Δεν θυμάμαι πού ανακάλυψα αυτήν τη συνταγή, κυκλοφορεί σε διάφορες παραλλαγές στο διαδίκτυο. Δεν διεκδικώ την πατρότητα ούτε τη μητρότητά της. Ξέρω μόνο ότι είχα αγοράσει δύο αβοκάντο ως μέρος της υγιεινής μου διατροφής για να τα φάω με λεμονάκι και περίμενα, περίμενα για να γίνουν ώσπου τελικά τα ξέχασα τελείως και άρχισαν να μαυρίζουν! Να ξέρετε, τα αβοκάντο είναι ιδανικά ώριμα για κατανάλωση μόλις μπορείτε να τα ζουλήξετε ελαφρά με το δάχτυλο. Τελικά δεν τους έμελε να καταναλωθούν με τον κλασσικό τρόπο αλλά ως γλυκάκι που σε τρελαίνει, έχει του κόσμου τις βιταμίνες – που διατηρούνται γιατί είναι ωμής παρασκευής – και είναι ωφέλιμο για την υγεία, προπάντων εμάς των θηλυκών (άμα δεν με πιστεύετε ρωτήστε τον θείο Google ή το γιατρό σας).
Πέρα από τις εξαιρετικά ωφέλιμες ιδιότητες του αβοκάντο το γλυκό είναι ταμάμ για όσους για λόγους υγείας ή προσωπικής επιλογής αποφασίσατε να απαρνηθείτε τη ζάχαρη, τα ζωικά προϊόντα ή τη γλουτένη. Στο παρασύνθημα τώρα – η συνταγή:
2 ώριμα αβοκάντο
5 κουταλιές σούπας κακάο (ή όσο τραβάει η όρεξή σας)
120 ml γάλα καρύδας
4 κουτ. σούπας μέλι
2 κουτ. γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
Κόβετε στα δύο τα αβοκάντο και αδειάζετε το περιεχόμενο με ένα κουτάλι. Προσθέτετε τα υπόλοιπα υλικά και τα γυρίζετε για λίγο στο μπλέντερ. Έτοιμο! Εγώ, επειδή βαριέμαι να πλένω το μπλέντερ, λιώνω απλώς το αβοκάντο με ένα πιρούνι και προσθέτω τα υπόλοιπα συνεχίζοντας να ανακατεύω με το πιρούνι. Προσθέτω το κακάο τελευταίο γιατί το μετράω και βάζω δοκιμάζοντας μέχρι να θεωρήσω το μείγμα αρκετά «δυνατό». Παίρνω βαθιές εισπνοές όσο τινάζω κι άλλο κακάο μέσα στον πολτό του αβοκάντο – σοκολατομανής! Προτιμήστε τα ελληνικά – κρητικά – αβοκάντο για ευνόητους λόγους. Το μείγμα βγάζει άνετα έξι ποτηράκια του λικέρ – και έγλειψα άφθονο από την κουτάλα. Το μοιράζετε σε ποτηράκια, κυπελάκια ή ό,τι άλλο σκεύος σας βρίσκεται και το αφήνετε στην ψύξη για μία ώρα.
Για να κλείσουμε γλυκά τους λογαριασμούς μας με την παλιά χρονιά και να καλοπιάσουμε την καινούρια.
Ευτυχισμένο το 2017!
Υ.Γ.1 Αν δεν έχετε διατροφικούς περιορισμούς η συνταγή βγαίνει μια χαρά με γάλα αγελαδινό (αντί για γάλα καρύδας) και ζάχαρη (αντί για μέλι). Διαλέγετε και παίρνετε!
Υ.Γ.2 Κι αν αναρωτιέστε πού θα βρείτε αβοκάντο τέτοιες μέρες, εδώ θα δείτε ποιες λαϊκές αγορές είναι ανοιχτές τη Δευτέρα 2 Ιανουαρίου.
Ο Μανώλης Βορρίσης είναι κτηνίατρος που ζει στη Σύρο και έχει βαλθεί εκτός ωραρίου εργασίας να ομορφύνει τη ζωή των γατών και των ανθρώπων του νησιού. Ο Κήπος της Γάτας στην Ερμούπολη της Σύρου προσφέρει καθαρό φαγητό (ξηρά τροφή), νερό, στέγαστρα και σύντομα καλαίσθητα σπιτάκια για το χειμώνα και έχει ήδη αρχίσει να γίνεται σημείο αναφοράς για τους ντόπιους και αξιοθέατο για τους επισκέπτες της Ερμούπολης που σταματούν εκεί για να να χαϊδέψουν και να φωτογραφήσουν τις υγιείς, φιλικές και καλοταϊσμένες γάτες. Με σύνθημα ‘υιοθετήστε όπου κι αν είστε’ και με όπλο τη στείρωση, μέχρι να ελεγχθούν αποτελεσματικά οι πληθυσμοί ο ΜΒ εξυγιαίνει τον γατοπληθυσμό της Σύρου και αναζητά συνεχώς ζεστά σπιτικά ανά την Ελλάδα πρόθυμα να φιλοξενήσουν τα γατιά που διασώζει κυριολεκτικά από το δρόμο και τους κάδους απορριμμάτων.
Παρακολουθώ με ενθουσιασμό τη δουλειά του ΜΒ πολύ καιρό τώρα μέσα από το Facebook και τη σελίδα SyrosCats – Συριανές Γάτες που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Εκεί μπορείς να ενημερωθείς για τις προόδους των εργασιών στον Κήπο της Γάτας και στο Cat Café, για προσκλήσεις για υιοθεσίες γατών όπου η καθεμιά τους παρουσιάζεται με τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, χαρίσματα ή αναπηρίες, και να διαβάσεις λίγα και ζουμερά νέα έμπρακτης γατοφιλίας από διάφορες γωνιές της Γης.
Κι επειδή ο ΜΒ μου φάνηκε πολύ επικοινωνιακός τύπος από το …αποτύπωμά του στη σελίδα SyrosCats – Συριανές Γάτες στο FB του ζήτησα να κάνουμε μια κουβέντα όπου θα μου αποκάλυπτε περισσότερα για τις δράσεις του. Τον ρώτησα όσο περισσότερα μπορούσα – όσα μπορούν να χωρέσουν σε μια τηλεφωνική συνέντευξη και… ιδού:
Για τη Σύρο
Δεν είμαι συριανός. Είμαι από την Αθήνα και έφτασα στη Σύρο «ουρανοκατέβατος» από το Λονδίνο όταν ο συνάδελφος μου Γιώργος Μαραγκός μου πρόσφερε συνεργασία στο κτηνιατρείο του στη Σύρο πριν από 6 περίπου χρόνια. Τον εκτιμούσα ως άνθρωπο και ως γιατρό και ήταν σημαντικό αυτό. Δεν είχα τότε καμία δέσμευση ούτε προσωπική ούτε οικογενειακή κι έτσι πήρα εύκολα την απόφαση. Τώρα έχω δεσμεύσεις οικογενειακές , επαγγελματικές και γατικές.
Για τις γάτες – γιατί αυτές ειδικά
Δεν πρόκειται για κάποια προσωπική αδυναμία. Είναι μια γενικότερη φιλοσοφία απέναντι στα ζώα είτε είναι άγρια είτε όχι. Στις μικρές και μεγάλες πόλεις έρχεσαι σε άμεση επαφή με τα κατοικίδια και τα αδέσποτα. Με τις γάτες ήρθα πολύ κοντά και λόγω ομορφιάς τους και λόγω της αδιαφορίας με την οποία τις αντιμετωπίζει ο κόσμος. Δεδομένου ότι πριν έρθω στη Σύρο δούλευα σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα κλινικών τόσο στην Αθήνα όσο και στο Λονδίνο, όταν ήρθα στο νησί δεν ήξερα το μέγεθος της κατάστασης που θα αντιμετώπιζα στο δρόμο. Έχω ένα φάκελο στον υπολογιστή μου που και ο πιο αδιάφορος στην γάτα να τον δει, θα λυγίσει. Έχω δει πολλά, πολύ πόνο. Υπάρχουν παγιωμένες αντιλήψεις για τη γάτα (πάει στα σκουπίδια, κουβαλάει αρρώστιες, σιχαμένη), υπάρχουν κολλήματα, αγκυλώσεις, «ξερόλες», ένας φαύλος κύκλος. Που γιγαντώνεται αν δεν τον αντιμετωπίσεις . Υπάρχει και κόσμος που απλώς έχει μάθει λάθος και όταν βλέπει μια οργανωμένη προσπάθεια προς το καλύτερο λέει, για στάσου να ακούσω και να μάθω. Για παράδειγμα οι διαφημιστές που έβαλαν πρόσφατα τη γάτα στις στάσεις του μετρό του Λονδίνου το έκαναν γιατί θεώρησαν αυτονόητο ότι ο κόσμος αγαπάει τις γάτες και θέλει να τις βλέπει και έτσι θα τραβούσαν την προσοχή του. Το βλέπει αυτό ο άλλος και αναρωτιέται «εγώ γιατί της λέω ξου, σιχαμένη»;
Για το πώς ξεκίνησε αυτή η δράση και το πού πηγαίνει
Είναι μια προσπάθεια που έχει ξεκινήσει κάμποσο καιρό σε ήπια μορφή και σιγά-σιγά ανεβαίνει σκαλοπάτια και μεγαλώνει. Είναι μια συνολική προσπάθεια που χρειάζεται δυνάμεις, μυαλά, και σε βάθος χρόνου και κάποια χρήματα. Πάνω από όλα χρειάζεται ανθρώπους που να φέρνουν ιδέες γιατί κάποια πράγματα δεν απαιτούν πολλά χρήματα. Δεν σκοπεύω όμως να φτιάξω μια ομάδα που θα τρέχει παντού να «ξελασπώσει». Πολλοί εκμεταλλεύονται την παρουσία του φιλόζωου ή του κτηνίατρου στη γειτονιά και του φορτώνουν τις δικές τους ευθύνες. Θέλω να καταφέρουμε να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε υπεύθυνο για τη γάτα που σουλατσάρει στην αυλή του. Έτσι θα κάνουμε τη διαφορά. Όταν γίνουμε υπεύθυνοι απέναντι σε αυτά τα οποία αναλαμβάνουμε είτε είναι ένα λουλούδι που πρέπει να το ποτίζουμε είτε ένα παιδί που πρέπει να το μεγαλώσουμε είτε είναι μια γάτα που πρέπει να τη φροντίζουμε στην αυλή μας, στο σπίτι μας ή στο κρεβάτι μας – δικαίωμά μας να την έχουμε όπου θέλουμε. Η ίδρυση μη κερδοσκοπικής εταιρείας που θα τρέχει για τις άστεγες γάτες είναι προ των πυλών. Στόχος της το σήμερα , το αύριο, το μεθαύριο. Οι διασώσεις , στειρώσεις , υιοθεσίες, και οι Κήποι των Γατών που είναι το σήμερα. Το κέντρο γάτας του Αιγαίου που είναι το αύριο. Η δουλειά με τα παιδιά που είναι το μεθαύριο. Είναι δύσκολο, όχι όμως αδύνατο.
Για τις στειρώσεις των γατών
Μια μερίδα κόσμου πιστεύει ότι η στείρωση της γάτας και των άλλων κατοικίδιων είναι κακό πράγμα, επειδή είναι ενάντιο στη φύση. Όμως αυτό είναι μια άποψη που αλλάζει καθώς ο κόσμος βλέπει την αναγκαιότητά της. Ναι, η στειρωμένη γάτα δεν θα γίνει ποτέ μάνα. Στην ανθρώπινη κοινωνία γίνονται όλες οι γυναίκες μάνες; Και δεν υπάρχουν άξιες γυναίκες χωρίς παιδιά; Δεν μπορώ να πω ότι η στείρωση είναι κακή ή καλή 100%. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η στείρωση κάνει καλό στη συνολική υγεία της γάτας που ζει πιο χαλαρή και περισσότερα χρόνια στο δρόμο και κάνει επίσης καλό στη συνολική υγεία του πληθυσμού. Η γάτα είναι πάρα πολύ ικανή στο να αναπαράγεται και από εκεί ξεκινά ο υπερπληθυσμός της. Μια γάτα γεννάει περίπου 8 μικρά το χρόνο πολλά από τα οποία πεθαίνουν μέσα σε λίγες εβδομάδες ή μήνες. Δεν έχει πολλή ζωή στο δρόμο η μη στειρωμένη γάτα.
Όταν εργαζόμουν στο εξωτερικό, ο κόσμος ήταν συνειδητοποιημένος στο θέμα της στείρωσης και μου έφερνε το ζώο του για στείρωση χωρίς να χρειαστεί να του κάνω «πλύση εγκεφάλου». Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι πριν από μένα είχαν προσπαθήσει πολλοί για πολλά χρόνια να περάσουν αυτό το μήνυμα στην κοινωνία. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε εδώ στην Ελλάδα πολλοί κτηνίατροι και ζωοφιλικές οργανώσεις. Αγωνιζόμαστε να αλλάξουμε τα πράγματα γιατί δεν τα βρήκαμε έτοιμα και πρέπει να τα δημιουργήσουμε. Επειδή μας νοιάζει. Από εκεί και πέρα όταν αρχίσουμε και έχουμε έλλειψη σε ζώα ας αρχίσουμε να μιλάμε και πάλι για γέννες. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο να διανύσουμε και μέρος της κοινωνικής ευθύνης των κτηνιάτρων πιστεύω είναι να ενημερώνουν και να πιέσουν την τιμή της στείρωσης όσο γίνεται. Όσο τους επιτρέπει ο συνδυασμός επαγγελματικής και κοινωνικής συνείδησης. Ο κόσμος, όπως όλοι είμαστε πολύ πιεσμένοι οικονομικά . Πρέπει οι κτηνίατροι να βοηθήσουν όσο γίνεται στη στείρωση. Ο κόσμος δεν μπορεί να καλύψει τα βασικά και η στείρωση του κατοικίδιου του γίνεται έτσι χαμηλή προτεραιότητα. Ασφαλώς και πρέπει να το σκέφτονται το κόστος πριν το αποκτήσουν, αλλά αν ήδη έχουν το ζωντανό; Και αν έχουν δύο – τρία κατοικίδια; Αν έχουν 15 γάτες !!! Στις υπόλοιπες χρεώσεις ας κάνουν ότι θέλουν. Δικαίωμα τους και είναι ελεύθερο επάγγελμα.
Για τον Κήπο της γάτας και τις άλλες δράσεις στη Σύρο
Έχουμε φτιάξει δύο Κήπους Γάτας και ένα Γατο καφέ (γκουγκλάρετε τα Cat Café). Τον Κήπο στο πάρκο της Αστυνομίας τον έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου υπεύθυνοι εθελοντές που ήταν εκεί για χρόνια πριν από εμένα και δεν ασχολούμαι πολύ. Προσφέρω περισσότερο στον Κήπο της Γάτας στην ίδια συνοικία αλλά στην παραλία Αστέρια. Ξεκίνησε ως βοήθεια προς τις γάτες και τον γέροντα που τις φρόντιζε μέσα σ’ άθλιες συνθήκες. Τώρα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα και θα βελτιωθούν και άλλο. Άλλωστε οι Κήποι μετράνε μόλις μερικούς μήνες και πειραματιζόμαστε κι εμείς. Από εκεί πέρναγε ο κόσμος με αποστροφή. Τώρα σταματάει και φωτογραφίζεται. Αυτό είναι πολύ όμορφο. Γιατί μόνο στο Βερολίνο, τη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη να βλέπουμε τέτοιες αναβαθμίσεις; Γιατί όχι και στη Σύρο; Υπάρχει επίσης και το Cat Café στην ίδια γειτονιά. Είναι ένα καφέ αποκλειστικά για γάτες. Οι άνθρωποι επιτρέπεται μόνο να …σερβίρουνε. Εμείς σερβίρουμε και καθαρίζουμε και οι γάτες τρώνε, πίνουν και απολαμβάνουν. Εμείς τις πληρώνουμε βέβαια! (γέλια)
To επόμενο βήμα είναι η τοποθέτηση ταϊστρών που συμβαίνει αυτό τον καιρό ώστε να οργανωθεί το τάισμα και να σταματήσει η επιπολαιότητα του ταΐσματος στο πεζούλι με αποφάγια που το μόνο που κάνει είναι να δυσφημεί το ζώο και να το στοχοποιεί άθελά του. Πρέπει να το ‘τραβήξουμε’ από τους κάδους σκουπιδιών.
Ταυτόχρονα δουλεύουμε με στειρώσεις σε αποικίες, με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν άνθρωποι στην περιοχή που ενδιαφέρονται για το καλό των γατών. Αυτοί είναι οι catwatcher και να αναφέρουν από τις αποικίες προβλήματα υγείας, εγκυμοσύνες, γεννήσεις, άρρωστα γατιά. Είναι σημαντικό να συνδράμει ο κόσμος και το κάνει. Έτσι θα γίνει ευκολότερα. Και σίγουρα σε κάθε περιοχή υπάρχουν τέτοιοι. Κάποιοι έρχονται μόνοι τους και κάποιους θα τους ‘ξετρυπώσουμε’ (γέλια)
Προσπαθούμε γενικά για συνολικές λύσεις και όχι μόνο στείρωση. Υπάρχουν πολλές ιδέες και θέλει προσπάθεια να τις ιεραρχήσεις όντας ταυτόχρονα επαγγελματίας, σύζυγος και πατέρας. Θα προκύψουν πιστεύω πολύ όμορφα πράματα στο μέλλον.
Για μελλοντικές γατο-δράσεις στην Τήνο (το δικό μου νησί γιατρέ)
Η Τήνος είναι πρώτη στις προτεραιότητές μου, διότι εκτός από το ότι δραστηριοποιούμαι εκεί επαγγελματικά την επισκέπτομαι συχνά για να δω καλούς φίλους. Σε ένα πολύ όμορφο μέρος, τον όρμο Υστερνίων, το χειμώνα ζει μόνο ένας άνθρωπος, ο Μάρκος, μαζί με ένα σκύλο και καμιά 30ριά γάτες. Εκεί λοιπόν οραματίζομαι να φτιάξω ένα ακόμα Cat Café. Μια κοπέλα μου έστειλε το καλοκαίρι 3 γάτες για στείρωση. Όπου βλέπω ότι ο κόσμος προσπαθεί και δεν περιμένει από τους άλλους θα βάζω δυνάμεις να βοηθήσω και εγώ. Μόνος δεν μπορώ, ούτε θέλω.
Για τα συναισθήματα που έχει προκαλέσει ο Κήπος της Γάτας
Τα σχόλια είναι πολύ θετικά. Τόσο που ούτε εγώ το περίμενα. Υπάρχουν βέβαια αυτοί που είναι αδιάφοροι για το τι βλέπουν να συμβαίνει γύρω τους, υπάρχουν αυτοί που από την αρχή υποστήριζαν και εκτιμούσαν το έργο μας και το καλύτερο απ’ όλα είναι εκείνοι που έβλεπαν στην αρχή τις γάτες υποψιάρικα και τώρα, μετά τις παρεμβάσεις μας έχουν στρέψει το βλέμμα τους εκεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια κυρία η οποία έλεγε πριν για τις σιχαμένες γάτες που κουβαλούν μικρόβια και μετά την πρόοδο των εργασιών και την αλλαγή του τοπίου στον Κήπο της Γάτας μου πρόσφερε μια μπογιά να βάψω το πεζούλι επειδή η δικιά μου τελείωνε και από τότε έχουμε αποκτήσει μια διαφορετική, χαμογελαστή σχέση. Και είναι σαφές ότι εμείς προσπαθούμε να ομορφύνουμε τα πράγματα, δεν προσπαθούμε να βάλουμε τη γάτα πάνω στο κεφάλι κανενός. Επίσης είναι σημαντικό ότι ο κόσμος βλέπει πως σε όλες τις δράσεις μας δουλεύουμε σε συνεχή βάση για να διατηρούμε το περιβάλλον καθαρό.
Ο Μανώλης Βορρίσης στον Κήπο της Γάτας στα Βαπόρια
Για το τοξόπλασμα
Γίνεται πολύς λόγος για το παράσιτο του τοξοπλάσματος, συχνά χωρίς επιστημονική βάση. Οι γάτες μπορούν να είναι φορείς του τοξοπλάσματος για λίγες μέρες στις ζωή τους και όχι για πάντα όπως πιστεύει ο κόσμος λανθασμένα. Και όχι όλες οι γάτες. Ιδιαίτερα οι τελείως σπιτικές είναι πολύ ασφαλείς. Ακόμα και αν έχει τοξόπλασμα και το αποβάλλει με τα κόπρανα της θα πρέπει ο άνθρωπος να φάει τα κόπρανά της εκείνες τις μέρες για να πάρει τη νόσο. Εξαιρετικά δύσκολο να κολλήσεις τοξόπλασμα απευθείας από τη γάτα. Αν λοιπόν έχουμε στο σπίτι μας γάτα ή αν έχουμε οποιοδήποτε κατοικίδιο ας τηρούμε κάποιους τυπικούς κανόνες υγιεινής, δηλαδή ας καθαρίζουμε την άμμο τους κάθε μέρα, ας φροντίζουμε να τρώνε σωστά, ας μην τρώνε ωμά αποφάγια, και προπάντων να μην τρώνε ωμό κρέας. Σημαντικές πηγές τοξοπλάσματος για τον άνθρωπο είναι το ωμό κρέας, τα ακάθαρτα λαχανικά, το απαστερίωτο γάλα και το απαστερίωτο τυρί. Δεν γίνεται να πάθεις τοξοπλάσμωση χαϊδεύοντας μια γάτα ή περνώντας από δίπλα της ή κοιτώντας την. Ας σοβαρευτούμε. Αυτό που αντιμετωπίζεται πιο δύσκολα απ’ όλα είναι η ανθρώπινη βλακεία.
Όχι άλλες φόλες, όχι άλλα ξου. Διασώστε και υιοθετήστε όπου κι αν είστε. Κι αν περνάτε από Ερμούπολη μεριά εκτός από τα Βαπόρια και το θέατρο «Απόλλων» βγάλτε μια φωτογραφία και στον Κήπο της Γάτας. Εκεί που «οι σιχαμένες γίνανε οι όμορφες».
Το μακρινό 2007 έκανα ένα υπερατλαντικό ταξίδι – το ένα από τα δύο της ζωής μου. Προσγειώθηκα στο Λος Άντζελες με σκοπό να πάρω άλλη πτήση για πιο βόρεια είχα όμως την ατυχία να χάσω την ανταπόκριση. Έτσι, έμενα να περάσω το βράδυ μου σε ένα από τα ξενοδοχεία που βρίσκονται πέριξ των αεροδρομίων. Ένα ξενοδοχείο καλοβαλμένο μεν απρόσωπο δε που γέμιζε κυρίως από μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες και άλλους επαγγελματίες που διεκπεραίωναν τις δουλειές τους. Μέσα στην ατυχία μου είχα την τύχη να κοιμηθώ και να φρεσκαριστώ από το πολύωρο ταξίδι.
Όταν ξύπνησα το πρωί και επισκέφθηκα τον πρωινό μπουφέ με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη: ένα σωρό κοστουμάτοι περίμεναν στην ουρά για να γεμίσουν το δίσκο τους μα δεν άκουγες καθόλου γκλιν και γκλαν από μαχαιροπίρουνα ή πιατικά γιατί πολύ απλά φλιτζάνι, ποτήρι, πιάτο, πιρούνι, κουτάλι, μαχαίρι ήταν όλα πλαστικά μιας χρήσης. Μάλιστα το φλιτζάνι και το πιάτο ήταν από αφρώδες υλικό. Σοκαρίστηκα! Με το που τελείωνες το πρωινό σου ξεφορτωνόσουν φλιτζάνι, ποτήρι, πιάτο, πιρούνι, κουτάλι και μαχαίρι σε κάτι πελώριους κάδους τοποθετημένοι για αυτό το σκοπό στην έξοδο της τραπεζαρίας. Όταν έφτασε η στιγμή να προσθέσω και τα δικά μου απορρίμματα στο σωρό ένιωσα ντροπή που θα συνεισέφερα και εγώ σε αυτό το σκουπιδαριό.
Παρόλο που έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από εκείνο το ταξίδι αυτή η εικόνα του πρωινού έχει μείνει στον σκληρό του εγκεφάλου μου και επέστρεψε αυτόματα στο συνειδητό μου πριν λίγες μέρες που διάβαζα για την απόφαση των Γάλλων να απαγορέψουν από το 2020 τα πλαστικά πιατικά και μαχαιροπίρουνα μιας χρήσης εκτός από αυτά που είναι από βιοδιασπώμενες πρώτες ύλες – βέβαια ο χρονικός ορίζοντας της διάσπασης των πρώτων υλών είναι κάτι πολύ σχετικό. Όλα αυτά στο πλαίσιο δραστηριοποίησης της Γαλλίας για την ενεργειακή μετάβαση και την πράσινη ανάπτυξη. Καταρχήν μπράβο τους, οι προθέσεις φαίνονται καλές και μακάρι να έχει το εγχείρημα επιτυχία. Βέβαια, οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε αυτή η απόφαση είναι πολλές και ποικίλες: οι νομομαθείς των Βρυξελλών και οι έχοντες εμπορικά συμφέροντα είπανε ότι παραβιάζει την ελεύθερη διακίνηση αγαθών στην Ευρώπη, άλλοι είπαν ότι ο κόσμος λόγω ελλειπούς πληροφόρησης μετά το πικ-νικ του θα αφήνει τα νέας τεχνολογίας πιάτα και ποτήρια στη φύση περιμένοντας να… διαλυθούν από μόνα τους και ούτω καθεξής.
Μέχρι να εφαρμοστούν όλα αυτά, εδώ στα νοτιότερα, προκειμένου να μην συσσωρεύουμε πλαστικό στις χωματερές και στις θάλασσες μπορούμε να διατηρούμε στο σπίτι μια «μαγιά» από πλαστικά είδη πολλαπλών χρήσεων για τα πάρτι, τα πικ-νικ κλπ, ε, και να παίρνουμε και μια μικρή βοήθεια από αυτά της μιας χρήσης όταν οι καλεσμένοι μας είναι πάρα πολλοί. Όμως νομίζω ότι αυτά τα πλαστικά είδη δεν είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα στην Ελλάδα στο θέμα κατάχρησης και ανακύκλωσης πλαστικού – όχι δεν έχουμε την ψύχωση των Αμερικανών που περιέγραψα πιο πάνω. Ο δικός μας λαός συμβάλλει αποφασιστικά στη ρύπανση του πλανήτη με τις πλαστικές σακούλες που προσφέρονται αφειδώς, κάποτε και πιεστικά σε κάθε μικρό ή μεγάλο κατάστημα.
Η λογική της δωρεάν σακούλας αποθεώνεται στα μινιμάρκετ της γειτονιάς όπου πας να αγοράσεις ΕΝΑ και μοναδικό πραγματάκι που σου λείπει από το σπίτι είτε αυτό είναι ένα μπουκάλι γάλα είτε είναι ένα ψωμί του τοστ και ο μινιμαρκετάς με ταχύτητα ταχυδακτυλουργού, πριν προλάβεις να το ζητησεις, βάζει το προϊόν σε σακούλα. Απορεί μάλιστα αν του πεις ότι δεν τη χρειάζεσαι. Και σκέφτεσαι, έχω δύο χέρια που ευτυχώς λειτουργούν – γιατί χρειάζομαι σακούλα για να κουβαλήσω ένα και μοναδικό ρημαδόπραγμα 100 μέτρα μέχρι το σπίτι μου; Και αν αγοράσω περισσότερα από ένα πράγματα; Πόσα θα είναι, δύο, τρία, άντε τέσσερα. Ε, τότε μια καλή λύση είναι να κουβαλάς μαζί σου μια τσαντούλα από ύφασμα, δίχτυ ή πλαστικοποιημένο υλικό. Πλέον, πολλά μαγαζιά κάνουν δώρο τέτοιες τσάντες σε διάφορα μεγέθη με το λογότυπό τους. Επίσης μπορείς να αγοράσεις μια από πολυκαταστήματα ή σουπερμάρκετ με κόστος μικρότερο από ένα ευρώ.
Εγώ έχω βρει ότι με εξυπηρετεί να έχω κρεμασμένες 2-3 υφασμάτινες τσάντες διαφόρων μεγεθών στην είσοδο του σπιτιού και άλλες τόσες στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου και διαλέγω αναλόγως του πόσο ογκώδη είναι τα ψώνια μου. Έχω και μία από PVC που διπλώνεται και γίνεται σαν πορτοφόλι (τις πουλάνε στο Μοναστηράκι και σε πολυκαταστήματα) που τη ρίχνω μέσα στην προσωπική μου τσάντα (γυναίκα γαρ) για έκτακτες περιπτώσεις. Όλη αυτή η διαδικασία «σώζει» πολλές σακούλες στα ψώνια της γειτονιάς: φούρνος, χασάπης, φαρμακείο, βιβλιοπωλείο, μινιμάρκετ.
Τώρα για τα «χοντρά» ψώνια στο σουπερμάρκετ υπάρχουν δύο προσεγγίσεις. Η μία, η πιο οικολογική, λέει να αποποιηθείς τις δωρεάν πλαστικές σακούλες και να χρησιμοποιείς τις τεράστιες επαναχρησιμοποιούμενες τσάντες που έχουν λανσάρει όλα τα μεγάλα σουπερμάρκετ με το λογότυπό τους. Εγώ προσωπικά το δοκίμασα αλλά δεν μου ταίριαξε για δύο λόγους. Πρώτον, με υποχρεώνει να σηκώνω τα ψώνια από το ένα χέρι, μονόμπαντα και υποφέρει η μέση μου. Δεύτερον, επειδή το νοικοκυριό μου είναι μικρό (των δύο ατόμων) βρίσκω εξαιρετικά βολικό το μέγεθος της σακούλας σουπερμάρκετ για να βγάζω τα οικιακά μου σκουπίδια. Γεμίζω μία τέτοια κάθε μία ή δύο μέρες. Αν αγοράσω τις μεγάλες μπλε σακούλες για αυτόν το σκοπό θα χρειαστεί να περιμένω πολλές μέρες για να γεμίσει και θα μας τρώει η μυρωδιά της αποσύνθεσης στο μεταξύ. Οπότε για την ώρα, ναι, χρησιμοποιώ με σύνεση τις σακούλες του σουπερμάρκετ.
Δεν χρειάζεται να γίνουμε ορκισμένοι οικολόγοι ούτε να θέσουμε μεγαλεπήβολους στόχους για να μειώσουμε τη χρήση της πλαστικής σακούλας και να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο στην ποιότητα ζωής μας και να βγάλουμε την πλαστική σακούλα από τη «δίαιτα» της θαλάσσιας χελώνας και άλλων ζωντανών της θάλασσας. Μία σακούλα την ημέρα αν καταφέρουμε να «σώσουμε» έχουμε 365 σακούλες λιγότερες σε έναν χρόνο. Πολλαπλασίασε το νούμερο με τον αριθμό των μελών της οικογένειάς σου και θα δεις ότι μπορείς να κάνεις τη διαφορά. Δες το και σαν παιχνίδι. Σημειώνεις κάθε μέρα στο ημερολόγιό σου πόσες σακούλες γλίτωσες. Με επιμονή και αποφασιστικότητα όμως.
Τι ικανοποίηση να βρίσκεις στην μπουγάδα μια κάλτσα σου αγαπημένη που την είχες χάσει από καιρό! Το ταίρι της περίμενε υπομονετικά στο συρτάρι γιατί είχες μια βεβαιότητα ότι θα ξαναντάμωναν οι δυο τους. Η στιγμή της επανένωσης σου δίνει ένα χαμόγελο, μια λάμψη θριάμβου, θαρρείς και έβαλες σε τάξη όλα τα κακώς κείμενα της ζωής σου. Θαρρείς και τη στιγμή που οι δυο τους γίνανε ένα η μια μέσα στο λάστιχο της άλλης πήρες διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή με μεγαλύτερες δυνατότητες και ευκαιρίες.
Ήταν απ’ αυτές με τα αγαπημένα σου σχέδια, μαύρες με μικροσκοπικά άσπρα πικουδάκια. Παιχνιδιάρικη αλλά κομψή, κατάλληλη και για χουχούλιασμα στο κρεβάτι και για επαγγελματικό ραντεβού. Ευκαιρία για απόδοση τιμών σε όλες εκείνες τις κάλτσες που δεν βρέθηκαν ποτέ, που έπεσαν στο μπαλκόνι των αποκάτω, που τις πάτησαν τα αυτοκίνητα στην πυλωτή, που τις πήρε ο αέρας γιατί τις ξέχασες χωρίς μανταλάκια στην απλώστρα. Το μαλακτικό με άρωμα χιλίων ελληνικών νησιών ή χιλίων εξωτικών λουλουδιών – δεν θυμάσαι τι αγόρασες σε προσφορά την τελευταία φορά – δίνει τον τόνο στη σκηνή. Φέρνεις στα ρουθούνια σου το νεοσχηματισθέν ζευγάρι, παίρνεις βαθιά εισπνοή, ευχαριστιέσαι, και το επανατοποθετείς στο συρτάρι για μελλοντική χρήση μια μέρα με ιδιαίτερη διάθεση. Ίσως την αυριανή.
Μία από τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας είναι η κυριακάτικη έξοδος – εκδρομή στην Ανάβυσσο, καλοκαίρι, για ψάρι. Στην ταβέρνα η οικογένεια ξεκοκάλιζε τηγανητά μπαρμπούνια ενώ εγώ έπαιζα τα ρουθούνια μου με απέχθεια και κατάπινα λαδερές τηγανητές πατάτες. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Πρώτα ενέδωσα στις χάρες του ψητού ψαριού, αργότερα στου τηγανητού και μετά μπήκαν στο διαιτολόγιό μου βραστό και πλακί. Ωστόσο αυτό με το οποίο δεν εξοικειώθηκα ποτέ είναι το μαγείρεμα του ψαριού. Ομολογώ ότι η μαγειρική μου δεινότητα μέχρι τώρα έφτανε στο να φουρνίζω κατεψυγμένα κομμάτια ψαριού από το «πακέτο». Και τώρα είναι η σειρά του δικού μου παιδιού να σουφρώνει αποδοκιμαστικά τη μύτη του! ΓΙ’ αυτό, η παρουσίαση του σεφ Λευτέρη Λαζάρου για τη διατροφική αξία των φρέσκων ψαριών και τους τρόπους μαγειρέματός τους που γινόταν στα εκπαιδευτήρια ο Πλάτων μου ήρθε «κουτί».
Ήταν μία από τις τελευταίες γλυκές ημέρες του Οκτώβρη κι έτσι απολαύσαμε την παρουσίαση al fresco, κάτω από τα πεύκα. Ήμουν θετικά προδιατεθειμένη απέναντι στον Λαζάρου από τότε που τον είδα να συμμετέχει στο σποτάκι για την προστασία του γόνου. «Το μικρό (μωρό) ψάρι δεν είναι λιχουδιά, είναι έγκλημα» μας επιβεβαίωσε και δια ζώσης. Φυσικά στο χώρο στήθηκε μια μικρή κουζίνα και φυσικά ο διάσημος σεφ μας μαγείρεψε και μας φίλεψε κιόλας.
Όμως προτρέχω. Γιατί μέχρι να γίνουν όλα αυτά ο ταλαντούχος σεφ μας φιλοδώρησε με πολλά μυστικά για την ψαρίσια μαγειρική. Πρώτο και σημαντικότερο μας αποκάλυψε τα σημεία ελέγχου της φρεσκάδας ενός ψαριού.
• Η ύπαρξη γλίτσας (σάλιου) πάνω στο ψάρι είναι ένδειξη φρεσκάδας.
• Η νεκρική ακαμψία είναι ένδειξη φρεσκάδας (πιέζω με το δάχτυλο για να βεβαιωθώ)
• Τα μάτια του φρέσκου ψαριού διατηρούν το χρώμα και τη γυαλάδα τους. Ασπρίζουν με τον πάγο όσο περνάει ο καιρός γι’ αυτό και ο ψαράς τοποθετεί το ψάρι έτσι ώστε το μάτι να μένει έξω από τον πάγο.
• Τα βράγχια του φρέσκου ψαριού κανονικά είναι άοσμα.
Αν αγοράσουμε ψάρι και έχουμε σκοπό να το αφήσουμε στο ψυγείο μέχρι την επομένη, χρειάζεται να το ακουμπήσουμε πάνω σε μια πρασινάδα, π.χ. δυο μαρουλόφυλλα. Κι αυτό γιατί αν το αίμα του ψαριού έρθει σε επαφή με το σκεύος, βρωμάει. Άσχημη μυρωδιά μπορεί να προέρχεται και από την τροφή που έφαγε το ψάρι λίγο πριν το πιάσουν και έμεινε να σαπίζει στην κοιλιά του (τα ψάρια έχουν αργή πέψη).
Σε χρόνο ρεκόρ ετοιμάστηκαν τρεις συνταγές. Θαύμασα τη μαεστρία του σεφ στο φιλετάρισμα των ψαριών. Γνώριζε ακριβώς πού πρέπει να μπει η λεπίδα και σε ποιο βάθος. Εξάλλου, η πρώτη του κίνηση όταν έφτασε στον χώρο «δημιουργίας» του ήταν να ανοίξει μια μικρή τσάντα και να βγάλει με τρυφερότητα τα μαχαίρια του που τα είχε τυλιγμένα ένα – ένα σε πετσετούλες, σαν μωράκια. Δεν το συζητώ βέβαια ότι στην δική μου περίπτωση θα το φιλετάρει το παλικάρι με τις γαλότσες στο ψαράδικο του σουπερμάρκετ!
Και για να μη νομίσετε ότι θέλω να κρατήσω τις συνταγές για πάρτη μου ιδού οι οδηγίες για λαυράκι στο τηγάνι:
Φιλετάρουμε το ψάρι (εμείς ή ο ψαράς). Ρίχνουμε τα υγρά στο τηγάνι: νερό με αλάτι για το ψήσιμο του ψαριού που το αρωματίζουμε με ξύσμα λεμονιού. Μετά τα λιπαρά: λίγο λάδι. Ψιλοκόβουμε ντομάτα και μαϊντανό και τα ρίχνουμε και αυτά στο νερό. Τα αφήνω να βράσουν για να αρωματιστεί το νερό. Ρίχνω και τα φιλέτα του ψαριού και τα ψήνω για δύο λεπτά στο τηγάνι (ναι, καλά ακούσατε). Αποσύρω το ψάρι από τη φωτιά. Προσθέτω κορν φλάουρ στο ζουμί και ανακατεύω σε υψηλή θερμοκρασία για να «δέσει» η σάλτσα. Περιχύνω τα φιλέτα του ψαριού με τη σάλτσα. Προσθέτω από πάνω λίγο ωμό λάδι και μαϊντανό για το γαρνίρισμα. Έτοιμο! Το δοκιμάσαμε κιόλας, ήταν ωραιότατο.
Τώρα αν «ζεσταθήκατε» και ετοιμάζεστε για ψώνια, να θυμάστε ότι η μερίδα ενός ενηλίκου αντιστοιχεί σε 600 γραμμάρια αμαγείρευτου ψαριού. Γιατί κάτι τα κόκαλα, κάτι τα λέπια συν η φύρα του μαγειρέματος, τι μένει τελικά;
Για ολόκληρο ψάρι ανάβουμε λέει τον οικιακό μας φούρνο στους 200°C για γκριλ χωρίς αέρα. Χρησιμοποιούμε βαθύ ταψί και το βάζουμε ψηλά, σχεδόν να ακουμπάει την γκρίλια (αντίσταση). Κι αν θέλουμε να ψήσουμε το ψάρι στα κάρβουνα; έπεσε η ερώτηση. Σε αυτό ο Λευτέρης Λαζάρου απάντησε με τη γαλλική παροιμία «Μάγειρας γίνεσαι αλλά ψήστης γεννιέσαι!» οπότε ας το αφήσουμε λέει, καλύτερα στους επαγγελματίες! Καλή μας όρεξη!
Λείπεις τρεις-τέσσερεις μέρες από το σπίτι και γυρίζοντας βάζεις το χέρι τι καλάθι των φρούτων για να φας κάτι υγιεινό – οι μέρες εκτός σπιτιού κρύβουν πάντα διατροφικές ατασθαλίες. Αναζητάς τις μπανάνες που είχες αφήσει φεύγοντας. Τρόμος. Είναι πιο μαύρες και από την πιο σκοτεινή νύχτα του χειμώνα. Δια της αφής διαπιστώνεις ότι «στέκουν» ακόμα. Όμως οι μπανάνες είναι σαν τις γυναίκες. Άλλοι τις προτιμούν άγουρες, άλλοι ώριμες, πάντως κανένας δεν τις θέλει υπερώριμες. Σκέφτεσαι. Πρέπει να καταναλωθούν άμεσα. Άλλο ένα βράδυ σίγουρα θα τις σκοτώσει. Η λύση είναι μάφιν μπανάνας. Ιδού η συνταγή:
Αυτές δεν είναι αρκετά μαύρες
3 μεγάλες μπανάνες λιωμένες με το πιρούνι
¾ κούπας μαύρη ζάχαρη
1 αυγό
1/3 κούπας λιωμένη μαργαρίνη ή βούτυρο
1 ½ κούπας αλεύρι που φουσκώνει μόνο του ή όσο «σηκώσει» αν έχετε μεγαλύτερη εμπειρία
¼ κουταλάκι γλυκού αλάτι
½ κουταλάκι γλυκού κανέλα
Μετά το ψήσιμο
Σε μια κατσαρόλα λιώνω το βούτυρο (εγώ το προτιμώ από τη μαργαρίνη), προσθέτω τη ζάχαρη και απομακρύνω από τη φωτιά. Το αφήνω λίγο να κρυώσει και προσθέτω και το αυγό. Ρίχνω και κανέλα για άρωμα και γεύση μιας που η μπανάνα έχει κάπως επίπεδη γεύση. Προσθέτω λίγο – λίγο το αλεύρι με το αλάτι. Στρώνω τις ειδικές χάρτινες θήκες για μάφιν στη μαφινιέρα και ρίχνω το μείγμα (γέμισα 12 θήκες). Αν δεν έχετε τις ειδικές θήκες βουτυρώστε και αλευρώστε τις υποδοχές για να μην κολλήσουν τα μάφιν. Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο (180) για 20 λεπτά.
Βουαλά! Φρούτο μπορεί να μην φάγαμε αλλά εξασφαλίσαμε το δεκατιανό του μαθητή για τις επόμενες δυο-τρεις μέρες.
Η νέα μου διατροφική μανία ακούει στο όνομα μούσλι. Ξέρω βέβαια ότι δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας. Ωστόσο, εγώ η αδαής πίστευα ότι το να τρως μούσλι σήμαινε να αγοράζεις από το ράφι του σουπερμάρκετ, το αφιερωμένο στα δημητριακά, τη χάρτινη συσκευασία που γράφει μούσλι και είναι ένα μίξ από δημητριακά, σταφίδες και άλλα αποξηραμένα φρούτα, ξηρούς καρπούς, και ό,τι ακόμα βάζει ο νους, και να το σερβίρεις σ’ ένα μπολ με γάλα όπως και τα υπόλοιπα δημητριακά πρωινού. Το έχω δοκιμάσει, το βρήκα σκληρό, άνοστο, κάνει κράτσα-κρούτσα και σφηνώνεται ανάμεσα στα δόντια. Αμ δε.
User comments
Λοιπόν, το αυθεντικό μούσλι ,όπως μου αποκάλυψε φίλη που έζησε για χρόνια στην Ελβετία, βασίζεται στις νιφάδες βρώμης που τις μουσκεύεις αποβραδίς με γάλα, υποκατάστατό του (π.χ. γάλα αμυγδάλου, ρυζιού κλπ) ή με νερό και λίγες σταγόνες λεμονιού όπως το πρωτοέκανε ο ελβετός γιατρός Maximilian Bircher-Benner που το λανσάρισε με επιτυχία περί τα 1900. Πάνω λοιπόν από το στρώμα μουσκεμένης βρώμης απλώνεις ό,τι σου αρέσει-ό,τι σου βρίσκεται από ψιλοκομμένους-κοπανισμένους ξηρούς καρπούς (βλέπε φουντούκια, αμύγδαλα, φιστίκια κλπ) και/ή αποξηραμένα φρούτα (βερίκοκα, σύκα, γκότζι μπέρι που είναι της μοδός). Εγώ τη δεύτερη στρώση μερικές φορές την παραλείπω. Από πάνω έρχεται τρίτη στρώση με ψιλοκομμένα φρέσκα φρούτα εποχής που βρίσκονται στο ψυγείο ή στο πανέρι σου. Και ως τέταρτη και τελευταία στρώση απλώνουμε ένα ωραιότατο σεντονάκι γιαουρτιού, λευκότατο και λαχταριστό σαν την πρώτη μέρα της δημιουργίας (έτσι όπως τη φαντάζομαι εγώ δηλαδή). Από πάνω, αν είσαι λιχούδης άνθρωπος σαν κι εμένα μπορείς να πασπαλίσεις λίγη-τοσιδούλα ζάχαρη, στέβια ή άλλο γλυκαντικό που θα λιώσει έτσι κι αλλιώς στο ολονύχτιο μούλιασμα στο ψυγείο και δεν θα φαίνεται την επομένη, άρα δεν χρειάζεται να το ομολογήσεις καν σε όποιον το σερβίρεις!
User comments
Επειδή μου αρέσει και να ενημερώνομαι, το μούσλι (muesli), που γερμανιστί σημαίνει μείγμα, το επινόησε ο εναλλκατικός για την εποχή του γιατρός Maximilian Bircher-Benner για να θεραπεύσει τους ασθενείς της κλινικής του σ’ ένα πρόγραμμα που περιλάμβανε υγιεινή διατροφή (χωρίς κρέας και άσπρο αλεύρι), νυχτερινή κατάκλιση στις εννιά, γυμναστική και ζόρικη κηπουρική εργασία (όχι να μαζεύουμε τριαντάφυλλα στο καλαθάκι και να νομίζουμε ότι κάνουμε τους κηπουρούς). Δεν ήταν βέβαια παρθενογένεση στο μυαλό του γιατρού. Όπως μας λέει, προσφέρθηκε κάτι παρεμφερές σ’ εκείνον και τη γυναίκα του από βοσκούς σε μια πεζοπορία τους πάνω στις ελβετικές Άλπεις. Πήρε πολλές ιδέες παρατηρώντας τους βοσκούς των Άλπεων για τους οποίους πίστευε ότι είχαν εξαιρετικά υγιεινό τρόπο ζωής.
Πίσω στο ψυγείο μου τώρα. Η δική μου καλοκαιρινή εκδοχή του μούσλι έχει βρώμη μουσκεμένη με γάλα, κάτι νιφάδες καρύδας που αγόρασα σε μια κρίση υγιεινής διατροφής οι οποίες ήταν σκληρές σαν χαρτί αλλά το βραδινό μούλιασμα τις κάνει απαλές και αφήνουν και ωραίο άρωμα, ψιλοκομμένα ροδάκινα και παραδοσιακό πρόβειο γιαούρτι χωρίς την πέτσα. Από πάνω πασπαλίζω λίγη στέβια που επίσης είχε αγοραστεί σε κρίση υγιεινής διατροφής και ξέμεινε.
Και έχω κυριευτεί από μουσλι-μανία! Το τρώω οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Σήμερα ήμουν λίγο αδιάθετη εξαιτίας ενός δοντιού και το έφαγα αντί μεσημεριανού! Είναι ευεργετικό για το γαστρεντερικό σύστημα και για τη σιλουέτα! Και, τουλάχιστον στην περίπτωσή μου, αποδείχτηκε ιδανικό comfort food που για μένα σημαίνει κορεσμός, ικανοποίηση, αίσθηση ασφάλειας. Ζήτω το μούσλι!
Τις τελευταίες μέρες που μοιραζόμαστε μια δύσκολη πραγματικότητα στην Ελλάδα, υπάρχουν στιγμές που νιώθω να πνίγομαι άλλοτε από τις αντικειμενικές δυσκολίες και άλλοτε από το βάρος της υπερενημέρωσης από τα μίντια, που με χαλάει από όποιον ιδεολογικό χώρο και αν προέρχεται. Γι’ αυτό αναζητώ ιδέες και δράσεις που θα μου δώσουν δύναμη για να συνεχίσω.
Διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση της aspaonline βρήκα όμορφες ιδέες, χαμογέλασα αλληλέγγυα με κάποιες κοινές στρατηγικές και σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να μοιραστούμε όλοι μας στο διαδίκτυο τα πράγματα που μας βοηθάνε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας αλώβητη (όσο μας παίρνει), την καρδιά μας ανοιχτή και τον νου μας καθαρό αυτές τις ζόρικες ημέρες.
http://mrg.bz/O8jOGU
Οι δικές μου άγκυρες αυτό το διάστημα είναι οι εξής:
• Συμμετείχα σε μία παράσταση με το τμήμα λατινοαμερικάνικων χορών του δήμου μας και αυτό ήταν τρία σε ένα: κίνηση-εκτόνωση, δημιουργικότητα, προσφορά θεάματος στους συμπολίτες μου. Οι εντατικές πρόβες των τελευταίων εβδομάδων έδιναν διέξοδο στον εκνευρισμό, ακόμα και στον φόβο που κάποιες στιγμές με κυρίευε. Η παράσταση είχε ελεύθερη είσοδο κα το θεατράκι το δήμου γέμισε. Υπήρχαν πολλές ομάδες με διαφορετικές χορογραφίες για όλα τα γούστα. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε και μας φίλεψε με ωραία χειροκροτήματα. Μην χάνετε ευκαιρίες να ασκηθείτε σωματικά με οποιοδήποτε τρόπο, βοηθάει στην ευλυγισία του σώματος και της σκέψης και είναι λυτρωτικό. Άλλωστε όλον τον Ιούλιο έχουν δωρεάν είσοδο τα γυμναστήρια και τα κολυμβητήρια του δήμου Αθηναίων (http://sports.in.gr/othersports/article/?aid=1500010822). Ελεύθερη είσοδο έχουν και πολλές από τις παραστάσεις των φεστιβάλ των δήμων.
http://mrg.bz/t2ujcr
• Ξεκαθάρισα –πέταξα χαρτιά περασμένων χρόνων και δεκαετιών (σημειώσεις, περιοδικά, παλιά σχολικά βιβλία του παιδιού). Χτες μία φίλη ανακοίνωσε στο Facebook ότι ξεκαθαρίζει την ντουλάπα της από όσα ρούχα της δεν της μπαίνουν πια αλλά είναι σε άριστη κατάσταση. Βρήκε άμεση ανταπόκριση από κάποιους φορείς που βοηθούν ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Ακόμα και πράγματα μη υλικά όπως τα μηνύματα στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο μπορεί να πιάνουν χώρο κάπου και να μας δεσμεύουν. Όταν αφήνουμε να φύγουν υλικά αντικείμενα που μας είναι πλέον άχρηστα απαλλασσόμαστε τόσο από τον χώρο που καταλαμβάνουν στο σπίτι μας και από τον χώρο που καταλαμβάνουν στη σκέψη μας. Ελαφράδα και ελευθερία! Με λιγότερα μπαγκάζια προχωράς ευκολότερα μπροστά σε όποια καινούρια πορεία. Σημειώνω ότι η δική μου εκκαθάριση είναι ακόμα σε εξέλιξη.
• Η θέα της καλοκαιρινής θάλασσας γαληνεύει τους περισσότερους. Μη νομίζετε ότι πήγα σε κάποιο εξωτικό μέρος. Στον Πειραιά κατέβηκα, με τον ηλεκτρικό (μηδέν έξοδα μετακίνησης). Αν πάρεις και ένα τοπικό λεωφορείο, Ζέα, Μικρολίμανο, Πασαλιμάνι, Καστέλλα είναι όλα στα πόδια σου και μπορείς να ατενίσεις όσο γαλάζιο θες χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις ούτε ποτό ούτε εισιτήριο. Και είτε το πλοίο φεύγει είτε δεν φεύγει, η δική μας σκέψη απελευθερώνεται και τρέχει όσο μακριά θέλει και μπορεί.
http://mrg.bz/SSYhbt
• Όταν πήγα να αγοράσω ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης στο Μοναστηράκι (έχετε καταλάβει ότι χρησιμοποιώ συνέχεια τον ηλεκτρικό αυτές τις μέρες) ο κουλουράς μου πρόσφερε και ένα δώρο. Εγώ προσέφερα μεταφραστικές υπηρεσίες σε δύο φίλους μου. Μία φίλη βελονίστρια προσέφερε κάποιες συνεδρίες στους θεραπευόμενους. Ένας φίλος συγγραφές προσέφερε ένα απόγευμα δημιουργικής γραφής σε επίδοξους συγγραφείς. Η αλυσίδα της αλληλοϋποστήριξης χωράει άπειρους κρίκους. Όλοι σας μπορείτε να κάνετε κάτι μικρό για κάποιον άλλο, φίλο, γνωστό ή παντελώς άγνωστο (ο κουλουράς δεν με είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του). Μάλιστα, αυτήν την εποχή που οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος δεν καίγεται να αγοράσει τα προϊόντα ούτε τις υπηρεσίες μας – εκτός κι αν είστε γιατροί ή υδραυλικοί γιατί αυτά τα περιστατικά συγκαταλέγονται στα επείγοντα – μπορούμε να εξυπηρετήσουμε κάποιον που το έχει ανάγκη: και εμείς θα νιώσουμε χρήσιμοι και εκείνος θα εισπράξει φροντίδα.
• Τα τελευταία 9 χρόνια κρατάω σε τακτική βάση το ημερολόγιο ευγνωμοσύνης μου. Είναι ένα σημειωματάριο στο οποίο (σχεδόν) κάθε μέρα καταγράφω με απλές σύντομες προτάσεις λόγους για τους οποίους νιώθω ευγνώμων τη συγκεκριμένη μέρα. Όσο πληθαίνουν οι προτάσεις εκεί μέσα, τόσο μεγαλώνει η σιγουριά μου για τη ζωή. Και τις τελείως μαύρες μέρες διαβάζω μονορούφι μία «εβδομάδα ευχαριστιών» και συνέρχομαι!
Εσείς τι κάνετε αυτές τις μέρες για να διατηρήσετε την ψυχική δύναμη και την αισιοδοξία σας. Θα μιλήσετε; Ποιος θέλει να πάρει τη σκυτάλη;
Είναι κάτι μέρες που θέλω να σπάσω τη μονοτονία του σχολικού κολατσιού ίσον σάντουιτς με τυρί-ζαμπόν. Μην ακούσω για λαχανικά, αυτά όσες φορές παρεισέφρησαν μέσα στο ψωμοτύρι δεν τα κατάφεραν να φτάσουν στο στόμα του παραλήπτη. «Άδικα μου βάζεις μαρουλόφυλλα γιατί τα βγάζω και τα πετάω πριν φάω το σάντουιτς» (παρακαλώ μη σχολιάστε). Κάποιες φορές φτιάχνω ένα κέικ μα τα μίξερ και τα φουρνίσματα θέλουν το χρόνο τους. Τι συμπέρασμα βγάζετε; Πάμε πρώτα ένα φλάσμπακ.
Τον ένα χρόνο που έμεινα για σπουδές στην Αγγλία (12 μήνες ακριβώς) έμαθα να μαγειρεύω τα απαραίτητα για να επιβιώνω, δηλαδή μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας και κοτόπουλο στο φούρνο με προκάτ πατάτες. Από τα πάρε-δώσε μου με τα τους Άγγλους έμαθα και τα καραμελωμένα καρότα για να τρώω και το ζαρζαβατικό μου, μην πάθω και τίποτα. Αυτά στο μοναδικό, ιερό και απαραβίαστο γεύμα-δείπνο της ημέρας κατά τις εφτά το απόγευμα δηλαδή. Στη διάρκεια της ημέρας την έβγαζα με κάποιο σάντουιτς που είτε το έφτιαχνα από το σπίτι είτε το αγόραζα στη σχολή. Κάποιες κρύες μέρες ωστόσο θα πήγαινα στο refectory (κυλικείο)της σχολής για ένα ζεστό τσάι που συνόδευα με κάτι στερεοτυπικά εγγλέζικο: τα scones, στρογγυλά, τα λες κεκάκια, τα λες αφράτα μαλακά μπισκοτάκια, που σερβίρονται συνήθως ζεστά, είναι υπόγλυκα έως ουδέτερα και γι’ αυτό ακριβώς οι Άγγλοι συνηθίζουν να τα ανοίγουν στα δύο και να τα τρώνε με μαρμελάδα ή και κρέμα. Αυτό το δεκατιανό ή μεσημεριανό μου ζέσταινε την καρδιά και το στομάχι. Η μυρωδιά της φρεσκοψημένης ζύμης που αναδύει μια υποψία βουτύρου… μου θύμιζε το ζαχαροπλαστείο του παππού. Αχ, εμείς οι ρομαντικοί κοιλιόδουλοι!
Επέστρεψα στην Ελλάδα και τα scones ξεχάστηκαν. Μου τα θύμισε η Helen, αγγλίδα μαμά ενός συμμαθητή του γιού μου. Μου ξύπνησε μια νοσταλγία και της ζήτησα αν έχει καμιά συνταγή πρόχειρη. Και βέβαια είχε. Τα έφτιαχνε πολύ συχνά για τα δικά της παιδιά μια που ήταν εύκολα, γρήγορα και πολύ αγαπητά.
Τα υλικά:
225 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
50 γραμμάρια βούτυρο ή μαργαρίνη
25 γραμμάρια ζάχαρης (ή κατά βούληση αν το θέλετε πιο γλυκό)
50 γραμμάρια σταφίδες (προαιρετικά)
Μια πρέζα αλάτι
Ένα αυγό χτυπημένο με γάλα ώστε να δώσει 150 ml υγρού
Ζεσταίνουμε το φούρνο στους 200°C και στρώνουμε το χαρτί ψησίματος στο ταψί. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με το αλάτι, το βούτυρο σε μικρά κομματάκια και τη ζάχαρη. Προσθέτουμε και τις σταφίδες (αν θέλουμε). Χτυπάμε το αυγό με το γάλα και το ρίχνουμε και αυτό μέσα στο μείγμα αφήνοντας λίγο για άλειμμα στο τέλος. Ζυμώνουμε ελαφρά. Η συνταγή λέει απλώνουμε τη ζύμη σε πάχος ενός εκατοστού και κόβουμε στρογγυλά κομμάτια. Σε αυτό το σημείο αρχίζω να κλέβω. Όχι, εγώ, όχι πρωινιάτικα που τα κάνω για να τα πάρει μαζί του φρέσκα στο σχολείο. Αντ’ αυτού, πλάθω μπαλάκια. Τα ισιώνω με τη γροθιά να γίνουν επίπεδα και τα απιθώνω στο ταψί, πάνω στο χαρτί ψησίματος. Περνάω με το πινέλο λίγο γάλα-αυγό για να ροδοκοκκινίσουν τα scones στο ψήσιμο. Φουρνίζω για 15 λεπτά και έτοιμα!
Μια παραλλαγή είναι να βάλετε τριμμένο τυρί και να γίνουν αλμυρά: cheese scones. Αν μάλιστα χρησιμοποιήσετε θρυμματισμένη φέτα τότε μπορείτε να τα πατεντάρετε ως Greek scones! Και ιδού ένα προσφάι ζεστό και παρηγορητικό, ειδικά αν ετοιμάζεσαι να γράψεις τεστ αρχαίων. Το τέλειο comfort food που λένε και τα αγγλάκια. 15 λεπτά το ανακάτεμα-πλάσιμο, 15 λεπτά το ψήσιμο, 30 λεπτά στο σύνολο. Μην ακούσω τίποτα για τα άπλυτα. Χώστε τα στο πλυντήριο πιάτων, αν δεν έχετε, στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη, να μην τα βλέπετε και σας χαλάνε. Και μόλις φύγει το παιδί για το σχολείο, τρατάρετε ένα sconeτον εαυτό σας, έτσι, για να πάει καλά η μέρα!
Μετά από ένα επιτυχημένο δείπνο, όταν κοπάσει ο θόρυβος των ποτηριών που τσουγκρίζουν και των ανεβασμένων συναισθημάτων, την επόμενη μέρα κάθεσαι να αναπαυτείς στις δάφνες σου, και όταν μείνεις μόνος σου έρχεται αίφνης η κούραση να εγκατασταθεί απρόσκλητη στο σώμα σου, ένα μικρό κενό στην καρδιά κι άλλο ένα στο στομάχι σου. Για το πρώτο κενό χρειάζεται αγκαλιά, για το δεύτερο ένα απλό, ζεστό υδαρές, παρηγορητικό φαγάκι, κατά προτίμηση με λίγο άμυλο.
Μιας και είχα εναπομείναν μοσχαράκι με κολοκύθα, κονιάκ και πορτοκάλι αποφάσισα να αξιοποιήσω τα υπολείμματα της κολοκύθας μαζί με λιωμένο κρεμμυδάκι (γιατί είχα μπουκώσει από το κρέας) τα οποία κρατιόντουσαν θαλερά παρότι βρισκόντουσαν στο τρίτο τους εικοσιτετράωρο (στο ψυγείο φυσικά). Στο μυαλό μου με οραματίστηκα να ζεσταίνω τον οισοφάγο μου με ψευτοριζότο κολοκύθας.
Ρύζι γλασέ υπήρχε στο ντουλάπι οπότε πήρα μισή κούπα και γυάλισα τους κόκκους με λίγο ελαιόλαδο. Μερικούς τους παραγυάλισα γιατί κιτρινίσανε – τους ξερόψησα δηλαδή. Μετά τους έριξα και μία σταξιά οινόπνευμα (κρασάκι – να στραγγίξω το μπουκάλι να το πετάξουμε), νερό και το άφησα να βράσει. Περίμενα λίγο για να προσθέσω την κολοκύθα μια που ήταν ήδη μαγειρεμένη και δεν ήθελα να την ξεκάνω. Και μετά από μερικά λεπτά… νάτο, έτοιμο το πιάτο! Άναψα και κόκκινο αρωματικό κεράκι για να ξορκίσω κάτι δυσσάρεστες οσμές και να φτιάξω ατμόσφαιρα και καλοέφαγα! Ο γιος μου με παρακολουθούσε και με ρώτησε «Λες όταν γεράσω σαν κι εσένα να μου αρέσουν αυτές οι υγιεινίλες;»
