Μέσα από τη λέσχη μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω για πρώτη φορά Βιρτζίνια Γουλφ. Αισθάνομαι πως δεν έχω τα εφόδια για να κρίνω τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής της, το stream of consciousness (συνειδησιακή ροή ή εσωτερικός μονόλογος). Ωστόσο, διαβάζοντας την Κυρία Νταλογουέι μου γεννήθηκαν συναισθήματα και σκέψεις που θέλω να μοιραστώ. Σαν ανάγνωσμα με συνεπήρε, χάθηκα μέσα στο «ρεύμα» των συνειρμών μιας ευαίσθητης ψυχής που παρατηρεί τους ανθρώπους της ζωής της άλλοτε με στοχασμό, άλλοτε με λεπτή ειρωνεία μα κυρίως με τρυφερότητα. Το μυθιστόρημα περιγράφει μια ημέρα από τη ζωή της μεγαλοαστής Κλαρίσα Νταλογουέι στα περίχωρα του Λονδίνου, το καλοκαίρι του 1923. Ο χρόνος διαστέλλεται για να απλωθεί στις 264 σελίδες του βιβλίου ενώ οι κτύποι του Μπιγκ Μπεν μας υπενθυμίζουν κάθε τόσο την παρουσία του. Χαριτωμένη λεπτομέρεια ότι αναφέρεται στη θερινή ώρα χαρακτηρίζοντάς την νεωτερισμό.
Η Κυρία Νταλογουέι μιλάει για όλα, για τη ζωή και το θάνατο, για τον έρωτα, για τις σχέσεις ανδρών και γυναικών, για την ψυχική ασθένεια και τη βάναυση αντιμετώπισή της στις αρχές του 20ού αιώνα, για τη βασιλεία στην Αγγλία και την τυφλή υποταγή σε αυτήν και η λίστα δεν έχει τέλος.
Ένιωσα τη συγγραφέα να μου κλείνει το μάτι με χιούμορ στην επιλογή ονομάτων χαρακτήρων: η δεσποινίς Κίλμαν (Killman – αυτή που σκοτώνει τους άνδρες), καθηγήτρια της Ιστορίας με την οποία συνδέεται στενά με σχέση ερωτική, ομοφυλοφιλική, η κόρη της Κλαρίσα, η 17χρονη Ελίζαμπεθ και η λαίδη Λάβτζοϊ (Lovejoy – αυτή που αγαπά τη χαρά), ανέμελη κυρία της καλής κοινωνίας.
Είχα διαβάσει αρκετά στο παρελθόν για τη ζωή της Γουλφ, μα τώρα που άκουσα ακόμα περισσότερα για την ψυχική της ανισορροπία, τη σεξουαλικότητα και την αυτοκτονία της αυθόρμητα σκέφτηκα μια άλλη γυναίκα συγγραφέα Ελληνίδα, που έζησε ακριβώς την ίδια εποχή με τη Βιρτζίνια. Η δική μας Πηνελόπη Δέλτα δεν επινόησε κάποιο νέο στυλ γραφής όπως η Γουλφ, ωστόσο, στα παιδικά βιβλία που έγραψε χρησιμοποίησε την δημοτική γλώσσα, γεγονός που ισοδυναμούσε τότε με κοινωνική επανάσταση. Και οι δύο τους μεγάλωσαν σε ένα μεγαλοαστικό οικογενειακό περιβάλλον που συνδύαζε την αυστηρή βικτωριανή ηθική με την προοδευτική διανόηση, όπου η μόρφωση των κοριτσιών ερχόταν σε δεύτερη μοίρα, και οι δυο τους είχαν δεσποτικούς πατεράδες, είχαν κλονισμένη ψυχική υγεία (η Βιρτζίνια Γουλφ από διπολική διαταραχή και η Πηνελόπη Δέλτα από κατάθλιψη) και αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν κάμποσες φορές κατά τη διάρκεια της ζωής τους, έζησαν γάμους λειψούς από μία άποψη, αφού η Γουλφ, έχοντας κακοποιηθεί σεξουαλικά από τους ετεροθαλείς αδελφούς της ως παιδί και έφηβη, δεν επιθυμούσε πλέον σεξουαλικά τους άνδρες και η Δέλτα ενέδωσε σε ένα συνοικέσιο που της επιβλήθηκε
Μεγάλη ειρωνεία, το κοινό κίνητρο που της έκανε να θέσουν τέλος στη ζωή τους: την άνοιξη του 1941 η μεν Βιρτζίνια ανησυχούσε για την τύχη που επιφύλασσαν οι Γερμανοί ναζί στον εβραίο σύζυγό της, η δε Πηνελόπη που πέρα από τον ανεκπλήρωτο έρωτά της με τον Ίωνα Δραγούμη ζούσε έναν δια βίου έρωτα με την Ελλάδα, έπεσε σε κατάθλιψη με την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα. Με διαφορά λίγων εβδομάδων αυτοκτονούν, η Βιρτζίνια Γουλφ πνίγεται σε ένα ποτάμι κοντά στο σπίτι της (28 Μαρτίου 1941) ενώ η Πηνελόπη Δέλτα παίρνει δηλητήριο (27 ΑΠριλίου 1941). Βίοι παράλληλοι δύο προικισμένων γυναικών των αρχών του εικοστού αιώνα με ευαίσθητη ψυχοσύνθεση στα όρια της διαταραχής που έζησαν σε διαφορετικές γωνιές της Ευρώπης και δοκίμασαν τη χαρά της συγγραφικής αναγνώρισης όμως δεν απόλαυσαν την απλή χαρά της ύπαρξης.
