Είδα κι άκουσα – Σελίδα 19

Μάθημα Ιστορίας

14/10/2014 2 Σχόλια

Stronghold Crusader, Total War Rome, Mount and Blade Napoleonic Wars. Είστε εξοικειωμένοι με αυτά τα ονόματα; Στο σπίτι μας κοσμούν ένα ράφι της βιβλιοθήκης και δεν είναι δερματόδετοι τόμοι αλλά πλαστικά περιβλήματα που κλείνουν μέσα τους video games. Αυτά κάνουν παρέα στον γιο μου όταν ξεμπερδεύει από τα γυμνασιακά του μαθήματα και γυρίζει από τις αθλητικές του προπονήσεις. Τις καθημερινές. Ναι, τις καθημερινές. Γιατί τα σαββατοκύριακα προτιμάει να παίζει μπάλα με τους φίλους του. Μέσα από αυτά και άλλα παρεμφερή ιντερνετικά παιχνίδια στρατηγικής ο γιος μου και οι συνομήλικοί του βουτάνε επιφανειακά στα νερά της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Ο προβολέας πέφτει πάνω στους Ρωμαίους, το Μέγα Αλέξανδρο, τους Σπαρτιάτες, τα μεσαιωνικά βασίλεια με τους ιππότες, τον Κολόμβο, τον Ναπολέοντα και τη Γαλλική Επανάσταση. Μέσα από αυτά είδα για πρώτη φορά το παιδί μου να δείχνει ενδιαφέρον για πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν, να περπατάει τους χάρτες και να αποστηθίζει ονόματα σημερινών χωρών αλλά και ξεχασμένων βασιλείων της Ευρώπης. Σκόρπιες πληροφορίες που όμως αντιστοιχούν σε χειροπιαστά πράγματα που αποτυπώνουν εικόνες στον εγκέφαλο όπως πανοπλίες πολεμιστών διαφόρων περιόδων, σημαίες και λάβαρα με εθνικά χρώματα, πορείες πάνω σε χάρτες που αντιστοιχούν σε ιστορικές εκστρατείες. Στο τέλος μπορεί να μείνει στο μυαλό τους και το όνομα κάποιας ιστορικής φυσιογνωμίας.

Αυτή είναι η σχέση των παιδιών μας με την Ιστορία σήμερα, χαλαρή και light. Και από την άλλη είναι η σχέση τους με την Ιστορία στη σχολική αίθουσα, σχέση μίσους τις περισσότερες φορές. Τέλος σχολικής χρονιάς Α’ Γυμνασίου: «Παιδιά, σας δίνω 90 ερωτήσεις για την εξεταστέα ύλη. Καλή επιτυχία». Χρονολογίες μαχών και ονόματα στρατηγών, ντάνες από δαύτα. Απομνημονεύστε, απομνημονεύστε, απομνημονεύστε. Άντε και μερικές ερωτήσεις «κρίσης» για να διαχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, τους έξυπνους και ψαγμένους μαθητές από την «πλέμπα». Γιατί, δίδαξε ποτέ κάποιος τους μαθητές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) πώς να ασκούν την κρίση τους;

Πέρσι τέτοια εποχή είχα παρακολουθήσει μία ομιλία της συγγραφέως παδικής λογοτεχνίας και μεταφράστριας Μαρίας Αγγελίδου στον πολυχώρο του Μεταίχμιου με τίτλο «Η Ιστορία δεν είναι μόνο μάθημα». Η συγγραφέας, που έχει γράψει με επιτυχία πολλά ιστορικά παραμύθια, έριξε άφθονο φως στα πώς και τα γιατί της διδασκαλίας της ιστορίας και χάρηκα πραγματικά όταν ξαναβρήκα αργότερα την ομιλία μαγνητοσκοπημένη στο διαδίκτυο για να τη μοιραστώ στη συνέχεια εδώ.

Είναι πια κοινός τόπος ότι η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Και βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι κάποιος (η ομιλήτρια) έβαζε πρώτη φορά σε λόγια το γεγονός ότι στα πλαίσια της εθνικής Ιστορίας που διδάσκονται τα παιδιά μας στο σχολείο, οι εχθροί παρουσιάζονται πάντοτε ως δειλοί ενώ το ημέτερο έθνος (και δεν μιλώ μόνο για εμάς τους Έλληνες) παρουσιάζεται γενναίο και περιούσιο. Μα ο φόβος είναι το φυσικό συναίσθημα του ανθρώπου πριν από κάθε σύγκρουση. Και επιπλέον γιατί να υποτιμούμε τους εχθρούς μας χαρακτηρίζοντάς τους δειλούς; Μία νίκη επί εχθρών αξιόμαχων και ικανών δεν θα άξιζε περισσότερο; Η προσωπική μου αίσθηση τόσο για την Ιστορία όσο και για τη Γεωγραφία είναι ότι καλό θα ήταν να πηγαίνουμε από το όλο στο μέρος για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε απλώς ένα κομμάτι στο αχανές μωσαϊκό τόπων και πολιτισμών: δηλαδή πρώτα παγκόσμια ιστορία και γεωγραφία μετά ευρωπαϊκή και τέλος ελληνική.

Ειπώθηκαν πολλά άλλα αξιομνημόνευτα σε αυτήν την παρουσίαση, όμως δεν έχει νόημα να επεκταθώ αφού μπορείτε να τα ακούσετε στο βίντεο. Ακολούθησε μια γόνιμη συζήτηση με εκπαιδευτικούς και γονείς να συμμετέχουν με ζέση. Μία νεαρή δασκάλα μίλησε με ενθουσιασμό για τις νέες μεθόδους που διδάχτηκε στο πανεπιστήμιο και που εφαρμόζει τώρα πια στο σχολείο. Θεώρησα καλό οιωνό ότι τη λέγανε Ηώ, όπως τη ροδοδάχτυλη αυγούλα του Ομήρου. Ξημερώνει άραγε μια νέα μέρα στη διδασκαλία της Ιστορίας; Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε σε μια μεταβατική εποχή και μας απασχολεί πλέον το πώς θα διδάξουμε στα παιδιά μας ιστορία και το σημαντικότερο, για ποιο σκοπό.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Γονεϊκά, Είδα κι άκουσα

Γερανοί, βιβλία και άριες

30/09/2014 1 Σχόλιο

Τα εργοτάξια και οι γερανοί για μένα ήταν ανέκαθεν συναρπαστική εμπειρία. Το να βρεθώ λοιπόν σε ένα περιβάλλον όπου η ματιά μου μπορούσε να αγκαλιάσει καμιά δεκαριά γερανούς σε δράση ήταν από μόνο του ικανός λόγος έκστασης. Πόσο μάλλον που είχα την ευκαιρία να ακούσω παράλληλα μια ολόκληρη ιστορία για το μέλλον της Αθήνας, σε δυο χρόνια από σήμερα. Ο λόγος για την ξενάγηση στο υπό ανέγερση Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, με τη Λυρική Σκηνή και την Εθνική Βιβλιοθήκη, για όσους δεν κατάλαβαν τα παραπάνω υπονοούμενα. Εργάτες και επιβλέποντες με κράνη, κλαρκ πάνε και έρχονται, ένας γερανός σε πρώτο πλάνο κατεβάζει αργά το γάντζο του· το εργοτάξιο πάλλεται, παρόλο που είναι Σάββατο. Όλοι εμείς που περπατάμε την πεζογέφυρα που ενώνει τη Συγγρού με το εργοτάξιο, με το βοριαδάκι να θωπεύει αναζωογονητικά τα πρόσωπά μας, έχουμε την αίσθηση ότι κάτι γίνεται, κάτι καλό και ελπιδοφόρο. Τα κτίρια έχουν πάρει σχήμα. Βλέπω μεγάλες ελιές φυτεμένες σε κανονικά διαστήματα και παρτέρια που διατρέχονται από σύστημα ποτίσματος με θυμάρια, λεβάντες και άλλα αρωματικά ανθεκτικά στην ξηρασία του Greek summer. Δυο-τρείς ποδηλάτες προσπερνούν το μικρό μας μπουλούκι.

Η εικονική ξενάγηση μέσα διαφανειών αφήνει το μυαλό μου να καλπάσει και έτσι με φαντασιώνομαι ως άλλη Υπατία να περιδιαβαίνω το δεντροφυτεμένο αίθριο της «Αγοράς» συζητώντας συναρπαστικά πράγματα με γνωστούς και αγνώστους. Πάνω απ’ όλα με κερδίζει η ευγενική και αεικίνητη ματιά του 77χρονου αρχιτέκτονα με το μουσικό όνομα και την ελαφρώς τραγουδιστή εκφορά των αγγλικών που παίζει με τους χρωματιστούς ραπιδογράφους ως άλλο παιδί και δημιουργεί θαυματάκια. Ο Renzo Piano που διατηρεί το αρχιτεκτονικό του γραφείο στο Παρίσι, από τότε που ανέλαβε το σχεδιασμό του Πομπιντού μαζί με τον Richard Rogers, είναι αυτός που σχεδίασε το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Με βλέμμα που σπιθίζει εξηγεί πως εμπνεύστηκε από το όνομα της περιοχής «Καλλιθέα» (που σημαίνει βεβαίως καλή θέα) να ανυψώσει το τοπίο με τεχνητή κλίση 5% ώστε ο επισκέπτης, ακόμα και ο πιο τεμπελάκος, διασχίζοντας την προμενάδα που τον φέρνει στο υψηλότερο σημείο του κέντρου, στο κτίριο της Λυρικής, να έχει ανέβει χωρίς να το πάρει είδηση 30 ολόκληρα μέτρα και από εκεί να απολαμβάνει το τριπλό πανόραμα θάλασσας, βουνού και πολεοδομικού ιστού της Αθήνας.

Ο Renzo αναγνωρίζει παντού την ομορφιά. Ως Ιταλός που αγαπάει τη μουσική και την όπερα μιλάει με τρυφερότητα για τη μελλοντική στέγη της Λυρικής. Ως σκεπτόμενος άνθρωπος περιγράφει τη μελλοντική Βιβλιοθήκη που είναι αλληλένδετη με τη γνώση, «την τέχνη του να κατανοείς πράγματα που είναι διαφορετικά από αυτά που ήδη γνωρίζεις. Η γνώση είναι η πιο εξαίσια μηχανή δημιουργίας ανεκτικότητας».

Επιθυμία και στόχος του δημιουργού είναι να αγαπηθούν τα κτίρια του πάρκου από τον κόσμο. Η φιλοσοφία του “We don’t celebrate power, we don’t celebrate money, we celebrate the fact that the building should breathe. Breathe the rhythm of the land”.

Το κέντρο επισκεπτών του εργοταξίου είναι λειτουργικό, ευπρεπές και στελεχώνεται από νέους ανθρώπους ένας από τους οποίους προθυμοποιήθηκε να αφήσει τη δουλειά που έκανε για να απαντήσει στις ερωτήσεις μου(!).

Ως επισκέπτης παίρνεις πολλά αναμνηστικά δωράκια. Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτή η χάρτινη κατασκευή – πυραμίδα με το λογότυπο του Ιδρύματος που παίζει με το γράμμα Δ για το Δέλτα του Φαλήρου όπου βρισκόμαστε. Μικρές λεπτομέρειες από έναν καινούριο κόσμο που επιθυμώ να είναι και που έχω πιστέψει ότι θα είναι καλύτερος από τον παλιό. Όταν έχω ακεφιές θα πηγαίνω να παρακολουθώ τους γερανούς να δουλεύουν. Είναι ιδιαίτερα «ανεβαστικό».

Υ.Γ. Αν θέλετε να επισκεφθείτε το Κέντρο Επισκεπτών ή/και το εργοτάξιο, που αξίζει τον κόπο, τηλεφωνήστε στο 210 8778396 και 210 8778398 ή στείλτε mail στο visitorscenter@snfcc.org. Περισσότερα θα δείτε στην ιστοσελίδα του ιδρύματος [ilink url=”http://www.snfcc.org”]http://www.snfcc.org[/ilink] .

Συνεχίστε την ανάγνωση

Γονεϊκά, Είδα κι άκουσα

Εσείς ζείτε τη ζωή σας με πάθος;

24/09/2014 1 Σχόλιο

Αγάπησα την Ιζαμπέλ Αλιέντε μέσα από τα βιβλία της. Ερωτεύθηκα το πάθος της για τη ζωή, το πάθος της να διηγείται ιστορίες, το πάθος της για τη γραφή. Το 2006 πήγα με προσμονή να την ακούσω στο Μέγαρο Μουσικής για να ανακαλύψω ότι είναι και ιδιαίτερα χαρισματική ομιλήτρια, με πηγαίο χιούμορ, σεβασμό και έρωτα για το κοινό της. Ένιωσα μεγάλη ταύτιση δε όταν ανακάλυψα ένα κοινό quality που μοιραζόμαστε: είμαστε και οι δύο κάτω γυναίκες κάτω του 1,60m! (σήμερα προβαίνω σε αποκαλύψεις)

Έτσι, μέρες σαν τη σημερινή που νιώθω την ενέργεια και το κέφι μου να έχουν πάει περίπατο ακούω την Ιζαμπέλ στα 71 της να μιλάει σε ένα συνέδριο TED, βλέπω τα μάτια της να αστράφτουν και κρατιέμαι από τα λόγια της.

Είναι λέει σκληρό να γερνάς στην κοινωνία μας, ιδιαίτερα για ένα ματαιόδοξο θηλυκό σαν και του λόγου της. Ο Δαλάι Λάμα έχει καταφέρει να γεράσει με χάρη αλλά ποιος θέλει να περάσει τη ζωή του στη χορτοφαγία και την αγαμία; ρωτάει το κοινό της με μια παιχνιδιάρικη λάμψη στα μάτια.

Εκείνη έχει κάνει την επιλογή της: διάλεξε να πορεύεται με πάθος και όταν νιώθει βαριεστημένη και κουρασμένη τότε προσποιείται (fake it) – στον εαυτό της και τους άλλους – ότι συνεχίζει να αισθάνεται πάθος για τη ζωή, μέχρι να …νιώσει καλύτερα.

http:

Μας προτρέπει να λέμε ναι σε όλα τα δώρα της ζωής, ακόμα και αυτά που είναι γεμάτα αγκάθια: την κωμωδία και την τραγωδία, τον έρωτα, το θάνατο, την απώλεια. Και έχουν ειδικό βάρος τα λόγια της διότι έχασε ξαφνικά την κόρη της από σπάνια ασθένεια to 1992 όταν η τελευταία ήταν 29 χρονών. Την έκλαψε, την πένθησε και έπειτα συνέχισε να αγαπάει τους ζωντανούς και να γράφει.

I have chosen to stay passionate, engaged with an open heart. I am working on it every day. Want to join me?

Συνεχίστε την ανάγνωση

Είδα κι άκουσα

24 ώρες στο Ναύπλιο

10/09/2014 5 Σχόλια

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε πρόσφερα στον εαυτό μου 24 ώρες στο Ναύπλιο. Και όταν λέω 24, εννοώ 24: αφίχθην στην αγαπημένη μου πόλη στις 5:30 το απόγευμα του Σαββάτου και μπήκα τσουλώντας τη βαλιτσούλα μου ασθμαίνουσα στο πρακτορείο του ΚΤΕΛ Ναυπλίου στις 5:30 το απόγευμα της Κυριακής. Αφορμή μια αγαπημένη φίλη των παιδικών μου χρόνων, μια ηλικιωμένη θεία με νεαρή καρδιά και μία έκθεση.

Ανακάλυψα πόσα πολλά συναισθήματα μπορεί κάποιος να δοκιμάσει και πόσες εμπειρίες να γευτεί μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Κάνοντας λοιπόν μία πρόχειρη καταγραφή-απολογισμό αυτού του ξεχωριστού εικοσιτετραώρου, ιδού τα 24 αποτελέσματα:

Πέρασα ουσιαστικό χρόνο (ποιοτικά και ποσοτικά) με την 86χρονη θεία μου. Μυαλό ξουράφι, καρδιά ανοιχτή, γάμπες ανάλαφρες που γυρίζουν όλο το Ανάπλι – μόνο που τον τελευταίο χρόνο έχει αυτό-περιοριστεί σε πρωινές και μεσημεριανές βόλτες.
Άκουσα οικογενειακές αφηγήσεις από τα παλιά, από το στόμα της θείας.
Πέρασα ζωντανές ώρες με μια φίλη που ζει εδώ και χρόνια στο εξωτερικό. Ανταλλάξαμε νέα, εμπειρίες και υποσχέσεις για μελλοντικές συναντήσεις. Αφέθηκα στη γλύκα του συναισθήματος του να ξανασμίγεις με κάποιο πρόσωπο με το οποίο δεν σε συνδέουν δεσμοί αίματος ωστόσο το θεωρείς μέλος της οικογένειάς σου.
Ξαναθυμήθηκα πόσο ωραία γεύση έχει το φαγητό που μαγείρεψε κάποιος με αγάπη ειδικά για σένα.
Παραβρέθηκα στα εγκαίνια της έκθεσης «Νύφες» στο «Φουγάρο» που είχα χάσει στην Αθήνα, στο Μουσείο Μπενάκη, και που επιθυμούσα διακαώς να δω.
Επισκέφθηκα για πρώτη φορά τον μαγικό χώρο του «Φουγάρου» (ανακατασκευασμένη κονσερβοποιία ντομάτας) που φιλοξενούσε την έκθεση, μια νύχτα με φεγγάρι, κυνηγιάρικα σύννεφα και όμορφες μουσικές.
Γεύτηκα σπιτική λεμονάδα ειδικά φτιαγμένη για τη βραδιά των εγκαινίων.
Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και αντίκρισα την πανσέληνο κρεμασμένη δίπλα στο ηλεκτροφωτισμένο φουγάρο του «Φουγάρου» σε μια στιγμή καρτ-ποσταλικής ομορφιάς.
Έκανα για πρώτη φορά με τα ποδαράκια μου τον γύρο της Αρβανιτιάς.
Κολύμπησα για πρώτη φορά στα πρασινογάλαζα νερά της Αρβανιτιάς με σκηνικό γύρω –γύρω τα βράχια, τα πεύκα και τις φραγκοσυκιές.
Περπάτησα μόνη νου τα σοκάκια του Ναυπλίου κάνοντας πολλές μικρές προσωπικές ανακαλύψεις.
Ανακάλυψα ότι το Ναύπλιο διαθέτει θερινό σινεμά και μάλιστα σε τοποθεσία που προσφέρεται για ρομαντζάδα.
Περιπλανήθηκα σε μια αυλή που μοσχοβολούσε λεβάντες, που τα δέντρα της φωτίζονταν από σφαιρικά φωτάκια, ίδια μαγικά πορτοκάλια, και με γραμμές λαμπιόνια στον αέρα, σαν σε πανηγύρι.
Επισκέφθηκα το ΠΛΙ (Πελοποννησιακό Λαογραφικό ίδρυμα) που στεγάζεται σε ένα παλιό αρχοντικό, κόσμημα από μόνο του, φιλοξενεί ενδιαφέροντα εκθέματα και σε «ταξιδεύει» στην κυριολεξία στον χρόνο.
Εκπλήρωσα μια υλική επιθυμία – απωθημένο μου: αγόρασα από το υπέροχο πωλητήριο του ΠΛΙ με μόλις €4 ένα supersize κονσερβοκούτι του ΚΥΚΝΟΥ (ο γνωστός ντοματοπελτές που συνδέεται με τη βιομηχανική ιστορία του Ναυπλίου) για να βάζω μέσα τις κουτάλες της κουζίνας.
Διασταυρώθηκα πολλές φορές με ευγενικούς Ναυπλιώτες που μου έδωσαν ολόσωστες οδηγίες για να βρω το δρόμο μου.
Τράβηξα πολλές φωτογραφίες στην πόλη και την εξοχή, στο αστικό τοπίο και στη φύση.
Είχα μια σύντομη γνωριμία με πολλούς ευγενικούς ανθρώπους που υπηρετούν μια όχι και τόσο γνωστή επιστήμη, την ενδυματολογία, και που επισκέπτονταν την πόλη για το συνέδριό τους με τον ενδιαφέροντα τίτλο Dress and Politics (έμαθα ότι θα συζητηθεί και το ζιβάγκο του Ανδρέα Παπανδρέου).
Έφαγα ένα αξιομνημόνευτο χοιρινό στη γάστρα με τηγανητές πατάτες κάτω από την κληματαριά στην ταβέρνα του Ψείρα, σε ανηφορικό σοκάκι της νεότερης πόλης.
Εντόπισα ταβερνάκια, τρατορίες, ζαχαροπλαστεία που οφείλω να τιμήσω στην επόμενη, μακρύτερης διάρκειας επίσκεψή μου στην πόλη.
Ένιωσα μια σιγουριά ότι η γη θα συνεχίζει να γυρίζει αφού το «Κεντρικόν» και τα «Νούφαρα» συνεχίζουν να βρίσκονται στη θέση τους για χαλαρό καφέ, στη μεσαιωνικής δομής και ομορφιάς πλατεία Συντάγματος.
Έμαθα – the hard way, κάνοντας ένα κομμάτι του ταξιδιού όρθια – ότι στην επιστροφή με το ΚΤΕΛ από το Ναύπλιο απόγευμα Κυριακής πρέπει να κλείνεις τη θέση σου από πολύ νωρίς, ανεξαρτήτως εποχής.
Γεύτηκα την ξέγνοιαστη χαρά του να περιδιαβαίνεις μια πόλη πεζή.
Συνειδητοποίησα πως o περιπατητής στην Ελλάδα χρειάζεται καπέλο και τις ζεστές ημέρες του Σεπτεμβρίου.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Είδα κι άκουσα

Φεγγάρι, πλοίο, παφλασμός

30/08/2014 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Το παρών πρωτοδημοσιεύτηκε στις 29/8/2014 στην [ilink url=”http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=29%2F08%2F2014&id=445113″]Ελευθεροτυπία[/ilink].

Εκείνο το απόγευμα βρέθηκα σε μια μικρή ακρογιαλιά του νησιού, μακριά από το σπίτι. Πρώτα έδυσε ο ήλιος, όχι μέσα στο νερό όπως στις καρτ ποστάλ αλλά πίσω από το ξερό κυκλαδίτικο βουνό που προστάτευε τον κόλπο. Και τα ‘βαψε όλα ροζ, όσο χρειαζόταν για να μου μελώσει τη διάθεση.

Το βρεγμένο μαγιό διέκοψε το ρομάντζο μου με τον ουρανό. Με στεγνό φουστάνι εγκαταστάθηκα στο ταβερνάκι, να συνεχίσω τον έρωτά μου εκ του ασφαλούς. Σύντομα έφυγαν και οι τελευταίοι κολυμβητές. Σουρούπωνε. Μακριά από τη βοή του δρόμου και τα αυτοκίνητα μπορούσα να ακούω πεντακάθαρα το διακριτικό παφλασμό του κύματος στην άμμο, αργό, επαναλαμβανόμενο, θεραπευτικό, ηδονικό. Και μετά εμφανίστηκε. Το φεγγάρι. Γεμάτο. Χαριεντίστηκε με τη θάλασσα, άνοιξε μέσα της δρόμο ασημί. Πέρασε και ένα φωτισμένο καράβι στον ορίζοντα. Ξαναπήγα δίπλα στο κύμα. Κοίταξα το φεγγάρι, κοίταξα το πλοίο, άκουσα το κύμα που έσκαγε στα πόδια μου, με αυτή τη σειρά, ξανά και ξανά. Φεγγάρι, πλοίο, παφλασμός. Αγία Τριάς. Μέχρι που το πλοίο χάθηκε.

Επέστρεψα στην καρέκλα μου. Δυο-τρία ζευγάρια είχαν εγκατασταθεί σε ισάριθμα τραπέζια. Κοιτούσαν το φεγγάρι, που και που μιλούσαν χαμηλόφωνα. Την προηγούμενη νύχτα, σε ένα πολυσύχναστο καφέ της Χώρας, δυο ελληνοπρεπή καμάκια είχαν αγκαζάρει δυο βόρειες μαυρισμένες ξανθούλες. Πίναν μπίρες. Η πανσέληνος κρεμόταν αυτάρεσκα από πάνω τους. Ο ένας εκ των δύο αγγίζει το μπράτσο της δικιάς του ξανθιάς καλλονής και της λέει «Look. Moon: φε-γγά-ρι. Little moon: Φεγγαράκι. Moon: φεγγάρι. Φεγγαράκι: moon-aki. Κι έσκασε στα γέλια μαζί με τον φίλο του. Ευχαριστημένος από το αστείο του, το επανέλαβε ακόμη μια φορά. Τα κορίτσια χαζογέλασαν χωρίς να καλοκαταλαβαίνουν.

Το κύμα πάφλαζε πάντα αργά και ρυθμικά. Πλήρωσα τον λογαριασμό κι έφυγα. Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα τη νωπή άμμο στις σαγιονάρες μου. Φεγγάρι, πλοίο, παφλασμός. Με αυτήν τη σειρά.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Γονεϊκά, Είδα κι άκουσα

Αναβρυτή Ταϋγέτου

13/07/2014 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Μέρες σαν κι αυτές, με τον Ιούλιο να κοντεύει να μεσιάσει, ίσως επιθμήσετε να δροσιστείτε πιο “εναλλακτικά” παίρνοντας τα βουνά. Αυτό το γραπτό μου είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά εδώ [ilink url=”http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=11089″]http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=11089[/ilink] .

Ένα χωριό γένους θηλυκού ακουμπισμένο σε μια απότομη πλαγιά του πιο αρσενικού βουνού της Πελοποννήσου: Αναβρυτή Ταϋγέτου. Φτάσαμε εκεί γύρω στις τρεις το μεσημέρι, ώρα που σ’ αυτά τα μέρη ο ήλιος αρχίζει να κατηφορίζει πίσω από τις κορφές. Αντικρίσαμε πολλά σπίτια, πέτρινα τα περισσότερα. Μεγάλο χωριό σκέφτηκα. Η μισή αλήθεια, μιας που η Αναβρυτή πράγματι ήταν μεγάλη μια φορά κι έναν καιρό, με 3.500 κατοίκους όμως σήμερα εκεί ξεχειμωνιάζουν μόλις 22 κάτοικοι. Περήφανη μαύρη πεύκη, καστανιές, σφενδάμια, μερικά ελατάκια, πλατάνια, πανδαισία χρωμάτων πράσινων και κόκκινων και κίτρινων για να χορτάσουνε τα μάτια και η ψυχή και του πιο στερημένου για ομορφιά. Είχα την ευτυχία να πατήσω στα πράσινα, τα κόκκινα και τα κίτρινα φύλλα πολλές φορές καθώς περιδιάβαινα χαρωπή σαν την Κοκκινοσκουφίτσα τα πιο εύκολα μονοπάτια απ’ αυτά που ζώνουν το χωριό και μπαίνουν στα ενδότερα του βουνού. Απόλαυσα τρεχούμενα νερά, άκουσα τη φωνή του κότσυφα, είδα τη φουντωτή ουρά και τα σκουρόχρωμα οπίσθια ενός μικρού θηλαστικού που βιαστικά κρύφτηκε στη σχισμή ενός βράχου μόλις μας αντιλήφθηκε. Και είχα την τύχη να αλλάξω πέντε κουβέντες με μια χούφτα Αναβρυτιώτες, συμπεριλαμβανομένων των οικοδεσποτών μας. Και να χαιρετήσω τη θεία Αντωνία, 96 ετών, λυγερόκορμη και με λαμπερή ματιά, που η περπατησιά της είναι γρήγορη και ανάλαφρη σαν εικοσάχρονης κοπέλας και τα χνώτο της δε μυρίζει γεροντίλα αλλά θυμάρι– παραξενιές της φύσης του Ταϋγέτου.

Ο Γιώργος, οικοδεσπότης και οδηγός μας στα μονοπάτια γύρω από το χωριό και από τους πιο φιλικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, κρατούσε πάντα την εστία του τζακιού ζεστή, φρέσκα φρούτα πάνω στο τραπέζι και κέρασμα από τσίπουρο μέσα στη μικρή νταμιτζάνα. Την ώρα του πρωινού, κι ενώ εκείνος έλειπε, βρίσκαμε τη φωτιά αναμμένη στο τζάκι, το τραπέζι στρωμένο αρχοντικά από κάποιο αόρατο χέρι και τις σκαλιστές καρέκλες της τραπεζαρίας να μας περιμένουν, όπως στον πύργο του παραμυθιού με την Πεντάμορφη και το Τέρας. Και η γυναίκα του Γιώργου, η Μαίρη, φτιάχνει ξελογιαστικά μπισκότα και πολύ γενναιόδωρα μοιράστηκε μαζί μου τη συνταγή της επιτυχίας της. Ο ξενώνας του, το «Αρχοντικό» όνομα και πράγμα ήταν κάποτε το σπίτι του γιατρού του χωριού. Περιποιημένος, με στιβαρά, ταιριαστά έπιπλα και όμορφα αντικείμενα εδώ κι εκεί.
Ο Γιώργος μας πήγε σε όλες τις σπηλαιοεκκλησίες της περιοχής που είναι λιτές και όμορφες σαν τον Ταΰγετο. Λάτρεψα το μονοπάτι που οδηγεί στην Παναγία τη Λαγκαδιώτισσα. Ένα τέταρτο περπάτημα χέρι-χέρι με ένα μικρό φαράγγι – η βλάστηση και η γεωλογία εδώ δίνουν τα ρέστα τους. Μας έδειξε και τη σπηλιά και το μικρό βοτανολογικό-γεωλογικό μουσείο που στεγάζεται στο παλιό σχολείο του χωριού με τις χαρακτηριστικές ψηλοτάβανες αίθουσες. Τους δεινούς πεζοπόρους τους συνοδεύει σε πιο μακρινές διαδρομές, μέσα στον Ταΰγετο, το βουνό του.

Στη μοναδική ταβέρνα του χωριού, τον «Αμάραντο των Βρύσεων», μπορείς να φας νόστιμο φαγάκι και να ζεσταθείς στη σόμπα. Στις περιηγήσεις μας στα γύρω χωριά είδα πολλές και περιποιημένες ταβέρνες μα μου έκανε εντύπωση που, παρότι Σαββατοκύριακο, πολλές από αυτές ήταν κλειστές – απ’ ότι κατάλαβα, ανοίγουν πια μόνο το καλοκαίρι! Ούτε πολλούς ταξιδιώτες συνάντησα και στενοχωρήθηκα. Παιδιά να χαρείτε, όσοι ακόμη μπορείτε να βάλετε το χέρι στην τσέπη για μια εκδρομούλα λίγων ή περισσότερων ημερών, αφήστε τα ελβετικά σαλέ και τα βουλγάρικα χιονοδρομικά και πιάστε τα δικά μας βουνά! Μας το χρωστάμε!

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι η θέα του δωματίου μας από το παράθυρο του ξενώνα Αρχοντικό www.kaneltrekking.gr. Ξεχωρίζει το καμπαναριό με το ρολόι, καμάρι –και δικαίως – της Αναβρυτής, προσφορά των ομογενών από την Αμερική.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Γονεϊκά, Είδα κι άκουσα

Πλανόδιο πάρκο στη Θεσσαλονίκη

17/05/2014 1 Σχόλιο

Πριν από εφτά χρόνια ήρθε στα χέρια μου το «Πλανόδιο πάρκο», μια ιστορία για παιδιά του [ilink url=”http://www.papatheodoulou.gr/”]Αντώνη Παπαθεοδούλου[/ilink] με χαρούμενες εικόνες από τον [ilink url=”http://yosgo.com/”]Γιώργο Σγουρό[/ilink]. Όταν το διάβασα ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει γρηγορότερα. Τι όμορφη ιδέα, για μικρούς και μεγάλους, να μαζεύονται οι φίλοι τις Κυριακές με τα δεντράκια στις γλάστρες και να φτιάχνουν ένα περιοδεύον πάρκο που κάθε βδομάδα θα αλλάζει γειτονιά! Συλλογικότητα και αίσθηση γιορτής σ’ όλο της το μεγαλείο.

Απρίλιος του 2014 η φαντασία απλώνει το χέρι της στην πραγματικότητα και ο πρώτος «φορητός κήπος» στην Ελλάδα προσγειώνεται στην Παλαιών Πατρών Γερμανού της Θεσσαλονίκης, σαν θαυμαστός ιπτάμενος δίσκος από παράλληλο σύμπαν. Δύο φοιτητές, ο Δημήτρης Θεοδωράκος και η Μαριάννα Συμεωνίδου, μία καμπάνια του δήμου Θεσσαλονίκης, οι χορηγοί – μια κατασκευάστρια εταιρεία, ένα φυτώριο, και μία εταιρεία οπτικής επικοινωνίας ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μια χαλύβδινη κατασκευή χρώματος πορτοκαλί παρακαλώ, που φυτεύτηκε με διάφορα είδη φυτών και προσκαλεί τους διαβάτες να ξαποστάσουν στο ξύλινο παγκάκι της. Προσκαλεί για σκιά, για δροσιά, για ψιλοκουβέντα (το παγκάκι έχει μήκος 2,5 μέτρα, φανταστείτε πόσους «καλούς» μπορεί να χωρέσει) και καλοπιάνει το βλέμμα ανακουφίζοντάς το προσωρινά από τη συνεχή και καταναγκαστική θέαση ασφάλτου και τσιμέντου. Επιτέλους και λίγο φρέσκο χώμα, με δέντρα βεβαίως! Το μόνο που λείπει είναι ο «πλανόδιος σκουπιδοντενεκές» που φαντάστηκε ο Αντώνης στο βιβλίο του, γιατί όλο και κάποιο τσιγαρόχαρτο, χαρτομάντιλο, περιτύλιγμα σνακ θα κουβαλούν όσοι χρησιμοποιούν το παγκάκι.

πηγή: από τη Lifo, φωτογράφος Ελένη Σαμαρά

Ο πλανόδιος αυτός κήπος ή green spot έχει προδιαγραφές να πιάνει μόλις μία θέση σταθμευμένου αυτοκινήτου κι έτσι είναι καθόλα νόμιμος – το τονίζω για τους απανταχού κακόβουλους. Κι όταν αλλάζει …τόπο διαμονής θα ανανεώνεται το δυναμικό του με εποχιακά φυτά. Τα παιδιά που πρότειναν την ιδέα πρωτοείδαν αυτήν την ευρεσιτεχνία με τα φυτά στο Σαν Φρανσίσκο με το όνομα parkmobile και βάλανε μπρος να το υλοποιήσουν και στην όμορφη πόλη τους. Με το καλό και στην πρωτεύουσα – αν κουνήσουμε το χεράκι μας βεβαίως! Πάντως, αν την Κυριακή κάποιος από σας μου προτείνει να παίξουμε «πλανόδιο πάρκο» εγώ είμαι μέσα και θα δώσω το παρόν μαζί με τις γλάστρες μου. Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις. Έχω και πλανόδια γάτα. Πάμε μία βόλτα;

Συνεχίστε την ανάγνωση

Γονεϊκά, Είδα κι άκουσα

Family Stories

19/04/2014 4 Σχόλια

Την Κυριακή αποφάσισα τελευταία στιγμή να δω τη θεατρική παράσταση Family Stories. Τελευταία στιγμή και τελευταία παράσταση. Ευκαιρία και να «κατασκοπεύσω» το 2^ο Πειραματικό Λύκειο Αμπελοκήπων του οποίου μια σχολική αίθουσα είχε επιταχθεί ως θεατρική σκηνή για την περίσταση. Γραμμένο από τη συνομήλική μου Σέρβα Biljana Srbljanovic, ακτιβίστρια, δημοσιογράφο και θεατρική συγγραφέα, που έζησε τον πόλεμο στο πετσί της στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το έργο μιλάει με γκροτέσκο τρόπο για τη βία και συνομιλεί με τη βία. Τη βία στην οικογένεια, τις φιλικές και ερωτικές σχέσεις, τη βία στα κράτη. Εμένα μου μίλησε για τη βία που φέρω μέσα μου που άλλοτε βγαίνει προς τα έξω με λόγια, χειρονομίες, πράξεις που βρωμίζουν τους οικείους μου και άλλοτε μένει εκεί κρυμμένη, βουβή, και γίνεται θλίψη. Κάποιες ευτυχείς στιγμές βγαίνει έξω και γίνεται σκάψιμο στις γλάστρες, σιδέρωμα σε στοίβες ρούχων, χτύπημα στα πλήκτρα (του υπολογιστή) και τότε νομίζω πως τη βλέπω να υπερίπταται πάνω από τα κεφάλια μου και να απομακρύνεται ενώ εγώ νιώθω πιο ελαφριά. Οι ηθοποιοί στη σκηνή υποδύονται πολλαπλούς ρόλους, είναι «ενήλικοι που υποδύονται παιδιά που υποδύονται ενήλικους» (καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό όταν δεις την παράσταση). Γίνονται κυνικά βίαιοι αναμεταξύ τους, σκοτώνουν για τις ανάγκες του έργου πολλές φορές τον μπαμπά και τη μαμά τους και σου προσφέρουν μια ευκαιρία να «δεις» το κακό μέσα σου, να αναμετρηθείς μαζί του και εντέλει να νιώσεις λύτρωση. Σήμερα έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που ενημέρωνε πως το έργο πήρε παράταση μέχρι τις 4 Μαΐου. Πάτε να το δείτε. Το σχολείο βρίσκεται στα 100 μέτρα από τον σταθμό Αμπελόκηποι του μετρό και το εισιτήριό σας μπορείτε να το προμηθευτείτε και ηλεκτρονικά με έκπτωση. Added bonus: η άγρια φύση στα πίσω στενά του σταδίου του Παναθηναϊκού, που ξεφυτρώνει μέσα από το χώμα που ξέμεινε(!) σε μικρούς ανοικοδόμητους τόπους , δέντρα ακαθόριστου προελεύσεως ντυμένα με φρέσκα πράσινα φύλλα και ανοιξιάτικα λουλούδια αναιδώς ανθισμένα…

Συνεχίστε την ανάγνωση

« Προηγούμενη 1 … 17 18 19