Ένας καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο έλεγε ότι οι ευκαιρίες είναι σαν τις γυναίκες: αν περνάει μπροστά σου κάποια καλή πρέπει να την αρπάξεις από τα μαλλιά (με αγάπη) πριν φύγει ανεπιστρεπτί. Έτσι λοιπόν όταν κέρδισα ένα εισιτήριο για το TEDx Patras – αφού σκέφτηκα πολλούς λόγους για να μην πάω μετά θύμισα στον εαυτό μου όλους τους λόγους για τους οποίους τα TEDx είναι σημαντικά για μένα και όταν η ευκαιρία δευτέρωσε και βρέθηκε μια ευγενική ψυχή να με φιλοξενήσει στην Πάτρα, έφτιαξα το βαλιτσάκι μου και έφυγα.

Είχα έναν ακόμα σκόπελο να ξεπεράσω και αυτός ήταν η οδήγηση στον δρόμο Αθηνών-Πατρών. Είχα χρόνια να κάνω ολόκληρη τη διαδρομή. Πιάνοντας το τιμόνι θυμήθηκα το γιατί. Οι φίλοι μου από την Πάτρα λένε ότι εμφανίζει σαφή σημάδια προόδου – αυτοί ξέρουν καλύτερα. Αυτό που έχω να πω είναι ότι αυτήν την εποχή (Μάιος) αν ταξιδεύεις απόγευμα ο γυρισμός από την Πάτρα είναι σημαντικά πιο εύκολος γιατί έχεις τον ήλιο στην πλάτη ενώ όταν ξεκινάς από την Αθήνα τον έχεις κόντρα και αυτό ανεβάζει τον βαθμό δυσκολίας.

Σημαντική βοήθεια στη σωματική και πνευματική ευεξία του οδηγού οι δύο στάσεις που δύναται να κάνει στα ΣΕΑ (Σταθμούς Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών) στο Κιάτο και την Ακράτα. Αυτή του Κιάτου διαθέτει και πολυθρόνες αυτόματου μασάζ, ρίχνεις στη σχισμή τα δύο σου ευρώ (πολύ καλή επένδυση, αξίζει να ετοιμάσετε σάντουιτς από το σπίτι για να επενδύσετε το δίευρό σας) και ξεπιάνονται τα σφιγμένα σου μέλη από την οτοστράτα της αγωνίας – σωτήρια εφεύρεση για τους οδηγούς που ταξιδεύουν κατά μόνας, την έχω δοκιμάσει και στην εθνική Αθηνών-Λαμίας. Φροντίστε μόνο να ολοκληρώσετε το ταξίδι για την Πάτρα στη διάρκεια της ημέρας – όταν πέφτει το βράδυ γίνεται πολύ δύσκολο να παρακολουθήσεις το σλάλομ με τους ριγέ κώνους και αν είσαι και λίγο αγχωτικός άνθρωπος μπορεί να φτάσεις στα όρια του νευρικού κλονισμού και να ονειρεύεσαι το βράδυ ότι δαμάζεις ζέβρες με κόκκινες και άσπρες ρίγες. Εναλλακτικά και πιο οικονομικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον Προαστιακό για Κιάτο και από εκεί σας παραλαμβάνει ένα λεωφορείο των ΚΤΕΛ που σας στέλνει πακέτο στην Πάτρα.

Δηλώνω ευγνώμων που ολοκλήρωσα το ταξίδι μου, σώα και αβλαβής και κοιμήθηκα σαν πουλάκι στην Πάτρα για να παρακολουθήσω φρέσκια το επόμενο πρωί το TEDx. Ένα επιπλέον δέλεαρ της εκδήλωσης για μένα ήταν και η επιλογή του κτιρίου για τις ομιλίες. Τα παλιά κτίρια με ιστορικές μνήμες γαργαλούν πάντα τη φαντασία μου και την ανάγκη μου για σύνδεση με το παρελθόν. Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στο Royal Theater, το παλιό Πτωχοκομείο της Πάτρας, μια νησίδα αστικής μεγαλοπρέπειας αλά ελληνικά του 19^ου αιώνα, χτισμένο το 1870 και ανακαινισμένο με πολλή φροντίδα σχετικά πρόσφατα. Ήταν χαρά για τα μάτια και για τα αφτιά μια που οι ηχητικές εγκαταστάσεις λειτουργούσαν άψογα.

Και πάμε στο κυρίως πιάτο, το ίδιο το TEDx Patras με θέμα “opportunities”, τουτέστιν ευκαιρίες­. Οι ομιλητές αναφέρθηκαν σε ευκαιρίες που αδράξανε, ευκαιρίες που χάσανε, ευκαιρίες που τους έκαναν να σκέπτονται ή να πράττουν διαφορετικά.

Μικρές στιγμές και λόγια που κράτησα:

• Τη Μαρία Χατζηνικολάκη από την ΜΚΟ “Μαζί για το Παιδί” ως φωνή που συνδυάζει τη λογική με το πάθος. Με έπεισε ότι «Οι ΜΚΟ, απαλλαγμένες από το άγχος του κέρδους και του πολιτικού κόστους, μπορούν να προσφέρουν πραγματικές ευκαιρίες για την κοινωνία, την πολιτεία και την οικονομία. Όχι από οίκτο ή υποχρέωση αλλά επειδή σκέφτονται συλλογικά».
• Την οικεία φιγούρα του γαστρονόμου Ηλία Μαμαλάκη ο οποίος δηλώνει ότι άγεται και φέρεται από τα πάθη του. Μίλησε για τον καθημερινό εθελοντισμό (όχι τον άλλον, τον φιγουρατζίδικο), τον εθελοντισμό του πάθους με τον οποίο μπορούμε να στηρίξουμε τους μικρούς δημιουργούς και έτσι να κάνουμε τη μικρή μας αναίμακτη επανάσταση.
• Τον ταλαντούχο φωτογράφο και συνιδρυτή του φωτοειδησεογραφικού πρακτορείου SOOC Μενέλαο Μυρίλλα για τις τολμηρές φωτογραφίες του, για τις ευκαιρίες που δίνει σε άλλους συναδέλφους να αναδείξουν τη δουλειά τους αλλά και για το χιούμορ με το οποίο αντιμετωπίζει τον εαυτό του.

• Τον Στάθη Καλύβα, καθηγητή πολιτικής επιστήμης στο Yale, επειδή μοιράστηκε πέντε προσωπικές του αποτυχίες για να αποδείξει ότι ο δρόμος προς την επιτυχία είναι τελικά στρωμένος με αποτυχίες.
• Τον Βασίλη Τσακίρογλου, δημοσιογράφο και συγγραφέα του Senna: Το Πνεύμα της Ταχύτητας επειδή έκανε τον δικηγόρο του διαβόλου και με έβαλε να αναρωτηθώ αν η ευκαιρία είναι τελικά ένας αστικός μύθος. Τελικά λέει, ευκαιρίες δεν υπάρχουν, ευκαιρίες είμαστε εμείς οι ίδιοι.
• Την Αγγελική Παππά για τη σφοδρή και ακατανίκητη επιθυμία της να αποκωδικοποιήσει τους «μαγικούς εγκεφάλους» των δυσλεκτικών παιδιών και να τους διδάξει με επιτυχία αγγλικά ιδρύοντας το I love dyslexia η αφίσα του οποίου συμπτωματικά κοσμεί εδώ και μερικά χρόνια την κουζίνα μου.
• Τον Διονύση Κολοκοτσά, Διευθυντή Εταιρικών Σχέσεων της Google που πιστεύει ότι το διαδίκτυο είναι το εργαλείο (όχι η λύση, τόνισε) για να προχωρήσει η Ελλάδα μπροστά. «Κάθε επαφή μετράει, κάθε εμπειρία μετράει για να βρούμε νέες ευκαιρίες».
• Την ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ δυστυχώς δεν πρόλαβα να την ακούσω γιατί έπρεπε να επιστρέψω στην Αθήνα αλλά μου είπαν ότι ήταν υπέροχη. Θα αναζητήσω το βίντεο της ομιλίας της μόλις ανέβει.

Ένα από τα αγαπημένα παιχνίδια των TEDx είναι οι χάρτινες σαΐτες που αποφορτίζουν το κοινό από την ένταση της πολύωρης παρακολούθησης και δίνουν την ευκαιρία να εκφράσεις με αμεσότητα το συναίσθημα ή την σκέψη της στιγμής. Η δική μου σαΐτα, αυτή που προσγειώθηκε στα γόνατά μου δηλαδή, έγραφε «Δουλειά». Αυτή είναι λοιπόν η δική μου ευκαιρία!

ΥΓ Ευχαριστώ τη skywalker για την ευκαιρία που μου πρόσφερε να παρακολουθήσω το TEDx Patras.