Τις προάλλες ήμουν σε κεντρική πλατεία – χώρο αναψυχής αθηναϊκού προαστίου, η οποία μάλιστα διέθετε και καφέ. Απογευματάκι, στα πεζούλια είχαν ακροβολιστεί νεαροί γονείς που παρακολουθούσαν τα παιδιά του ηλικίας 4-8 ετών να παίζουν και στα τραπέζια του καφέ ήταν γεμάτα από κόσμο όλων των ηλικιών. Καθώς προχωρούσα να περάσω από την κεντρική καγκελόπορτα έπαθα ένα μικρό σοκ γιατί μπροστά μου ακριβώς και τρία μέτρα από τα τραπεζοκαθίσματα κείτονταν στο δάπεδο μια έφηβη γύρω στα 14 η οποία είχε κλειστά τα μάτια της, ήταν κατακόκκινη και είχε το ένα της χέρι να αγκαλιάζει το σβέρκο της. Ήταν φανερό ότι πονούσε πολύ. Ευτυχώς κάποιος κύριος ήδη έφερε μια καρέκλα και πάγο, κάθισαν το κορίτσι και κάπως συνήλθε. Δυστυχώς δεν φαινόταν να είναι διαθέσιμη να ενημερώσει τους γονείς της για το τι της συνέβη.

Αυτό που της είχε συμβεί είναι πως κάποιο κορίτσι από μια άλλη παρέα της είπε “έλα εδώ να σου πω” και όταν εκείνη πλησίασε της έκανε κάποια λαβή-χτύπημα τύπου κεφαλοκλείδωμα και την έριξε καταγής. Είναι ενδιαφέρον ότι το χτυπημένο κορίτσι ήταν ψηλό και πολύ χυμώδη σωματική διάπλαση ενώ εκείνη που τη χτύπησε κατά ομολογία των παρευρισκομένων ήταν μικροσκοπική και αδύνατη, “φου να της έκανες θα έπεφτε” είπε κάποιος. Τότε σκέφτηκα ότι μάλλον την είχα συναντήσει καθώς πορευόμουν προς την είσοδο: ήταν ένα εφηβικό παρεάκι που βημάτιζε γοργά και απομακρυνόταν από την πλατεία και μου είχε κάνει εντύπωση η “αρχηγός” τους, ένα κορίτσι με θριαμβικό ύφος, με παιδική σωματική διάπλαση, εντελώς άγουρο κορμάκι χωρίς καμπύλες και ύψος δεκάχρονου όμως με πρόσωπο ενήλικης κακιασμένης γυναίκας, που υπογραμμιζόταν από μπόλικο eyeliner. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτή η κραυγαλέα αντίθεση προσώπου-σώματος και θυμόμουν ακόμα την εικόνα της.

Μια ακόμα καθημερινή ιστορία βίας και bullying μεταξύ εφήβων. Ο λόγος συνήθως ότι το ένα εφηβάκι διασπείρει κακές φήμες για το άλλο ή ερωτεύονται το ίδιο αγόρι ή κορίτσι και ξεκινούν δράματα. Το ότι έγινα μάρτυρας όμως σε ένα τέτοιο βίαιο γεγονός με σοκάρισε αρκετά. Είμαι της άποψης ότι δεν είμαστε φίλοι των παιδιών μας αλλά γονείς, οδηγοί της ζωής, καθοδηγητές, συμβουλάτορες, πέστο όπως θέλεις. Και στην ταραγμένη θάλασσα της εφηβείας δουλειά μας είναι αφενός να συντηρούμε την εμπιστοσύνη τους σε εμάς, και αφετέρου να εντοπίζουμε όλα τα σημάδια ακατανόητων συμπεριφορών των παιδιών μας που “μυρίζουν” κίνδυνο και α φτάνουμε διακριτικά στην καρδιά του όποιου προβλήματος. Και αν η διακριτικότητα δεν αποδώσει, έ, θα γίνουμε και αδιάκριτοι/ες! Σκεφτόμουν με αγωνία ότι αν η κοπελίτσα δεν μιλήσει γι’ αυτό που της συνέβη με τους γονείς της αφενός μπορεί να πέσει ξανά θύμα τέτοιων συμπεριφορών αφετέρου κινδυνεύει να της μείνει κάποιο μόνιμο πρόβλημα από το χτύπημα. Θέλησα να το μοιραστώ σαν απλή υπενθύμιση προς τους “συναδέλφους” γονείς εκεί έξω. Όση κούραση κι αν έχετε, αν κάτι δεν σας κάθεται καλά στο βλέμμα του παιδιού σας, μην το προσπεράσετε! Μπορεί να χρειάζεται την υποστήριξή σας. Τώρα, όχι αύριο!