Απρίλιος 2015 – Στα πλήκτρα

Στο Ρομάντσο υπάρχουνε παιδιά

26/04/2015 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Τα Σάββατα στον πλανήτη των γονιών είναι αφιερωμένα στα αθλητικά των παιδιών, τα παιδικά πάρτι και τη γονεϊκή επιμόρφωση. Η εκδήλωση λεγόταν De-educate / Re-educate. Δηλαδή να απεκδυθούμε την παλιοκαιρισμένη, κουρασμένη εκπαίδευσή μας γονείς, εκπαιδευτικοί και παιδιά και να ντυθούμε μια καινούρια, φρέσκια εκπαίδευση που εστιάζει περισσότερο στα συναισθήματα του μικρού ανθρώπου, αγκαλιάζει την τεχνολογία και δεν φοβάται την αποτυχία.

Μιλάω για τη δημόσια συζήτηση για την αλλαγή στην εκπαίδευση που έγινε το Σάββατο 18 Απριλίου στο Ρομάντσο (το πρώην κτίριο γραφείων του παλαιού ομώνυμου περιοδικού) κάτω από τις φτερούγες του Dorothy Snot, ενός μικρού ελληνικού σχολείου για παιδιά 1-6 ετών που υποστηρίζει τη βιωματική μάθηση μέσα από το παιχνίδι (play-based learning). Ήταν εκεί όλα τα καλά κακά παιδιά που έχουν φέρει τα πάνω-κάτω στον χώρο της σύγχρονης εκπαίδευσης: Ο Tom Hobson γνωστός ως Teacher Tom που είναι ο κύριος δάσκαλος στο Woodland Park, μια συνεργατική μονάδα προσχολικής εκπαίδευσης στο Σιάτλ των ΗΠΑ που διοικείται από γονείς με τη φιλοσοφία του play-based learning, ο δάσκαλος Άγγελος Πατσιάς που παρακάμπτοντας τους σκοπέλους της ελληνικής γραφειοκρατίας ανέτρεψε την παραδοσιακή διδασκαλία και μεταμόρφωσε ένα μικρό τετραθέσιο δημοτικό σχολείο στο ονειρεμένο Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων στον ορεινό Φουρφουρά του Ρεθύμνου και ο φιλόλογος Σπύρος Κασιμάτης που έχει θητεύσει στην ελληνική εκπαίδευση πάνω από 30 χρόνια και προτιμά να διδάσκει με το δικό του τρόπο λογοτεχνία σε εφήβους. Συντόνιζε ο Γιάννης Γιαννούδης, ιδρυτής και διευθυντής του Dorothy Snot.

Μας είπαν πολλά και άφησαν κι εμάς να τους πούμε ακόμα περισσότερα ρωτώντας τους ό,τι μας βασάνιζε περισσότερο σε σχέση με τα σχολεία και την εκπαίδευση των παιδιών μας. Μου έμεινε η αθρόα συμμετοχή του κόσμου (η εκδήλωση ήταν δωρεάν, με ηλεκτρονική κράτηση θέσης από διμήνου), ο ενθουσιασμός των παρευρισκόμενων, ομιλητών και κοινού και σημείωσα τα προσωπικά μου highlights:

•Η εκπαίδευση όπως και η διατροφή βασίζονται κατά μεγάλο μέρος στη συνήθεια. Ένας σοβαρός λόγος που τα σχολειά μας είναι όπως είναι βρίσκεται στο ότι έχουμε συνηθίσει αυτήν την κατάσταση και δεν μας περνάει από το μυαλό να ξεβολευτούμε και να δραστηριοποιηθούμε για μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές.

• Το εκπαιδευτικό σύστημα έχει ρωγμές. Μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε και να διδάξουμε μέσα στις ρωγμές. Δηλαδή, όσο άκαμπτο και αν είναι ένα σύστημα δεν μπορεί, έχει ανοιχτές χαραμάδες μέσα στις οποίες μπορεί να διεισδύσει ένας τολμηρός και εμπνευσμένος εκπαιδευτικός και να τις γεμίσει με βιωματικές δράσεις, σεβασμό, ενσυναίσθηση τιμώντας τα ατομικά χαρίσματα των παιδιών και τη δημιουργικότητά τους.

• Τα παιδιά χρειάζονται το φυσικό τους περιβάλλον. Σήμερα εκπαιδεύονται αποκομμένα, μέσα σε σχολεία-κλουβιά όπως τα ζώα του ζωολογικού κήπου. Βγάλτε τα παιδιά έξω στη φύση, στον ανοιχτό χώρο σε κάθε ευκαιρία. Και αν το σχολείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης βγάλτε τα στη γειτονιά να δουν το τσιμέντο, τα αυτοκίνητα που τρέχουν, την κίνηση και τις κοινωνικές ασχήμιες του άστεως. Κι αυτό μάθημα είναι.

• Γιατί εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας; Όχι μόνο για να βρουν αργότερα ένα επάγγελμα, μια δουλειά να ακολουθήσουν για να βιοπορίζονται αλλά (κυρίως) για να μάθουν να συνεισφέρουν το κατιτίς τους ως υπεύθυνοι άνθρωποι στην οικογένεια (αυτή που τους μεγαλώνει και αυτήν που θα φτιάξουν πιθανώς στο μέλλον), στη γειτονιά, στη χώρα τους. Κι επίσης για να μάθουν να υπερασπίζουν τις ιδέες, τις αξίες και τα πιστεύω τους κόντρα στο ρεύμα, τη μόδα, τις προκαταλήψεις, ακόμα κι αν όλοι γύρω τους διαφωνούν.

• Η περίφημη κριτική ικανότητα δεν διδάσκεται. Υπάρχει ήδη μέσα μας, είναι μέρος του συναισθηματικά ισορροπημένου ατόμου. Δουλειά του δασκάλου είναι να σκαλίσει, όπως ο γλύπτης με το καλέμι για να αποκαλύψει τη μορφή της κριτικής σκέψης όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα στα παιδικά και εφηβικά μυαλά.

• Ο φόβος είναι ένα φυσικό ανθρώπινο συναίσθημα. Είναι η φυσιολογική αντίδραση του ανθρώπου μπροστά στον κίνδυνο. Δεν θέλουμε να μη φοβούνται τα παιδιά μας. Θέλουμε να τα μάθουμε να διαχειρίζονται το φόβο, να τον διοχετεύουν στη δημιουργία. Έτσι ο φόβος εξανθρωπίζεται και αντέχουν να ζουν μαζί του.

• Αν θέλουμε να αλλάξουμε την παιδεία χρειάζεται πρώτα να αλλάξουμε τη στάση μας απέναντι στη γονεϊκότητα, πρέπει να γίνουμε διαφορετικοί γονείς. Πρέπει λοιπόν πρώτα εμείς οι μεγάλοι να «ενηλικιωθούμε» και να αφήσουμε πίσω μας παγιωμένες ιδέες, προκαταλήψεις, καχυποψία απέναντι στο καινούριο και το διαφορετικό, που μας κρατούν δεμένους σε ένα στείρο εκπαιδευτικό παρελθόν. Βοηθάει πολύ να μαζευόμαστε όσοι έχουμε τα ίδια μυαλά δημιουργώντας μικρές κοινότητες, κοιτίδες σκέψης και δράσης. Αυτό κάναμε άλλωστε το Σάββατο στο χώρο του Ρομάντσου.

• Όπως είπε ένας μικρός μαθητής του Teacher Tom «Παιχνίδι είναι αυτό που κάνω όταν οι άλλοι σταματούν να μου λένε τι πρέπει να κάνω».

Κι επειδή εγώ μπορεί να ήμουν εκεί αλλά εσείς δεν είναι απαραίτητο να με πιστέψετε, εδώ θα βρείτε βίντεο από την εκδήλωση.

Φωτογραφίες από τον Χρήστο Λουφόπουλο https://www.flickr.com/photos/ophilos.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Γονεϊκά, Διάβασα, Έφηβοι

Αυτά τα καράβια δεν φοβήθηκαν

19/04/2015 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Όταν η φαντασία δίνει χέρι στην Ιστορία, η έμπνευση στην εμπειρία και ο μύθος στη λογοτεχνία, φτιάχνονται βιβλία σαν τα Καράβια που δεν φοβήθηκαν. Ιστορίες που κλείνουν μέσα τους ταξίδια, ανέμους, τολμηρούς και πεισματάρηδες καπετάνιους. Πόσο μάλλον όταν για το γράψιμό του ένωσαν τις δυνάμεις τους δύο επαγγελματίες γραφιάδες, μία παραμυθού με γοητευτική γλώσσα και σπουδαίες περγαμηνές στην Ιστορία και ένας χειμαρρώδης αφηγητής με ναυτικές ρίζες και τρέλα για τα πλεούμενα.

Το ‘βαλα σκοπό να παίξω ένα παιχνίδι κρύβοντας από τον εαυτό μου το όνομα του συγγραφέα στο τέλος κάθε διήγησης και προσπαθώντας να μαντέψω ποιος από τους δύο την είχε γράψει μια που είχα διαβάσει άλλα βιβλία και των δύο στο παρελθόν. Έχασα δύο φορές στις έξι κι ύστερα θαύμασα τη Μαρία Αγγελίδου και τον Αντώνη Παπαθεοδούλου που κατόρθωσαν να συνταιριάσουν την περπατησιά τους τόσο καλά που να μην καταλαβαίνεις ποια ιστορία έχει γράψει ο καθένας τους.

Τα καράβια τους λένε πως δεν φοβήθηκαν μα εγώ λέω πως φοβήθηκαν απλώς την κρίσιμη στιγμή αψήφησαν το φόβο τους και προχώρησαν κόντρα στον καιρό όπως κάνουν όλοι οι αληθινά γενναίοι αυτού του κόσμου. Τα Καράβια τους ταξιδεύουν σε πολλές θάλασσες και σε πολλές εποχές της ανθρώπινης Ιστορίας. Το καράβι του Πυθέα στους αρχαίους ελληνικούς χρόνους που έφτασε μέχρι τον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό και άντε μετά να τον πιστέψουν, η Πάραλος, το ιερό καράβι της αρχαίας Αθήνας που μετέφερε πρεσβευτές, χρησμούς και στο τέλος κακά μαντάτα, το καράβι με το σκανδιναβικό δράκο στην πλώρη του Λέιφ του Βίκινγκ από τη Γροιλανδία που πρώτος πάτησε το πόδι του στην Αμερική και αφήστε τους άλλους να λένε, το Cutty Shark, γνωστό ιστιοφόρο που μετέφερε σε ρεκόρ χρόνου ευωδιαστά φορτία τσαγιού από τις αποικίες στη μαμά Αγγλία μέχρι που του πήραν τη δουλειά και τα πρωτεία τα πλοία με τις ατμομηχανές, το ξύλινο ιστιοφόρο του Χεμιγουέι που πήρε πολλών τα μυαλά και έγραψε στο χαρτί και στη ζωή, το ελληνικό αντιτορπιλικό Αδρίας που μέσα στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατάφερε τορπιλισμένο και μισό στην κυριολεξία να προκαλέσει μπελάδες στο ναζιστικό Άξονα και να ταξιδέψει ξεσηκώνοντας κύματα ενθουσιασμού και αγωνιστικής διάθεσης στα ναυτικά πληρώματα των Συμμάχων.

Ξέχασα να σας πω ότι το βιβλίο είναι παιδικό από αυτά που καταβροχθίζονται με μια αναπνοή από αναγνώστες 9-99 ετών. Με παιχνιδιάρικες αφαιρετικές εικόνες από τον Χρήστο Κούρτογλου. Και το καλύτερο: έχει και συνέχεια, τα Καράβια που ταξίδεψαν τη φαντασία. Φυσικά ένα τέτοιο βιβλίο του έπρεπε να πιτσιλιστεί με αλμύρα. Το «έβρεξα» στα νερά του Πατραϊκού, εκεί κοντά στο Αίγιο ατενίζοντας τον ορίζοντα. Εσείς πού θα καθελκύσετε τα καράβια σας; Δε χρειάζεται να πάτε μακριά. Αρκεί μία βόλτα μέχρι την κουζίνα… τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η φαντασία.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Είδα κι άκουσα

Music straight out of camera

10/04/2015 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις “Music straight out of camera”; Εμένα μου θυμίζει εποχές που οι άνθρωποι πειραματίζονταν με μαγικά κουτιά προσπαθώντας να βγάλουν από μέσα ήχους και εικόνες, κουτιά με ονόματα όπως lanterna magica, camera obscura… Όμως ο δικός μας σύγχρονος «σαμάνος» VDouros ήταν οπλισμένος με μια υπερσύγχρονη Nikon, λάπτοπ, προτζέκτορα και ο «σαμάνος» νούμερο 2 Eddie SpaceTime είχε ένα δικό του μαγικό κουτί που έντυνε την ατμόσφαιρα με ξόρκια-μελωδίες που δε σ’ αφήνανε να φύγεις από το φιλόξενο χώρο του μπαρ Comme il FauX.

Ο VDouros και ο Eddie μας πήραν μαζί τους σε μια διαδραστική περιπέτεια φωτογραφίζοντας όλους τους παρευρισκόμενους στο μπαρ και προβάλλοντας τα φωτογραφήματα σε πραγματικό χρόνο. Η ατμόσφαιρα χαλαρή, ο φακός της Nikon κοιτάει φιλοπερίεργα μα όχι αδιάκριτα και αποτυπώνει τις συνομιλίες των ματιών, τις κινήσεις των δακτύλων καθώς σφίγγουν ένα ποτήρι ή εξηγούν κάτι στο συνομιλητή τους, χαμόγελα μικρά και μεγάλα, τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια μου όταν γελάω, το print στο φόρεμά της, βλέμματα που στοχεύουν άλλοτε ψηλά, άλλοτε χαμηλά, ένα καλογραμμένο στόμα τονισμένο με σκούρο κραγιόν, το κεχριμπαρί ρούμι σε κολονάτα ποτήρια, τις τουλίπες στο βάζο που διατηρούν ακόμα τη δροσιά τους (τις άγγιξα με το δάχτυλο και ξέρω).

Από την Παρασκευή 27 Μαρτίου μεγάλο μέρος από τις φωτογραφίες εκείνης της μιας και μοναδικής βραδιάς θα… κρεμαστούν στα μανταλάκια και θα μπορείτε κι εσείς να τις απολαύσετε μέχρι τέλος Απριλίου στο μπαρ Comme il FauX. Την Παρασκευή, βραδιά των εγκαινίων, το βράδυ, ο Eddie θα επιλέγει και πάλι ονειρικές μουσικές για να σας θωπεύσει ή να σας θεραπεύσει. Θα ακολουθήσει πάρτι …αποκαθήλωσης των φωτογραφιών. Στο μπαρ Comme il FauX, Πλατεία Καρύτση 6, τηλ. 213 0314053.

Το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ.

Συνεχίστε την ανάγνωση