Και συνεχίζω με το καινούριο κοσκινάκι μου, τη λέσχη ανάγνωσης. Αυτόν τον μήνα, σειρά είχε η Λολίτα, η κλασσική πλέον Λολίτα του Ναμπόκοφ. Ο Ναμπόκοφ, λέει, περίεργος και φιλομαθής από τη φύση του, ήταν και εντομολόγος, μάλιστα είχε εργαστεί για ένα φεγγάρι ως λεπιδοπτερολόγος στο Μουσείο Συγκριτικής Ζωολογίας του Χάρβαρντ. Δανείζει το πάθος του για τα λεπιδόπτερα στον πρωταγωνιστή του βιβλίου, καθηγητή Χάμπερτ Χάμπερτ, ο οποίος συχνά παρομοιάζει τη Λολίτα του με μικρό λεπιδόπτερο. Μα και στο προηγούμενο βιβλίο με το οποίο καταπιαστήκαμε στη λέσχη μας, τον «Θεό των μικρών πραγμάτων», υπήρχε ο Παπάτσι, αυτοκρατορικός εντομολόγος και λεπιδοπτερολόγος στην Ινδία, ο οποίος έμεινε χολωμένος μια ζωή επειδή το λεπιδόπτερο που ανακάλυψε δεν πήρε ποτέ το όνομά του, όπως συνηθίζεται στην επιστημονική κοινότητα. Άραγε κάποιο νήμα από λεπιδότερα διατρέχει μυστικά τα βιβλία που επιλέγει για εμάς η κυρία Μάστορη; Η απορία μου πιστεύω ότι θα λυθεί με την ανάγνωση του επόμενου βιβλίου!
Στη Λολίτα μαθαίνω ότι «Τα λακάκκια στα μάγουλα προκαλούνται από την προσκόλληση του δέρματος σε βαθύτερους ιστούς». Η υπόθεση του μυθιστορήματος λίγο-πολύ γνωστή από τα περάσματά της στον κινηματογράφο και από την παραφιλολογία που υπάρχει γύρω από το θέμα. Μεσήλικας καθηγητής, σαραντάρης, (ω, ναι, αυτοί ήταν οι μεσήλικες στα fifties) ερωτεύεται παράφορα τη δωδεκάχρονη θετή του κόρη (μια που είχε πρόσφατα παντρευτεί τη χήρα μητέρα της η οποία απεβίωσε σε κωμικοτραγικό δυστύχημα λίγους μόνο μήνες μετά από αυτόν το γάμο) και συνάπτει σεξουαλική σχέση μαζί της για τα επόμενα δύο χρόνια. Και όχι, δεν είναι ο πρώτος εραστής της νεαράς. Η σχέση τελειώνει αιφνιδίως όταν το δεκαπεντάχρονο πλέον νυμφίδιο το σκάει για να φτιάξει τη ζωή της με έναν άλλο μεσήλικα. Ο πρωταγωνιστής από το πάθος του καταλήγει στο φόνο ενός υποτιθέμενου εραστή της μικρής του ερωμένης. Πορνογράφημα το χαρακτήρισαν όταν πρωτοεκδόθηκε πριν από εξήντα περίπου χρόνια. Για τη σεξουαλική πράξη μιλάει μόνο υπαινικτικά και συγκαλυμμένα όμως θαρρώ ότι η φαντασία μπορεί να προσθέσει τα κομμάτια που λείπουν στις περίτεχνες περιγραφές και να αναπλάσει τις δικές σκηνές λαγνείας. Σοκαρίστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι η Λολίτα βρίσκεται στην ηλικία που έχουν οι συμμαθήτριες του γιου μου. Καλώς ή κακώς, όλες οι πληροφορίες πλέον φιλτράρονται μέσα από την ιδιότητά μου της μητέρας. Με τρομάζει η ιδέα μία δωδεκάχρονη να έχει εραστές, πόσο μάλλον να έχει την πρώτη σοβαρή της σχέση με έναν ενήλικα. Παιδοφιλία κάργα! Βέβαια το μυθιστόρημα είναι άκρως αμοραλιστικό, δεν κρίνει τα γεγονότα ούτε τους πρωταγωνιστές τους, δεν νουθετεί κανέναν παρά μόνον προσπαθεί να σαγηνεύσει τον αναγνώστη μέσα από τη γραφή του και το καταφέρνει γιατί γνωρίζει πολλά τερτίπια: η Λολίτα του είναι και ρομαντικό μυθιστόρημα μιας ολέθριας σχέσης, και αστυνομικό, και εξομολογητικό πεζογράφημα, και ταξιδιωτικό βιβλίο ενώ ταυτόχρονα παρωδεί όλα τα παραπάνω κλείνοντάς μας το μάτι. Δεν έχω δει ακόμα καμία από τις δύο ταινίες που έχουν γυριστεί με βάση το βιβλίο, πάντως εγώ φαντάζομαι ένα roadmovie με στάσεις στα αναρίθμητα εξοχικά πανδοχεία και μοτέλ, που παρελαύνουν στις σελίδες του, τα οποία, κατά τον Ναμπόκοφ είναι «ιδανικά μέρη για ύπνο, διαπληκτισμούς, συμφιλίωση, ακόρεστο παράνομο έρωτα».