Ο γιος μου πέρασε τα 20ά του γενέθλια στο κρεβάτι με βαρβάτη λοιμώδη μονοπυρήνωση. Αναρρώνει αλλά ακόμα χρειάζεται προσοχή.
Η δεκάχρονη γατούλα μου έχει αρρωστήσει σοβαρά.
Φίλοι και συγγενείς μου νοσούν με κορωνοιό.
Δεν μου επιτρέπεται να μυρίσω τα φρέσκα ανοιξιάτικα λουλούδια στο βουνό ούτε στην ακρογιαλιά.
Δεν πρέπει να αγκαλιάσω ούτε να φιλήσω αγαπημένους φίλους.
Δεν μπορώ να χαρώ τον γιο μου να τρέχει σε αγώνες σε κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο στάδιο.
Μου λείπει να πάω σινεμά, θέατρο συναυλία (και να νιώσω ασφαλής με αυτό).
Αλλά έχω υγεία, κάποιον να μου κρατάει το χέρι, ανθρώπους με τους οποίους αγαπιέμαι (έστω και από μακριά), επιθυμίες και όνειρα για το μέλλον.
Και οσφραίνομαι τις ανθισμένες νεραντζιές της πόλης σαν σκύλος περιμένοντας να μου ανοίξουν την πόρτα. Όταν γίνει αυτό, η μεγαλύτερή μου επιθυμία είναι να ορμήξω στη θάλασσα και να χώσω τις πατούσες μου στην άμμο μια μέρα με λιακάδα. Εσύ;
