Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα. Με έπιασε το κόκκινο στην Κηφισίας, μπροστά στην πεζογέφυρα του Φάρου, τη γέφυρα με τους χρωματιστούς αγγέλους του Ελύτη. Επέστρεφα το γιο μου από πάρτι συμμαθητών. Σήκωσα το κεφάλι μου προς τα πάνω και τους είδα. Δυο αγόρια και δυο κορίτσια χόρευαν σε ζευγάρια πάνω στη γέφυρα. Παιδιά 15-16 χρονών, λίγο μεγαλύτερα από τον γιο μου, με τζιν και μπουφάν για προστασία από το νοεμβριάτικο κρύο. Το σκηνικό δεν περιλάμβανε ούτε έξωμα φορέματα ούτε ψηλοτάκουνα. Έδειχναν να πειραματίζονται με κάποιες φιγούρες. Ίσως προπονούνταν για κάποια παράσταση στο σχολείο τους ή απλώς προετοιμάζονταν για το επόμενο πάρτι. Δύο ακόμη αγόρια, ίσως μέλη της ίδιας παρέας, έγερναν στην κουπαστή της γέφυρας, κουνούσαν το κεφάλι στο ρυθμό κάποιας αόρατης για μένα μουσικής, χτυπούσαν που και που επιδοκιμαστικά τα χέρια τους, γελούσαν και ενθάρρυναν τους χορευτές. Ο φωτισμός της λεωφόρου ήταν πλεονεκτικός για μένα που τους λαθροκοίταζα. Είχα μάλιστα γείρει χωρίς ντροπή ολόκληρη στο μπαρμπρίζ για να τους παρακολουθώ καλύτερα. Τους έβλεπα να στροβιλίζονται, να χοροπηδούν, να ενώνουν τα χέρια και τα σώματα, να αφήνουν το ταίρι τους και πάλι από την αρχή. Γελούσαν, μιλούσαν, χορεύανε. Διασκέδαζαν. Υπήρχε έξαψη και ενθουσιασμός στον αέρα. Τα μαλλιά των κοριτσιών, μακριά, λυτά, κυματιστά, τις ακολουθούσαν σε κάθε τους κίνηση. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει γρηγορότερα από ενθουσιασμό και να φουσκώνει από ευγνωμοσύνη για τη στιγμή που μου προσφερόταν, νυχτερινό δώρο λίγο πριν κοιμηθώ. Ήθελα να τους στείλω τα φιλιά μου· πολλά τρυφερά φιλιά σε αυτά τα νεαρά παιδιά και στον 16χρονο εαυτό μου που τότε ντρεπόταν να χορεύει σε γέφυρες. Τους τα έστειλα νοερά.

Να θυμηθώ να πλύνω το κολάν μου. Μεθαύριο έχω μάθημα Latin.

Μετά από ένα επιτυχημένο δείπνο, όταν κοπάσει ο θόρυβος των ποτηριών που τσουγκρίζουν και των ανεβασμένων συναισθημάτων, την επόμενη μέρα κάθεσαι να αναπαυτείς στις δάφνες σου, και όταν μείνεις μόνος σου έρχεται αίφνης η κούραση να εγκατασταθεί απρόσκλητη στο σώμα σου, ένα μικρό κενό στην καρδιά κι άλλο ένα στο στομάχι σου. Για το πρώτο κενό χρειάζεται αγκαλιά, για το δεύτερο ένα απλό, ζεστό υδαρές, παρηγορητικό φαγάκι, κατά προτίμηση με λίγο άμυλο.

Μιας και είχα εναπομείναν μοσχαράκι με κολοκύθα, κονιάκ και πορτοκάλι αποφάσισα να αξιοποιήσω τα υπολείμματα της κολοκύθας μαζί με λιωμένο κρεμμυδάκι (γιατί είχα μπουκώσει από το κρέας) τα οποία κρατιόντουσαν θαλερά παρότι βρισκόντουσαν στο τρίτο τους εικοσιτετράωρο (στο ψυγείο φυσικά). Στο μυαλό μου με οραματίστηκα να ζεσταίνω τον οισοφάγο μου με ψευτοριζότο κολοκύθας.

Ρύζι γλασέ υπήρχε στο ντουλάπι οπότε πήρα μισή κούπα και γυάλισα τους κόκκους με λίγο ελαιόλαδο. Μερικούς τους παραγυάλισα γιατί κιτρινίσανε – τους ξερόψησα δηλαδή. Μετά τους έριξα και μία σταξιά οινόπνευμα (κρασάκι – να στραγγίξω το μπουκάλι να το πετάξουμε), νερό και το άφησα να βράσει. Περίμενα λίγο για να προσθέσω την κολοκύθα μια που ήταν ήδη μαγειρεμένη και δεν ήθελα να την ξεκάνω. Και μετά από μερικά λεπτά… νάτο, έτοιμο το πιάτο! Άναψα και κόκκινο αρωματικό κεράκι για να ξορκίσω κάτι δυσσάρεστες οσμές και να φτιάξω ατμόσφαιρα και καλοέφαγα! Ο γιος μου με παρακολουθούσε και με ρώτησε «Λες όταν γεράσω σαν κι εσένα να μου αρέσουν αυτές οι υγιεινίλες;»

Ήταν μία μέρα που είχε σκοτεινιάσει κι έκανε κρύο μέσα μου. Ευτυχώς για μένα όμως έξω είχε λιακάδα από τις καλές κι έτσι πήρα τα πόδια μου και βγήκα. Και ως γνωστόν ο ήλιος προσφέρει ενέργεια και ζεστασιά και στους πιο μουρτζούφληδες της γης. Το χάδι στο πρόσωπο από τη θαλπωρή του φωτεινού δίσκου είναι αρκετό για να κάνει τις γωνιές του στόματος να ανασηκωθούν έστω και λίγο έστω, και για λίγο σε αυτό που εμείς τα ανώτερα θηλαστικά ονομάζουμε χαμόγελο. Και όσο συνεχίζεις να περπατάς τόσο ζεσταίνεται και το υπόλοιπο σώμα. Αισθάνεσαι τη ζεστασιά του να διατρέχει τους ώμους, την πλάτη, να τυλίγει ευεργετικά την καμπύλη της μέσης και των γοφών, να αγκαλιάζει την κοιλιά και το στομάχι. Και οι μύες ξεσφίγγουν, χαλαρώνουν από την ένταση που τους έχεις επιβάλλει και απλώνονται στο χώρο που δικαιούνται. Κι έπειτα αρχίζεις να βλέπεις καλύτερα και ανακαλύπτεις ξανά τα χρώματα γύρω σου. Κι όπως περπατούσα σε άγνωστη γειτονιά, ξεφύτρωσε μπροστά μου ένα μαγαζάκι, διασταύρωση μινιμάρκετ και παλαιού παντοπωλείου που είχε στο πεζοδρόμιο πέντε καφασάκια όλα κι όλα με είδη μαναβικής. Τα περισσότερα ήταν εξωτικά όπως και ο συμπαθής ιδιοκτήτης που λαθροκοίταξα πίσω από την τζαμαρία. Το φως έπεφτε όμορφα πάνω στους καρπούς της γης και ένιωσα την επιθυμία να τους αποθανατίσω με τη φωτογραφική μου. Επειδή ντράπηκα να φωτογραφήσω χωρίς να ‘χω αλλάξει δυο κουβέντες πρώτα διάλεξα ένα άγνωστο αγγουρόσχημο λαχανικό με σκοπό να το αγοράσω και κατευθύνθηκα προς τον ιδιοκτήτη ρωτώντας τον τι είναι τούτο το θαυμαστό πράγμα. Μου απάντησε ότι είναι ένα ούπο (upo στο google). Το φέρνουν από την Ινδία και το Πακιστάν, και μπορείς να το φας σοταρισμένο. Και στις μεγάλες ζέστες μπορείς λέει να κόψεις χοντρές φλούδες και να κάνεις με αυτό μασάζ στις ταλαιπωρημένες γάμπες σου για δροσιά και ξεκούραση! Χαμογέλασα, πλήρωσα, φωτογράφισα και έφυγα. Α, και μη με ρωτήσετε τι γεύση είχε το ούπο γιατί δεν το δοκίμασα ποτέ! Ετοιμαζόμουν να ταξιδέψω εκείνες τις μέρες και δεν πρόλαβα να το μαγειρέψω. Έτσι το χάρισα σε κάποιους φίλους κι έκτοτε αγνοείται η τύχη του.