Τρεις πόλεις-σταθμοί: Ναύπλιο, Αθήνα, Σικάγο. Τρεις αδερφές: Η Ιουλία, η Αγγελική (η γιαγιά μου) και η Μαρίκα. Η Μαρίκα παντρεύτηκε έναν Ελληνοαμερικανό παντοπώλη και έμεινε για πάντα στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Σικάγο. Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στην Αθήνα, όταν η Μαρίκα επισκέφτηκε το 1960 για πρώτη και τελευταία φορά μετά το γάμο της την Ελλάδα. Έφτασε στα δικά μου χέρια μέσω της εξαδέλφης μου που ζει στο Σικάγο. Ένα από τα καλά του Facebook και του διαδικτύου. Της την είχε κάνει δώρο η θεία μας από την Αθήνα. Κι έτσι έκανε τον μικρό της κύκλο πριν φτάσει και στα δικά μου χέρια. Αγαπώ πολύ αυτό το κλαδί της οικογένειάς μου, το αμερικανικό. Πάντοτε πήγαιναν και ερχόντουσαν ευχετήριες κάρτες και φωτογραφίες εκατέρωθεν του Ατλαντικού όμως μετά το ’89 που άρχισαν να καταφτάνουν ένα-ένα τα ξαδέλφια μου, όλα τους γελαστά παιδιά, για να γνωρίσουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα, οι καρδιές ζεστάθηκαν περισσότερο. Κι όταν τους επισκέφτηκα κι εγώ με τη σειρά μου το 1996 ήταν πια σαν να είχαμε ζήσει μαζί από πάντα. Η φιλοξενία των θείων ήταν ιδιαίτερα θερμή και έδωσε στη συγγένειά μας τη σφραγίδα της οικειότητας που έχουν οι δεσμοί με αυτούς που ζουν στην ίδια γειτονιά ή την ίδια πόλη με εσένα. Γνωρίζοντας από κοντά τα δεύτερα ξαδέρφια μου εξ Αμερικής απέκτησα μια διευρυμένη οικογένεια πολύ σημαντική για μένα που είχα μεγαλώσει ανάμεσα σε δυο γονείς – μοναχοπαίδια (τι ειρωνεία της τύχης κι αυτή!) Εικοσιπέντε και χρόνια αργότερα διατηρούμε μια τρυφερή σχέση μεταξύ μας.

Οι τρεις αδελφές της φωτογραφίας δεν ζουν πια, όμως ζει και βασιλεύει το κοριτσάκι της φωτογραφίας, μια ακμαιότατη εξηντάρα, αγαπημένη μου θεία στην Αθήνα καθώς και ο νεαρός φαντάρος, ο θείος μου στο Σικάγο με τη γυναίκα του και μεγάλη φαμίλια, τέσσερα παιδιά και τρία εγγόνια. Εφαρμόζω διετές οικονομικό πλάνο για να κατορθώσω να ταξιδέψω στην Αμερική με τον γιο μου, να γνωρίσει κι αυτός με τη σειρά του θείους και ξαδέλφια και να φτιάξει, ελπίζω, τους δικούς του δεσμούς αγάπης. Σε όσους μοιραστήκαμε αυτό το κομματάκι οικογενειακής ιστορίας εύχομαι το 2015 να δυναμώσει τους σημαντικούς δεσμούς της ζωής μας και να φέρει κι άλλους, καινούριους, εξίσου δυνατούς και τρυφερούς. Καλή χρονιά σας!

Κυριακή πρωί, ο ουρανός γαλανός, το κρύο τσιμπάει και θέλω να ρουφήξω άπειρες γουλιές από τον αθηναϊκό αέρα που τον έχει εξαγνίσει το βοριαδάκι. Έχω την τύχη να βρίσκομαι στην Ιερά Οδό, ίσως τον αρχαιότερο γνωστό δρόμο της πόλης και περνάω την αυλόπορτα του Χυτήριου που είναι θεατρική σκηνή και όχι μόνον. Γιορτινά φωτάκια στον κήπο μου υπενθυμίζουν πως είναι Χριστούγεννα και πως μόλις πέρασα σε έναν χώρο μαγικό. Extra bonus: στο βάθος του κήπου έχει χριστουγεννιάτικο παζάρι το ξεblogάρισμα, η γνωστή πρωτοβουλία για τις κρατούμενες στις φυλακές Ελαιώνα Θήβας και τα ανήλικα παιδιά τους. Παίρνω και δωράκια. Ολιγόλεπτη παραμονή στο μπαρ του θεάτρου. Από την οροφή αιωρούνται αστέρια, μπάλες, ξωτικά κρεμασμένα σε πετονιά. Τα πιτσιρίκια σηκώνουν ψηλά το κεφάλι και χαζεύουν. ένας μικρός δίπλα μου δείχνει με το δάχτυλο στον μπαμπά του το καμίνι στον κήπο. Ο μπαμπάς εξηγεί ότι εκεί παλιά λιώνανε τα μέταλλα για να τα χύσουν σε καλούπια και να φτιάξουν χρήσιμα αντικείμενα.

Χτυπάει το πρώτο, χτυπάει το δεύτερο, το τρίτο κουδούνι. Μπαίνουμε μέσα στη σκοτεινή αίθουσα με τους πέτρινους τοίχους. Ο γνώριμος μπερντές φωτίζεται στο βάθος. Τρεις νέοι μουσικοί με σαντούρι, βιολί και κιθάρα τακτοποιούνται στα καθίσματά τους δίπλα στο μπερντέ: θα έχουμε ζωντανή μουσική! Και δεν θα τους ακούμε μόνον αλλά θα τους βλέπουμε κιόλας τους μουσικούς επί το έργω. Η παράσταση αρχίζει με τραγούδι. Το θέμα χριστουγεννιάτικο: Ο Καραγκιόζης και το φρούριο των καλικαντζάρων. Οι φωνές του Καραγκιόζη και των φίλων του είναι μεστές, πειστικές, όπως τους πρέπει. Ο δημιουργός των φωνών δεν είναι κάποιος σεβάσμιος ασπρομάλλης αλλά ένας νέος άνθρωπος με αγάπη και μεράκι για την τέχνη του. Οι φιγούρες είναι σχεδιασμένες με φροντίδα, με όμορφα χρώματα και μικρές τσαχπινιές – τα κατακόκκινα παπούτσια του Νιόνιου και του Μορφονιού μου θύμισαν τα All Star του γιου μου. Ο Καραγκιόζης και η παρέα του λένε αγαπημένες ατάκες, το χιούμορ περισσεύει, λένε και κανένα ωραίο για την επικαιρότητα και όλοι περνάμε όμορφα. Η ορχήστρα όμως είναι όλα τα λεφτά. Δύο πολύ νεαρά παιδιά παίζουν βιολί (Γλαύκος Σμαριανάκης) και κιθάρα (Κωστής Παπαλουκάς) ενώ ο «μαέστρος» της παράστασης Μάριος Παπαδέας μας τρελαίνει με το σαντούρι του. Μέχρι και την «ισπανική υποχώρηση» μας έπαιξε και μας έμαθε! Με αυτά και με εκείνα ο Καραγκιόζης έφτασε στο φρούριο για να ανακαλύψει ότι δεν υπάρχουν καλικάντζαροι, παρά μόνο πονηροί άνθρωποι που εκμεταλλεύονται τον φόβο των άλλων για να τσεπώσουν τον θησαυρό!

Να μην ξεχάσω, για όσους δεν έχουν ξαναπάει, η αίθουσα του Χυτήριου είναι αμφιθεατρική, όπου και αν καθίσετε με τα παιδιά σας θα βλέπουν με άνεση.
Ο Χάρης Μπιλλίνης θα παίξει κι άλλη μια χριστουγεννιάτικη παράσταση (Χριστούγεννα στο νησί των παιρατών) για τρίτη και τελευταία Κυριακή στις 21 Δεκεμβρίου. Να πάτε! (ώρα παράστασης 11:00, τηλέφωνα κρατήσεων 210 3412313 ή 6951787821)

Το παραπάνω κείμενο πρωτο δημοσιεύτηκε εδώ.

“Φάε, φάε, φάε. Μη, μη, μη”: Με τι να αντικατασταθούν αυτές οι λέξεις; Με τα “Πες μου, πες μου, πες μου” και “Μπορείς μπορείς, μπορείς”.

Είναι το καλύτερο ξόρκι για να μπορέσεις να μοιραστείς τις σκέψεις και τα συναισθήματα του παιδιού σου, για να φτιάξεις καλύτερη σχέση μαζί του, για να αντισταθμίσεις όσα ξεστόμισες σε στιγμές θυμού, απόγνωσης, φόβου, για να φυσήξεις σέρα στα πανιά του και να το στείλεις στη ζωή δυνατό, ευγενικό και εμπνευσμένο πολεμιστή.

Είναι αυτό που απάντησε η ψυχοθεραπεύτρια Ανθή Δοξιάδη που έγραψε το Ρίζες και Φτερά: Γράμματα σε γονείς (εκδόσεις Ποταμός) όταν ρωτήθηκε σε κάποια συνέντευξη. Έλεγε και άλλα, όλα αξιοπρόσεχτα. Έχω διαβάσει μόνο διάσπαρτα κείμενα της Ανθής Δοξιάδη στο διαδίκτυο καθώς και αρκετές επαινετικές κριτικές για το βιβλίο της το οποίο όμως δεν έχει φτάσει ακόμα στα χέρια μου. Ωστόσο η επιθυμία μου να το διαβάσω μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Και αυτές οι λιγοστές λέξεις που σημείωσα στο τετράδιό μου, μου έδωσαν τροφή όχι για σκέψη, όπως λέμε συνήθως αλλά για πράξη. Τόσο απλό και τόσο εφαρμόσιμο.