Με αφορμή τον Μπρους Σπρίνγκστιν

Tribute στον Bruce Springstee, The Writers Sessions

Την προηγούμενη εβδομάδα χάρη σε μια πρόσκληση από τον Voice 102,5 έμαθα για το πρότζεκτ The Writers Sessions, μια σειρά εκδηλώσεων – αφιερωμάτων σε καλλιτέχνες με διεθνή καριέρα που διοργανώνει ο Voice 102,5 στον χώρο του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή και βρέθηκα να στρογγυλοκάθομαι στο αμφιθέατρο του ιδρύματος στο tribute στον Μπρους Σπρίνγκστιν.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Τελευταία του Αυγούστου

ena mpalkoni

Την προσοχή μου κίνησε ο ήχος από μαχαιροπίρουνα και πιάτα που συνοδεύουν το στρώσιμο τραπεζιού από την αυλίτσα ενός γείτονα, αθέατη στο εσωτερικό της από τις φυλλωσιές. Με συν-κίνησε αυτός ο ήχος μέχρι βαθιά μέσα μου όσο δεν φαντάζεσαι!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Αγιοδημητριάτικο και πατριωτικό

Γιασεμί στην Αθήνα

26 Οκτωβρίου γιόρταζε ο παππούς ο Μήτσος.

Ο Μητσάκος για τη γιαγιά μου.

ΟΜήτσος που έφτιαχνε ρυζάλευρο στο μύλο του καφέ για το γαλακτομπούρεκο της αγαπημένης του γυναίκας.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Άγρια παιχνίδια στην πλατεία

γκράφιτι με κεφάλι πουλιού σε κίτρινο, άσπρο και μαύρο χρώμα και μακρύ ράμφος

Τις προάλλες ήμουν σε κεντρική πλατεία – χώρο αναψυχής αθηναϊκού προαστίου, η οποία μάλιστα διέθετε και καφέ. Απογευματάκι, στα πεζούλια είχαν ακροβολιστεί νεαροί γονείς που παρακολουθούσαν τα παιδιά του ηλικίας 4-8 ετών να παίζουν και στα τραπέζια του καφέ ήταν γεμάτα από κόσμο όλων των ηλικιών. Καθώς προχωρούσα να περάσω από την κεντρική καγκελόπορτα έπαθα ένα μικρό σοκ γιατί μπροστά μου ακριβώς και τρία μέτρα από τα τραπεζοκαθίσματα κείτονταν στο δάπεδο μια έφηβη γύρω στα 14 η οποία είχε κλειστά τα μάτια της, ήταν κατακόκκινη και είχε το ένα της χέρι να αγκαλιάζει το σβέρκο της. Ήταν φανερό ότι πονούσε πολύ. Ευτυχώς κάποιος κύριος ήδη έφερε μια καρέκλα και πάγο, κάθισαν το κορίτσι και κάπως συνήλθε. Δυστυχώς δεν φαινόταν να είναι διαθέσιμη να ενημερώσει τους γονείς της για το τι της συνέβη.

Αυτό που της είχε συμβεί είναι πως κάποιο κορίτσι από μια άλλη παρέα της είπε “έλα εδώ να σου πω” και όταν εκείνη πλησίασε της έκανε κάποια λαβή-χτύπημα τύπου κεφαλοκλείδωμα και την έριξε καταγής. Είναι ενδιαφέρον ότι το χτυπημένο κορίτσι ήταν ψηλό και πολύ χυμώδη σωματική διάπλαση ενώ εκείνη που τη χτύπησε κατά ομολογία των παρευρισκομένων ήταν μικροσκοπική και αδύνατη, “φου να της έκανες θα έπεφτε” είπε κάποιος. Τότε σκέφτηκα ότι μάλλον την είχα συναντήσει καθώς πορευόμουν προς την είσοδο: ήταν ένα εφηβικό παρεάκι που βημάτιζε γοργά και απομακρυνόταν από την πλατεία και μου είχε κάνει εντύπωση η “αρχηγός” τους, ένα κορίτσι με θριαμβικό ύφος, με παιδική σωματική διάπλαση, εντελώς άγουρο κορμάκι χωρίς καμπύλες και ύψος δεκάχρονου όμως με πρόσωπο ενήλικης κακιασμένης γυναίκας, που υπογραμμιζόταν από μπόλικο eyeliner. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτή η κραυγαλέα αντίθεση προσώπου-σώματος και θυμόμουν ακόμα την εικόνα της.

Μια ακόμα καθημερινή ιστορία βίας και bullying μεταξύ εφήβων. Ο λόγος συνήθως ότι το ένα εφηβάκι διασπείρει κακές φήμες για το άλλο ή ερωτεύονται το ίδιο αγόρι ή κορίτσι και ξεκινούν δράματα. Το ότι έγινα μάρτυρας όμως σε ένα τέτοιο βίαιο γεγονός με σοκάρισε αρκετά. Είμαι της άποψης ότι δεν είμαστε φίλοι των παιδιών μας αλλά γονείς, οδηγοί της ζωής, καθοδηγητές, συμβουλάτορες, πέστο όπως θέλεις. Και στην ταραγμένη θάλασσα της εφηβείας δουλειά μας είναι αφενός να συντηρούμε την εμπιστοσύνη τους σε εμάς, και αφετέρου να εντοπίζουμε όλα τα σημάδια ακατανόητων συμπεριφορών των παιδιών μας που “μυρίζουν” κίνδυνο και α φτάνουμε διακριτικά στην καρδιά του όποιου προβλήματος. Και αν η διακριτικότητα δεν αποδώσει, έ, θα γίνουμε και αδιάκριτοι/ες! Σκεφτόμουν με αγωνία ότι αν η κοπελίτσα δεν μιλήσει γι’ αυτό που της συνέβη με τους γονείς της αφενός μπορεί να πέσει ξανά θύμα τέτοιων συμπεριφορών αφετέρου κινδυνεύει να της μείνει κάποιο μόνιμο πρόβλημα από το χτύπημα. Θέλησα να το μοιραστώ σαν απλή υπενθύμιση προς τους “συναδέλφους” γονείς εκεί έξω. Όση κούραση κι αν έχετε, αν κάτι δεν σας κάθεται καλά στο βλέμμα του παιδιού σας, μην το προσπεράσετε! Μπορεί να χρειάζεται την υποστήριξή σας. Τώρα, όχι αύριο!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Αύγουστος εδώ

Και πάλι εδώ, μετά από μια μακριά περίοδο αυτο-λογοκρισίας στην οποία όποτε άρχιζα να γράφω κάτι σύντομα το διέκοπτα είτε επειδή άρχιζα να χασμουριέμαι είτε επειδή βούλωνα το στόμα μου με σοκολάτα.

Περνώ τον Αύγουστο στην πόλη, όπως πολλές άλλες χρονιές. Άλλοτε με πείραζε αυτό, λίγο γιατί ζήλευα τους φίλους που μπορούσαν να είναι στη θάλασσα ή το βουνό επιβεβαιώνοντας τον μύθο του ελληνικού καλοκαιριού και πολύ περισσότερο επειδή η παραμονή μου στην πόλη μου στερούσε την ευκαιρία να ανήκω στην εκλεκτή φυλή, αυτή των ανέμελων ελλήνων παραθεριστών.

foinikas

Πλέον έχω τη δική μου μικρή φυλή των παραθεριστών του άστεως που μου έχει χορτάσει τη λαχτάρα του ανήκειν. Έχουμε τις δικές μας μικρές τελετουργίες, θαλασσινές βουτιές στα πέριξ της Αττικής, θερινά σινεμαδάκια σε όλες αδιακρίτως τις συνοικίες, περιπάτους τουριστικού τύπου στο Θησείο και άλλα τέτοια μικροαστικά.

Τις ώρες που είμαι μόνη μου, αν δεν δουλεύω, διαβάζω, ποτίζω τις γλάστρες μου, δοκιμάζω νέες και παλιές γεύσεις παγωτού, βλέπω ταινίες στο λάπτοπ και ρεμβάζω εσωτερικά το παρελθόν μου όπως κάθε μεσήλικας που σέβεται τον εαυτό του. Οι διακοπές του Ιουλίου (νάτο το ένοχο μυστικό!) είναι πολύ πρόσφατες για να τις νοσταλγήσω, τις αφήνω ανέγγιχτο υλικό για τον χειμώνα.

Τις προάλλες έφαγα δύο σύκα φρεσκοκομμένα από το περιβόλι αγαπημένου μου ανθρώπου. Είχα να δοκιμάσω από την εφηβεία μου γιατί με αηδίαζαν. Μπορώ να πω ότι μου ψιλοάρεσαν αυτή τη φορά όπως τα μασουλούσα με προσοχή μαζί με ένα κομμάτι γραβιέρας για να μου κόβει το λίγωμα. Αυτή ίσως ήταν η πιο αποφασιστική στιγμή της συμφιλίωσής μου με τον Αύγουστο.

Δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρών στο αυριανό “Πάσχα του καλοκαιριού”, όμως προσδοκώ να με ξυπνήσει ο εορταστικός ήχος από τις καμπάνες. Εξάλλου το δεύτερο, άγνωστο σχεδόν σε όλους όνομά μου είναι Μαρία. Να αγαπάτε τη φυλή σας και καλό Δεκαπενταύγουστο!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ο παππούς, ο παππούς και τα τρένα

Ο Λέοντας της Αμφίπολης

Ο παππούς Μήτσος ήταν εργοδηγός στον ΟΣΕ, εργαζόταν στη συντήρηση των γραμμών του τρένου. Ο θείος Γαληνός, καρδιακός του φίλος και κατόπιν σύγγαμπρος (παντρεύτηκε την αδελφή της γιαγιάς μου), δούλευε μηχανοδηγός στον ΟΣΕ.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Από το μικρό καλοκαιράκι

Μια συνήθειά μου είναι να μπαίνω αργά-αργά μέσα στη θάλασσα αφήνοντας χρόνο στα διάφορα μέρη του κορμιού μου να συμφιλιωθούν με τη θερμοκρασία του νερού – ναι, σαν τις θειάδες που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια και των οποίων την ηλικία πιθανώς έχω αγγίξει σήμερα.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Κορωνοϊός, φτερά, μαρουλόφυλλα και γιουβαρλάκια

Καλό μήνα φίλοι μου! Για σάς δηλαδή, γιατί για μένα ξεκίνησε με τη σφραγίδα του κόβιντ και ήταν πραγματικά το κερασάκι στην τούρτα των αυξημένων μου υποχρεώσεων!

Διανύω την τέταρτη ημέρα της ασθένειας και επειδή δεν φημίζομαι για την υπομονή μου, έχω θυμώσει με την μαύρη μου τη μοίρα, με το κακό timing, βρίζω θεούς και δαιμόνους και ρίχνω κατάρες σε όσους έχω άχτι!

Συνεχίστε την ανάγνωση