Τις τελευταίες μέρες που μοιραζόμαστε μια δύσκολη πραγματικότητα στην Ελλάδα, υπάρχουν στιγμές που νιώθω να πνίγομαι άλλοτε από τις αντικειμενικές δυσκολίες και άλλοτε από το βάρος της υπερενημέρωσης από τα μίντια, που με χαλάει από όποιον ιδεολογικό χώρο και αν προέρχεται. Γι’ αυτό αναζητώ ιδέες και δράσεις που θα μου δώσουν δύναμη για να συνεχίσω.

Διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση της aspaonline βρήκα όμορφες ιδέες, χαμογέλασα αλληλέγγυα με κάποιες κοινές στρατηγικές και σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να μοιραστούμε όλοι μας στο διαδίκτυο τα πράγματα που μας βοηθάνε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας αλώβητη (όσο μας παίρνει), την καρδιά μας ανοιχτή και τον νου μας καθαρό αυτές τις ζόρικες ημέρες.

Οι δικές μου άγκυρες αυτό το διάστημα είναι οι εξής:

• Συμμετείχα σε μία παράσταση με το τμήμα λατινοαμερικάνικων χορών του δήμου μας και αυτό ήταν τρία σε ένα: κίνηση-εκτόνωση, δημιουργικότητα, προσφορά θεάματος στους συμπολίτες μου. Οι εντατικές πρόβες των τελευταίων εβδομάδων έδιναν διέξοδο στον εκνευρισμό, ακόμα και στον φόβο που κάποιες στιγμές με κυρίευε. Η παράσταση είχε ελεύθερη είσοδο κα το θεατράκι το δήμου γέμισε. Υπήρχαν πολλές ομάδες με διαφορετικές χορογραφίες για όλα τα γούστα. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε και μας φίλεψε με ωραία χειροκροτήματα. Μην χάνετε ευκαιρίες να ασκηθείτε σωματικά με οποιοδήποτε τρόπο, βοηθάει στην ευλυγισία του σώματος και της σκέψης και είναι λυτρωτικό. Άλλωστε όλον τον Ιούλιο έχουν δωρεάν είσοδο τα γυμναστήρια και τα κολυμβητήρια του δήμου Αθηναίων (http://sports.in.gr/othersports/article/?aid=1500010822). Ελεύθερη είσοδο έχουν και πολλές από τις παραστάσεις των φεστιβάλ των δήμων.

• Ξεκαθάρισα –πέταξα χαρτιά περασμένων χρόνων και δεκαετιών (σημειώσεις, περιοδικά, παλιά σχολικά βιβλία του παιδιού). Χτες μία φίλη ανακοίνωσε στο Facebook ότι ξεκαθαρίζει την ντουλάπα της από όσα ρούχα της δεν της μπαίνουν πια αλλά είναι σε άριστη κατάσταση. Βρήκε άμεση ανταπόκριση από κάποιους φορείς που βοηθούν ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Ακόμα και πράγματα μη υλικά όπως τα μηνύματα στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο μπορεί να πιάνουν χώρο κάπου και να μας δεσμεύουν. Όταν αφήνουμε να φύγουν υλικά αντικείμενα που μας είναι πλέον άχρηστα απαλλασσόμαστε τόσο από τον χώρο που καταλαμβάνουν στο σπίτι μας και από τον χώρο που καταλαμβάνουν στη σκέψη μας. Ελαφράδα και ελευθερία! Με λιγότερα μπαγκάζια προχωράς ευκολότερα μπροστά σε όποια καινούρια πορεία. Σημειώνω ότι η δική μου εκκαθάριση είναι ακόμα σε εξέλιξη.

• Η θέα της καλοκαιρινής θάλασσας γαληνεύει τους περισσότερους. Μη νομίζετε ότι πήγα σε κάποιο εξωτικό μέρος. Στον Πειραιά κατέβηκα, με τον ηλεκτρικό (μηδέν έξοδα μετακίνησης). Αν πάρεις και ένα τοπικό λεωφορείο, Ζέα, Μικρολίμανο, Πασαλιμάνι, Καστέλλα είναι όλα στα πόδια σου και μπορείς να ατενίσεις όσο γαλάζιο θες χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις ούτε ποτό ούτε εισιτήριο. Και είτε το πλοίο φεύγει είτε δεν φεύγει, η δική μας σκέψη απελευθερώνεται και τρέχει όσο μακριά θέλει και μπορεί.

• Όταν πήγα να αγοράσω ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης στο Μοναστηράκι (έχετε καταλάβει ότι χρησιμοποιώ συνέχεια τον ηλεκτρικό αυτές τις μέρες) ο κουλουράς μου πρόσφερε και ένα δώρο. Εγώ προσέφερα μεταφραστικές υπηρεσίες σε δύο φίλους μου. Μία φίλη βελονίστρια προσέφερε κάποιες συνεδρίες στους θεραπευόμενους. Ένας φίλος συγγραφές προσέφερε ένα απόγευμα δημιουργικής γραφής σε επίδοξους συγγραφείς. Η αλυσίδα της αλληλοϋποστήριξης χωράει άπειρους κρίκους. Όλοι σας μπορείτε να κάνετε κάτι μικρό για κάποιον άλλο, φίλο, γνωστό ή παντελώς άγνωστο (ο κουλουράς δεν με είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του). Μάλιστα, αυτήν την εποχή που οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος δεν καίγεται να αγοράσει τα προϊόντα ούτε τις υπηρεσίες μας – εκτός κι αν είστε γιατροί ή υδραυλικοί γιατί αυτά τα περιστατικά συγκαταλέγονται στα επείγοντα – μπορούμε να εξυπηρετήσουμε κάποιον που το έχει ανάγκη: και εμείς θα νιώσουμε χρήσιμοι και εκείνος θα εισπράξει φροντίδα.

• Τα τελευταία 9 χρόνια κρατάω σε τακτική βάση το ημερολόγιο ευγνωμοσύνης μου. Είναι ένα σημειωματάριο στο οποίο (σχεδόν) κάθε μέρα καταγράφω με απλές σύντομες προτάσεις λόγους για τους οποίους νιώθω ευγνώμων τη συγκεκριμένη μέρα. Όσο πληθαίνουν οι προτάσεις εκεί μέσα, τόσο μεγαλώνει η σιγουριά μου για τη ζωή. Και τις τελείως μαύρες μέρες διαβάζω μονορούφι μία «εβδομάδα ευχαριστιών» και συνέρχομαι!

Εσείς τι κάνετε αυτές τις μέρες για να διατηρήσετε την ψυχική δύναμη και την αισιοδοξία σας. Θα μιλήσετε; Ποιος θέλει να πάρει τη σκυτάλη;

Όταν η φαντασία δίνει χέρι στην Ιστορία, η έμπνευση στην εμπειρία και ο μύθος στη λογοτεχνία, φτιάχνονται βιβλία σαν τα Καράβια που δεν φοβήθηκαν. Ιστορίες που κλείνουν μέσα τους ταξίδια, ανέμους, τολμηρούς και πεισματάρηδες καπετάνιους. Πόσο μάλλον όταν για το γράψιμό του ένωσαν τις δυνάμεις τους δύο επαγγελματίες γραφιάδες, μία παραμυθού με γοητευτική γλώσσα και σπουδαίες περγαμηνές στην Ιστορία και ένας χειμαρρώδης αφηγητής με ναυτικές ρίζες και τρέλα για τα πλεούμενα.

Το ‘βαλα σκοπό να παίξω ένα παιχνίδι κρύβοντας από τον εαυτό μου το όνομα του συγγραφέα στο τέλος κάθε διήγησης και προσπαθώντας να μαντέψω ποιος από τους δύο την είχε γράψει μια που είχα διαβάσει άλλα βιβλία και των δύο στο παρελθόν. Έχασα δύο φορές στις έξι κι ύστερα θαύμασα τη Μαρία Αγγελίδου και τον Αντώνη Παπαθεοδούλου που κατόρθωσαν να συνταιριάσουν την περπατησιά τους τόσο καλά που να μην καταλαβαίνεις ποια ιστορία έχει γράψει ο καθένας τους.

Τα καράβια τους λένε πως δεν φοβήθηκαν μα εγώ λέω πως φοβήθηκαν απλώς την κρίσιμη στιγμή αψήφησαν το φόβο τους και προχώρησαν κόντρα στον καιρό όπως κάνουν όλοι οι αληθινά γενναίοι αυτού του κόσμου. Τα Καράβια τους ταξιδεύουν σε πολλές θάλασσες και σε πολλές εποχές της ανθρώπινης Ιστορίας. Το καράβι του Πυθέα στους αρχαίους ελληνικούς χρόνους που έφτασε μέχρι τον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό και άντε μετά να τον πιστέψουν, η Πάραλος, το ιερό καράβι της αρχαίας Αθήνας που μετέφερε πρεσβευτές, χρησμούς και στο τέλος κακά μαντάτα, το καράβι με το σκανδιναβικό δράκο στην πλώρη του Λέιφ του Βίκινγκ από τη Γροιλανδία που πρώτος πάτησε το πόδι του στην Αμερική και αφήστε τους άλλους να λένε, το Cutty Shark, γνωστό ιστιοφόρο που μετέφερε σε ρεκόρ χρόνου ευωδιαστά φορτία τσαγιού από τις αποικίες στη μαμά Αγγλία μέχρι που του πήραν τη δουλειά και τα πρωτεία τα πλοία με τις ατμομηχανές, το ξύλινο ιστιοφόρο του Χεμιγουέι που πήρε πολλών τα μυαλά και έγραψε στο χαρτί και στη ζωή, το ελληνικό αντιτορπιλικό Αδρίας που μέσα στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατάφερε τορπιλισμένο και μισό στην κυριολεξία να προκαλέσει μπελάδες στο ναζιστικό Άξονα και να ταξιδέψει ξεσηκώνοντας κύματα ενθουσιασμού και αγωνιστικής διάθεσης στα ναυτικά πληρώματα των Συμμάχων.

Ξέχασα να σας πω ότι το βιβλίο είναι παιδικό από αυτά που καταβροχθίζονται με μια αναπνοή από αναγνώστες 9-99 ετών. Με παιχνιδιάρικες αφαιρετικές εικόνες από τον Χρήστο Κούρτογλου. Και το καλύτερο: έχει και συνέχεια, τα Καράβια που ταξίδεψαν τη φαντασία. Φυσικά ένα τέτοιο βιβλίο του έπρεπε να πιτσιλιστεί με αλμύρα. Το «έβρεξα» στα νερά του Πατραϊκού, εκεί κοντά στο Αίγιο ατενίζοντας τον ορίζοντα. Εσείς πού θα καθελκύσετε τα καράβια σας; Δε χρειάζεται να πάτε μακριά. Αρκεί μία βόλτα μέχρι την κουζίνα… τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η φαντασία.

Τη λένε Ρόζα Δελλατόλα και είναι από ατίθαση γενιά. Εμφανίστηκε το 2013 στην ελληνική παιδική λογοτεχνία, μέσα από τη δημιουργική φαντασία της Λώρης Κέζα. Η Ρόζα είναι ένα κορίτσι που μετακόμισε με τους γονείς και τον αδελφό της από την Αθήνα στο χωριό Λουτρά της Τήνου «για να ζήσουν πιο απλά».

Ο μπαμπάς της, πρώην διευθυντής διαφημιστικής, ανοίγει γραφείο τελετών στο χωριό ενώ η μαμά της κάνει συνέχεια γιόγκα και γράφει ένα βιβλίο για τις γελούδες, τις τοπικές ξωτικιές.

Η Ρόζα είναι τολμηρή, μπερδεύεται στις υποθέσεις των μεγάλων και αντιμετωπίζει τη ζωή με περιέργεια, θάρρος και δόσεις χιούμορ. Μυρίζεται όταν …κάποιο λάκκο έχει η φάβα και ξεσκεπάζει τους απατεώνες του νησιού.

Δε διστάζει να γραφτεί ως η μοναδική εσωτερική μαθήτρια στο σχολείο της μονής Ουρσουλινών ώστε αυτό να συνεχίσει να λειτουργεί. Άλλωστε είναι ένας καλός τρόπος για να ξεφύγει από τις ανοστιές της υγιεινής μαγειρικής της μαμάς της.

Οι καλόγριες, πιστές στην παράδοση της πρωτοπορίας του σχολείου τους, μαθαίνουν τη Ρόζα να επικοινωνεί μέσα από γιγάντιες ταμπλέτες με καθηγητές απ’ όλον τον κόσμο, ο καθένας διάσημος στον τομέα του.

Με τις ταμπλέτες θέλει να …παίξει και ο δήμαρχος του νησιού για να βγάλει εύκολο παραδάκι στο δεύτερο τόμο με τα κατορθώματα της Ρόζας.

Από εκεί είναι και το απόσπασμα που ακολουθεί, αφού είχαμε την τύχη να το παραχωρήσει η Λώρη Κέζα Στα πλήκτρα πριν από την επίσημη κυκλοφορία του. Την ευχαριστώ πολύ και στους υπόλοιπους, καλή σας ανάγνωση!

Η κλοπή της Παναγίας (*)
Απόσπασμα από το δεύτερο κεφάλαιο
Δήμαρχοι και ταμπλέτες

Αργά το απόγευμα η οικογένεια Δελλατόλα επέστρεψε στο σπίτι, στα Λουτρά. Το χωριό βρίσκεται στο κέντρο της Τήνου, εκεί όπου διασταυρώνονταν πάντοτε οι κεντρικοί δρόμοι, αυτοί που ενώνουν το ανατολικό με το δυτικό μέρος του νησιού και το βόρειο με το νότιο. Βρίσκεται ακριβώς κάτω από το το Εξώμβουργο, τον απόκρημνο βραχώδη λόφο όπου ήταν χτισμένη η αρχαία πόλη της Τήνου και αργότερα η μεσαιωνική πόλη. Αν φανταστούμε το νησί ως ανθρώπινο σώμα, αυτός ο βράχος είναι η καρδιά. Όλοι οι αρχαίοι πετρόχτιστοι δρόμοι, όλα τα μονοπάτια συνδέονται σαν αρτηρίες και φλέβες που με κάποιο τρόπο καταλήγουν στο κέντρο, στην καρδιά. Εκεί υπάρχει ένα μοναστήρι κι ένας ναός που συμπτωματικά είναι ναός της Ιεράς Καρδίας του Ιησού. Τα Λουτρά είναι το χωριό δυο καθολικών μοναστηριών. Αυτό το σημείο διάλεξαν οι Ιησουίτες το 1840 για να αναγείρουν τη Μονή τους και ακολούθησαν οι Ουρσουλίνες που ίδρυσαν την περίφημη Σχολή.

Η Ρόζα ανέβηκε πρώτη τα πέτρινα σκαλοπάτια του σπιτιού. Στο κατώφλι κάποιος είχε αφήσει ένα βότσαλο. Αυτό είναι μήνυμα. Αν κάποιος περάσει και δεν βρει κανέναν, αφήνει βότσαλο μπροστά στην πόρτα. Τον πρώτο καιρό η μαμά της Ρόζας, νόμιζε πως οι συγχωριανοί τής κάνουν πλάκα. Κατόπιν ξεκίνησε να γράφει ένα βιβλίο για τις Γελούδες και άρχισε να ρωτά αν αυτά τα τοπικά φαντάσματα επικοινωνούν αφήνοντας βότσαλα. Οι Γελούδες προτιμούν όμως να φοβίζουν τον κόσμο τη νύχτα και να τους αρπάζουν τα πράγματα. Δεν αφήνουν βότσαλα.

Η Καρμέλα Μπον είχε ακούσει ότι οι Γελούδες λέγονται έτσι επειδή μοιάζουν με αγγέλους, είναι δηλαδή Αγγελούδες. Μετά την έρευνά της κατέληξε ότι λέγονται έτσι από την Αελλώ, δαίμονα του αέρα στην ελληνική αρχαιότητα, η οποία άρπαζε τα υπάρχοντα των ανθρώπων και καμιά φορά τους ίδιους τους ανθρώπους. Τα έγραφε όλα αυτά στο βιβλίο της που είχε ανέλπιστη επιτυχία χάρη σε ένα τυπογραφικό λάθος στο εξώφυλλο: «Οι Γελούδες δεν γελούν, Ιστορίες με Γελάδες και άλλες στρίγγλες». Μια τροφαντή αγελάδα κοσμούσε το εξώφυλλο και όλοι το αγόραζαν νομίζοντας ότι πρόκειται για ιστορίες ερωτικής τρέλας.

Η Ρόζα ήταν σίγουρη ότι το βότσαλο δεν την αφορά. Το χωριό δεν έχει άλλα παιδιά, εκτός από την ίδια και τον αδελφό της. Ευτυχώς την 1η Ιουλίου θα άνοιγε η Σχολή για να λειτουργήσει ως κατασκήνωση. Ετοιμάζονταν να καθίσουν στο τραπέζι για να φάνε το φαγόπυρο με λούζα, το ντόπιο αλλαντικό όταν ακούστηκε μια φωνή: «Φραγκίσκο, πάνω είσαι; Ανεβαίνω…». Στην πέτρινη σκάλα του σπιτιού εμφανίστηκε ιδρωμένος και λαχανιασμένος ο Λορέντζος Πρελορέντζος, ο δήμαρχος. Η Καρμέλα τον κοίταξε λοξά. Ήξερε ότι πάλι κάτι θα ζητούσε.

Ξεκίνησαν μια συζήτηση για τον καιρό, για τους τουρίστες που θα έρχονταν το καλοκαίρι, για την οικονομική κρίση που ζούσε η Ελλάδα. Τότε ο δήμαρχος το ξεφούρνισε.

-Φραγκίσκο βρήκα μια επιδότηση για το νησί και θέλω να με βοηθήσεις. Το κράτος θα δώσει λεφτά σε δήμους που θα κάνουν έργα για την τεχνολογία, για όποιον βάλει ταμπλέτες και κομπιούτερ στην καθημερινή ζωή στα μικρά χωριά. Σκέφτηκα λοιπόν να κάνουμε αλλαγές στα νεκροταφεία. Να βάλουμε οθόνες στα μνήματα και οι συγγενείς να βλέπουν όποτε θέλουν ένα βίντεο για τον πεθαμένο τους.

Ο Φραγκίσκος άρχισε να γελά πολύ δυνατά. Η Καρμέλα κοιτούσε τον δήμαρχο με μεγάλη σοβαρότητα επειδή κατάλαβε ότι αυτά που έλεγε, τα εννοούσε. Πέρασαν κάποια λεπτά μέσα στη σιωπή και η Ρόζα βρήκε την ευκαιρία να πετάξει το φαγόπυρο στον σκουπιδοτενεκέ.

(*) τίτλος εργασίας

Η Λώρη Κέζα γεννήθηκε στο Μόντρεαλ, ζει στην Αθήνα και ονειρεύεται την Τήνο. Είναι δημοσιογράφος και γράφει άρθρα για τους ιππότες, τους πειρατές και τους καλικάντζαρους που συνεδριάζουν στη Βουλή.