Τι γίνεται όταν μια μέρα η έφηβη κόρη / ο έφηβος γιος σας ζητήσει να σερβίρετε οινοπνευματώδη στο πάρτι γενεθλίων του; – μπορεί να παίζει ακόμα με τον Μπομπ το Μάστορα αλλά μη νομίζεις… σου ’ρχεται! Εδώ σε θέλω κάβουρα! Ένας μπαμπάς αποφάσισε να γλιστρήσει κάτω από την πόρτα της κόρης του το παρακάτω σημείωμα:
Αγαπημένη μου Τζένη,
Η μητέρα σου και εγώ σκεφτήκαμε σοβαρά το αίτημά σου να σερβίρουμε κρασί στο πάρτι γενεθλίων που θα κάνεις για τους φίλους σου. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε για τους λόγους που ακολουθούν:
Σε αυτή τη χώρα (ΗΠΑ) είναι παράνομο να σερβίρεις αλκοόλ σε άτομα κάτω των 21.
Αν αγνοούσαμε το νόμο και κάποιο παιδί από το πάρτι σου είχε ατύχημα οδηγώντας το βράδυ (στις ΗΠΑ οδηγούν από τα 16) για να γυρίσει σπίτι του, εμείς ως γονείς σου, θα είμαστε νομικά υπεύθυνοι. Και, πράγμα ακόμα πιο σημαντικό, θα αισθανόμασταν και ηθικά υπεύθυνοι.
Αν κάναμε τα στραβά μάτια και αφήναμε τους φίλους σου να φέρουν τα δικά τους ποτέ, στην ουσία θα λέγαμε «Δεν υπάρχει πρόβλημα αν τα παιδιά σας παρανομούν αρκεί εμείς οι γονείς της Τζένης να προσποιηθούμε ότι δεν ξέρουμε τι συμβαίνει. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανέντιμο και υποκριτικό.
Είναι πολύ σημαντικός σταθμός στη ζωή σου να κλείνεις τα δεκαέξι. Ας δούμε μαζί πώς μπορούμε να το γιορτάσουμε με ασφαλή, νόμιμο και διασκεδαστικό τρόπο για όλους μας.
Με αγάπη,
Ο μπαμπάς σου
Βρήκα το γράμμα στο βιβλίο How to Talk So Teens Will Listen and Listen So Teens Will Talk των Elaine Mazlish και Adele Faber. Οι δύο αυτές κυρίες συντονίζουν χρόνια εργαστήρια για γονείς στα οποία διδάσκουν με βιωματικό τρόπο εργαλεία επικοινωνίας που κάνουν πιο αποτελεσματική την επικοινωνία γονέων – εφήβων, εργαλεία που στηρίζονται στο σεβασμό και το νοιάξιμο και από τις δύο πλευρές. Εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να τη βγάλουμε καθαρή με τις συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις που αναπόφευκτα προκύπτουν καθώς οι έφηβοί μας αναπτύσσονται και προετοιμάζονται να μας αποχωριστούν. Γιατί στη διάρκεια της εφηβείας οι περισσότεροι γονείς νιώθουν την ανάγκη να προστατέψουν, να ασφαλίσουν και να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους. Από την δική τους πλευρά οι περισσότεροι έφηβοι νιώθουν την ανάγκη να απομακρυνθούν, να πειραματιστούν και να βρουν μόνοι τους την πορεία τους. Οπότε… μύλος η υπόθεση!
Μου αρέσει ότι προσφέρουν όντως «εργαλεία» και όχι τεχνικές χειραγώγησης της συμπεριφοράς των παιδιών. Α, και αν έχετε μικρότερα παιδιά υπάρχει και το πρώτο εξίσου επιτυχημένο βιβλίο της σειράς How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk που θεωρείται πλέον old classic.
ΥΓ. Ανακάλυψα ότι τα δύο αυτά αγαπημένα μου βιβλία κυκλοφορούν και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη εδώ κι εδώ.
Είναι ένα τραγούδι που το βάζω ανάμεσα στα αγαπημένα μου για την Καθαρή Δευτέρα μα και για πολλές άλλες Δευτέρες του χρόνου. Για μένα είναι ένα με τη χαρά της ζωής, με καινούρια ξεκινήματα. Όταν το ακούω, νιώθω όπως παλιότερα ένα πιο θαρρετό παιδάκι από μένα με τραβούσε από το χέρι για να τρέξουμε παρέα όταν ήμουνα μικρή.
Παρότι ως παιδί είχα ακούσει κάμποσο Θεοδωράκη από τις κασέτες στο αυτοκίνητο του μπαμπά μου, το συγκεκριμένο κομμάτι, που είναι και ινστρουμένταλ (δεν χωρούσε στην αγωνιστική αισθητική των 70’s), το ανακάλυψα στους τίτλους αγαπημένου σήριαλ που απολάμβανα σε πρώτη προβολή ως συναισθηματική εγκυμονούσα το μακρινό 2000, και σε πανάληψη ως φρεσκοχωρισμένη μαμά με μικρό παιδί και ως φέρελπις διαζευγμένη αργότερα.
Το “Περί ανέμων και υδάτων” ήταν αυτό που λέμε ρομαντική ηθογραφία (καταλάβατε το ποιόν μου) και είχε στο επίκεντρό του ένα νέο ζευγάρι με το οποίο βεβαίως είχα δημιουργήσει χίλιες ταυτίσεις. Μπορείτε να βρείτε όλα τα επεισόδια εδώ και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα αν είστε κι εσείς αυτού του φυράματος.
Σκεφτείτε ότι εκεί πρωτοείδα το “νέο” αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος σε μια εποχή που ως μικρομαμά δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε τα οικονομικά μέσα για αεροπορικά ταξίδια. Να φανταστείτε ότι την πρώτη φορά που επισκέφθηκα το αεροδρόμιο δεν ήταν για να ταξιδέψω αλλά για να συναντήσω έναν φίλο που είχα να δω χρόνια ο οποίος ζούσε στο εξωτερικό και κατά τύχη περνούσε τράνζιτο από την Αθήνα! Οι ήρωες της σειράς ένας Αθηναίος πιλότος που ερωτεύεται, εκεί που δεν το περιμένει βρε παιδί μου, νεαρή φοιτήτρια στο Παρίσι, Κερκυραία παρακαλώ. Ο οικογενειακός και κοινωνικός τους περίγυρος είναι όλα τα λεφτά.
Όμως εκτός από τον κερκυραϊκό φυσάει όπως καταλαβαίνετε και αρκετός παριζιάνικος αέρας στη σειρά κι έτσι μαθαίνω και τη μουσική του René Aubry που “παίζει” σε πολλά επεισόδια. Ε, μην μου πείτε ότι δεν ταιριάζει ο Aubry σε μια βροχερή Καθαρή Δευτέρα; Ειδικά αν είναι Après La Pluie.
Κι επειδή ακόμα και τώρα που πληκτρολογώ ο ήχος της βροχής στα σκοτεινά πια τζάμια έχει τον ασταμάτητο, λέω να ξαναδώ το πρώτο επεισόδιο μαζί μ’ ένα φλιτζάνι τσάι για να κα κατακαθίσει το μακρύ πλοκάμι από το μεσημεριανό καλαμάρι. Το μάθημα αισθηματικής αγωγής τελείωσε. Καλή εβδομάδα!
Σήμερα δίνω στον εαυτό μου ρεπό. Σήμερα άλλος γράφει Ιστορία και μας δείχνει τα κόλπα για να γράφουμε ιστορίες. Σας συστήνω τον εισηγητή εργαστηρίων δημιουργικής γραφής, νέο συγγραφέα Βαγγέλη Προβιά τον οποίο πρωτογνώρισα σε μια χειμαρρώδη ομιλία του για wannabe γραφιάδες στις Ψηφιακές Γειτονιές του 2014.
Ε, ζεστάθηκα για τα καλά εκεί και αποφάσισα να παρακολουθήσω ένα από τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής που συντόνιζε στο Λεξικοπωλείο στο Παγκράτι. Από τότε πήρα φόρα κι άρχισα να γράφω συχνότερα. Σειρά σας να ζεσταθείτε κι εσείς τώρα με τα tip του μουσάτου Χεμινγουέι από το Παγκράτι, για πολυγραφότατες ημέρες και νύχτες! Ακολουθεί κείμενο Προβιά.
12 (συν ένα) βήματα για να ζεσταθείτε γράφοντας
Λίγο ή πολύ, όλοι γράφουμε – ακόμη και αν δεν το ξέρουμε. Στο Facebook, στο κινητό (έχω λάβει μηνύματα πραγματική ποίηση), στα e mails που ανταλλάσσουμε με φίλους, με συνεργάτες. Το γράψιμο μας είναι αν όχι δεύτερη, σίγουρα τρίτη φύση. Όμως… το γεγονός ότι μπορούμε να τρέχουμε δεν σημαίνει πως είμαστε και κατάλληλοι για μαραθώνιο. Αν υποθέσουμε πως το αφηγηματικό γράψιμο, η μυθοπλασία μεγάλης φόρμας είναι ο μαραθώνιος, να μερικές συμβουλές για το πως μπορούμε να μπούμε σιγά σιγά στο πνεύμα του μαραθωνοδρόμου γραφιά.
1. Ξεκίνα από το λίγο και πήγαινε στο πολύ. 200 λέξεις την ημέρα για ένα μήνα, στην αρχή. Μετά κάνε τις 300 για ακόμα ένα μήνα. Τον τρίτο μήνα διπλασίασέ τις. 600! Κράτα τες για ένα τρίμηνο και ύστερα κάνε τις 700. Στο τέλος αυτού του διαστήματος θα έχεις περίπου 70 χιλιάδες λέξεις… πολλή και πολύ καλή πρώτη ύλη για ένα χορταστικό μυθιστόρημα – και μόλις σε 6 μήνες. Να θυμάσαι: το καθημερινό είναι πολύ πιο σημαντικό από το εβδομαδιαίο. 200 λέξεις τη μέρα είναι καλλίτερο από 3000 λέξεις κάθε Σάββατο. Γιατί; Διότι εκπαιδεύεις τον μυαλό, την ψυχολογία, την ύπαρξή σου ολόκληρη να μπαίνει στην διάθεση του εργάτη – δημιουργού.
2. Έχεις δει το Game of Thrones; Όλες τις σεζόν; Τότε μάλλον δεν είναι ακατόρθωτο να βρεις την μισή με μία ώρα που χρειάζεσαι για να γράψεις τις διακόσιες λέξεις της ημέρας. Δες το ζήτημα ως εξής: όπως δεν θα έβγαινες από το σπίτι για να πας σε ένα επαγγελματικό ραντεβού έχοντας παραλείψει το καθημερινό ντους, έτσι και δεν θα προχωρήσεις στην ημέρα σου αν δεν γράψεις τις διακόσιες λέξεις σου. Τόσο απλά. Χωρίς πίεση. Επειδή το θες. Επειδή το αποφάσισες να το κάνεις και μπορείς.
3. Μην κρυφτείς από κανέναν. Πες στον άντρα σου, στην κοπέλα σου, στην μάνα, στην γιαγιά σου, στους φίλους σου τι κάνεις. «Θέλω να δημιουργήσω μια συγγραφική ρουτίνα και ΘΕΛΩ τη βοήθειά σου. Μπορείς να με βοηθήσεις να αφιερώνω μισή με μία ώρα την ημέρα; Πες ναι! Όταν πάρω το Νόμπελ θα σε αναφέρω στον λόγο μου, στο υπόσχομαι!». Τι θα κερδίσεις; Πρώτον, όταν σε βλέπουν στο mood γραφιά δεν θα σε διακόπτουν – δεύτερο, θα εκπλαγείς από το πώς θα βρουν ενεργά τρόπους για να σε στηρίξουν.
4. Αν και το καλύτερο είναι να βρεις εσύ σε ποιο κομμάτι της ημέρας σου θέλεις να «χώσεις» το συγγραφικό σου σαρανταπεντάλεπτο η πρότασή μου είναι να το σκαρώνεις νωρίς το πρωί. Η ευεξία που θα νιώθεις επειδή έβγαλες τις 200 λέξεις της ημέρας θα σου δίνουν ένα super sexy ακαταμάχητο χαμόγελο που θα διαρκεί όλη μέρα και θα ρίχνει όλα τα γκομενάκια στα πόδια σου. Συν, θα έχεις γράψει με το μυαλό σε σχετικά φρέσκια και ξεκούραστη κατάσταση.
5. Υπάρχει η πιθανότητα να βρεις κάποιον με την ίδια φιλοδοξία με σένα και να συντονίζεστε; Βοηθάει να γνωρίζεις ότι σε ένα διαμέρισμα στο Παγκράτι ο καλύτερός σου φίλος σκαρώνει τις 200 λέξεις του, όπως και εσύ.
6. Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα της συνήθειας. Κράτα σχετικά σταθερή την ώρα που γράφεις. Αυτό εκτός από πρακτικά ωφέλιμο (γιατί θα ξέρεις πώς να δομήσεις την υπόλοιπη μέρα σου, αφήνοντας εκείνο το χρονικό σημείο καθαρό, αφιεριωμένο στις 200 λέξεις) είναι και πηγή ενέργειας. Με την πάροδο του χρόνου όταν θα φτάνει 9 το πρωί θα αναζητάς σαν ρομπότ ένα χαρτί και ένα στιλό για να ξεκινήσεις τις 200 λέξεις της ημέρας.
7. Στο ίδιο πνεύμα, έχε και σταθερό χώρο που γράφεις. Γιατί; Έτσι ώστε όταν βρίσκεσαι εκεί, σαν το σκυλί του Παβλόφ, αντανακλαστικά να μπαίνεις σε διάθεση δημιουργού. Γίνεται, το έχω δει, μου το έχουν επιβεβαιώσει πολλοί, πολλές φορές.
8. Προσοχή – ο χώρος που γράφεις χρειάζεται να έχει κάποια απαραίτητα αλλά μην υπερβάλλεις. Δεν είναι ανάγκη να τον έχει διακοσμήσει ο Φίλιπ Σταρκ. Δεν χρειάζεται να υπάρχει ειδικό τραπέζι από ξύλο μανταρινιάς για να εμπνευστείς. Επικεντρώσου στα πραγματικά βασικά. Το μυαλό σου, τη συγκέντρωσή σου, στιλό και χαρτί ή κάποιον υπολογιστή και μια καθαρή επιφάνεια – αυτά χρειάζεσαι. Θυμήσου, το ζητούμενο είναι να γράψεις τις 200 λέξεις της ημέρας, όχι να υλοποιήσεις κάποιο υψηλό ιδανικό του πώς είναι και ζουν οι συγγραφείς.
9. Να λες μπράβο στον εαυτό σου που έγραψες τις λέξεις της ημέρας. Αλήθεια, σε μια εποχή που όλα είναι ρευστά και αβέβαια, που όλα αξιολογούνται από το αν φέρνουν άμεσα χρήματα, κάποιος που αφιερώνει χρόνο στην μακροπρόθεσμη βελτίωση της τεχνικής του στο γράψιμο είναι αξιοθαύμαστος. Μπράβο!
10. Κάνε κόλπα για να αντιμετωπίσεις τους περισπασμούς. Τι σε παρασύρει; Το ίντερνετ; Σβήσε, για όση ώρα θα γράφεις τις 200 λέξεις σου, το router από τον διακόπτη. Το κινητό; Κλείστο! Σε εμποδίζει η επιθυμία να ποτίσεις τώρα τον κάκτο (που δεν έχεις ποτίσει 6 μήνες); Υποσχέσου στον εαυτό σου ότι θα το κάνεις αμέσως μετά τις 200 λέξεις.
11. «Μα καλά, φτάνουν 200 λέξεις την ημέρα;» θα με ρωτήσεις… Όχι, δεν φτάνουν. ΑΛΛΑ αν έχεις μέσα σου το σαράκι, στο εγγυώμαι ότι μετά τον πρώτο μήνα και αφού θα έχεις ζεσταθεί, αφού θα διαπιστώνεις πόσες πολλές ιδέες έχεις, πόσο βελτιώνονται οι προτάσεις σου, πόσο με μεγαλύτερη ακρίβεια εκφράζεις αυτό που θες να πεις… θα αποφασίσεις μόνη σου να τις κάνεις 700. Και 700 λέξεις την ημέρα είναι πολύ περισσότερο από όσο γράφουν οι μεγαλύτεροι και πιο επιτυχημένοι συγγραφείς της εποχής μας.
12. Και άλλη ερώτηση: «καλά, και τι να γράψω; Έτσι κάθομαι και αραδιάζω 200 λέξεις»; Ναι, ξεκίνα έτσι… με 200 λέξεις αυτοβιογραφικές. Θυμήσου, το ζητούμενο είναι να μπεις στην ψυχολογική διάθεση του δημιουργού. Γράψε αν δεν έχεις ιστορίες να πεις, τι νιώθεις, τι αισθάνεσαι, τι σκέφτεσαι. Κάτι που σου συνέβη. Ένα όνειρο. Ένα σχέδιο σου. Πολύ γρήγορα (και αυτό στο εγγυώμαι) αν έχεις το σαράκι του αφηγητή ιστοριών… η μοίρα θα σε οδηγήσει στα επόμενα βήματα. Θα βρεις ένα καλό βιβλίο για τα βασικά της αφηγηματικής τέχνης. Θα αναζητήσεις ένα εργαστήριο γραφής. Θα δεις βίντεο από δάσκαλους δημιουργικής γραφής στο internet. Με μια φράση… θα πας στο επόμενο βήμα. Τώρα όμως το σημαντικό είναι να κάνεις τις 200 λέξεις την ημέρα.
13. Μην ξεχνάς να διαβάζεις. Αν το γράψιμο είναι η εκπνοή του γραφιά, το διάβασμα είναι η εισπνοή του.
Ο Βαγγέλης Προβιάς είναι εισηγητής εργαστηρίων δημιουργικής γραφής στο πρόγραμμα e-learning του Πανεπιστημίου Πειραιά, στο Βρετανικό Συμβούλιο και στο Λεξικοπωλείο. Η συλλογή διηγημάτων του «Τα μαύρα παπούτσια της παρέλασης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΛΚΟΣ και βρίσκεται στην γ’ έκδοσή της.
Λίγες μέρες πριν από τα γενέθλια του υιού έπεσα πάνω σε αυτό το όμορφο animation από την Ταϊβάν για την ενηλικίωση και όσο να ‘ναι κάτι χορδές μέσα μου τρίξανε. Ανήμερα των γενεθλίων του, σηκώθηκα το πρωί από το κρεβάτι νωρίτερα από το συνηθισμένο για να φτιάξω το καθιερωμένο πλέον γλύκισμα των γενεθλίων που χρησιμεύει και ως πρωινό: χαλβά σιμιγδαλένιο, αυτό αγαπάει ο εορτάζων.
Και άρχισε η μέρα με εμένα ως άλλη Πυθία να παίρνω εισπνοές πάνω από μια ζεστή κατσαρόλα με γλυκούς ατμούς και ευωδιαστά ξυλαράκια κανέλας. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπολόγισα σωστά το χρόνο και καθώς πλησίαζε επικίνδυνα η ώρα της αναχώρησης για το σχολείο έμπηξα βιαστικά τα κεράκια του διψήφιου αριθμού μέσα στην καυτή σιμιγδαλένια μάζα, τα άναψα και φώτισαν τα μάτια του και μου χάρισε ένα από τα σπάνια πρωινά χαμόγελα αφού τις υπόλοιπες μέρες ρε μάνα νυστάζει και είναι μουρτζούφλης αλλά όχι σήμερα και μετά που έφυγε για το σχολείο έμεινα να κοίταζα τα δυο σβηστά κερένια νούμερα, 1 και 5 για φέτος, τρία χρόνια μείνανε για να αυτοανακηρυχθεί ενήλικας σκέφτηκα.
Και έχει αρχίσει να μεγαλώνει επικίνδυνα το βαρκάκι του παιδιού που δεν είναι πια παιδί αλλά έφηβος, παρά τρία χρόνια ενήλικος. Και όλο πλησιάζει η μέρα που αντί για βαρκούλα θα φανεί το υπερωκεάνιο που θα τον πάρει σε άλλη γη, σε άλλο μέρος, σε άλλη αγκαλιά, σε “άλλα” γενικώς. Σε εκείνα τα άλλα που εγώ θα είμαι απλώς επισκέπτρια. Έμεινα να γλύφω δυο γαλάζιους κόμπους παραφίνης, τα δυο κερένια ποδαράκια του 1 και του 5 που λιώσανε και απέκτησαν δική τους ζωή μέσα στο χαλβά, ενθύμιο της πρωινής μου βιάσης και με τη μυρωδιά των σβησμένων κεριών να μου γαργαλάει τα ρουθούνια.
In the USA of the rocking 60’s, despite the revolutionary twenty somethings, the acceptable career choices for a woman were three: secretary, teacher or nurse. Having turned down the first two options, Patricia landed in college to become a nurse. She was actually doing exceedingly well because she was taking good care of her patients and had a compassionate nature but she had a feeling this was not her life calling. So, after two years of studying hard, she decided to take a break and went on a life journey to Europe together with her friend Elizabeth. Having little money, they hitchhiked here and there and babysitted for wealthy families of the European bourgeois. In one of these European houses, Patricia had the opportunity to read a book about Dr Maria Montessori. A little later during her European wanderings luck brought her at the doorstep of a Montessori school in Holland. Pure coincidence? There is no such thing. The road was now open. Coming back to America she decided to leave nursing and started her training as a Montessori educator under the supervision of Renilde Montessori (Maria Montessori’s granddaughter) in Toronto, Canada.
I believe it is no accident that in the Montessori tradition, teachers are called guides and schools are referred to as communities. It is a great responsibility and a great honor to guide a child through life, show her the way to grasp joy and knowledge, enable her to bloom.
For the last 15 years Patricia Oriti has been acting as a mentor to the guides of a large number of Montessori communities. She offers them coaching, talks, and seminars that aim to refresh their minds on Dr Montessori’s vision of an education that embraces the body, mind, and soul of a child. I am a keen follower of Patricia for the last ten years and I listen to her each time she makes her annual visit to Greece. Her view that the path to become a better parent can be taken any time, whether your child is 6 months or 16 years old, has always been a source of inspiration and hope for me. There is always room for improvement of the parent-child relationship and opportunities for parents and children to become happier and more functional human beings. As long as we don’t stick to our mistakes, dwell into guilt and self loath, and not allow ourselves to get sick from worrying but focus on the strengths we have developed as parents we can use these strengths to make conscious choices, mindful decisions and set feasible goals.
But what is the basis of Montessori educational system? It is a child-centered pedagogical system that has respect for the child’s personality and feelings, employs its own educational means and encourages learning through the senses and through research. One of Montessori’s main principles is that it acknowledges 5 developmental needs for children:
The need for belonging
The need for independence
The need for movement
The need for expression and communication through language
The need for order (external and internal order)
It is our duty as adults to fulfil these developmental needs of the child at all age levels. Interestingly enough, the Montessori approach divides childhood in four levels: 0-6 years old, 6-12 years old, 12-18 years old, and 18-24 years old. I feel intrigued by the Montessori idea that the traits of the first period (0-6) return in the third period (12-18), that is to say, during adolescence. And, being a mom of a 13 year old, I have observed this idea in practice. Do you feel puzzled that the Montessori people acknowledge a fourth level of childhood that starts after 18? Well, don’t. It is a time in life when the “mature teenager” makes decisions for his role and mission in life. For those of us who never had the intuition and courage to define our mission before the age of 24, we had a hard time in the years that followed!
Another aspect of the Montessori education that I am keen on, is the connection it makes with the activities of everyday life (such as producing and preparing the food we eat, cleaning the space we use, washing our clothes, etc) with an emphasis on contribution towards the community. This way the child is taught to cater for himself and then for his family, for his school, for his neighborhood, and for the broader community and gradually to find out what is his mission in the world.
I feel grateful as a parent in having met Patricia Oriti and for all the support, empowerment and inspiration I have drawn from her. In the last five years, there has been a flourishing of Montessori preschool establishments in Athens. Unfortunately, this flourishing doesn’t move onto the next levels of education due to the rigid Greek law system concerning establishment of school units. However, if you are lucky enough to encounter individuals like Patricia, who are dedicated to their cause, embrace children with love and respect and embrace parents with understanding and encouragement, grab the chance and you will not regret a might-have-been!
