποίας κάθισα για να χαλαρώσω, να πιω ένα ζεστό τσάι και να τακτοποιήσω τις φωτογραφίες μου. Ουδείς ενοχλήθηκε από την παρουσία μου ούτε αναρωτήθηκε τι γύρευα εκεί.

Η δεύτερη εκδρομή μου ήταν στο νησιωτικό φρούριο Suomenlinna που είναι θεμελιωμένο σε έξι μικρά νησιά, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Αυτό ήταν ένα μεγάλο οχυρωματικό έργο που έγινε τον 18^ο αιώνα για να προστατεύσει την πόλη του Ελσίνκι από εχθρούς που την επιβουλεύονταν. Στο Suomenlinna φτάνεις με το φέρι σε 15 λεπτά πληρώνοντας ένα εισιτήριο αστικής διαδρομής. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος για αναψυχή όπου έχεις τη δυνατότητα να περπατήσεις, να τρέξεις, να κάνεις πικ-νικ, να επισκεφθείς τα παλαιά καταλύματα και εργαστήρια που έχουν μετατραπεί σε θεματικά μουσεία και καφέ. Βέβαια, κατά την επίσκεψή μου ήταν στην πλειονότητά τους κλειστά επειδή δεν είχε ακόμα αρχίσει η θερινή σεζόν. Έτσι αρκέστηκα στο να περιδιαβαίνω ανάμεσα σε πύργους, κήπους, οικίσκους και κανόνια περπατώντας μονοπάτια που έχουν σχεδόν παντού θέα τη θάλασσα, με τον κρύο θαλασσινό αέρα να μου νοτίζει τα μαλλιά. Όμορφη διαδρομή, κατάλληλη για πολλές περιπτώσεις: για ρομαντικούς περιπάτους για δύο, για οικογένειες με πιτσιρίκια που η φαντασία τους καλπάζει, για μοναχικούς ταξιδιώτες. Μόνο που αν δεν προσέξεις, εύκολα περνάς από γεφυράκια σε κάποιο από τα διπλανά νησιά χωρίς να το καταλάβεις και χάνεσαι!

Αν ψώνισα καθόλου στο Ελσίνκι; Η Φινλανδία είναι η χώρα του ντιζάιν. Ντιζάιν λιτό ευρηματικό και ακριβό. Από υφάσματα μέχρι κινητά τηλέφωνα. Επέστρεψα κουβαλώντας στη μικρή μου βαλίτσα (ταξίδεψα με χειραποσκευή) σοκολάτες FAZER, πολλά σχέδια από χαρτοπετσέτες του διάσημου οίκου MARIMEKKO https://www.marimekko.com/eu_en/ (διάσημου για τα σταμπωτά του υφάσματα που εκτίθενται και στα μουσεία με σύγχρονη τέχνη), γάντια και ιδιαίτερες κάλτσες που αγόρασα στις χειμερινές εκπτώσεις στο εμβληματικό πολυκατάστημα STOCKMAN καθώς και στα ALEXANDER και LINDEX. Μπορείτε να αγοράσετε καλόγουστα αντικείμενα, χαρακτηριστικά του φινλανδικού ντιζάιν στα μουσεία της πόλης. Αν είστε φαν των Μούμιν https://www.moomin.com/en/characters/ ή έχετε παιδιά/ανήψια/βαφτιστήρια που αγαπούν τα Μούμιν θα βρείτε πολλά όμορφα αναμνηστικά με την παρέα των αγαπημένων σας ηρώων! Ένα ευχάριστο μέρος για ψώνια και καφέ/φαγητό είναι το γυάλινο Kamppi στο κέντρο της πόλης.

Το τελευταίο μου πρωινό στο Ελσίνκι έμελλε να ξημερώσει με χιόνι. Για πότε βγήκαν τα εκχιονιστικά και καθάρισαν ρους δρόμους, δεν φαντάζεστε ταχύτητα! Έφευγα με μεσημεριανή πτήση οπότε αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τις λίγες ώρες που μου απέμεναν με τον πλέον χαλαρωτικό και απολαυστικό τρόπο τιμώντας παράλληλα τις φινλανδικές παραδόσεις: πήγα για σάουνα! Επισκέφθηκα λοιπόν τη δημόσια σάουνα του Ελσίνκι – κόστος 5,5 ευρώ.

Μπαίνοντας στην ψηλοτάβανη αίθουσα με την πισίνα διακτινίστηκα κατευθείαν στη δεκαετία του ’20 όταν πράγματι κατασκευάστηκε το κτίριο της σάουνας. Είσαι μέσα στο Art Deco – θυμήθηκα την Τερέζα σε στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα του είναι, http://www.imdb.com/title/tt0096332/ όταν περιπλανιόταν σε κάποια λουτρόπολη της Κεντρικής Ευρώπης.

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε είναι ότι στη φινλανδική σάουνα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να μπεις με το μαγιό σου. Δηλαδή, όλοι στη σάουνα κυκλοφορούν τσιτσίδι. Στην πισίνα που είναι δίπλα έχεις την επιλογή αν θες να φορέσεις μαγιό. Ε, αφού ήμουν στη Φινλανδία, I did it like a Finn! Και ήταν πολύ αναζωογονητικό. Διατήρησα το ροδαλό μου χρώμα και την αίσθηση της ευεξίας μέχρι το βράδυ που ξάπλωσα στο αθηναϊκό μου κρεβάτι.

Ήταν ένα ταξίδι χάρμα.

ΥΓ Θα σας διευκολύνει στις συναλλαγές σας να έχετε μαζί σας στη Φινλανδία μια πιστωτική/χρεωστική κάρτα.

Πληροφορίες και σύντομα κατατοπιστικά βίντεο για το Ελσίνκι εδώ.

Σύντομος οδηγός στα ελληνικά για το Ελσίνκι εδώ.

Ρίξτε μια ματιά στο δεύτερο μέρος του ταξιδιού μου εδώ.

Καταρχήν έχω να πω ότι η διαμονή μου στο Ελσίνκι υπήρξε ηλιόλουστη σε ποσοστό 80% κάτι διόλου ευκαταφρόνητο σε αυτήν την πόλη στα τέλη Μαρτίου και ευχαρίστησα πολλάκις την καλή μου τύχη γι’ αυτό. Η θερμοκρασία βέβαια ήταν 5-6 βαθμοί Κελσίου (σε πλήρη ηλιοφάνεια) οπότε δεν αποχωρίστηκα στιγμή τα γούνινα «αφτάκια» που αγόρασα επί τούτου από τα τουριστικά στο Μοναστηράκι.

Σχεδίασα αυτό το ταξίδι έχοντας κατά νου να περπατήσω ΠΟΛΥ. Έτσι λοιπόν έκανα πολλές αστικές πεζοπορίες μέσα στο Ελσίνκι το μέγεθος του οποίου σου επιτρέπει να επισκεφθείς πολύ μεγάλο μέρος του με τα πόδια. Το Ελσίνκι ανταποκρίνεται πλήρως στο θετικό στερεότυπο της σκανδιναβικής πρωτεύουσας – λιμανιού με όμορφα και λειτουργικά σχεδιασμένα κτίρια, καθαρούς δημόσιους χώρους, μεγάλα πάρκα. Στις περιηγήσεις μου με βοήθησε το τραμ Νο 3 το οποίο αποτελεί έναν εύκολο και οικονομικό τρόπος για να αποκτήσεις μια πρώτη εικόνα της πόλης, μια που διασχίζει ολόκληρο το ιστορικό κέντρο και τα στάνταρντ αξιοθέατα. Μόνο που τις περισσότερες φορές εγώ κατάφερνα να επιβιβάζομαι από τη λάθος πλευρά της διαδρομής (αίσθημα προσανατολισμού μηδέν) κι έτσι «έγραφα» κάποια χιλιόμετρα παραπάνω. Φυσικά είχα πάντα στην τσέπη τον χάρτη του Ελσίνκι που διανέμεται δωρεάν στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης.

Από τα πρώτα μέρη που θέλησα να επισκεφθώ ήταν οι παραδοσιακές σκεπαστές αγορές της πόλης – τρεις στον αριθμό. Στεγάζονται σε όμορφα κτίρια με κόκκινα τούβλα του τέλους του 19^ου αιώνα  – αρχών του 20^ού  και είναι πολύ περιποιημένες εσωτερικά με ξύλινα χωρίσματα που οριοθετούν ξεχωριστά μαγαζάκια που πουλάνε ντελικατέσεν ψαρικά, κρέατα, τυριά, γλυκά, παραδοσιακά είδη χειροτεχνίας και είδη σπιτιού με χαρακτηριστικό σκανδιναβικό ντιζάιν, καλόγουστα αναμνηστικά, και βέβαια γωνιές όπου μπορείς να απολαύσεις χαλαρά έναν καφέ ή μια μπίρα ή να τσιμπολογήσεις. Πολύ σημαντικό για μια πόλη με χειμωνιάτικο καιρό 9 μήνες το χρόνο! Η μία αγορά (Hakaniementori) βρίσκεται στο Hakaniemi (20 λεπτά περπάτημα από το ιστορικό κέντρο) η δεύτερη (Hietalahden kauppahalli) στο τέρμα της κομψότατης οδού Bulevardi (ιστορικό κέντρο) και η τρίτη (Vanha Kauppahalli) στο νότιο λιμάνι, δίπλα στην υπαίθρια ψαραγορά και τη μεγάλη τουριστική «ρόδα» του λούνα παρκ. Οι δύο τελευταίες αγορές «βλέπουν» θάλασσα. Γενικά η θάλασσα μπαινοβγαίνει σε πολλά κεντρικά σημεία της πόλης.

Η οδός Bulevardi που σας ανέφερα ήταν από τις αγαπημένες μου στο κέντρο της πόλης. Στιβαρά, αρχοντικά κτίρια – αστικά σύμβολα μιας άλλης εποχής δεξιά και αριστερά (δεν ξέρω αν σήμερα είναι κατοικίες ή γραφεία) διάσπαρτες, όμορφα στημένες βιτρίνες όπως αυτή του παλαιότατου παραδοσιακού ζαχαροπλαστείου Ekberg (τον πασχαλιάτικο λαγό-τούρτα τον είδατε;) ανθοπωλεία που είχαν βγάλει τα λουλούδια τους στο πεζοδρόμιο να γαργαλούν τις αισθήσεις των περαστικών κι άλλα τέτοια ωραία.

Μιλώντας για σοκολάτες, είναι διάσημη εκεί η σοκολατοποιία FAZER, κάτι σαν τον φιλανδικό ΠΑΥΛΙΔΗ. Αυτή η FAZER λοιπόν όχι μόνο διαθέτει την ατελείωτη ποικιλία της από σοκολάτες, σοκολατίνια, σοκολατάκια σε κάθε σουπερμάρκετ, μικρομάγαζο και φυσικά στα καταστήματα του αεροδρομίου του Ελσίνκι αλλά έχει φτιάξει και ένα πολύ καλόγουστο καφέ-ζαχαροπλαστείο στο κέντρο της πόλης όπου μπορείς να απολαύσεις το ρόφημα ή / και το γλυκό σου και ακόμα να παρασυρθείς (αν δεν έχεις ατσάλινη θέληση) να ψωνίσεις και το κατιτίς σου για το σπίτι / τη βαλίτσα (γι’ αυτό υπάρχουν οι εκμαυλιστικές συσκευασίες δώρου). Εντυπωσιάστηκα από την πατέντα των πασχαλινών σοκολατένιων αυγών του: παίρνουν τα αυγά της κότας, ανοίγουν μια τρύπα και αδειάζουν το περιεχόμενο (μην με ρωτήσετε τι το κάνουν), καθαρίζουν το εσωτερικό του κελύφους με ειδική διαδικασία και το ξαναγεμίζουν με σοκολατένια πραλίνα. Να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, έφαγα ένα τέτοιο αυγό και μμμ! (αυτά μεταξύ δύο sugar free περιόδων)

Τι άλλο γεύθηκα στο Ελσίνκι; Μπέργκερ ταράνδου γαρνιρισμένο με τσιπς γλυκοπατάτας. Ξανά μμμ! Ζουμερό και γευστικότατο το μπιφτέκι του ταράνδου, μοιάζει με μοσχαρίσιο με λίγο πιο έντονη γεύση. Μην μου υψώνετε τα φρύδια οι χορτοφάγοι, μια φορά τα δοκιμάζεις όλα σε αυτή τη ζωή! Επίσης δοκίμασα τη λευκή σούπα σολομού (λευκή λόγω κρέμας) και πλέον τη συγκαταλέγω ανάμεσα στα comfort food μου. Τη σούπα σολομού δεν τη γεύτηκα σε κάποιο γκράντε εστιατόριο (το φαγητό εκτός σπιτιού είναι ακριβό σπορ στο Ελσίνκι) αλλά σε ένα μικρό τουριστικό πλοιάριο-εστιατόριο που πρόσφερε μεσημεριανό φαγητό (σούπα-σαλάτα-κυρίως-επιδόρπιο-καφέ) στην τιμή των δέκα ευρώ. Ξεκουράζεις τα πόδια σου από τον ευλογημένο κάματο του τουρίστα, τρως με θέα το λιμάνι και την ψαραγορά και μπόνους λικνίζεσαι ελαφρά από το κυματάκι. Τα μεσημεριανά deal των εστιατορίων είναι μία νόστιμη και οικονομική λύση για τον πεινασμένο ταξιδιώτη στο Ελσίνκι.

Πίσω, στο δρόμο τώρα! Παρότι οι Φινλανδοί δεν φημίζονται για το θρησκευτικό τους αίσθημα, στο Ελσίνκι βρίσκεις μια ποικιλία από χριστιανικούς ναούς που αξίζουν την προσοχή σου. Ένας από αυτούς είναι το Παρεκκλήσι της Σιωπής (Kampin kappeli – καλύτερα αναζητήστε το στα αγγλικά ως Chapel of Silence), ένας αλλιώτικος ξύλινος ναός – καταφύγιο στο κέντρο της πόλης (μου φάνηκε αδογμάτιστος) το σχήμα του οποίου σε παραπέμπει στην Κιβωτό του Νώε. Μπαίνοντας μέσα, αντικρύζεις μια λιτή – λιτότατη θολωτή αίθουσα χωρίς παράθυρα, από ανοιχτόχρωμο ξύλο, με λίγα κεριά και λίγες σειρές καθίσματα στα οποία μπορείς να καθίσεις για να προσευχηθείς, να διαλογιστείς ή ό,τι άλλο προτιμάς για να συνδεθείς με το μέσα σου και το όποιο υπέρτατο Ον πιστεύεις μέσα στην απόλυτη σιωπή. Η αίθουσα σε αγκαλιάζει μέσα στις φιλόξενες καμπύλες της σαν μια μεγάλη μήτρα και δεν σου κάνει καρδιά να ξαναβγείς στη βουή και στο κρύο του δρόμου!

Ένας άλλος διαφορετικός ναός είναι η Εκκλησία των Βράχων (Temppeliaukio), στο ευρύτερο κέντρο της πόλης, η οποία είναι κυριολεκτικά σμιλεμένη μέσα σε έναν όγκο γρανίτη που ξεπροβάλλει ακατέργαστος ανάμεσα σε τακτοποιημένα οικοδομικά τετράγωνα με κατοικίες. Το φως του ήλιου μπαίνει από τα παράθυρα της οροφής και αναλύεται σε ακτίνες ντύνοντας το μέρος με μα απόκοσμη ατμόσφαιρα. Διάβασα ότι χρησιμοποιείται και για συναυλίες. Πολύ ευχάριστος ήταν και ο περιμετρικός περίπατος που έκανα πάνω στα βράχια του λόφου.

Τέλος επισκέφθηκα τον ρωσικό καθεδρικό ναό (Uspenskin katedraali) που είναι πολύ εντυπωσιακός, εξωτερικά και εσωτερικά. Όπως φαντάζεστε είναι ορθόδοξος χριστιανικός ναός, μάλιστα ο μεγαλύτερος ορθόδοξος ναός της Δυτικής Ευρώπης, με χρυσούς τρούλους, όμορφη εικονογραφία εντός, και δεσπόζει στην κορυφή ενός λόφου στην περιοχή του νότιου λιμανιού, θυμίζοντας τη μακριά ιστορία της ρωσικής κατοχής στη Φινλανδία (ο ναός κτίστηκε στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα).

Την ημέρα που έκανα …εκκλησιαστικό τουρισμό στο Ελσίνκι είχα πάρει κατά την προσφιλή συνήθειά μου το τραμ Νο 3. Αναγνωρίζοντας τη στάση παραδίπλα από την σκεπαστή αγορά Vanha Kauppahalli κατέβηκα για να ψωνίσω κάτι και λίγο μετά επέστρεψα στη στάση για να ξαναπάρω το τραμ και να συνεχίσω τη διαδρομή μου. Όμως στην ενημερωτική πινακίδα με τα νούμερα των τραμ, το τραμ Νο 3 δεν υπήρχε πουθενά! Αναρωτιόμουν αν είχα χάσει τα λογικά μου αφού πριν από λίγο το τραμ Νο 3 με είχε κατεβάσει ακριβώς εκεί! Και δεν υπήρχε ψυχή να ρωτήσω τριγύρω.

Τότε ήταν που εμφανίστηκε ο από μηχανής Φινλανδός Θεός: ψηλός, ευειδής, ξανθός, με χαμόγελο διαφήμισης οδοντόκρεμας, νεαρός γιάπης (σιδερωμένο πουκάμισο, σακάκι, χαρτοφύλακας) γύρω στα 25. Του νιαούρισα με χάρη «I am lost» (φορώντας πάντα τα γούνινα άσπρα αφτάκια) και του εξήγησα το πάθημά μου. Πήραμε παρέα το τραμ Νο 2 και μου εξήγησε τα ανεξήγητα στη διαδρομή, πως δηλαδή το τραμ Νο 3 στην πορεία του «μεταμορφώνεται» στο τραμ Νο 2. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Ως ευγενής άνθρωπος με ρώτησε όλα αυτά που ρωτάς έναν τουρίστα, δηλαδή από που είμαι, πόσες μέρες θα μείνω στο Ελσίνκι, τι άλλο θα ήθελα να δω κτλ. Άδραξα την ευκαιρία για να τον ρωτήσω λεπτομέρειες για το πώς θα έφτανα εκεί που ήθελα. Χωρίς να χάσει ούτε στιγμή το χαμόγελο της διαφήμισης οδοντόκρεμας άνοιξε το κινητό του (να, γι’ αυτά είναι η τεχνολογία) και μου έδειξε στο χάρτη τον επόμενο προορισμό μου. Μου υπέδειξε να κατέβω τρεις στάσεις μετά από εκείνον, με χαιρέτησε ευγενικά και εξαφανίστηκε αυτός και το χαμόγελό του για να επιστρέψουν σε κάποιο γραφείο. Γενικότερα, σταματούσα συχνά ανθρώπους στο κέντρο του Ελσίνκι για να τους ρωτήσω οδηγίες. Οι νεότεροι, αγόρια και κορίτσια κάτω των 30, μου απαντούσαν πάντοτε ευγενικά. Οι μεγαλύτεροι (άνω των 50), σε πολλές περιπτώσεις μου έκαναν έναν θυμωμένο νεύμα με το χέρι που συνοδευόταν από ξινισμένο ύφος και σήμαινε δεν ξέρω – δεν απαντώ (δεν ξέρω τι με ρωτάς, δεν ξέρω αγγλικά, θα σας γελάσω) και προσπερνούσαν αφήνοντάς με κάγκελο. Άλλες χώρες, άλλα ήθη!

Όμως νομίζω ότι αρκετά σας περπάτησα για σήμερα. Πάτε για ένα …ποδόλουτρο, να πάρω κι εγώ μια ανάσα και θα επανέλθω δριμύτερη την επόμενη εβδομάδα για το τρίτο και τελευταίο μέρος, να σας πω για τα μουσεία, τις εξοχές, τα ψώνια και …above all για τη σάουνα!

Υ.Γ. Και όποιος ήρθε αδιάβαστος σήμερα να μελετήσει  το πρώτο μέρος του ταξιδιού εδώ.