“Φάε, φάε, φάε. Μη, μη, μη”: Με τι να αντικατασταθούν αυτές οι λέξεις; Με τα “Πες μου, πες μου, πες μου” και “Μπορείς μπορείς, μπορείς”.

Είναι το καλύτερο ξόρκι για να μπορέσεις να μοιραστείς τις σκέψεις και τα συναισθήματα του παιδιού σου, για να φτιάξεις καλύτερη σχέση μαζί του, για να αντισταθμίσεις όσα ξεστόμισες σε στιγμές θυμού, απόγνωσης, φόβου, για να φυσήξεις σέρα στα πανιά του και να το στείλεις στη ζωή δυνατό, ευγενικό και εμπνευσμένο πολεμιστή.

Είναι αυτό που απάντησε η ψυχοθεραπεύτρια Ανθή Δοξιάδη που έγραψε το Ρίζες και Φτερά: Γράμματα σε γονείς (εκδόσεις Ποταμός) όταν ρωτήθηκε σε κάποια συνέντευξη. Έλεγε και άλλα, όλα αξιοπρόσεχτα. Έχω διαβάσει μόνο διάσπαρτα κείμενα της Ανθής Δοξιάδη στο διαδίκτυο καθώς και αρκετές επαινετικές κριτικές για το βιβλίο της το οποίο όμως δεν έχει φτάσει ακόμα στα χέρια μου. Ωστόσο η επιθυμία μου να το διαβάσω μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Και αυτές οι λιγοστές λέξεις που σημείωσα στο τετράδιό μου, μου έδωσαν τροφή όχι για σκέψη, όπως λέμε συνήθως αλλά για πράξη. Τόσο απλό και τόσο εφαρμόσιμο.