Έτος 2021. Τελώ υπό καθεστώς χριστουγεννιάτικης μελαγχολίας αλλά το πρόσεξαν οι τρεις μάγοι με τα δώρα και με επισκέφθηκαν φέρνοντάς μου στη μνήμη κάποιες… αρχαίες και πολύτιμες χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις.

Τέτοιες μέρες λοιπόν, αρχή των σχολικών χριστουγεννιάτικων διακοπών, με πήγαινε ο μπαμπάς μου στο βιβλιοπωλείο-εκδοτικό οίκο της ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ, στην οδό Κοραή στο κέντρο της Αθήνας.

Των Αρχαγγέλων σήμερα και γιορτάζω! Από το όνομα της γιαγιά Κικής (από τον μπαμπά) που όμως δεν γιόρταζε το όνομά της σήμερα αλλά του Ευαγγελισμού σαν γνήσια Πελοποννήσια.

Μου λείπεις Ατρόμητη. Τώρα που έφτασα στον τόπο διακοπών μας που τόσο αγαπούσες, ακόμη περισσότερο.

Έμεινε άθικτη η άμμος σου μέσα στη συσκευασία της στην αποθήκη. Ήρθε ο πορτοκαλής γάτος της φίλης και γειτόνισσας για να σε βρει. Μύριζε επίμονα το περβάζι του παραθύρου, κοίταζε μέσα από το τζάμι αλλά ματαίως. Δεν μπορούσε να σε βρει πουθενά. Ναι, αυτός ο γλυκός αρσενικός που του έκανες ζοριλίκια.

Optimist είναι στα αγγλικά ο αισιόδοξος. Προχθές νωρίς το απόγευμα, αμέσως μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων ενάντια στον κορωνοϊό, σε μια κρίση του τύπου “Θεέ μου, πότε θα μπορέσω να ξαναβρεθώ στο ύπαιθρο”, κατηφόρησα με τον καλό μου μέχρι το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος.

Διαβάζοντας ένα άρθρο που προοριζόταν για γονείς έπεσα πάνω σε μια παραδοχή της κοινής λογικής που στέκει μια χαρά και στην ενήλικη ζωή:

Καλό μήνα! Με προοπτικές, διαφορετικές, καλύτερες ή χειρότερες δεν ξέρω, πάντως μου αρέσει που υπάρχουν προοπτικές.