Χτες βράδυ είδα το “Καναρινί ποδήλατο”, μια ελληνική ταινία του 1999 που σε αφήνει με μια γλυκιά αλλά όχι γλυκερή αίσθηση εμπιστοσύνης στο ανθρώπινο είδος και στους καλούς δασκάλους και όχι μόνον του σχολείου.

Με κούρασε  η καραντίνα: έχει αρχίσει να μου λείπει πολύ η σωματική επαφή.

Κι ενώ η αίσθηση της αφής μου υποφέρει από πείνα, κάνω υπερ-αναπλήρωση”ταΐζοντας” τις υπόλοιπες αισθήσεις μου με ερεθίσματα:

Σήμερα σου έχω τροφή για το σώμα και για το πνεύμα σου. Για το πνεύμα και για το σώμα σου.

Μια κατά τα άλλα αδιάφορη Δευτέρα του Πάσχα μεταμορφώθηκε από ένα τηλεφώνημα: Μια που δεν μπορούσα να πάω στο ταχυδρομείο για τις καθιερωμένες κάρτες και γράμματα αποφάσισα να τηλεφωνήσω στη θεία Betty (83 ετών), αδελφή του Evans στο Σικάγο για να μάθω από πρώτο χέρι αν είναι καλά στην υγεία της και πώς τα βολεύει με την τρέχουσα κατάσταση και τις απαγορεύσεις της κυκλοφορίας.

Η ημέρα του Αγίου Πάσχα ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Άνοιξα για πρώτη φορά μόνη μου ένα μπουκάλι κρασί. Βλέπεις, πάντα άφηνα κάποιον άλλο να μου το πάρει από τα χέρια και να κάνει τη δύσκολη δουλειά. Που τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολη. Κι έτσι επέκτεινα τα σκιλς μου!

Επίσης το πασχαλιάτικο αρνάκι στη γάστρα πέτυχε. Η γενική ατμόσφαιρα όμως όχι.

Σήμερα εκεί που έκανα μικρές οικιακές εργασίες μου ήρθε σαν αστραπή στο μυαλό ένας από τους αγαπημένους μου μύθους, αυτός για το Θησέα και το Μινώταυρο. Θυμήθηκα που ο Θησέας σκοτώνει το Μινώταυρο και επιστρέφει στην Αθήνα νικητής αλλά ξεχνάει να αλλάξει τα μαύρα, πένθιμα πανιά στο πλοίο του με τα λευκά της χαράς κι έτσι ο πατέρας του ο Αιγέας που βλέπει το καράβι από μακριά με μαύρα πανιά πέφτει και πνίγεται στη θάλασσα από τον καημό του.

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι τακτικά τους αγαπημένους πεθαμένους μου. Τον μπαμπά μου, που  μας άφησε χρόνους πριν δυο χρόνια. Τον θείο Evans από το Σικάγο που έφυγε από τον κόσμο ανήμερα Πρωτοχρονιάς του 2020. Τον παππού μου (πάνω από 20 χρόνια φευγάτο) που τον είδα χτες σκαλίζοντας παλιά άλμπουμ σε μια φωτογραφία.

Χτες, άλλη μια μέρα που σηκώθηκα με στραβό ποδάρι από το κρεβάτι, συνάντησα τους δικούς μου τρεις μάγους με τα δώρα. Είχα αποφασίσει να ξεκινήσω τη μέρα μου νωρίς και έτσι 7:40 ήμουν στο αυτοκίνητό μου καθοδόν για το σουπεμάρκετ. Στο πάρκιν του σουπερμάρκετ είχε μόνο φορτηγά τροφοδοσίας.

Αυτό το σαββατοκύριακο πέρασε τόσο γρήγορα! Σάββατο του Λαζάρου, Κυριακή των Βαΐων, λέει το ημερολόγιο. Βλέπω το βαρύ χειμωνιάτικο μπουφάν μου. Κάθε χρόνο το κρατάω σε κυκλοφορία μέχρι και το βράδυ της Ανάστασης. Σκέφτομαι ότι φέτος δεν θα μου χρειαστεί. Από την άλλη… λέω να ανάψουμε τα κεριά μας στο μπαλκόνι. Οπότε, ε, μπορεί να φορέσουμε και μπουφάν!