Archive | October, 2017

Λοιπόν όσο μεγαλώνω παρατηρώ πόσο πολύ με επηρεάζει ο κύκλος του φωτός στη φύση, οι ώρες που ο ήλιος φωτίζει τη ζωή μου κατά τη διάρκεια του χρόνου. Με το που μπαίνει ο Μάρτιος κάνω μεγάλες χαρές γιατί γίνεται αισθητό το μεγάλωμα της ημέρας. Όταν μάλιστα αλλάζουμε σε ρύθμιση θερινής ώρας λίγο μετά την εαρινή […]

Ο σιμιγδαλένιος χαλβάς είναι το οικογενειακό μας γλυκό. Με χαλβά γλυκαίνουμε τα χειμωνιάτικά μας απογεύματα, πάνω από το τσιτσιρίζον σιμιγδάλι εκτονώνουμε τους καημούς μας, μέχρι και τα γενέθλιά μας γιορτάζουμε με κεριά πάνω σε χαλβά, εν είδη τούρτας. Είναι το αγαπημένο γλυκό του γιου μου, όσο για μένα, τι να πω τώρα, εμένα μου αρέσουν […]

Ήλιος λαμπερός και που σε ζεσταίνει μέχρι το μεδούλι στην καρδιά του φθινοπώρου. Προχωρώ στο πεζοδρόμιο. Χαζεύω τα χρυσοκόκκινα φύλλα που πληθαίνουν στους φράχτες. Είναι αριστούργημα έτσι όπως τα φωτίζει ο πρωινός ήλιος. Γιαγιά απροσδιορίστου ηλικίας προχωράει και αυτή στο πεζοδρόμιο, από την αντίθετη πλευρά. Λεπτή, φτεράκι, με κλασσικά γιαγιαδίστικα μαύρα, λευκό κοτσάκι, μπαστουνάκι και […]

Το 1987, όταν ήμουν μαθήτρια λυκείου, είδα στο θέατρο την πρώτη μου ενήλικη παράσταση. Είχε σίγουρα προηγηθεί κάποιος κακοπαιγμένος Μολιέρος σε πρωινή παράσταση για μαθητές. ΑΥΤΗ όμως ήταν πραγματική παράσταση. Ήταν «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη. Είχα το προνόμιο να δω ένα έργο μιας σπουδαίας θεατρικής συγγραφέως στην τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε ο […]

Έχετε ακούσει για δεύτερες ευκαιρίες; Ε, λοιπόν στη ζωή εμφανίζονται κάμποσες από αυτές μόνο που πρέπει να είναι κανείς σε ετοιμότητα για να τις αδράξει. Πριν από πολλά-πολλά χρόνια ήμουν μαθήτρια της πρώτης δημοτικού σε ένα μικρό σχολείο κάπου στο Νέο Ψυχικό. Ελληνισμό το λέγανε. Στο ισόγειο του κτιρίου που στέγαζε το σχολείο μου είχαν […]

Κατηφόριζα με ορμή έναν δρόμο των αθηναϊκών προαστίων με περιποιημένα δέντρα και όμορφα σπίτια. Ήταν ένα λαμπερό φθινοπωρινό πρωινό. Από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν ένας γηραιός κύριος, αστός παλαιάς κοπής. Κοστούμι, σιδερωμένο πουκάμισο, καλοχτενισμένα αραιά μαλλιά, αργός αλλά καμαρωτός βηματισμός. Όταν οι τροχιές μας διασταυρώθηκαν σταμάτησε, μου χαμογέλασε με ευγένεια και αναφώνησε λες και παίζαμε […]