Την Παρασκευή αποχωρίστηκα τον τέταρτο και τελευταίο φρονιμίτη μου – χειρουργικά παρακαλώ, επειδή ήταν έγκλειστος (όχι στο φρενοκομείο αλλά κάτω από τα ούλα μου). Το θεώρησα γεγονός σημαδιακό και απελευθερωτικό για τη ζωή μου μια που εξάλειψα μια πηγή απρόβλεπτων ενοχλήσεων.
Εννοείται ότι μετά την επέμβαση πρήστηκα και πονάω, όχι σε υπερθετικό βαθμό ωστόσο συνεχώς, επίμονα, ενοχλητικά. Το σαββατοκύριακο μετά το γεγονός ήθελα πολύ να με χαϊδέψουν, με λόγια και με έργα, να μου πουν ότι θα περάσει, να μου φτιάξουν καμιά σουπίτσα, τα γνωστά και απαραίτητα. Κατά διαβολική όμως σύμπτωση όλα τα κοντινά μου πρόσωπα έλειπαν από την πόλη, άλλος είχε διακοπές, άλλος δουλειά, άλλος σεμινάρια και δεν συμμαζεύεται. Έτσι έδεσα την καρδιά μου κόμπο και το πήρα απόφαση πως έπρεπε να ταχταριστώ μόνη μου, μαζί με μια χούφτα αντιφλεγμονώδη.
Επισκέφθηκα τις τζελατερίες της περιοχής μου κα έφαγα παγωτό δυο μέρες σερί επειδή ο γιατρός σύστησε κάτι κρύο και μαλακό – και μόνο γι’ αυτόν το λόγο! Φυσικά κάθε φορά δοκίμαζα και διαφορετική γεύση, μία μπάλα κάθε φορά όμως, γιατί έχω δεσμευτεί προσωπικά να προσέχω τις γραμμές μου. Την πρώτη μέρα την πέρασα στον καναπέ του σπιτιού μου με αστυνομικό μυθιστόρημα και κλιματιστικό. Την επόμενη, με τα μυαλά που κουβαλάω, πήγα σε θερινό σινεμά ασυνόδευτη ενήλικη (ο γιος μου μεγάλωσε γι αυτά) για να δω παιδική ταινία… ε, καταλάβατε για ποια ταινία σας μιλάω.
Το Inside Out λοιπόν ή Τα μυαλά που κουβαλάς είχε προσωποποιήσει τα συναισθήματα ενός εντεκάχρονου κοριτσιού και συγκεκριμένα τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό, τον φόβο, και την αηδία. Αλλά αυτά σας τα είπανε κι άλλοι. Λοιπόν το σενάριο αυτού του συμπαθέστατου καρτούν μου φάνηκε ευφυέστατο – πράγμα σπάνιο μέσα στην υπερπληθώρα της παραγωγής animation, ακόμα και για μια εταιρεία σαν την Pixar. Με κράτησε βιδωμένη στην καρέκλα μου από την αρχή μέχρι το τέλος με τις συνεχείς ανατροπές της και χωρίς άλλους περισπασμούς γιατί πώς να φας ποπ κορν με έξι ράμματα στην σιαγόνα.
Με απενοχοποίησε για τη λύπη, τη ματαίωση, την απογοήτευση, τον θυμό που έδιναν το παρόν εκείνη τη μέρα. Επιβεβαίωσε ότι είναι δικαίωμά μου να μην είμαι συνέχεια χαρούμενη. Πως μπορώ βρε αδερφέ να έχω αρνητικά συναισθήματα. Μπορώ να τα ζήσω και αυτά. Το αντέχω, και το επιτρέπω στον εαυτό μου είτε είμαι 11, 18, 41 ή 64. Δεν υπάρχει λόγος για να τα μασκαρέψω (για τους γονείς, τους φίλους την κακούργα κοινωνία) ούτε να τα αποδιώξω σαν να ήταν μιάσματα. Και είναι απαραίτητο να τα αποδεχτώ αυτά τα συναισθήματα πριν τα αφήσω να ορμήξουν προς τα έξω αλλιώς μας πήρε και μας σήκωσε. Μετά μπορώ απλώς να τα ζήσω ήσυχα και απλά ή και εκρηκτικά αν αυτό χρειάζομαι.
Έτσι συνέχισα να ζω το μικρό προσωπικό μου δράμα δικαιωμένη από ένα μαστόρικο παραμυθάκι για παιδιά και νεραϊδοπαρμένους μεγάλους σαν κι εμένα. Πόνεσα στην τραυματισμένη μου σιαγόνα, τσαντίστηκα που δεν είχα κανέναν από τους σημαντικούς μου ανθρώπους για να με χαϊδολογήσει, γκρίνιαξα για την κακή μου μοίρα όμως διασκέδασα με το ωραίο καρτούν και επειδή είμαι και πολύ τυχερός άνθρωπος είχα και ένα ωραίο συναπάντημα με μια γνωστή μου από τα παλιά στον κινηματογράφο και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα.
