Γνώρισα δύο άντρες από το τρελό νησί.

Ο ένας είχε την ηλικία του μπαμπά μου και φώναζε όλα τα κορίτσια «κόρη μου». Ο άλλος ήταν συνομήλικός μου και φώναζε όλα τα κορίτσια «ομορφιά μου».

Μεγάλο πράγμα οι λέξεις. Οι λέξεις χτίζουν εικόνες κι οι εικόνες χτίζουν τον κόσμο που πιστεύουμε και στον οποίο επιλέγουμε να ζήσουμε. Κάποιες λέξεις μας χαϊδεύουν και μας εκπαιδεύουν να αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας και άλλες είναι χαστούκια που μας γδέρνουν την αυτοεκτίμηση και μας αφήνουν πληγές που προσπαθούμε συνεχώς να γιατρέψουμε.

Ο άνθρωπος λοιπόν που έλεγε όλα τα κορίτσια «κόρη μου» ήταν φροντιστηριακός δάσκαλος και είχα την τύχη να είναι δάσκαλός μου. Μας δίδαξε τη μέθοδο και την οργάνωση σε όλες τις «κόρες» και τα παλικάρια του. Γνώριζε να είναι τρυφερός και αυστηρός συγχρόνως με τις εφηβικές ψυχές. Αγαπούσε τη δουλειά του και μετέφερε το μήνυμα ότι η δουλειά και η γνώση είναι χαρά εφόσον την έχεις επιλέξει.

Το αγόρι τώρα που έλεγε όλα τα κορίτσια «ομορφιά μου» ήταν η προσωποποίηση της χαράς της ζωής. Γελαστός, χιουμορίστας, αφοσιωμένος στους φίλους  και ερωτιάρης με τα κορίτσια. Γενναιόδωρος στις τρυφερές κουβέντες, χάιδευε τα αφτιά των κοριτσιών με τα λόγια ανεξαρτήτως αν είχε σκοπό να τις αγγίξει με τα χέρια του. Και είχε επιδέξια χέρια που ήξεραν να δουλεύουν καλά το ξύλο και το πινέλο με τα χρώματα.

Να, τέτοια πράγματα θυμήθηκα όταν έπεσα πάνω στην ωραία φωτογραφία του philos που γνωρίζει πώς να αιχμαλωτίζει με τον φακό του στιγμές και συναισθήματα. Και της κρέμασα σκουλαρίκια, δυο δικές μου αναμνήσεις που θέλω να φυλάξω, ακόμα και αν κάποτε η μνήμη μου πάψει να με υπηρετεί. Γιατί οι λέξεις μπορούν να χαϊδεύουν και η ζωή χρειάζεται χάδια!

Τις τελευταίες μέρες που μοιραζόμαστε μια δύσκολη πραγματικότητα στην Ελλάδα, υπάρχουν στιγμές που νιώθω να πνίγομαι άλλοτε από τις αντικειμενικές δυσκολίες και άλλοτε από το βάρος της υπερενημέρωσης από τα μίντια, που με χαλάει από όποιον ιδεολογικό χώρο και αν προέρχεται. Γι’ αυτό αναζητώ ιδέες και δράσεις που θα μου δώσουν δύναμη για να συνεχίσω.

Διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση της aspaonline βρήκα όμορφες ιδέες, χαμογέλασα αλληλέγγυα με κάποιες κοινές στρατηγικές και σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να μοιραστούμε όλοι μας στο διαδίκτυο τα πράγματα που μας βοηθάνε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας αλώβητη (όσο μας παίρνει), την καρδιά μας ανοιχτή και τον νου μας καθαρό αυτές τις ζόρικες ημέρες.

Οι δικές μου άγκυρες αυτό το διάστημα είναι οι εξής:

• Συμμετείχα σε μία παράσταση με το τμήμα λατινοαμερικάνικων χορών του δήμου μας και αυτό ήταν τρία σε ένα: κίνηση-εκτόνωση, δημιουργικότητα, προσφορά θεάματος στους συμπολίτες μου. Οι εντατικές πρόβες των τελευταίων εβδομάδων έδιναν διέξοδο στον εκνευρισμό, ακόμα και στον φόβο που κάποιες στιγμές με κυρίευε. Η παράσταση είχε ελεύθερη είσοδο κα το θεατράκι το δήμου γέμισε. Υπήρχαν πολλές ομάδες με διαφορετικές χορογραφίες για όλα τα γούστα. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε και μας φίλεψε με ωραία χειροκροτήματα. Μην χάνετε ευκαιρίες να ασκηθείτε σωματικά με οποιοδήποτε τρόπο, βοηθάει στην ευλυγισία του σώματος και της σκέψης και είναι λυτρωτικό. Άλλωστε όλον τον Ιούλιο έχουν δωρεάν είσοδο τα γυμναστήρια και τα κολυμβητήρια του δήμου Αθηναίων (http://sports.in.gr/othersports/article/?aid=1500010822). Ελεύθερη είσοδο έχουν και πολλές από τις παραστάσεις των φεστιβάλ των δήμων.

• Ξεκαθάρισα –πέταξα χαρτιά περασμένων χρόνων και δεκαετιών (σημειώσεις, περιοδικά, παλιά σχολικά βιβλία του παιδιού). Χτες μία φίλη ανακοίνωσε στο Facebook ότι ξεκαθαρίζει την ντουλάπα της από όσα ρούχα της δεν της μπαίνουν πια αλλά είναι σε άριστη κατάσταση. Βρήκε άμεση ανταπόκριση από κάποιους φορείς που βοηθούν ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Ακόμα και πράγματα μη υλικά όπως τα μηνύματα στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο μπορεί να πιάνουν χώρο κάπου και να μας δεσμεύουν. Όταν αφήνουμε να φύγουν υλικά αντικείμενα που μας είναι πλέον άχρηστα απαλλασσόμαστε τόσο από τον χώρο που καταλαμβάνουν στο σπίτι μας και από τον χώρο που καταλαμβάνουν στη σκέψη μας. Ελαφράδα και ελευθερία! Με λιγότερα μπαγκάζια προχωράς ευκολότερα μπροστά σε όποια καινούρια πορεία. Σημειώνω ότι η δική μου εκκαθάριση είναι ακόμα σε εξέλιξη.

• Η θέα της καλοκαιρινής θάλασσας γαληνεύει τους περισσότερους. Μη νομίζετε ότι πήγα σε κάποιο εξωτικό μέρος. Στον Πειραιά κατέβηκα, με τον ηλεκτρικό (μηδέν έξοδα μετακίνησης). Αν πάρεις και ένα τοπικό λεωφορείο, Ζέα, Μικρολίμανο, Πασαλιμάνι, Καστέλλα είναι όλα στα πόδια σου και μπορείς να ατενίσεις όσο γαλάζιο θες χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις ούτε ποτό ούτε εισιτήριο. Και είτε το πλοίο φεύγει είτε δεν φεύγει, η δική μας σκέψη απελευθερώνεται και τρέχει όσο μακριά θέλει και μπορεί.

• Όταν πήγα να αγοράσω ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης στο Μοναστηράκι (έχετε καταλάβει ότι χρησιμοποιώ συνέχεια τον ηλεκτρικό αυτές τις μέρες) ο κουλουράς μου πρόσφερε και ένα δώρο. Εγώ προσέφερα μεταφραστικές υπηρεσίες σε δύο φίλους μου. Μία φίλη βελονίστρια προσέφερε κάποιες συνεδρίες στους θεραπευόμενους. Ένας φίλος συγγραφές προσέφερε ένα απόγευμα δημιουργικής γραφής σε επίδοξους συγγραφείς. Η αλυσίδα της αλληλοϋποστήριξης χωράει άπειρους κρίκους. Όλοι σας μπορείτε να κάνετε κάτι μικρό για κάποιον άλλο, φίλο, γνωστό ή παντελώς άγνωστο (ο κουλουράς δεν με είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του). Μάλιστα, αυτήν την εποχή που οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος δεν καίγεται να αγοράσει τα προϊόντα ούτε τις υπηρεσίες μας – εκτός κι αν είστε γιατροί ή υδραυλικοί γιατί αυτά τα περιστατικά συγκαταλέγονται στα επείγοντα – μπορούμε να εξυπηρετήσουμε κάποιον που το έχει ανάγκη: και εμείς θα νιώσουμε χρήσιμοι και εκείνος θα εισπράξει φροντίδα.

• Τα τελευταία 9 χρόνια κρατάω σε τακτική βάση το ημερολόγιο ευγνωμοσύνης μου. Είναι ένα σημειωματάριο στο οποίο (σχεδόν) κάθε μέρα καταγράφω με απλές σύντομες προτάσεις λόγους για τους οποίους νιώθω ευγνώμων τη συγκεκριμένη μέρα. Όσο πληθαίνουν οι προτάσεις εκεί μέσα, τόσο μεγαλώνει η σιγουριά μου για τη ζωή. Και τις τελείως μαύρες μέρες διαβάζω μονορούφι μία «εβδομάδα ευχαριστιών» και συνέρχομαι!

Εσείς τι κάνετε αυτές τις μέρες για να διατηρήσετε την ψυχική δύναμη και την αισιοδοξία σας. Θα μιλήσετε; Ποιος θέλει να πάρει τη σκυτάλη;

Ένα απρόσμενο επαγγελματικό ραντεβού με έφερε στο κέντρο της Αθήνας, στο Μοναστηράκι, 2 το μεσημέρι. Ζέστη, ήλιος εκτυφλωτικός και το στομάχι μου έπαιζε ταμπουρά από την πείνα γιατί δεν είχα προλάβει να μαγειρέψω ούτε να φάω βεβαίως.

Ήθελα κάτι γρήγορο, οικονομικό, που να μην αφήνει ίχνη – δεν μπορείς να φας σουβλάκι με τζατζίκι και μετά να πας σε οποιουδήποτε είδους ραντεβού με το σκόρδο να βγαίνει από κάθε πόρο του κορμιού σου. Έτσι κατέληξα στο γνωστό και αγαπημένο κουλούρι (Θεσσαλονίκης). Χορταίνει, δεν παχαίνει, τονώνει και δεν λερώνει – καλά τα πάω στη ρίμα!

Σταμάτησα λοιπόν στον κουλουρά της πλατείας που διαλαλούσε ότι είχε «φρέσκο και τραγανό» και του ζήτησα ένα. Διάλεξε ένα με την τσιμπίδα και ενώ εγώ ακουμπούσα το 50λεπτό μου στον πάγκο τον είδα να βουτάει και δεύτερο κουλούρι με την τσιμπίδα. Με αφοπλιστικό χαμόγελο μου έτεινε το χάρτινο σακουλάκι με τα δυο τραγανά κουλούρια μέσα. Ε, κι εγώ το πήρα και τον χαιρέτησα με χαμόγελο πλατύ και συνωμοτικό.

Αυτή η πόλη αρχίζει να μαθαίνει την αλληλεγγύη. Μου αρέσει. Και δεν μπορώ να πω ότι ο άνθρωπος φοβήθηκε ότι θα με δει να λιποθυμώ στη μέση του δρόμου, δεν είμαι καμιά αδυνατούλα, τα ‘χω τα πιασίματά μου. Το δεύτερο κουλούρι πάντως δεν το ‘φαγα. Το φύλαξα για τον γιο μου. Το λέω για τους κακεντρεχείς της παρέας. Εξάλλου έχω δηλώσει ότι κάνω δίαιτα – όσο έχω ακόμα το προνόμιο αυτής της επιλογής.

Καλό δρόμο αγαπημένοι μου φιλοευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές. Ετοιμαστείτε να μοιραστείτε τα κουλούρια σας. Και να σηκώσετε τα μανίκια σας για να ζυμώσουμε κι άλλα. Για ό,τι συμβαίνει από Δευτέρα υπεύθυνοι θα είμαστε εμείς και μόνο εμείς.