Λυρισμός και φυσικές επιστήμες, κρητική λύρα και κβαντικά σωματίδια, ανθρώπινες μορφές που ακροβατούν μεταξύ ουρανού και γης και φωτεινές γραμμές νέον στα μόνιτορ που κοινοποιούν φυσικά φαινόμενα. Αυτά έχουν οι γοητευτικές παραστάσεις της ομάδας «Κι όμως κινείται» που συντονίζει ο Δημήτρης Αποστολάκης των Χαΐνηδων.

Έχω δει δύο παραστάσεις τους (δεν ξέρω αν έχουν κάνει κι άλλες). Η μία ήταν το «Σωματίδιο του Θεού» πριν δύο χρόνια και η άλλη η «Εκδίκηση του πυριτίου» στις αρχές Ιουνίου. Για να τις παρακολουθήσεις χρειάζεσαι απλώς κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις θεωρητικής Φυσικής από το Λύκειο και διάθεση για περιπλάνηση, εντός και εκτός. Έπειτα είναι θέμα χρόνου να παρασυρθείς μέσα στον ιδιαίτερο ποιητικό τους λόγο όπου η Φυσική συμπλέκεται με τη Μεταφυσική και τα εύπλαστα κορμιά των χορευτών ακροβατούν συμπληρώνοντας τη δική τους γνώση στην ιστορία και σου υπενθυμίζουν τη σημασία του σώματος στο «μακροκυματικό υφαντό» του σύμπαντος.

Οι παραστάσεις του «Κι όμως κινείται» είναι για μένα μια σχεδόν μυσταγωγική εμπειρία. Μυσταγωγία είναι ο έρωτας, ο θάνατος και η μοίρα που απαντούν στην «Εκδίκηση του πυριτίου». Εκείνο το απόγευμα προτίμησα τον έρωτα που είναι «η ψευδαίσθηση που δημιουργούν τα ανθρακικά γονίδια για να ταξιδεύουν στο χρόνο».

Η «Εκδίκηση του πυριτίου» εξελίσσεται σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου τα εξελιγμένα όντα τεχνητής νοημοσύνης που βασίζονται στο πυρίτιο ανακαλύπτουν τον τελευταίο επιζώντα μια πυρηνικής καταστροφής, ένα ανθρώπινο πλάσμα που το σώμα του βασίζεται στον άνθρακα. Το εύρημά τους είναι μοναδικό και πολύτιμο αφού η ανθρώπινη ζωή με βάση τον άνθρακα όπως τη γνωρίζουμε, έχει εξαφανιστεί σε αυτό το μέλλον. Τα εξωανθρώπινα πλάσματα του πυριτίου τον παίρνουν μαζί τους και πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη του. Τρεις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας.

Ανακάλυψα ότι μπορείτε να δείτε μέσα στο καλοκαίρι την προηγούμενη παράσταση του «Κι όμως κινείται», το «Σωματίδιο του Θεού», που με αφορμή το μποζόνιο αφηγείται το πανάρχαιο παραμύθι της δημιουργίας του σύμπαντος, στη σημερινή του μορφή, όπως το διηγείται η επιστήμη της φυσικής με τους παράξενους όρους, όπως η μεγάλη έκρηξη, η σκοτεινή ενέργεια και οι μαύρες τρύπες, προκειμένου να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, πώς φτιάχτηκε όλο αυτό και τι τελικά θα απογίνουμε.

Στο φεστιβάλ «Λιπάσματα 2017: Φεστιβάλ στη θάλασσα». Πολυχώρος Λιπασμάτων του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Πάρκο Εργατιάς. Στις 27 Αυγούστου, ώρα 21:30. Με ελεύθερη είσοδο. Πρόσβαση από ΗΣΑΠ Πειραιά, το τρόλεϊ 20 και το λεωφορείο 859. Είναι παράσταση ενηλίκων αλλά νομίζω ότι θα αρέσει και σε εφήβους.

Την είδα. Με τα άσπρα της μαλλιά, καλοχτενισμένα αλλά όχι κομμωτηρίου. Στο τραπέζι της αυλής της με ένα βιβλίο της Ωκεανίδας – Ασημένια Σειρά στα χέρια. Διάβαζε. Χωρίς γυαλιά, Παναγία μου. Είχα μέρες να τη δω στην αυλή της και ανησύχησα.

Περνώ κάθε μέρα μπροστά από το σπίτι της όταν βγαίνω για μικροδουλειές – είναι μόλις δυο τετράγωνα μακριά από το δικό μου. Θαυμάζω και λιμπίζομαι τη μικρή της μονοκατοικία, το παλατάκι της. Υπολογίζω ότι είναι κτισμένο στη δεκαετία του ’30. Καμιά σχέση με τα αρχοντικά διώροφα του Μετς και του Κολωνακίου. Μονώροφο. Ούτε μεγάλο, ούτε μικρό. Λιτό πολύ, μοναδικό στολίδι η πόρτα του.

Φαντάζομαι το χτίσανε κάποιοι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες εκείνης της εποχής, μετά από χρόνια δουλειάς. Η αυλή του μαζεμένη αλλά αρκετά μεγάλη για να φιλοξενεί καμιά πενηνταριά γλάστρες και γλαστράκια και ένα τραπέζι με έξι καρέκλες όπου συχνά βλέπω γειτόνισσες κάθε ηλικίας, να μιλούν και να γελούν. Αυτή τη φορά ήταν μόνη. Στο πρόσωπό της όμως ήταν γραμμένο ένα χαμόγελο που φανέρωνε ότι απολάμβανε στο ακέραιο την ανάγνωση. Προφανώς είναι ικανοποιημένη από τη ζωή.

…

Ξαναπέρασα σήμερα. Ήταν στην ίδια θέση, με την καρέκλα της να κοιτάζει το δρόμο, αυτή τη φορά κρατούσε στο χέρι της το τηλέφωνο και μιλούσε, με το ίδιο χαμόγελο ικανοποίησης όπως την προηγούμενη φορά. Στο χέρι της έπαιζε το σπιράλ καλώδιο του ακουστικού: Ναι, ήταν από εκείνες τις παλιές συσκευές τηλεφώνου, εκείνες με το στρογγυλό καντράν όπου τα νούμερα γυρίζουν με το δάχτυλο. Στη σκέψη της καλούμπας με τα ατελείωτα μέτρα καλωδίου που χρειάστηκαν για να βγει το τηλέφωνο στην αυλή αισθάνθηκα να διασκεδάζω πολύ.

Δεν ξέρω ούτε το όνομά της. Βλέπετε είμαι από τους πιο καινούριους στη γειτονιά που δεν γνωρίζουν τις οικογένειες που ζουν πολλές γενιές στην περιοχή. Μήπως να πάω να συστηθούμε καμιά μέρα; Η ηλικιωμένη της γειτονιάς μου με έχει γοητεύσει!

Για άλλη μια φορά σε στάδιο της περιφέρειας για αγώνες. Έτσι είναι, όταν τα παιδιά σου έχουν ασχολούνται συστηματικά με τον αθλητισμό (επειδή τους αρέσει), ως γονιός έχεις την υποχρέωση και το προνόμιο να τα συνοδεύεις ημερίδες αθλητισμού, αγώνες, τουρνουά (αναλόγως το άθλημα) εντός και εκτός πόλης.

Προσωπικά το βλέπω σαν μια ευκαιρία να κάνω τη γνωριμία μου με γειτονιές, πόλεις, κωμοπόλεις που δεν έχω ξαναεπισκεφθεί και να παρατηρήσω ανθρώπους, που είναι ένα αγαπημένο μου σπορ. Εκείνο το δίωρο που περνάω στην κερκίδα ή κόβοντας βόλτες μέσα στο στάδιο έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με παιδιά κάθε ηλικίας, τους γονείς τους, τους προπονητές τους και κάποιους περίοικους που περνούν την ώρα τους (ευχάριστα) μιας που οι αθλητικές διοργανώσεις είναι ένα θέαμα από τη φύση του ανεβαστικό, δωρεάν, και προσφέρει και ευκαιρίες κοινωνικοποίησης.

Έτσι, βλέπω και ακούω πράγματα που κατά περίπτωση με κάνουν να χαίρομαι, να γελάω κάτω από τα μουστάκια μου, να θυμώνω ή να θλίβομαι. Είμαι πολύ περίεργη σας λέω, αν με δείτε πουθενά προσέξτε τι θα πείτε γιατί το καταγράφω στον σκληρό της μνήμης μου και κατά περίπτωση το αναρτώ και στο blog μου! Έχει τύχει να γίνω μάρτυρας σε ατυχέστατες στιγμές που με έβγαλαν από τα ρούχα μου αλλά ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι άλλες στιγμές που μου δίνουν χαρά και περηφάνια που ανήκω κι εγώ στο ανθρώπινο είδος.

Στον τελευταίο αγώνα λοιπόν, που ήταν απόγευμα και είχε κι ωραίο ηλιοβασίλεμα, είδα αγώνες τρεξίματος κοριτσιών σε διάφορα αγωνίσματα του στίβου. Σε έναν αγώνα ταχύτητας λοιπόν, ένας άγνωστο σε εμένα μπαμπάς, που καθόταν μερικά καθίσματα παραπέρα, καθώς η κόρη του πλησίαζε στον τερματισμό της φώναξε με λατρεία: «Πέτα Μαρίνα, πέτα!». Τρεις λέξεις μόνο, που ξεχείλιζαν καμάρι, πίστη, ελπίδα. Μια τρυφερή κραυγή δύναμης, με μεγάλη σπουδαιότητα, από έναν πολύ σημαντικό άντρα στη ζωή της Μαρίνας: τον μπαμπά της. Και ναι, η Μαρίνα «πέταξε», καθώς βγήκε πρώτη στη σειρά της. Μαζί της πέταξα κι εγώ, ταξίδεψα για λίγο στο χρόνο, στη δική μου εφηβεία . Σκέφτηκα πόση ανάγκη έχουν όλοι οι έφηβοι και οι έφηβες να ακούσουν από τον πατέρα τους λόγια που να τους απογειώνουν για να αφήσουν το έδαφος και να ανοίξουν τα φτερά τους στην πρώτη πτήση με μικρότερο τρέμουλο και μεγαλύτερο πείσμα.

Ακούτε με πατεράδες! Έχετε μοναδική δύναμη κι επιρροή στη ζωή των παιδιών σας. Μην διστάζετε, μην ντρέπεστε και μην φοβάστε να τους προσφέρετε απλόχερα αυτό που έχουν ανάγκη, αυτό που τους αξίζει για να προχωρήσουν στη ζωή Πετώντας!

Από τον Ιανουάριο ξεκίνησα να αναζητώ τα βήματά μου στο χορό μαζί με τους αγαπημένους μου πλέον ΔΟΛΟΠΕΣ, που αυτοπροσδιορίζονται ως σύλλογος χορευτικής έκφρασης και λαογραφικής μελέτης. Πολλή αγάπη για τη χορευτική μας παράδοση, πολλή έννοια για τη σύνδεση των ανθρώπων, γνησιος ενθουσιασμός για τα αυτοσχέδια γλέντια. Τα βήματά μου σιγά-σιγά άρχισαν να παίρνουν σχήμα και μορφή μαζί με πολλών άλλων, μπλέχτηκαν σε χορούς κυκλωτικούς μα και σε άλλους, ζευγαρωτούς.

Έτσι έχω τη μεγάλη χαρά να σας προσκαλέσω στη μεγάλη μας γιορτή «Θέλω να παίξω, να χαρώ» που θα κάνουμε οι ΔΟΛΟΠΕΣ μαζί με χορευτικές ομάδες από την Ηλιούπολη και το Ψυχικό αυτήν την Τετάρτη 28 Ιουνίου και 9: 00 το βράδυ στο υπαίθριο Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης, Δημήτρης Κιντής. Εκεί θα ανοίξουμε τον Κλήδονα, σε μια αναπαράσταση του εθίμου που ήθελε στο παρελθόν τις ανύπαντρες κοπέλες να αναζητούν την τύχη τους για έναν καλό γάμο στο αμίλητο νερό. Και φωτιές θα ανάψουμε επί σκηνής, και θα σας χορέψουμε, και θα σας τραγουδήσουμε και οι μικρότεροι της παρέας θα παίξουνε λαϊκά παιχνίδια άλλων εποχών. Φυσικά όλα αυτά θα είναι μετά μουσικής από το παραδοσιακό σχήμα ΕΠΤΑΣΗΜΟ.

Είσοδος μόνο με προσκλήσεις που μπορείτε να προμηθευτείτε είτε στέλνοντας μέιλ stapliktra@gmail.com είτε στο τηλέφωνο του συλλόγου 697 7263 959.

Για τα μάτια σας μόνο!