Είναι κάτι μέρες που θέλω να σπάσω τη μονοτονία του σχολικού κολατσιού ίσον σάντουιτς με τυρί-ζαμπόν. Μην ακούσω για λαχανικά, αυτά όσες φορές παρεισέφρησαν μέσα στο ψωμοτύρι δεν τα κατάφεραν να φτάσουν στο στόμα του παραλήπτη. «Άδικα μου βάζεις μαρουλόφυλλα γιατί τα βγάζω και τα πετάω πριν φάω το σάντουιτς» (παρακαλώ μη σχολιάστε). Κάποιες φορές φτιάχνω ένα κέικ μα τα μίξερ και τα φουρνίσματα θέλουν το χρόνο τους. Τι συμπέρασμα βγάζετε; Πάμε πρώτα ένα φλάσμπακ.
Τον ένα χρόνο που έμεινα για σπουδές στην Αγγλία (12 μήνες ακριβώς) έμαθα να μαγειρεύω τα απαραίτητα για να επιβιώνω, δηλαδή μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας και κοτόπουλο στο φούρνο με προκάτ πατάτες. Από τα πάρε-δώσε μου με τα τους Άγγλους έμαθα και τα καραμελωμένα καρότα για να τρώω και το ζαρζαβατικό μου, μην πάθω και τίποτα. Αυτά στο μοναδικό, ιερό και απαραβίαστο γεύμα-δείπνο της ημέρας κατά τις εφτά το απόγευμα δηλαδή. Στη διάρκεια της ημέρας την έβγαζα με κάποιο σάντουιτς που είτε το έφτιαχνα από το σπίτι είτε το αγόραζα στη σχολή. Κάποιες κρύες μέρες ωστόσο θα πήγαινα στο refectory (κυλικείο)της σχολής για ένα ζεστό τσάι που συνόδευα με κάτι στερεοτυπικά εγγλέζικο: τα scones, στρογγυλά, τα λες κεκάκια, τα λες αφράτα μαλακά μπισκοτάκια, που σερβίρονται συνήθως ζεστά, είναι υπόγλυκα έως ουδέτερα και γι’ αυτό ακριβώς οι Άγγλοι συνηθίζουν να τα ανοίγουν στα δύο και να τα τρώνε με μαρμελάδα ή και κρέμα. Αυτό το δεκατιανό ή μεσημεριανό μου ζέσταινε την καρδιά και το στομάχι. Η μυρωδιά της φρεσκοψημένης ζύμης που αναδύει μια υποψία βουτύρου… μου θύμιζε το ζαχαροπλαστείο του παππού. Αχ, εμείς οι ρομαντικοί κοιλιόδουλοι!
Επέστρεψα στην Ελλάδα και τα scones ξεχάστηκαν. Μου τα θύμισε η Helen, αγγλίδα μαμά ενός συμμαθητή του γιού μου. Μου ξύπνησε μια νοσταλγία και της ζήτησα αν έχει καμιά συνταγή πρόχειρη. Και βέβαια είχε. Τα έφτιαχνε πολύ συχνά για τα δικά της παιδιά μια που ήταν εύκολα, γρήγορα και πολύ αγαπητά.
Τα υλικά:
225 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
50 γραμμάρια βούτυρο ή μαργαρίνη
25 γραμμάρια ζάχαρης (ή κατά βούληση αν το θέλετε πιο γλυκό)
50 γραμμάρια σταφίδες (προαιρετικά)
Μια πρέζα αλάτι
Ένα αυγό χτυπημένο με γάλα ώστε να δώσει 150 ml υγρού
Ζεσταίνουμε το φούρνο στους 200°C και στρώνουμε το χαρτί ψησίματος στο ταψί. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με το αλάτι, το βούτυρο σε μικρά κομματάκια και τη ζάχαρη. Προσθέτουμε και τις σταφίδες (αν θέλουμε). Χτυπάμε το αυγό με το γάλα και το ρίχνουμε και αυτό μέσα στο μείγμα αφήνοντας λίγο για άλειμμα στο τέλος. Ζυμώνουμε ελαφρά. Η συνταγή λέει απλώνουμε τη ζύμη σε πάχος ενός εκατοστού και κόβουμε στρογγυλά κομμάτια. Σε αυτό το σημείο αρχίζω να κλέβω. Όχι, εγώ, όχι πρωινιάτικα που τα κάνω για να τα πάρει μαζί του φρέσκα στο σχολείο. Αντ’ αυτού, πλάθω μπαλάκια. Τα ισιώνω με τη γροθιά να γίνουν επίπεδα και τα απιθώνω στο ταψί, πάνω στο χαρτί ψησίματος. Περνάω με το πινέλο λίγο γάλα-αυγό για να ροδοκοκκινίσουν τα scones στο ψήσιμο. Φουρνίζω για 15 λεπτά και έτοιμα!
Μια παραλλαγή είναι να βάλετε τριμμένο τυρί και να γίνουν αλμυρά: cheese scones. Αν μάλιστα χρησιμοποιήσετε θρυμματισμένη φέτα τότε μπορείτε να τα πατεντάρετε ως Greek scones! Και ιδού ένα προσφάι ζεστό και παρηγορητικό, ειδικά αν ετοιμάζεσαι να γράψεις τεστ αρχαίων. Το τέλειο comfort food που λένε και τα αγγλάκια. 15 λεπτά το ανακάτεμα-πλάσιμο, 15 λεπτά το ψήσιμο, 30 λεπτά στο σύνολο. Μην ακούσω τίποτα για τα άπλυτα. Χώστε τα στο πλυντήριο πιάτων, αν δεν έχετε, στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη, να μην τα βλέπετε και σας χαλάνε. Και μόλις φύγει το παιδί για το σχολείο, τρατάρετε ένα sconeτον εαυτό σας, έτσι, για να πάει καλά η μέρα!
Πολύ αργά πλέον. Οι κόκα-κόλες βρίσκονται μακριά από το ταμείο, στον άλλο όροφο – δεν προλαβαίνεις να στείλεις το γιο σου να φέρει μία. Αναστενάζεις στωικά και τότε ο μπροστινός σου κάνει μισή στροφή προς το μέρος σου και σου πιάνει ευγενώς την ψιλοκουβέντα. Απλά, με φυσικότητα και χιούμορ. Και εκτιμάς πολύ στους ανθρώπους το χιούμορ. Στο μεταξύ τον καλοκοιτάς: σαράντα-φεύγα, ειλικρινές χαμόγελο, ζεστή ματιά, συμπαθή χαρακτηριστικά προσώπου, ψηλός, με σπορτίφ αλλά ουχί εξεζητημένη εμφάνιση. Χμ… Και κατέχει την τέχνη του ομιλείν. Ήδη κάνεις την ασυναίσθητη κίνηση να φτιάξεις με το χέρι τα μαλλιά σου. Του δείχνεις με τα μάτια τις κόκα-κόλες. «Ήθελα κι εγώ να αγοράσω μία αλλά το ξέχασα…». Σου παραθέτει χαριτωμένο λογύδριο περί υγιεινής διατροφής που κι εκείνος αδυνατεί να τηρήσει και με το πλέον αφοπλιστικό του χαμόγελο προτείνει «Μπορώ να σας δώσω μία από τις δικές μου». Και συνεχίζει με παιγνιώδη λάμψη στα μάτια «Μία είναι αρκετή για να κάνει τη ζημιά;» Τη ζημιά μας την έχεις κάνει ήδη λες από μέσα σου ενώ κατακλύζεσαι από ενδορφίνες. Δέχεσαι την ευγενή προσφορά και τον ευχαριστείς πάραυτα με το πιο ναζιάρικο-γοητευτικό σου χαμόγελο ενώ συγχρόνως σε dt σκανάρεις το δεξί του χέρι: δεν φοράει βέρα όμως τι είναι αυτό στον παράμεσο του αριστερού; Μήπως είναι απλώς χαλκάς της μοδός; Δεν προλαβαίνεις να το ξεκαθαρίσεις λέγοντας κάτι ευφυές – χρειάζεται και διακριτικότητα γιατί έχεις και το παιδί από δίπλα το οποίο μάλλον έχει πάρει πρέφα ότι εσύ χαριεντίζεσαι με τον άγνωστο. Εκείνος πληρώνει και φεύγει. Ο έρωτας είναι εξόχως αποδημητικό πουλί. Εσύ όμως τώρα ξέρεις ότι το φλερτ πάει και σουπερμάρκετ.
