Το 1987, όταν ήμουν μαθήτρια λυκείου, είδα στο θέατρο την πρώτη μου ενήλικη παράσταση. Είχε σίγουρα προηγηθεί κάποιος κακοπαιγμένος Μολιέρος σε πρωινή παράσταση για μαθητές. ΑΥΤΗ όμως ήταν πραγματική παράσταση. Ήταν «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη. Είχα το προνόμιο να δω ένα έργο μιας σπουδαίας θεατρικής συγγραφέως στην τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κάρολος Κουν πριν από το θάνατό του. Δύο στα δύο δηλαδή. Παρακολούθησα ένα ελληνικό έργο που ήταν γραμμένο σε μια σύγχρονη, παλλόμενη γλώσσα, που το καταλάβαινα(τουλάχιστον στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης) και που είχε να μου πει πράγματα που με ενδιέφεραν. Και επιπλέον, οι πρωταγωνίστριές του ήταν 3 γυναίκες της εποχής που ζούσα – μαζί τους κι ένας άντρας, ο όμορφος Στράτος Τζώρτζογλου σε πρώτη εμφάνιση (μα πόσα μπόνους αυτή παράσταση).

Στην παράσταση αυτή μας προσκάλεσε και μας συνόδεψε, 10-12 κορίτσια (προσκάλεσε όλη την τάξη αλλά αυτός ήταν ο αριθμός που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα) ένας καθηγητής μαθηματικών του σχολείου. Για να τιμήσω την έξοδο είχα φορέσει τα καινούρια μου παπούτσια, τα πρώτα μου γυναικεία «γοβάκια», ένα ζευγάρι μαύρες καστόρινες πλατφόρμες. Μετά το τέλος της παράσταση ακολούθησε σύντομο φαγοπότι σε ένα κουτούκι της Κυψέλης όπου την ώρα της άφιξής μας υπήρχαν μόνο μερικοί γέροι, μόνιμοι θαμώνες που κουτσοπίνανε ξεροσφύρι. Αυτή ήταν η μύησή μου στον κόσμο της ενήλικης τέχνης.

Ακολούθησαν πολλές παραστάσεις σύγχρονου ελληνικού και ξένου θεάτρου. Καλές και λιγότερο καλές και λίγες κακές. Η συγκεκριμένη όμως διατηρεί ξεχωριστή βαρύτητα αλλά και γλύκα στις αναμνήσεις μου. Πριν από λίγες μέρες, συγκεκριμένα στις 8 Οκτωβρίου 2017, η Λούλα Αναγνωστάκη απεβίωσε, πλήρης ημερών όπως συνηθίζεται να λέμε. Δεν είμαι αρμόδια να μιλήσω περισσότερο για το έργο της, θα διαβάσετε αλλού πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για αυτό από ανθρώπους που έχουν σπουδάσει το θέατρο. Απλώς αν μια μέρα ο γιος μου ανατρέξει στις διαδικτυακές αναμνήσεις μου, θα μπορέσει να ξαναθυμηθεί από πού ξεκίνησε η «τρέλλα» της μάνας του με το θέατρο. Λούλα Αναγνωστάκη σε ευχαριστώ. Κι εσένα καθηγητή Δ.

Άμα είσαι αθλητής αγωνίζεσαι με όλους τους καιρούς. Με ήλιο, με βροχή, με ανέμους. Και με όλες τις διαθέσεις: χαράς, ενθουσιασμού, θυμού, παραπόνου. Την τελευταία φορά που αγωνίστηκε ο γιος μου σε αγώνες τρεξίματος ήταν την εβδομάδα που μας πέρασε, με τον καύσωνα. Εγώ, η μαμά που θα παραβρισκόμουν στον αγώνα ως απλή συνοδός, έκανα βεβαίως μεγάλη προετοιμασία (αυτό εκτός των άλλων με βοηθάει να αισθάνομαι σημαντική).

Χρησιμοποίησα δόλιους τρόπους για να σιγουρέψω ότι ο δεκαεξάρης φόρεσε καπέλο για να αποφύγουμε τη θερμοπληξία, εγώ φόρεσα την ψάθινη καπελαδούρα, πήρα μαζί μου την πιο μικρή τσάντα-ψυγείο που διαθέτουμε και μέσα έβαλα νερά, χυμούς, αποξηραμένα βερίκοκα, αντηλιακό, τη βεντάλια και τα γυαλιά της πρεσβυωπίας μου (επειδή την ώρα που το τέκνο μου κάνει διατάσεις των μυών εγώ διαβάζω το βιβλίο μου – και γιατί να μην φρεσκαριστούν και τα γυαλιά παρακαλώ).

Όμως δεν υπολόγισα την κακή διάθεση του παιδιού μου. Γιατί τον είχε εξουθενώσει η ζέστη. Γιατί είχε σπάσει το νύχι στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, είχε μπει στο κρέας και τον πονούσε. Γιατί δεν είχε κοιμηθεί καλά εκείνη την ημέρα. Και πολλά ακόμα που δεν μου τα είπε. Και έκανε τόση πολλή ώρα να ετοιμαστεί για τον αγώνα που αργήσαμε και παρ΄ ολίγο να τον χάσει. Κι εμένα μου ανάψανε τα λαμπάκια μου. Και παρακολουθούσα τον αγώνα μέσα στην τσαντίλα. Και όταν (αναμενόμενο) ο αγώνας δεν πήγε καλά ένιωσα να ξινίζω ακόμα περισσότερο. Είμαι και αλλεργική στους καύσωνες. Απλώς μετρούσα τα λεπτά για να φύγουμε.

Και ενώ τον περίμενα να κάνει τις ασκήσεις χαλάρωσης των μυών για να φύγουμε και βημάτιζα πέρα-δώθε στο στάδιο πέρασαν από μπροστά μου δύο συναθλητές και φίλοι του και μ’ ένα στόμα – μια φωνή με χαιρέτησαν και μου είπαν: «Συγχαρητήρια για τον Κ!». Εγώ με ύφος μπλαζέ και μικρή δόση ξυνίλας τους είπα «Ευχαριστώ! Γιατί, έκανε κάτι;» Και μου απαντάει ο ένας τους: «Ναι, αγωνίστηκε». Και με “τάπωσε”.

Λυρισμός και φυσικές επιστήμες, κρητική λύρα και κβαντικά σωματίδια, ανθρώπινες μορφές που ακροβατούν μεταξύ ουρανού και γης και φωτεινές γραμμές νέον στα μόνιτορ που κοινοποιούν φυσικά φαινόμενα. Αυτά έχουν οι γοητευτικές παραστάσεις της ομάδας «Κι όμως κινείται» που συντονίζει ο Δημήτρης Αποστολάκης των Χαΐνηδων.

Έχω δει δύο παραστάσεις τους (δεν ξέρω αν έχουν κάνει κι άλλες). Η μία ήταν το «Σωματίδιο του Θεού» πριν δύο χρόνια και η άλλη η «Εκδίκηση του πυριτίου» στις αρχές Ιουνίου. Για να τις παρακολουθήσεις χρειάζεσαι απλώς κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις θεωρητικής Φυσικής από το Λύκειο και διάθεση για περιπλάνηση, εντός και εκτός. Έπειτα είναι θέμα χρόνου να παρασυρθείς μέσα στον ιδιαίτερο ποιητικό τους λόγο όπου η Φυσική συμπλέκεται με τη Μεταφυσική και τα εύπλαστα κορμιά των χορευτών ακροβατούν συμπληρώνοντας τη δική τους γνώση στην ιστορία και σου υπενθυμίζουν τη σημασία του σώματος στο «μακροκυματικό υφαντό» του σύμπαντος.

Οι παραστάσεις του «Κι όμως κινείται» είναι για μένα μια σχεδόν μυσταγωγική εμπειρία. Μυσταγωγία είναι ο έρωτας, ο θάνατος και η μοίρα που απαντούν στην «Εκδίκηση του πυριτίου». Εκείνο το απόγευμα προτίμησα τον έρωτα που είναι «η ψευδαίσθηση που δημιουργούν τα ανθρακικά γονίδια για να ταξιδεύουν στο χρόνο».

Η «Εκδίκηση του πυριτίου» εξελίσσεται σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου τα εξελιγμένα όντα τεχνητής νοημοσύνης που βασίζονται στο πυρίτιο ανακαλύπτουν τον τελευταίο επιζώντα μια πυρηνικής καταστροφής, ένα ανθρώπινο πλάσμα που το σώμα του βασίζεται στον άνθρακα. Το εύρημά τους είναι μοναδικό και πολύτιμο αφού η ανθρώπινη ζωή με βάση τον άνθρακα όπως τη γνωρίζουμε, έχει εξαφανιστεί σε αυτό το μέλλον. Τα εξωανθρώπινα πλάσματα του πυριτίου τον παίρνουν μαζί τους και πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη του. Τρεις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας.

Ανακάλυψα ότι μπορείτε να δείτε μέσα στο καλοκαίρι την προηγούμενη παράσταση του «Κι όμως κινείται», το «Σωματίδιο του Θεού», που με αφορμή το μποζόνιο αφηγείται το πανάρχαιο παραμύθι της δημιουργίας του σύμπαντος, στη σημερινή του μορφή, όπως το διηγείται η επιστήμη της φυσικής με τους παράξενους όρους, όπως η μεγάλη έκρηξη, η σκοτεινή ενέργεια και οι μαύρες τρύπες, προκειμένου να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, πώς φτιάχτηκε όλο αυτό και τι τελικά θα απογίνουμε.

Στο φεστιβάλ «Λιπάσματα 2017: Φεστιβάλ στη θάλασσα». Πολυχώρος Λιπασμάτων του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Πάρκο Εργατιάς. Στις 27 Αυγούστου, ώρα 21:30. Με ελεύθερη είσοδο. Πρόσβαση από ΗΣΑΠ Πειραιά, το τρόλεϊ 20 και το λεωφορείο 859. Είναι παράσταση ενηλίκων αλλά νομίζω ότι θα αρέσει και σε εφήβους.

Για άλλη μια φορά σε στάδιο της περιφέρειας για αγώνες. Έτσι είναι, όταν τα παιδιά σου έχουν ασχολούνται συστηματικά με τον αθλητισμό (επειδή τους αρέσει), ως γονιός έχεις την υποχρέωση και το προνόμιο να τα συνοδεύεις ημερίδες αθλητισμού, αγώνες, τουρνουά (αναλόγως το άθλημα) εντός και εκτός πόλης.

Προσωπικά το βλέπω σαν μια ευκαιρία να κάνω τη γνωριμία μου με γειτονιές, πόλεις, κωμοπόλεις που δεν έχω ξαναεπισκεφθεί και να παρατηρήσω ανθρώπους, που είναι ένα αγαπημένο μου σπορ. Εκείνο το δίωρο που περνάω στην κερκίδα ή κόβοντας βόλτες μέσα στο στάδιο έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με παιδιά κάθε ηλικίας, τους γονείς τους, τους προπονητές τους και κάποιους περίοικους που περνούν την ώρα τους (ευχάριστα) μιας που οι αθλητικές διοργανώσεις είναι ένα θέαμα από τη φύση του ανεβαστικό, δωρεάν, και προσφέρει και ευκαιρίες κοινωνικοποίησης.

Έτσι, βλέπω και ακούω πράγματα που κατά περίπτωση με κάνουν να χαίρομαι, να γελάω κάτω από τα μουστάκια μου, να θυμώνω ή να θλίβομαι. Είμαι πολύ περίεργη σας λέω, αν με δείτε πουθενά προσέξτε τι θα πείτε γιατί το καταγράφω στον σκληρό της μνήμης μου και κατά περίπτωση το αναρτώ και στο blog μου! Έχει τύχει να γίνω μάρτυρας σε ατυχέστατες στιγμές που με έβγαλαν από τα ρούχα μου αλλά ευτυχώς υπάρχουν και αυτές οι άλλες στιγμές που μου δίνουν χαρά και περηφάνια που ανήκω κι εγώ στο ανθρώπινο είδος.

Στον τελευταίο αγώνα λοιπόν, που ήταν απόγευμα και είχε κι ωραίο ηλιοβασίλεμα, είδα αγώνες τρεξίματος κοριτσιών σε διάφορα αγωνίσματα του στίβου. Σε έναν αγώνα ταχύτητας λοιπόν, ένας άγνωστο σε εμένα μπαμπάς, που καθόταν μερικά καθίσματα παραπέρα, καθώς η κόρη του πλησίαζε στον τερματισμό της φώναξε με λατρεία: «Πέτα Μαρίνα, πέτα!». Τρεις λέξεις μόνο, που ξεχείλιζαν καμάρι, πίστη, ελπίδα. Μια τρυφερή κραυγή δύναμης, με μεγάλη σπουδαιότητα, από έναν πολύ σημαντικό άντρα στη ζωή της Μαρίνας: τον μπαμπά της. Και ναι, η Μαρίνα «πέταξε», καθώς βγήκε πρώτη στη σειρά της. Μαζί της πέταξα κι εγώ, ταξίδεψα για λίγο στο χρόνο, στη δική μου εφηβεία . Σκέφτηκα πόση ανάγκη έχουν όλοι οι έφηβοι και οι έφηβες να ακούσουν από τον πατέρα τους λόγια που να τους απογειώνουν για να αφήσουν το έδαφος και να ανοίξουν τα φτερά τους στην πρώτη πτήση με μικρότερο τρέμουλο και μεγαλύτερο πείσμα.

Ακούτε με πατεράδες! Έχετε μοναδική δύναμη κι επιρροή στη ζωή των παιδιών σας. Μην διστάζετε, μην ντρέπεστε και μην φοβάστε να τους προσφέρετε απλόχερα αυτό που έχουν ανάγκη, αυτό που τους αξίζει για να προχωρήσουν στη ζωή Πετώντας!

Ο Μάρτιος είναι μήνας γενεθλίων στο σπίτι μας. Ανοίγει το χορό ο υιός που είναι γεννημένος πρωτομηνιά και ακολουθώ εγώ, αργότερα.

Σήμερα ξύπνησα νωρίτερα για να φτιάξω τον καθιερωμένο χαλβά του γενέθλιου πρωινού σε νέα έκδοση παρακαλώ – θα ακολουθήσει ειδική ανάρτηση γι’ αυτό. Ξύπνησα το εορτάζον αγόρι , σερβίρισα τον χαλβά, έμπηξα και το ευχετήριο κεράκι και περίμενα. Περίμενα, περίμενα. Έλιωσε το κεράκι. Έβαλα καινούριο. Οι πρωινές ετοιμασίες του πήραν τόσο χρόνο σήμερα που τελικά έφυγε τρέχοντας και νηστικός για το σχολείο και εγώ … έσβησα το δεύτερο κεράκι μόνη μου.

Έχει χάρη που βγαίνοντας από την πόρτα είπε «Σ’ αγαπώ μαμά». Μην του πείτε ότι το ‘γραψα αυτό. Μπορεί να κάνει ένα χρόνο να μου ξαναμιλήσει – στα επόμενα γενέθλια δηλαδή.

Τα 16 σπαρταράνε.

 Τις προάλλες περπατούσα στη γειτονιά μου φουριόζα γιατί είχα πολλές δουλειές και χαρούμενη γιατί είχε λιακάδα. Κρατούσα στο χέρι ένα νοστιμότατο γεμιστό ψωμάκι από γνωστό φούρνο και το μασουλούσα με απόλαυση μέχρι να φτάσω στον επόμενο προορισμό μου. Παππούς 75+ με σταματά στο δρόμο και μου απαγγέλει με στεντόρεια φωνή, λες και παίζαμε σε οπερέτα: έχεις το μεζέ, να φέρω την μπίρα;

Τα σχόλια δικά σας, πάντως για του λόγου το αληθές πρόσφατα παρευρέθηκα στην πρώτη μου γευσιγνωσία μπίρας. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στον χώρο δημιουργικής ζυθοποιίας ΑΘΗΝΕΟ όπου υπάρχει και μουσείο αφιερωμένο στην παρασκευή και την ιστορία της μπίρας με ιστορικά σκεύη και εργαλεία ζυθοποιίας, διαφημιστικά αντικείμενα που έχουν σχέση με την μπίρα, φωτογραφίες αρχείου κλπ. Το όλον εγχείρημα στεγάζεται σε ένα από τα κτίρια της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας, στο «ποτάμι», στο ύψος του Αιγάλεω.

Εκεί λοιπόν, σε ένα μακρύ-μακρύτατο τραπέζι μοναστηριακού τύπου μας κεράσανε τις φρέσκες μπίρες, δηλαδή απαστερίωτες και αφιλτράριστες που βγάζει η μικροζυθοποιία του ομίλου, μας βγάλανε και αλμυρά μεζεδάκια και η ιστορικός Ξένη Μπαλωτή μας είπε τα πάντα όλα για την ιστορία της μπίρας στην Ευρώπη το μεσαίωνα, δηλαδή από τον 5^ο μέχρι τον 15^ο αιώνα μ.Χ.

Εμένα είναι η καλύτερή μου να με τρατάρουν φαγητό, ποτό και ιστορίες μαζί. Από αυτά που άκουσα συγκράτησα τα εξής:

Η μπίρα ξεκίνησε μέσα από τις οικιακές κουζίνες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης όπου οι γυναίκες βράζοντας σε ένα καζάνι το κριθάρι, έκαναν εκχύλιση της βύνης και με τρόπο «μαγικό» παρήγαγαν ποτό γευστικό και μεθυστικό. Το να φτιάχνεις καλή μπίρα τότε σε έκανε περιζήτητη νύφη και η παραγωγή μπίρας παρέμεινε για καιρό «γυναικεία» υπόθεση. Εκεί τράφηκε και ο μύθος της θηλάζουσας μητέρας με τα τροφαντά στήθη που οφείλει το άφθονο γάλα της στην κατανάλωση μπίρας – αλήθεια τώρα, δεν έχετε κάποια ηλικιωμένη γιαγιά, θεία που σας έλεγε να πιείτε μπίρα για να «κατεβάσετε» περισσότερο γάλα;

Στην αρχή η μπίρα ήταν κομμάτι της παγανιστικής παράδοσης μια που η χριστιανική κουλτούρα διέβαλε την μπίρα διαδίδοντας ότι «ο διάβολος κατοικεί στη μπίρα» επειδή τη χρησιμοποιούσαν οι μη χριστιανικοί πληθυσμοί στις εορταστικές και λατρευτικές τελετές τους. Οι χριστιανοί ως γνωστό χρησιμοποιούσαν μόνο το κρασί στις θρησκευτικές τελετές τους. Όμως με τον εκχριστιανισμό της Ευρώπης κατά τον 7^ο αιώνα, το θρησκευτικό κατεστημένο έπαψε να θεωρεί την μπίρα απειλή, σταμάτησε ο ανταγωνισμός κρασιού και μπίρας και έδωσε και ο Λούθηρος τις ευλογίες του στην μπίρα. Έτσι η μπίρα άρχισε να τέρπει και τα λαρύγγια των πιστών χριστιανών.

Σε δεύτερη φάση η μπίρα αρχίζει να παρασκευάζεται στα μοναστήρια (ο Θεός να μας φυλάει!). Πώς κι έτσι; Η Εκκλησία στο μεταξύ έχει πλουτίσει και της ανήκει μεγάλο μέρος της γεωργικής παραγωγής και άρα των σιτηρών, άρα έχει την πρώτη ύλη για να φτιάχνει μπίρα. Εξάλλου, το νερό της μεσαιωνικής Ευρώπης είναι συχνά μολυσμένο οπότε η κατανάλωση μπίρας (με χαμηλή περιεκτικότητα αλκοόλ) είναι πιο σίγουρη. Τα μοναστήρια πλέον διαθέτουν ζυθοποιεία και οι μοναχοί φτιάχνουν μπίρα. Μάλιστα, κυκλοφορούν τρεις ποιότητες: μία υψηλή ποιότητα μπίρας για τους υψηλούς αξιωματούχους του Κράτους και της Εκκλησίας, μία μεσαία ποιότητα για εσωτερική κατανάλωση στα μοναστήρια και μια κατώτερη ποιότητα για την πλέμπα, δηλαδή τους προσκυνητές, τους πένητες και τους εργάτες που κάνανε το πέρασμά τους περνούσαν από τα μοναστήρια. Έτσι δημιουργούνται οι πρώτες μπρασερί (brasserie) μέσα στα μοναστήρια.

Οι Σλάβοι φέρνουν τον 10^ο αιώνα ένα νέο συστατικό στη συνταγή της μπίρας, το λυκίσκο, που δίνει ιδιάζουσα γεύση στο ποτό, το εμπλουτίζει σε βιταμίνες και το διατηρεί για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα – έτσι η μπίρα ταξιδεύει μακριά με μεγάλα καράβια. Η δημιουργία των «κέντρων λυκίσκου» φέρνει τις πρώτες μπιραρίες με τη σημερινή τους μορφή.

Το 1516 διακηρύσσεται στη Βαυαρία ο νόμος περί καθαρότητας της μπίρας ο οποίος ορίζει ότι η μπίρα δεν μπορεί να περιέχει κάτι παραπάνω εκτός από βύνη, λυκίσκο και νερό. Αυτό το τηρούν απαρέγκλιτα οι Γερμανοί μέχρι σήμερα γι’ αυτό και οι μπίρες τους έχουν διαφορετική γεύση από τα υπόλοιπες (εγώ δεν έχω πάει στη Γερμανία για να σας το διαβεβαιώσω).

Αν θέλετε να επισκεφθείτε με τα παιδιά σας ή χωρίς αυτά (αν θέλετε να δοκιμάστε περισσότερες μπίρες) το μουσείο της μπίρας του ΑΘΗΝΕΟ να ξέρετε ότι λειτουργεί τα Σάββατα 13:00-19:00 και οι υπεύθυνοι του χώρου αναλαμβάνουν να σας ξεναγήσουν. Στα συν ο ευγενέστατος υπεύθυνος του χώρου που βγήκε σε άγρα ενός ντεπόν που του ζήτησα καθώς έφτασα στην εκδήλωση με πονοκέφαλο – και το βρήκε και μου το έφερε – του χρωστάω μεγάλη χάρη γιατί αλκοόλ συν πονοκέφαλος ίσον καταστροφή. Ρωτήστε τους αν θα επαναλάβουν τις διαλέξεις μετά μπιροποσίας, είχανε ενδιαφέρον. Η δοκιμή της μπίρας στο μπαρ του μουσείου είναι δωρεάν. Διεύθυνση Λεωφόρος Κηφισού 102. Πληροφορίες για όλες τους τις εκδηλώσεις εδώ.

Σήμερα το πρωί σε μία εκκαθάριση χαρτούρας βρήκα ένα δισέλιδο χειρόγραφο από τα χεράκια μου με τίτλο «Γονείς για αγόρια».  Ήταν μια ιστορία ενός αμερικανού συγγραφέα/αρθρογράφου την οποία είχα διαβάσει Κύριος οίδε πού πριν από μερικά χρόνια και απ’ ότι φαίνεται είχα μπει στον κόπο να μεταφράσω στο χαρτί επειδή με είχε συγκινήσει και εμπνεύσει ως μητέρα αγοριού. Από βιασύνη ή επιπολαιότητα δεν έκανα τον κόπο να σημειώσω ούτε τον συγγραφέα ούτε την πηγή. Όμως πιστεύω ότι της αξίζει να διαβαστεί γι’ αυτό σας τη μεταφέρω.

Χτες βράδυ, προσπαθώντας να φτάσω στο κέντρο της πόλης για μια συνάντηση, τα προβλήματα των νέων αντρών ζωντανέψανε και πάλι μπροστά μου. Ο αυτοκινητόδρομος ήταν μπλοκαρισμένος από το τρίτο κιόλας όχημα μπροστά από το δικό μυ. Ένα αυτοκίνητο με οδηγό ένα 17χρονο αγόρι παρέα με τους φίλους προσπερνώντας για να ξεφύγει από το μποτιλιάρισμα δεν κατάφερε να δει το φορτηγό που ερχόταν από πίσω. Το φορτηγό είχε τρακάρει το αυτοκίνητο των νεαρών σχεδόν χωρίζοντάς το στα δύο και το παρέσυρε πενήντα μέτρα μακριά. Όση ώρα παρακολουθούσα τα γεγονότα συγκεντρώθηκαν εκεί εφτά οχήματα των δυνάμεων άμεσης δράσης: η πυροσβεστική, το αυτοκίνητο διάσωσης, το περιπολικό, ασθενοφόρα. Οι άντρες εργάζονταν σε ομάδες αντιμετωπίζοντας με σύνεση την κατάσταση.

Κατάφεραν να ανασύρουν σταδιακώς τον 17χρονο από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου αναίσθητο. Οι τέσσερις νεαροί άντρες συνεπιβάτες έφεραν τραυματισμούς κάθε βαθμού σοβαρότητας. Μία γυναίκα μέσης ηλικίας, μάλλον η μητέρα κάποιου από τα αγόρια, ήρθε τρέχοντας από ένα γειτονικό αγρόκτημα. Ένας αστυνομικός της συμπαραστεκόταν ευγενικά.

Η αρρενωπή ενέργεια ήταν παρούσα παντού γύρω μου – από τη μια μεριά με τη μορφή της απειρίας και του ρίσκου και από την άλλη με τη μορφή της ικανότητας, της φροντίδας και της σταθερότητας.

Αυτό το συμβάν ξεκαθάρισε για μένα την αντίληψή μου για το ανδρικό φύλο. Όταν οι άνδρες μεγαλώνοντας εξελίσσονται καλά, είναι υπέροχοι. Όμως το να είσαι νέος και γένους αρσενικού είναι από μόνο του ένας συνδυασμός εύθραυστος με προδιάθεση για την καταστροφή. Έτσι, όταν γεννιέται ένα αγόρι γεννιέται σήμερα περιμένουμε με την ψυχή στο στόμα να δούμε – πώς θα εξελιχθεί;

Αφιερωμένος σε όλους τους γονείς αγοριών που τρέμουν συνέχεια τα φυλλοκάρδια μας. Καλή χρονιά σε όλους τους κατεργάρηδες!