Με ένα κουτί

Τα κυριακάτικα μεσημέρια του αθηναϊκού καλοκαιριού ξυπνάει κάποτε μέσα μου το ανήσυχο παιδί που δεν ήθελε άλλοτε να κοιμηθεί. Τότε ανακατώνω ντουλάπια, σκαλίζω συρτάρια και κάθε φορά ξετρυπώνω και κάποιον «λαγό». Αυτήν τη φορά βρήκα ένα κομψό κουτί από τη λαμπάδα που είχε χαρίσει στον γιο μου η νονά του πριν από δυο-τρία χρόνια και το είχα βρει υπερβολικά όμορφο για να το πετάξω. Το άνοιξα, το έκλεισα, το στριφογύρισα στα χέρια μου εξετάζοντας  πιθανές χρήσεις. Χμ, μακρύ και στενό: βελόνες πλεξίματος; Δεν έχω. Μακαρόνια; Δεν κλείνει καλά, χώρια που δεν χωράει ούτε μισό πακέτο. Μολύβια και στυλό; Ίσως, αλλά έχουμε αρκετές μολυβοθήκες ήδη. Και τότε έλαμψε η ιδέα: η ασημιά μπάρα του αλουμινόχαρτου! Το τσεκάρισα αμέσως και βρήκα ότι το παίρνει μια χαρά. Από εμφάνιση σκίζει μόνο που δεν κόβεται τόσο εύκολα όσο στη συσκευασία του. Δύο λύσεις υπάρχουν γι’ αυτό: χρησιμοποιούμε ψαλίδι/μαχαίρι  ή κόβουμε το πριονωτό κομμάτι από τη συσκευασία του εμπορίου και το κολλάμε στο κουτί της λαμπάδας. Τώρα που είστε στα εξοχικά, όλο και κάποιο κουτί λαμπάδας θα έχει ξεμείνει από προηγούμενη Ανάσταση. Think out of the box!

alouminoxarto_1

 

alouminoxarto_2

alouminoxarto_3

Συνεχίστε την ανάγνωση

Καραβάκια στην κουζίνα

Ο γιός σε εκδρομικό τριήμερο και η μαμά, αφού αλώνισε την Αττική, από Ψυρρή μέχρι Πάρνηθα, πραγματοποιεί μία απωθημένη επιθυμία που είχε τότε που ήταν πολύ-πολύ μικρή και της λέγανε να μη λερώνεται, να μην κάνει θόρυβο και όλα αυτά τα ωραία. Παιχνίδια με το νερό!karavakia

Πέρυσι αποφάσισα να αλλάξω τον επί μια δεκαετία σπασμένο νεροχύτη της κουζίνας. Κι επειδή το παλιό σύστημα ήταν ένας νεροχύτης με δύο μικρές μίζερες γούρνες (η κατασκευαστική μόδα του ’80-’90) αποφάσισα να εγκαταστήσω στη θέση του έναν στις ίδιες διαστάσεις, όμως με μία ωραιότατη ενιαία γούρνα, όπου θα μπορούσα να πλένω ένα ταψί οποιασδήποτε διάστασης , χωρίς να καταφεύγω σε περίεργα ακροβατικά. Όπερ και έκανα. Μια μέρα, εκεί που έβλεπα το καινουργές ανοξείδωτο μέταλλο να αστράφτει στις ακτίνες του ήλιου μου ήρθε η γαργαλιστική ιδέα: ένας στόλος χρωματιστές βαρκούλες. Το είπα στον γιο μου αλλά ως έφηβος με ορατό πλέον χνούδι στο άνω χείλος κούνησε αποδοκιμαστικά τα φρύδια του και μου είπε την αγαπημένη του ατάκα «Καλά, υιοθετημένος είμαι»! Απτόητη όμως, εξέδραμα στο χαρτοπωλείο της γειτονιάς, αγόρασα μερικά χρωματιστά Α4 της αρεσκείας μου, και όταν ο μικρός έφυγε, κάθισα μπροστά στο τραπέζι της τραπεζαρίας και άρχισα να διπλώνω τα χρωματιστά χαρτάκια μου. Γέμισα τον νεροχύτη με νερό μέχρι τη μέση και τα άφησα τα καραβάκια μου ένα-ένα να αρμενίσουν. Μου άρεσε που κάνανε από μόνα τους βόλτες στο νερό. Όποιος από εσάς είναι φυσικός είμαι σίγουρη ότι μπορεί να εξηγήσει τι τα κάνει να κινούνται από μόνα τους χωρίς να τα σπρώξεις και γιατί μετά σταματούν, πάλι από μόνα τους. Έπαιξα, φωτογράφισα και μετά άφησα τις βαρκούλες μου να στεγνώσουν (!) στο στραγγιστήρι των πιάτων. Σας πληροφορώ ότι γίνανε κουκούλια και τώρα κοσμούν το ραφάκι της εισόδου στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Καλόν Ιούλιο, καλό καλοκαίρι, και να παίξετε όσο πιο πολύ μπορείτε!karavakia_rafi

Συνεχίστε την ανάγνωση

Και ο άγιος θέλει το cupcake του

Όταν ήμουν ακόμη καινούρια σε αυτήν τη γειτονιά και είχα το γιο μου μωρό, σε μια από τις βόλτες μας στα πέριξ με το καροτσάκι έπεσα πάνω σε μια πολύχρωμη, χαρούμενη γιορτή. Γυναίκες όλων των ηλικιών που μιλούσαν με έξαψη και ενθουσιασμό είχαν καταλάβει όλο τον αυλόγυρο της εκκλησίας και τον διπλανό πεζόδρομο. Ρώτησα να μάθω τι τρέχει και μου είπαν ότι είναι του Αγίου Φανουρίου (27 Αυγούστου) και γιορτάζει το παρεκκλήσι της μητρόπολης της συνοικίας. Καθώς χωνόμουν κι εγώ με το παιδί στο καρότσι σφήνα στο πλήθος με πήραν αμέσως μυρωδιές από κανέλλες και γαρύφαλλα. Και τότε τις είδα: αφράτες, στρουμπουλές, επίπεδες, ξανθιές μελαχρινές, πασπασπαλισμένες με άχνη, αμύγδαλα ή σκέτες, σε αλουμινένια ταψάκια ή πορσελάνινες πιατέλες περιωπής, είχε γεμίσει ο τόπος φανουρόπιτες. Περιέργως, 30 χρονώ γυναίκα, πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα και δοκίμαζα – αφού μου την προσφέρανε, τι να ‘κανα! – φανουρόπιτα. Στο πατρικό μου δεν τηρούσαμε τέτοια έθιμα – οι μορφωμένοι άνθρωποι δεν επικαλούνται τη βοήθεια αγίων για να βρουν τα χαμένα κλειδιά του αυτοκινήτου ούτε τον εξαφανισμένο αρραβωνιαστικό που μάλλον έχει ρίξει άγκυρα αλλού. Επιρρεπής στα γλυκά από κούνια – εγγονή ζαχαροπλάστη γαρ – το παραδοσιακό και ταπεινό αυτό γλυκάκι με κέρδισε αμέσως με τα αρώματά του και την ευκολία του και από τότε άρχισα να τιμώ τον συμπαθή άγιο όποτε έχανα το κινητό μου. Μετά το προχώρησα ένα βήμα παραπέρα κι έφτιαχνα φανουρόπιτα χωρίς λόγο, απλώς «για να φάει το παιδί» κάτι νόστιμο και υγιεινό.aifanouris_cupcakes

Τα χρόνια πέρασαν και ο έφηβος πλέον γιος τη βρίσκει «λαδερή» για τα γούστα του και δεν την προτιμάει για το κολατσιό του. Ώσπου σε μια γιορτή του σχολείου με θέμα τα μεσογειακά εδέσματα, ο προσφιλής μου άγιος μου φανέρωσε μέσω αγαπημένης φιλολόγου και μητέρας την τέλεια ιδέα: φανουροπιτάκια σε μορφή cupcake. Απλώς χρησιμοποιείς τη λαμαρίνα με τις θήκες για τα cupcake, τοποθετείς τα αντικολλητικά πολύχρωμα χαρτάκια (τις φόλες, που έλεγε ο ζαχαροπλάστης παππούς μου) και χύνεις εκεί το μείγμα σου. Το αποτέλεσμα είναι ότι το φανουροπιτάκι πιάνει μια ωραία τραγανή κρούστα γύρω-γύρω που αντισταθμίζει τη λιπαρότητα του γλυκού. Α, και έμαθα να κλέβω λίγο στο λάδι. Κάτι το τραγανό της υποθέσεως, κάτι το μοδάτο των cupcake (διότι δεν είναι cool να κουβαλάς φανουρόπιτα στο σχολικό σακίδιο αν είσαι άνω των 12) τα φανουροπιτάκια με νέο ένδυμα γίνανε γκραν σουξέ στο σχολείο, και ακόμη περισσότερο αυτές τις μέρες των εξετάσεων. Να μου ζήσεις άγιε Φανούρη κι εσύ Βάσω για την αποκάλυψη.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Pocket μπαχαρικά

Τον τελευταίο καιρό, μέσα στην τσάντα μου, εκτός από πορτοφόλι, κινητό και στιλό κουβαλάω τζίντζερ και μαγειρική σόδα(!) Εκκεντρικό; Ίσως. Όμως μου άρεσε πολύ αυτή η ιδέα που είδα σε διάφορα αμερικάνικα site με ιδέες για άδεια κουτάκια Tic Tac και είπα να την ξεσηκώσω.

Βήμα πρώτο: αγοράζετε κουτάκια με καραμέλες Tic Tac ή άλλης μάρκας με παρεμφερές κουτάκι.

Βήμα δεύτερο: καταναλώνετε τις Tic Tac για να αδειάσουν τα κουτάκια (θυσιαστείτε, είναι για καλό σκοπό!)pocket_baharika

Βήμα τρίτο: γεμίζετε τα κουτάκια με μπαχαρικά που σας είναι χρήσιμα για μια εκδρομή ή για την καθημερινότητά σας στην πόλη (ιδιαίτερα αν λείπετε πολλές ώρες από το σπίτι). Ενδεικτικά: αλάτι πιπέρι ρίγανη, ζάχαρη (είναι άραγε μπαχαρικό;), σόδα (δίνει τις πρώτες βοήθειες σε πολλές περιπτώσεις). Προσωπικώς κυκλοφορώ με το τζίντζερ επειδή ακολουθώ παραδοσιακή κινέζικη ιατρική και πίνω συχνά ζεστά νερά με τζίντζερ για να ξεπλένω τα σωθικά μου και τις …αμαρτίες μου.

Το καλό μ’ αυτά τα κουτάκια είναι ότι πιάνουν λίγο χώρο και ότι έχουν μικρό άνοιγμα – έτσι με ένα ελαφρό «τακ» παίρνεις «ατομική» ποσότητα. Μόνο να τα κουμπώνετε προσεχτικά γιατί εγώ μια μέρα στη βιασύνη μου αστόχησα και πλημμύρισε η τσάντα μου κίτρινη σκόνη και αρώματα της Ανατολής. Όχι κι άσχημα δηλαδή…

Συνεχίστε την ανάγνωση

Καλή Χρονιά!

christmas_cat_1Το 2013 ένιωσα πολλά, έμαθα πολλά και έκανα πολλά για τα δικά μου μέτρα και σταθμά.

Είμαι χαρούμενη που μεταξύ άλλων, μέσα σε αυτήν τη χρονιά

·         Έκανα για πρώτη φορά μαζί με τον γιο μου κατασκήνωση (ας είναι καλά ο Τάκης και η Έλλη).

·         Έμαθα να οριζοντιώνω τα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου χωρίς ανδρική βοήθεια για να μεταφέρω ογκώδη αντικείμενα.

·         Ένιωσα τη συγκίνηση της δημιουργίας του δικού μου blog στο οποίο εξακολουθώ να γράφω με πάθος και α-συνέπεια.

Η Ατρόμητη (φωτό) κι εγώ ευχόμαστε σε όσους μας γουστάρουν (μα και στους υπόλοιπους) ευτυχισμένο και γουρλίδικο το 2014! Με το δεξί (ή με το αριστερό, αν προτιμάτε!)

2013 φύγαμε, 2014 σου ερχόμαστε, δυναμικά!

 

Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον φωτογράφο Κωνσταντίνο για το ατμοσφαιρικό ενσταντανέ!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Catproof

Η δεσποσύνη με την ουρά είναι το alter ego μου, η Ατρόμητη. Τον Αύγουστο κλείνει τα τρία, δεν ξέρω την ακριβή της ηλικία σε ανθρώπινα χρόνια, πάντως είναι προς το τέλος της εφηβείας. Την πήραμε στο σπίτι μας οχτώ εβδομάδων, μια χνουδωτή μαύρη μπαλίτσα με άσπρη μάσκα στο πρόσωπο και διάσπαρτες σκληρές άσπρες τρίχες που πρόβαλλαν με αυθάδεια, σαν κεραίες, μέσα από το σκούρο στιλπνό γουναρικό. Αφού πέρασε τις πρώτες δύο μέρες πάνω στον καναπέ του καθιστικού, άφησε μια για πάντα τις ντροπές και άρχισε να εξερευνά με τόλμη κάθε γωνιά του νέου της βασιλείου, του οποίου σύντομα εμείς θα γινόμασταν υπήκοοι. Έδειξε αμέσως εκτίμηση για τις ηλεκτρονικές συσκευές. Αμέσως της γυάλισε ο εκτυπωτής μου λόγω των μυστηριωδών ήχων του. Πάνω στον χρόνο είχε πλέον μεταμορφωθεί σε μια ψιψινάρα ολκής και τα συχνά πηδήματά της πάνω στον εκτυπωτή στάθηκαν ολέθρια για το μηχάνημα που ήδη μετρούσε μια πενταετία ζωής. Κάπου εκεί αναγκάστηκα να αλλάξω μηχάνημα. Στη συνέχεια όμως, έπρεπε να καταστρώσω σχέδιο προστασίας για το νέο μου μηχάνημα. Ένας πολυμήχανος φίλος βρήκε τη λύση. Θα χρησιμοποιούσα το κουτί του εκτυπωτή ως προστατευτικό καπάκι – κόβοντας ένα μικρό άνοιγμα για τα καλώδια. Όπερ και εγένετο. Κατόπιν εγώ ανέλαβα την καλλιτεχνική του επιμέλεια.

Και ιδού το αποτέλεσμα: ανφάς, προφίλ… και με τη γάτα επικεφαλής. Μετράει ήδη ενάμισι χρόνο ζωής… και αντέχει. Συχνά μάλιστα η Ατρόμητη το προτιμάει για τη σιέστα της όσο εγώ πληκτρολογώ. Αν έχετε ατίθασες γάτες ή άλλα απείθαρχα ζωντανά… δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε!

catproof_printer_3 catproof_printer_1 catproof_printer_2

Συνεχίστε την ανάγνωση