Ήμουν το γατάκι της. Εκείνη είχε μαύρα, μακριά μαλλιά που πέφτανε ίσια στους ώμους της και κόκκινα περιποιημένα νύχια, στρογγυλεμένα στις άκρες, να μην πληγώνουν. Οι γυναίκες της δικής μου οικογένειας τα βάφανε μόνο ροζ. Μύριζε μαμά και γυναίκα. Τα μάτια της χαμογελούσαν, ένιωθες πάντα πως σε χωρούσαν, είχαν συμπόνια και τρυφερότητα. Είχα ανάγκη να νιώσω ασφαλής και αποδεκτή. Εκείνη ήξερε να φροντίζει γατάκια: από εκείνα τα άβγαλτα και ντροπαλά, με μονίμως ανασηκωμένη τρίχα, που δεν γνωρίζουν πώς να ζητήσουν από τους ομοίους τους να παίξουν ούτε πώς να μοιραστούν στην αυλή τις εμπειρίες από το μικρόκοσμό τους, το κουλούρι τους ή ακόμα και αυτά τα χαρίσματά τους.

Σκούπιζε τον εμετό μου το πρωί στο σχολικό. Βλέπεις ανακατευόμουν. Σύντομα έμαθαν να μη μου δίνουν γάλα για πρωινό. Δεν το σήκωνε ο οργανισμός μου. Περίεργο για μικρό γατάκι. Έμαθα να γράφω στρογγυλότερα και λιγότερο τρεμάμενα γράμματα στο τετράδιό μου για να την ευχαριστήσω. Ξεχώρισα την πρώτη καλή μου φίλη που είχε και αυτή μακριά μαλλιά σαν της κυρίας, πονηρό βλέμμα και πολλά αδέλφια. Συνέχισα να είμαι το γατάκι της, αλά ένα γατάκι πιο κοινωνικό, πιο αλέγρο.

Η κοινότητα, διάβασα, η κάθε κοινότητα, χρειάζεται άτομα ευγενικά και γενναία. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Σαν μικρό γατάκι ήμουν ευγενική. Δεν ήμουν όμως γενναία. Η δασκάλα με τα μακριά μαλλιά με βοήθησε να γίνω λίγο πιο γενναία.

Είχε αγάπη που περίσσευε για όλα τα παιδιά της, όλους τους μαθητές της. Όμως εγώ ήμουν το γατάκι της. Έτσι μου είχε πει, ψιθυριστά, μία μέρα. Τώρα πια είμαι βέβαιη πως κάθε χρόνο υιοθετούσε κάποιο δειλό, παραπονιάρικο γατί και το φρόντιζε μέχρι να πάρει επάνω του. Ήμουν τυχερή γιατί την είχα δασκάλα δυο ολόκληρα χρόνια. Μετά, οικογενειακοί λόγοι την έστειλαν σε κάποιο νησί και έτσι έφυγε από την Αθήνα. Σφίχτηκε η καρδιά μου τον πρώτο καιρό όμως τώρα πια είχα περισσότερες από μία φίλες κι έτσι δεν μου περίσσευε χρόνος να λυπάμαι τακτικά. Της έγραψα βέβαια κάρτα. Μου απάντησε με τα όμορφα καλλιγραφικά της γράμματα, αυτά που είχαν χαράξει στο παρελθόν αφειδώλευτα μπράβο και άριστα. Αργότερα έχασα τα ίχνη της μυστηριωδώς. Περίεργο, κανείς από τους κοινούς γνωστούς μας δεν ξέρει τι απέγινε. Το σίγουρο είναι πως ήξερε να φροντίζει μικρά γατάκια. Από αυτά που δεν είναι ούτε πολύ ζωηρά ούτε πολύ γενναία για να γοητεύουν το κοινό τους με χαριτωμένα καμώματα. Ως παιδί φοβόμουν ο,τιδήποτε είχε τέσσερα πόδια και ουρά. Αργότερα μου προέκυψε μία ανεξήγητη λατρεία για τις γάτες. Λες…; Τη θυμάμαι όποτε βάφω τα νύχια μου κόκκινα.

Υ.Γ. Ευχαριστώ την newagemama που με την ανάρτησή της τσίγκλισε τη μνήμη μου.