Με το που μπήκε ο Φεβρουάριος γεμίσαμε καρδούλες παντού, από τα ζαχαροπλαστεία μέχρι τα βενζινάδικα. Βλέπεις στις 14 Φεβρουαρίου (την Πέμπτη δηλαδή) γιορτάζει η αγάπη και ο Άγιος Βαλεντίνος, μεγάλη η χάρη του!
Στην Cookpad, τη μεγαλύτερη διαδικτυακή μαγειρική κοινότητα της Ελλάδας, που είναι πλέον το δεύτερο σπίτι μου, αποφασίσαμε να εκδηλώσουμε την αγάπη μας με τον τρόπο που γνωρίζουμε καλύτερα: Μαγειρεύοντας. Για να προσφέρουμε τροφή εκεί όπου υπάρχει ανάγκη.
Έτσι λοιπόν φέτος διοργανώνουμε έναν φιλανθρωπικό διαγωνισμό συνταγών για να προσφέρουμε τρόφιμα στους συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη συμπράττοντας με τον οργανισμό «Μπορούμε».
Από 11 μέχρι και 17 Φεβρουαρίου η Cookpad για κάθε έναν από εσάς που θα δημοσιεύσει συνταγή (ακόμα και την πιο απλή!) θα προσφέρει 1 ευρώ για την αγορά τροφίμων. Τα τρόφιμα που θα συγκεντρωθούν με τη βοήθεια του ποσού αυτού, θα διατεθούν στο σωματείο «Οι Φίλοι του Παιδιού». «Οι Φίλοι του Παιδιού» φροντίζουν οικογένειες με σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Σήμερα στηρίζουν επισιτιστικά σε μηνιαία βάση 350 άπορες οικογένειες, 450 παιδιά και έχουν φτιάξει έναν παιδικό σταθμό στο κέντρο της Αθήνας για τα παιδιά ηλικίας 2-6 ετών αυτών των οικογενειών.
Μαγείρεψε με αγάπη και ενσυναίσθηση, δημοσίευσε τη συνταγή σου ΕΔΩ και κάντη να μετρήσει. Μοιράσου το με τους φίλους σου και προσκάλεσέ τους να βοηθήσουν κι αυτοί. Όσο πιο πολλοί μαζευτούμε, τόσο περισσότερα τρόφιμα θα συγκεντρώσουμε.
Κατσαρόλα και πληκτρολόγιο για να δώσουμε αγάπη και τροφή.
Πριν από δύο χρόνια αποφάσισα να βγω για ένα βράδυ από την οθόνη μου και να συναντήσω τους αναγνώστες μου… δια ζώσης. Ήταν μια ζεστή βραδιά που τη γέμισαν με την ενθαρρυντική παρουσία τους, φίλοι, bloggers που με τον καιρό άρχισαν να γίνονται και αυτοί φίλοι, μέντορες, συνάδελφοι. Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε σε ένα κατάστημα της εταιρείας Cocomat που γενναιόδωρα μου πρόσφερε χώρο κυριολεκτικά και μεταφορικά για να ξεδιπλώσω τις ιστορίες μου.
Το θέμα της βραδιάς ήταν η “Γέννηση ενός blog” και αυτό διηγήθηκα στους παρευρισκόμενους. Είχα τότε μοιραστεί στο Facebook τις φωτογραφίες από εκείνη τη βραδιά, χαρήκεμα όλοι, κάναμε και like και share αλλά μετά τις έκρυψα στο “συρτάρι”.
Τελευταία σκεφτόμουν συχνά την Άσπα που με είχε βοηθήσει πολύ να στήσω συτό το blog η οποία πάντα έλεγε ότι το blog μας είναι το μόνο πράγμα που μας ανήκει στο διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα έρχονται και παρέρχονται και αποφάσισα να μοιραστώ ένα μικρό άλμπουμ μαζί σας, ιδιαίτερα γι’ αυτούς που με γνώρισαν πιο πρόσφατα. Και, σας έχω δωράκι ένα μικρό απόσπασμα από βίντεο που γύρισε στη διάρκεια της εκδήλωσης ένας φίλος ο οποίος (ποιος θα το φανταζόταν!) έφυγε πριν λίγους μήνες από τη ζωή.
Το blog μου είναι για εμένα χώρος έκφρασης, έκθεσης και πολλών νέων ευκαιριών που μου έχουν προσφέρει γνωριμίες με ωραίους ανθρώπους, επαγγελματικές ευκαιρίες και… αναγνώστες! Γιατί ναι, δεν σας κρύβω ότι μου αρέσει να ξέρω ότι διαβάζετε τις σκέψεις μου και συνδέεστε με κάποιο τρόπο μαζί μου.
https://youtu.be/WB5X1KF7F7c
Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα και μια νέα χρονιά. Σας εύχομαι να δημιουργείτε πάντα για τον εαυτό σας τις ευκαιρίες να εκφράζεστε με όποιο δημιουργικό τρόπο σας αντιπροσωπεύει και αν σας κάνει, πείτε το με ένα blog!
Αν έχετε την περιέργεια ή το κουράγιο, θα βρείτε μαγνητοσκοπημένη όλη την εκδήλωση εδώ (διαρκεί 23 λεπτά). Αν το κάνετε, θα χαρώ πολύ να μάθω τις εντυπώσεις σας (ακόμα κι αν ήταν τρελλά χασμουρητά!)
Όπως θα έχετε παρατηρήσει όσοι παρακολουθείτε το blog μου, τελευταίως έχω εξαφανιστεί! Ο λόγος είναι ότι έχει αλλάξει η εργασιακή μου καθημερινότητα που έχει γίνει αρκετά πιο περίπλοκη!
Η νέα μου πραγματικότητα έχει πολλά καινούρια γραψίματα και αρκετό… μαγείρεμα. Πάρτε μια γεύση εδώ!
Όπως μάλλον καταλάβατε εργάζομαι για ένα μαγειρικό website. Αν τυχόν ανησυχήσατε, δεν εγκαταλείπω αυτή την αγαπημένη μου γωνιά προσωπικής έκφρασης, απλώς μου πήρε λίγο χρόνο να συνηθίσω τη νέα μου ρουτίνα και έτσι το “Στα πλήκτρα” έπιασε… αγριόχορτα!
Και μια που σας άφησα τόσο καιρό, σας προσκαλώ και στο νέο μου τσαρδί, αν θέλετε να συμμετέχετε σε έναν γευστικότατο χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό συνταγών που θα διαρκέσει 4 εβδομάδες. Αν μάλιστα δημοσιεύσετε μέχρι σήμερα τα μεσάνυχτα μια συνταγή (οδηγίες εδώ) ένα αγαπημένο σας ρόφημα ή ποτό που πίνετε τις γιορτές (τσάγια, σοκολάτες, ρακόμελα και γκλουβάιν, όλα δεκτά!) εκτός από τα άλλα δώρα βάζετε υποψηφιότητα και για 2 δωροεπιταγές των 50 ευρώ!
Από εβδομάδα επιστρέφω στις συνήθεις αναρτήσεις μου. Εύχομαι έναν γενναιόδωρο, παρείστικο Δεκέμβρη, με χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια στο μπαλκόνι και στην καρδιά σας!
Το πρώτο σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη βρέθηκα στο νησί μου, την Τήνο, με πονηρό σκοπό: Πήγα να γίνω κομμάτι ενός πολύχρωμου πλήθους δρομέων, να συμμετέχω κι εγώ στον αγώνα ορεινού τρεξίματος TINOS CHALLENGE 2017. Εδώ και έναν χρόνο έχω μεταμορφωθεί σαν τόσους άλλους σε μια αστική δρομέα και απολαμβάνω τη βελτίωση στην αντοχή μου (περπάτημα και τρέξιμο) και την ικανοποίηση που προσφέρει η συμμετοχή στα πεντάρια των λαϊκών αγώνων τρεξίματος που γίνονται στην Αθήνα και τα περίχωρα.
Κάτω από τη σκιά του βράχου του Ξώμπουργκου και των καθολικών αγίων
Από ορεινό τρέξιμο όμως δεν γνώριζα τίποτα. Πήγα για να τιμήσω τον τόπο καταγωγής μου και να χαρώ την παρέα καλών φίλων που ζουν μόνιμα στο νησί. Και ήταν ένας αγώνας… πραγματικό challenge για όλους μας. ‘Ημουν από τους τυχερούς που έφτασαν στην Τήνο Παρασκευή βράδυ γιατί το επόμενο πρωί δόθηκε απαγορευτικό απόπλου από τη Ραφήνα και μπορούσες να προσεγγίσεις το νησί μόνο από Πειραιά.
Προθέρμανση
Η διοργάνωση είχε 3 επιμέρους αγώνες, το vertical που ήταν ένα τρέξιμο ανάβαση 1,5 χιλιομέτρου με σημαντική κλίση (κάθετη ανάβαση στην κυριολεξία) για γερά πόδια και ακόμα πιο γερά πνευμόνια και δύο επιλογές αγώνων την Κυριακή: 4,5 χιλιόμετρα για τα νεούδια σαν εμένα ή 20 χιλιόμετρα για τους σοβαρούς δρομείς (λίγο-πολύ τον γύρο του νησιού). Η εκκίνηση και για τις δύο κούρσες ήταν νωρίς το πρωί της Κυριακής στον πολύ ιδιαίτερο χώρο της Μονής Ιεράς Καρδίας με τα αγάλματα των καθολικών αγίων στο προαύλιο να μας κοιτούν, δίπλα στον επιβλητικό βράχο του Ξώμπουργκου.
Τα κόκκινα βελάκια μας δείχνουν το δρόμο
Οι διοργανωτές του αγώνα, φιλόξενοι και ευφάνταστοι άνθρωποι, μας είχαν ετοιμάσει πρόγευμα την Κυριακή το πρωί με παραδοσιακά προϊόντα της ελληνικής φύσης. Έτσι 2 ώρες πριν τρέξω βρέθηκα να ρουφάω ένα καυτό τσάι με κρόκο και λεμόνι και να δαγκώνω πότε το φρέσκο βραστό αυγουλάκι, πότε τη φέτα μου από το ζουμερό κέικ μήλου και την αλμυρή τάρτα με ντοματούλα και κρεμμυδάκι. Γνωστή λιχούδα, δεν είναι τυχαίο ότι ο φακός του φωτογράφου των αγώνων με συνέλαβε στον μπουφέ!
Μοτοσυκλετιστές με κάμερα στο κράνος καλύπτουν τη διαδρομή μας – ουάου!
Μετά μας βγάλανε έξω να συνηθίσουμε τις παγωμένες ριπές του πρωινού αέρα που είναι ιδιαίτερα δυνατός σε εκείνη την τοποθεσία. Κοιτάζοντας καλύτερα τους συναθλητές μου και τους μύες τους κατάλαβα ότι ήμουν ο λάθος άνθρωπος στο λάθος μέρος όμως η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φιλική κι έτσι… έμεινα! Όταν ήρθε η στιγμή δόθηκε η εκκίνηση με τον πιο πρωτότυπο και εντυπωσιακό τρόπο: με μια κανονιά. Μπουμ!
Ποιος σκαντζόχοιρος;
Μετά το πρώτο μικρό κομμάτι ασφάλτου κατηφορίσαμε σε ένα από τα καλντερίμια του νησιού. Αυτό άλλωστε ήταν και το ζητούμενο: να γνωρίσει ο κόσμος την παράδοση και τις ομορφιές της Τήνου. Και τότε κατάλαβα ότι δεν θα κατάφερνα να τρέξω! Μέχρι τότε είχα τρέξει στη ζωή μου μόνο σε ταρτάν και στην άσφαλτο. Είχε ρίξει στο νησί ένα ψιλόβροχο το προηγούμενο βράδυ και το παλιό, σπασμένο καλντερίμι παρέμενε ακόμα υγρό μιας που ο ήλιος δεν είχε ψηλώσει ακόμα. Γλιστρούσα σε κάθε μου πάτημα. Δεν είχα εμπειρία από ανώμαλο δρόμο και ευτυχώς το συνειδητοποίησα γρήγορα. Επειδή δεν προλάβαινα να αποκτήσω την εμπειρία που μου έλειπε επιτόπου χωρίς να πάθω κάταγμα, άφησα κατά μέρος τις ντροπές και αποφάσισα να κάνω το αυτονόητο: να περπατήσω την πανέμορφη διαδρομή με βήμα ταχύ! Έτσι είχα και την ευκαιρία να απολαύσω το κάθε λουλούδι, φυλλαράκι, πετραδάκι στο δρόμο μου. Έκανα και γνωριμίες!
Η περιπατήτρια τερμάτισε
Τερμάτισα αρτιμελής, με ροδισμένα μάγουλα από τον ήλιο και όχι, δεν ήμουν τελευταία, υπήρξαν κι άλλοι «φυσιολάτρες» πίσω από εμένα! Ευχαριστήθηκα πολύ αυτό το μικρό οδοιπορικό στην Τήνο και εύχομαι στους διοργανωτές και του χρόνου! Στολίδι μου και φυλαχτό το τραγί -ξύλινο αναμνηστικό μετάλλιο που όπως βλέπετε απέκτησε περίοπτη θέση στο τραπέζι μου!
Ο σιμιγδαλένιος χαλβάς είναι το οικογενειακό μας γλυκό. Με χαλβά γλυκαίνουμε τα χειμωνιάτικά μας απογεύματα, πάνω από το τσιτσιρίζον σιμιγδάλι εκτονώνουμε τους καημούς μας, μέχρι και τα γενέθλιά μας γιορτάζουμε με κεριά πάνω σε χαλβά, εν είδη τούρτας.
Είναι το αγαπημένο γλυκό του γιου μου, όσο για μένα, τι να πω τώρα, εμένα μου αρέσουν όλα τα γλυκά! Ίσως να έχει μερίδιο ευθύνης σε αυτό ο ζαχαροπλάστης παππούς μου. επειδή όπως αντιλαμβάνεστε στο σπίτι μας φτιάχνεται αρκετά συχνά χαλβάς (εξαιρούνται οι περίοδοι που κηρύσσω ως sugar free) έψαξα και βρήκα παραλλαγές αυτού του γλυκού για να υπάρχει ποικιλία.
Χαλβάς με ινδοκάρυδο
Αγαπημένη μας παραλλαγή είναι ο χιονάτος χαλβάς με ινδοκάρυδο (καρύδα). Η πρωτοτυπία του είναι πως δεν περιέχει καθόλου λάδι ούτε βούτυρο αλλά παίρνει τα απαραίτητα λιπαρά μόνο από το τρίμμα της καρύδας, έχει μια αίσθηση δροσιάς και ελαφράδας και κλέβει τις εντυπώσεις στο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας ως λαχταριστό νηστίσιμο επιδόρπιο. Συνταγή παρακαλώ:
Χαλβάς με ινδοκάρυδο
1 φλιτζάνι τρίμμα ινδοκάρυδου
1 φλιτζάνι σιμιγδάλι
2 φλιτζάνια ζάχαρη
4 φλιτζάνια νερό
Ξύσμα λεμόνι (κατά βούληση)
Λίγες σταγόνες λεμονιού
Βανίλια
Σε μια κατσαρόλα και σε σιγανή φωτιά ρίχνουμε 4 ποτήρια νερό, τη ζάχαρη, λίγο ξύσμα λεμονιού (το λεπτό του άρωμα ταιριάζει πολύ με το ινδοκάρυδο), τη βανίλια κι ελάχιστες σταγόνες λεμονιού. Μόλις το μείγμα αρχίσει να βράζει, ρίχνουμε το σιμιγδάλι μαζί με την καρύδα και ανακατεύουμε διαρκώς για να μην κολλήσει στον πάτο της κατσαρόλας. Όταν ο χαλβάς πήξει, απομακρύνουμε το σκεύος από τη φωτιά και τοποθετούμε το χαλβά σε φόρμα. Τον αφήνουμε στο ψυγείο για 4 ώρες και στη συνέχεια ξεφορμάρουμε. Γαρνίρουμε με καρύδα και σερβίρουμε.
Για τους chocoholic επισκέπτες του σπιτιού μας τώρα, για όλους αυτούς που δεν θεωρούν πως έφαγαν γλυκό αν δεν είχε σοκολατένια γεύση, έχουμε έναν χαλβά με κακάο και ιδιαίτερη καραμελένια γεύση που τη χρωστάει στη μαύρη ζάχαρη που περιέχει. Συνταγή παρακαλώ:
Χαλβάς κακαουδένιος
Χαλβάς κακαουδένιος
¾ ποτηριού σπορέλαιο
2 ποτήρια σιμιγδάλι χονδρό
2 ποτήρια ζάχαρη καστανή
4 ποτήρια νερό
4 κουταλιές της σούπας κακάο (εγώ βάζω περισσότερο)
3 πορτοκάλια ακέρωτα, μόνο τη φλούδα
3 κουταλιές της σούπας καστανή ζάχαρη
Φτιάχνω σιρόπι με το νερό και τη ζάχαρη. Αποσύρω την κατσαρόλα από τη φωτιά, προσθέτω κακάο και ανακατεύω καλά. Αφαιρώ τη φλούδα από τα πορτοκάλια και την κόβω μπαστουνάκια. Βάζω τις 3 κουταλιές καστανή ζάχαρη και τα μπαστουνάκια από πορτοκαλόφλουδες σε αντικολλητικό τηγάνι σε μέτρια προς χαμηλή φωτιά μέχρι να καραμελώσουν.
Σε μια μεγάλη κατσαρόλα ζεσταίνω το σπορέλαιο και προσθέτω το σιμιγδάλι. Ανακατεύω με ξύλινη κουτάλα ώσπου το σιμιγδάλι να αρχίσει να σκουραίνει ελαφρώς. Προσθέτω τα μπαστουνάκια από πορτοκαλόφλουδες. Αποσύρω την κατσαρόλα από τη φωτιά. Ρίχνω σιγά-σιγά το σιρόπι πάνω από το καβουρδισμένο σιμιγδάλι. Συνεχίζω το ανακάτεμα μέχρι ο χαλβάς να απορροφήσει τα υγρά και να στεγνώσει ή να ξεκολλήσει από τα τοιχώματα της κατσαρόλας. Τον κατεβάζω από τη φωτιά και μοιράζω σε ατομικά φορμάκια ή σε μια μεγάλη στρογγυλή φόρμα για κέικ.
Βεβαίως εκτελούμε και την παραδοσιακή συνταγή κάτι Κυριακές που έχουμε λιγούρες και πεταγόμαστε στο μινιμάρκετ της γωνίας για λίγο ταπεινό σιμιγδάλι – ε, ζάχαρη και λίγο λαδάκι βρίσκεται πάντα στο ντουλάπι μας. Την πειράζουμε όμως λιγάκι. Βλέπετε, οι παλαιότερες γενιές σπανίως έτρωγαν γλυκά οπότε τα ήθελαν ‘πετιμέζι’. Επίσης τα τρώγανε για να τους ‘πιάσουνε’, να αισθανθεί το στομάχι τους γεμάτο. οπότε είχανε και παραπανίσια ζάχαρη και μπόλικα λιπαρά. Αν λοιπόν στην παραδοσιακή συνταγή του 1-2-3-4 κόψουμε λίγη από τη ζάχαρη και λίγο από το λάδι θα έχουμε έναν χαλβά λιγότερο λαδερό, πιο σπυρωτό και μια ιδέα πιο άγλυκο.
Τον κτηνίατρο της Σύρου Μανώλη Βορρίση σας στον έχω συστήσει μέσα από μια χορταστική συνέντευξη που μου έδωσε πέρσι. Σήμερα γράφει εκείνος αντί για μένα αυτό το πολύ όμορφο κειμενάκι:
Από την πλατεία Ηρώων αρχίζουν τα νεοκλασικά σπίτια της πόλης του Ερμή. Κατευθυνόμενος προς το κέντρο της Ερμούπολης με το αμάξι σήμερα το βράδυ, μετά τη δουλειά, μπορούσα να τα θαυμάζω. Τώρα το Σεπτέμβρη που η καλοκαιρινή κίνηση έχει σπάσει απότομα μπορείς να τα χαζέψεις λίγο καλύτερα σε αντίθεση με την προηγούμενη περίοδο που οι δρόμοι κατακλύζονταν από μηχανοκίνητα και πεζούς και το βλέμμα ήταν μόνο στο δρόμο. Άλλο ένα φθινόπωρο μας περιμένει να το περπατήσουμε και η πόλη ηρεμεί.
Έφτασα μέχρι την πλατεία και με τα πόδια ανέβηκα μέχρι τη Μεταμόρφωση έχοντας στο ένα χέρι ένα κλουβί με ένα γατάκι 479 γραμμαρίων. Το λένε Ρόρυ. Στο άλλο χέρι έχω την κούραση της ημέρας και στο μυαλό λαχτάρα να ρουφήξω μια γρήγορη μπύρα στο Ελληνικό Καφενείο και να πάω σπίτι να προλάβω τον μπομπιρίδη πριν πέσει για ύπνο. Στα σκαλιά της Μεταμόρφωσης συναντώ μια άγνωστη κοπέλα. Αυτούς τους άγνωστους γνωστούς από το FB. Της παραδίδω το Ρόρυ να τον προσέχει μέχρι να μεγαλώσει και να πετάξει με το αεροπλάνο στη Γερμανία, στο καινούργιο του σπίτι που ανυπομονεί να τον γνωρίσει. Την ευχαριστώ για τη συμμετοχή και φεύγω. Θέλω να την ευχαριστήσω 100 φορές, να την φιλήσω άλλες τόσες.
Πάλι τα νεοκλασικά δεξιά και αριστερά μέχρι το καφενείο. Η σκέψη αυτόματη. Τι κάνει όμορφη αυτή την πόλη; Οι άνθρωποι της είναι η αυτόματη απάντηση. Είτε ξένοι, είτε ντόπιοι, είτε φοιτητές, είτε άσπροι, είτε μαύροι, είτε πορτοκαλί. Πολύ χάρηκα που σε γνώρισα Κορίνα.
Υπεράνθρωπος είναι οι πολλοί άνθρωποι.
Τι ακριβώς θα κάνει η Κορίνα; Θα αναλάβει την αναδοχή (foster) ενός μέχρι τώρα αδέσποτου γάτου. Η αναδοχή λοιπόν είναι η προσωρινή φιλοξενία σε ένα σπίτι μιας γάτας που διασώθηκε από το δρόμο μέχρι να έρθει η στιγμή που θα μετακινηθεί μόνιμα στο κανονικό, μόνιμο σπίτι της.
Από τη μία, είναι καλό για το αδέσποτο ζώο επειδή έτσι έχει χρόνο να ενταχθεί καλύτερα στο ανθρώπινο περιβάλλον και ζει σε ευχάριστες συνθήκες και όχι μέσα σε ένα κλουβί ιατρείου, καταφυγίου ή κλινικής. Από την άλλη, είναι καλό για εμάς που ασχολούμαστε με τη διάσωση αδέσποτων ζώων γιατί ανακουφίζει τις δομές φιλοξενίας των ζώων και αφαιρεί βάρος χρόνου και χρήματος από τους άμεσα εμπλεκόμενους στη διάσωση των ζώων. Το δίκτυο των εθελοντών αναδόχων δημιουργεί μια ανθρώπινη αλυσίδα διάσωσης, μια αλυσίδα ζωής και μάλιστα μιας ζωής καλύτερης ποιότητας.
Αυτή η φιλοξενία μπορεί να διαρκέσει από λίγες μέρες μέχρι δύο μήνες ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες. Ο ανάδοχος «γονιός» αποφασίζει πόσες ημέρες/εβδομάδες μπορεί να φιλοξενήσει το ζώο στο σπίτι του. Φυσικά τον επιλέγουμε με κριτήριο να είναι υπεύθυνος, να έχει ασφαλές σπίτι για το ζώο και να μην έχει άλλα 20 ζώα στο σπίτι του.
Αν θέλεις κι εσύ να συνεισφέρεις στην αλυσίδα της αναδοχής και της υιοθεσίας επικοινώνησε με τον Μανώλη Βορρίση.
Οι δικές μου διακοπές τελείωσαν αλλά ξέρω ότι υπάρχουν και οι εκδρομείς του δεύτερου δεκαπενθήμερου του Αυγούστου. Τώρα λοιπόν που εγώ άδειασα τις δικές μου βαλίτσες θα μοιραστώ μερικά από τα δικά μου «μυστικά» για το πώς τις γεμίζω. Κάποια πιθανόν τα έχετε ξαναακούσει, κάποια άλλα είναι “τρικ” που προέκυψαν από την προσωπική μου εμπειρία και ανάγκη. Πάμε λοιπόν.
Μπλούζες, παντελόνια, σορτς, φούστες διπλωμένα όπως προτιμάτε.
Τα φορέματα διπλωμένα ρολό (δεν τσαλακώνονται).
Τα μαγιό όλα μαζί σε μια σακούλα/υφασμάτινη τσάντα/νεσεσέρ μαζί με τα γυαλιά θαλάσσης.
Τα βρακάκια/σωβρακάκια όλα μαζί σε μια σακούλα. Εγώ χρησιμοποιώ ένα υφασμάτινο νεσεσέρ, από αυτά που κάνουν δώρο τα γυναικεία περιοδικά.
Οι κάλτσες να γεμίζουν «τρύπες» μέσα στη βαλίτσα. Υπάρχει και μια άλλη «σχολή που λέει όλες μαζί σε μια σακούλα για να μην τις χάνεις. Δεν συμφωνώ, όταν βγάλεις όλα τα υπόλοιπα, στο τέλος σου μένουν μόνο οι κάλτσες στον πάτο και τις μαζεύεις.
Τα σουτιέν το ένα πάνω στο άλλο, ιδιαίτερα αν έχουν μπανέλες. Φορέστε στο ταξίδι το καλύτερο σουτιέν σας – είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να μην κακοπάθει στη βαλίτσα. Επίσης αν έχετε κάποιο κόσμημα λεπτεπίλεπτο ή με αλυσίδα που φοβάστε ότι θα μπερδευτεί στη βαλίτσα, απλώς φορέστε το στο ταξίδι.
Μια υφασμάτινη τσάντα και δύο νάιλον σακούλες στον πάτο της βαλίτσας. Η υφασμάτινη τσάντα μπορεί να εκτελέσει πολλαπλούς ρόλους όπως τσάντα παραλίας, τσάντα για ψώνια, να προστατέψει κάποιο εύθραυστο δώρο που θα αγοράσετε στις διακοπές, να κουβαλήσει το μπουφάν σας σε μια υπαίθρια βραδινή εκδήλωση κοκ. Η νάιλον σακούλες είναι μία για τα άπλυτα και μία για τα βρεγμένα μαγιό. Μία πλαστική σακούλα τύπου ziplock (που κλείνει ερμητικά) είναι ιδανική για να προστατεύσει το βιβλίο σας ή άλλα πολύτιμα από το νερό και την άμμο στην παραλία (τις πουλάνε σε πακέτο στα σουπερμάρκετ).
Μία κυλινδρική θήκη για να αποθηκεύσετε χαρτιά που δεν θέλετε να τσαλακωθούν. Αν για παράδειγμα αγοράσετε κάποια φωτογραφία, αφίσα κλπ ή απλώς σας γυάλισε το χάρτινο σουπλά στο εστιατόριο και θέλετε να το κρατήσετε εν είδη σουβενίρ. Δεν χρειάζεται να την αγοράσετε, ο χαρτονένιος πυρήνας από ένα ρολό κουζίνας ή ένα ρολό αλουμινόχαρτου κάνει μια χαρά για αυτή τη δουλειά.
Αν σας πιάνουν πόνοι στη μέση ή στην πλάτη όπως εμένα και δεν πρέπει να σηκώνετε βαριά αντικείμενα χεησιμοποιήστε μια μικρή/μεσαία βαλίτσα με ροδάκια για τα πιο μεγάλα ρούχα/ αντικείμενα και τα υπόλοιπα τα μοιράζετε σε μικρά σακίδια πλάτης (αν ταξιδεύετε με αυτοκίνητο). Έχουν ιδανικό μέγεθος ώστε να χωρούν αρκετά αλλά όχι τόσα ώστε να υποφέρετε από το βάρος. Και μπορείτε να τα σηκώσετε στην πλάτη, χωρίς να «μπατάρετε» από τη μία πλευρά. Μπορείτε να βρείτε αξιοπρεπέστατα τέτοια σακίδια σε τιμές γύρω στα 10 ευρώ.
Τοποθετείστε τα παπούτσια στον πάτο της βαλίτσας, κοντά στα ροδάκια, επειδή είναι βαριά και δεν θέλετε να σας τσαλακώσουν με το βάρος τους τα ρούχα. Φυσικά, κάθε ζευγάρι παπούτσια ξεχωριστά σε νάιλον ή υφασμάτινη σακούλα, αν είναι κάτι πολύ ευαίσθητο, βάζετε δεξί – αριστερό σε χωριστές σακούλες (βολεύουν οι μικρές σακούλες που πουλάνε τα σουπερμάρκετ για το καλαθάκι της τουαλέτας). Μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε παλιές μαξιλαροθήκες για αυτή τη δουλειά – είναι πιο οικολογικό, μόνο να θυμάστε να τις πλένετε μετά από κάθε χρήση. Αν ταξιδεύετε με αυτοκίνητο και έχετε χώρο πακετάρετε χωριστά τα παπούτσια, σε ένα μικρό σακίδιο πλάτης (βλέπετε παραπάνω). Ένα σακίδιο χωράει τουλάχιστον τρία ζευγάρια γυναικεία παπούτσια ή δύο αντρικά.
Αν είστε βιβλιοφάγος βάλτε από ένα βιβλίο σε κάθε σας αποσκευή. Έτσι ισοκατανέμετε το βάρος. Ίσως βέβαια τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ξαφνιαστούν αν βρουν την Τζέιν Όστιν μέσα στο ψυγειάκι με τα σάντουιτς και τα φρούτα!
Τους πάσης φύσεως φορτιστές (κινητού, τάμπλετ κλπ) όλους μαζί μέσα σε μια σακούλα/ υφασμάτινη τσάντα/ νεσεσέρ.
Αν ταξιδεύετε με αυτοκίνητο και έχετε χώρο έχετε μία τσάντα με πλαστική επένδυση που μπορεί να χωρέσει όρθια μπουκαλάκια με υγρά (σαμπουάν, φάρμακα, αντηλιακά κλπ). Ααν έχετε κάποιο μπουκάλι που δεν κλείνει αεροστεγώς η πιο στεγανή λύση είναι να το τυλίξετε με αλουμινόχαρτο.
Μην παραλείπετε ένα φουλάρι/κασκόλ/ εσάρπα αναλόγως της εποχής. Είναι πολύ χρήσιμο σε περιπτώσεις δυνατού αέρα ή δυνατού ήλιου και καλύπτει ντεκολτέ, καψαλισμένους ώμους, μαλλιά ή ότι άλλο χρειάζεται προστασία.
Αν ταξιδεύετε με πλοίο, τρένο αεροπλάνο, μην ξεχάσετε να πάρετε στο χέρι/στην τσάντα ένα αντιανεμικό, μια ζακέτα κατιτίς τέλος πάντων που θα σας προστατεύει από τις επιθέσεις δροσιάς του κλιματισμού.
Αν είστε γυναίκα χρειάζεστε 2 τσάντες σε διαφορετικά μεγέθη για τις εξόδους σας. Ένα τσαντάκι με λουρί για τον ώμο που χωράει μόλις το πορτοφόλι, τα κλειδιά και το κινητό σας, μια μεγαλύτερη τσάντα που να χωράει χάρτη και μια ζακέτα για τη βραδινή ψύχρα. Βάζουμε το μικρό τσαντάκι μέσα στη μεγάλη τσάντα (όπως στο διήγημα του Ψαθά). Προτιμήστε τις μονόχρωμες για ευνόητους λόγους. Μέσα το πλοίο/ τρένο/ αεροπλάνο μπορείτε να αφήσετε τη μεγάλη τσάντα στη θέση σας και να κάνετε τις βόλτες σας για να ξεμουδιάσετε κρατώντας πάνω σας μόνο το μικρό τσαντάκι με τα τιμαλφή σας. Αν είστε άντρας, πάρτε ένα σακίδιο είτε υφασμάτινο είτε δερμάτινο ή δώστε τα πράγματά σας σε κάποια γυναίκα συνταξιδιώτισσα στην παρέα να τα βάλει στην τσάντα της (αστειεύομαι, μην με δείρετε οι γυναίκες)!
Και να φοράτε πάντα καπέλο και γυαλιά στον ήλιο τώρα το καλοκαίρι!
Είμαι στην ακρογιαλιά. Μια κυρία με ρωτάει καλοπροαίρετα «Αχ, είστε έγκυος;» Και για πρώτη φορά δεν θυμώνω. Δεν θυμώνω που για μια ακόμη φορά ένα ζευγάρι ξένα μάτια έκανε ζουμ στην τσουπωτή κοιλιά μου που δεν έχουν καταφέρει τόσα χρόνια να συμμαζέψουν οι εποχιακές δίαιτες.
Αντιθέτως. Νιώθω ευγνωμοσύνη που στα 45 νου χρόνια θεωρούμαι ακόμα από κάποια νέα, ακμαία και καρπερή για να φέρω μέσα μου ένα ακόμα θαύμα. Νιώθω ευγνωμοσύνη που έχω ακόμα περίοδο. Γιατί στα 45 παύει να είναι δεδομένο. Και η γονιμότητα και η υγεία.
Νιώθω ευγνωμοσύνη για τα οιστρογόνα που θέλει και μπορεί ακόμα να παράγει το κορμί μου για να προστατέψει τα οστά μου, τα δόντια μου, το δέρμα μου και τα μαλλιά μου με τον καλύτερο τρόπο που αυτό γνωρίζει. Για όσον καιρό ακόμα είναι γραμμένο στα γονίδιά μου.
Και νιώθω ευγνωμοσύνη στον εαυτό μου που αυτήν την τσουπωτή κοιλιά τη γύμνασα φέτος και δεν κρέμεται πλέον αλλά στέκεται ορθή και περήφανη πάνω από το πολύχρωμο μπικίνι μου. Και οι μύες που κρύβει μέσα της στηρίζουν τόσο καλύτερα τη μέση μου που δεν με έχει ξαναπονέσει από πέρσι την άνοιξη, με κουβαλούν δώθε κείθε σε ολοένα και μεγαλύτερες βόλτες, με έστειλαν να τρέξω έναν «παιδικό» αγώνα 5 χιλιομέτρων και με ώθησαν να φλερτάρω περισσότερο με την εικόνα μου στον καθρέφτη.
Γι’ αυτό μην μασάτε γυναίκες. Αγαπήστε το σώμα σας και αναδείξτε τη δύναμή του. Δοξάστε την υγεία σας και αντισταθμίστε τα κομμάτια που σας έχει κλέψει ο χρόνος ή κάποια ασθένεια με ό,τι περνάει από το χέρι σας: φροντιστικά φαγάκια, άσκηση σε όποια μορφή σας ταιριάζει και βρίσκει σύμφωνο τον γιατρό σας, μισή έστω ώρα ύπνου παραπάνω την ημέρα. Και προπαντός αφήστε τους άλλους να λένε. Φανταστείτε ότι φοράτε ένα κίτρινο αδιάβροχο, σαν κι αυτά των ψαράδων, και τα λόγια των άλλων γλιστρούν από πάνω του σαν σταγόνες νερού. Και καλά μπάνια!
Πιστεύω σε έναν κόσμο στον οποίο όλοι θα έχουν πρόσβαση στο καθαρό νερό, στην περίθαλψη και στην παιδεία – δωρεάν. Έναν κόσμο στον οποίο όλοι θα έχουν να φάνε και να ντυθούνε. Έναν κόσμο στον οποίο αυτοί που στροφάρουν περισσότερο, (γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι στις ικανότητες και στις δυνατότητες) θα έχουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το καλύτερο και το περισσότερο, να ανακαλύψουν νέα γνώση και να επιχειρήσουν και για ίδιο και για κοινό όφελος. Αυτοί επίσης θα έχουν την υποχρέωση να εξασφαλίσουν με τη συνεισφορά τους σε όλους τους πιο αδύναμους πρόσβαση στα προαναφερθέντα. (δωρεάν νερό, περίθαλψη, παιδεία κλπ).
Είναι εφικτός αυτός ο κόσμος. Αρκεί να γίνουμε λιγότερο άπληστοι. Αρκεί να γίνουμε λιγότερο μισαλλόδοξοι (προς τον φίλο, τον ανταγωνιστή, τον αντίπαλο, τον εχθρό). Αρκεί να επιθυμήσουμε το κοινό καλό εξίσου με το δικό μας καλό. Αρκεί να είμαστε πρόθυμοι να εργαστούμε και να συνεργαστούμε κάτω από κοινές σημαίες (όχι, δεν εννοώ εθνικές) χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη να γίνουμε ντε και καλά ταγοί. Αρκεί να αφήσουμε ένα βήμα πίσω το μίσος, τον πόνο, τον θυμό, τον φόβο. Αρκεί να βάλουμε παντιέρα ό,τι θετικό διαθέτουμε, σε συναίσθημα, ικανότητα, όραμα. Ένας νέος υγιής κόσμος είναι δυνατό να δημιουργηθεί.
Από τον Ιανουάριο ξεκίνησα να αναζητώ τα βήματά μου στο χορό μαζί με τους αγαπημένους μου πλέον ΔΟΛΟΠΕΣ, που αυτοπροσδιορίζονται ως σύλλογος χορευτικής έκφρασης και λαογραφικής μελέτης. Πολλή αγάπη για τη χορευτική μας παράδοση, πολλή έννοια για τη σύνδεση των ανθρώπων, γνησιος ενθουσιασμός για τα αυτοσχέδια γλέντια. Τα βήματά μου σιγά-σιγά άρχισαν να παίρνουν σχήμα και μορφή μαζί με πολλών άλλων, μπλέχτηκαν σε χορούς κυκλωτικούς μα και σε άλλους, ζευγαρωτούς.
Έτσι έχω τη μεγάλη χαρά να σας προσκαλέσω στη μεγάλη μας γιορτή «Θέλω να παίξω, να χαρώ» που θα κάνουμε οι ΔΟΛΟΠΕΣ μαζί με χορευτικές ομάδες από την Ηλιούπολη και το Ψυχικό αυτήν την Τετάρτη 28 Ιουνίου και 9: 00 το βράδυ στο υπαίθριο Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης, Δημήτρης Κιντής. Εκεί θα ανοίξουμε τον Κλήδονα, σε μια αναπαράσταση του εθίμου που ήθελε στο παρελθόν τις ανύπαντρες κοπέλες να αναζητούν την τύχη τους για έναν καλό γάμο στο αμίλητο νερό. Και φωτιές θα ανάψουμε επί σκηνής, και θα σας χορέψουμε, και θα σας τραγουδήσουμε και οι μικρότεροι της παρέας θα παίξουνε λαϊκά παιχνίδια άλλων εποχών. Φυσικά όλα αυτά θα είναι μετά μουσικής από το παραδοσιακό σχήμα ΕΠΤΑΣΗΜΟ.
Είσοδος μόνο με προσκλήσεις που μπορείτε να προμηθευτείτε είτε στέλνοντας μέιλ stapliktra@gmail.com είτε στο τηλέφωνο του συλλόγου 697 7263 959.
