Ο κόσμος σε μπουκιές

Πώς τρώγεται ο ελέφαντας; Μπουκιά-μπουκιά, λέει ένα παλιό ανέκδοτο. Το ίδιο και το περισσεμένο τσουρέκι που μόλις έχει αρχίσει να ξεραίνεται. Το κόβουμε φέτες και τις φέτες κυβάκια με πλευρά 1 εκατοστό. Βάζουμε τα τσουρεκο-κυβάκια μέσα σε σακούλες που κλείνουν αεροστεγώς και τα πετάμε στην κατάψυξη. Από εκεί, όποια στιγμή επιθυμήσουμε, μπορούμε να τα βουτήξουμε σε κρέμα σοκολάτας για ψευτοπροφιτερόλ, να τα γαρνίρουμε πάνω σε γιαούρτι παρέα με ψιλοκομμένα φρούτα, ακόμα και να τα απολαύσουμε μόνα τους σαν σνακ μια που έχουν διαφορετική, καλύτερη γεύση, σύμφωνα με δήλωση του γιου μου (η αλλαγή σχήματος και μεγέθους τα αναβαθμίζει!). tsoureko_kyvakiaΤο καλό με τα κυβάκια είναι ότι ξεπαγώνουν στο λεπτό λόγω μεγέθους. Μη σκάτε που δεν το ανακαλύψατε νωρίτερα γιατί με φρέσκο τσουρέκι δεν γίνεται δουλειά, είναι πολύ αφράτο για να κοπεί σε ευπρεπείς μπουκίτσες. Την εφεύρεση της πατέντας τη χρωστάω σε ένα αποτυχημένο κέικ που έφτιαξα προ καιρού, τούβλο σωστό, που το αγόρι μου αρνήθηκε να φάει μετά τη δοκιμή της πρώτης φέτας. Έτσι το τεμάχισα σε κυβάκια που μπήκαν στην κατάψυξη αλλά ω του θαύματος δεν έμειναν εκεί για πολύ!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Family Stories

Την Κυριακή αποφάσισα τελευταία στιγμή να δω τη θεατρική παράσταση Family Stories. Τελευταία στιγμή και τελευταία παράσταση. Ευκαιρία και να «κατασκοπεύσω» το 2ο Πειραματικό Λύκειο Αμπελοκήπων του οποίου μια σχολική αίθουσα είχε επιταχθεί ως θεατρική σκηνή για την περίσταση. Γραμμένο από τη συνομήλική μου Σέρβα Biljana Srbljanovic, ακτιβίστρια, δημοσιογράφο και θεατρική συγγραφέα, που έζησε τον πόλεμο στο πετσί της στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το έργο μιλάει με γκροτέσκο τρόπο για τη βία και συνομιλεί με τη βία. Τη βία στην οικογένεια, τις φιλικές και ερωτικές σχέσεις, τη βία στα κράτη. Εμένα μου μίλησε για τη βία που φέρω μέσα μου που άλλοτε βγαίνει προς τα έξω με λόγια, χειρονομίες, πράξεις που βρωμίζουν τους οικείους μου και άλλοτε μένει εκεί κρυμμένη, βουβή, και γίνεται θλίψη. Κάποιες ευτυχείς στιγμές βγαίνει έξω και γίνεται σκάψιμο στις γλάστρες, σιδέρωμα σε στοίβες ρούχων, χτύπημα στα πλήκτρα (του υπολογιστή) και τότε νομίζω πως τη βλέπω να υπερίπταται πάνω από τα κεφάλια μου και να απομακρύνεται ενώ εγώ νιώθω πιο ελαφριά. Οι ηθοποιοί στη σκηνή υποδύονται πολλαπλούς ρόλους, είναι «ενήλικοι που υποδύονται παιδιά που υποδύονται ενήλικους» (καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό όταν δεις την παράσταση). Γίνονται κυνικά βίαιοι αναμεταξύ τους, σκοτώνουν για τις ανάγκες του έργου πολλές φορές τον μπαμπά και τη μαμά τους και σου προσφέρουν μια ευκαιρία να «δεις» το κακό μέσα σου, να αναμετρηθείς μαζί του και εντέλει να νιώσεις λύτρωση. Σήμερα έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που ενημέρωνε πως το έργο πήρε παράταση μέχρι τις 4 Μαΐου. Πάτε να το δείτε. Το σχολείο βρίσκεται στα 100 μέτρα από τον σταθμό Αμπελόκηποι του μετρό και το εισιτήριό σας μπορείτε να το προμηθευτείτε και ηλεκτρονικά με έκπτωση. Added bonus: η άγρια φύση στα πίσω στενά του σταδίου του Παναθηναϊκού, που ξεφυτρώνει μέσα από το χώμα που ξέμεινε(!) σε μικρούς ανοικοδόμητους τόπους , δέντρα ακαθόριστου προελεύσεως ντυμένα με φρέσκα πράσινα φύλλα και ανοιξιάτικα λουλούδια αναιδώς ανθισμένα…

family_stories

Συνεχίστε την ανάγνωση

Οι (ψηφιακές) γειτονιές ανθίζουν

Για να πας κάπου δεύτερη φορά πρέπει να γλυκαθείς την πρώτη. Έτσι εγώ πάτησα για δεύτερη φορά τα ποδαράκια μου στο κόκκινο χαλί …ε, στη φούξια σκάλα του Hub ήθελα να πω και βρέθηκα ξανά φέτος στις Ψηφιακές Γειτονιές, με περισσότερη πεποίθηση αυτή τη φορά, αφού είχα θετικές προσδοκίες (που επιβεβαιώθηκαν) και αφού περιστοιχιζόμουν από πολλά γνώριμα πλέον πρόσωπα που απέδειξαν στον χρόνο που πέρασε την ανθρώπινη ποιότητα και την ικανότητά τους. Κι ύστερα, …μας περιέλαβαν οι ειδικοί! Πώς να το πω για να με καταλάβετε και να με πιστέψετε κιόλας όσοι δεν είσαστε εκεί: Πέρασα 36 ώρες (ακόμα και στον ύπνο δηλαδή) σε ένα συνεχές high (συγνώμη αλλά εδώ η αγγλικούρα ταιριάζει), ντοπαρισμένη από το συνεχές κύμα δημιουργικότητας, καινοτόμων ιδεών και προσωπικών οραμάτων των ομιλητών. Οι εισηγητές όλων των ομιλιών και των εργαστηρίων, έχοντας πέσει και ξανασηκωθεί τουλάχιστον από μία φορά και στη συνέχεια περπατήσει ο καθένας τους με επιτυχία το δικό του επαγγελματικό μονοπάτι, ήρθαν εξαιρετικά προετοιμασμένοι, έπασχαν όλοι τους από οξεία «δημιουργίτιδα» και επιδόθηκαν με επιτυχία στην ανακίνηση των δημιουργικών παθών εμού και των υπολοίπων blogger και μη blogger του ακροατηρίου. Στα ενδιάμεσα έπινα ευωδιαστό ελληνικό καφέ (αδυναμία μου) φρεσκοψημμένο από ευειδείς νέους σε μπακιρένιο μπρίκι, στον πάγκο ενός εκ των χορηγών – γιατί μια γειτονιά που σέβεται τον εαυτό της έχει και το καφενείο της – και αντάλλασσα αγκαλιές, φιλιά, νέα και ενθαρρυντικά σχόλια με παλιούς και νέους γνώριμους. Ενθουσιασμός και συγκίνηση όταν τυχαία έπεσα πάνω στη [ilink url=”http://edwkiekei.blogspot.gr”]Μαρία Αρναουτάκη[/ilink]  που τη διάβαζα από τότε που εκείνη ήταν φοιτήτρια κι εγώ δεν είχα ακόμα ξεκινήσει το δικό μου blog, αλλά που δεν την είχα δει ούτε σε φωτογραφία!psifiakes_geitonies_anthizoun_2014

Γέμισα ένα τετράδιο που έχω ήδη διαβάσει δύο φορές (αλήθεια λέω!) και από αυτό θέλω να μοιραστώ τις εξής γραμμούλες:

  • Μοιράσου αυτό που δημιουργείς (ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα αγγίξεις) από τη [ilink url=”http://www.slideshare.net/sofiagk/sofia-gkiousou”]Σοφία Γκιούσου[/ilink]
  • Η φύση είναι η πιο έντιμη η δασκάλα λέει η Βέτα από το Σχολείο της Φύσης δια στόματος [ilink url=”http://kapaworld.blogspot.gr”]Κατερίνας Χλωροκώστα[/ilink]
  • Είναι σημαντικό να γράφουμε για καλά παραδείγματα και καλές πρακτικές στην εκπαίδευση (και οπουδήποτε αλλού, συμπληρώνω εγώ) είπε ο Γιάννης Γιαννούδης από την κοινότητα http://einai2030.gr/
  • «Κλέψε σαν Καλλιτέχνης» μας προέτρεψαν οι Βασίλης Βαρδάκας και Βλάσης Μαρωνίτης που έφτιαξαν με τα χεράκια τους έναν [ilink url=”http://www.keybooks.gr”]εκδοτικό οίκο[/ilink], προτροπή που ήρθε και κούμπωσε με τις οδηγίες του [ilink url=”http://provatos.blogspot.gr”]Βαγγέλη Προβιά[/ilink] που διδάσκει δημιουργική γραφή για το «Πώς και τι κλέβουμε όταν συγγράφουμε».
  • Η μικρή λεπτομέρεια «Ξεκίνησα το blogging στο στρατό για να μην χάσω την επαφή μου με το χώρο του design» που είπε ο Yatzer (Κώστας Βογιατζής), δημιουργός του διάσημου πλέον http://www.yatzer.com. Μην υποτιμάτε τη δύναμη του blogging!
  • Και τελειώνω με το μότο της δημοσιογράφου και blogger [ilink url=”http://31ebdomades.blogspot.gr”]Κέλλυς Σώκου[/ilink] που λέει ότι δεν νοείται blogging ή οποιαδήποτε άλλη δημιουργική, παραγωγική δραστηριότητα αν δεν έχουμε κάτι να προσφέρουμε στον άλλον, να «μπλογκοσφέρουμε» όπως όμορφα το διατύπωσε. psifiakes_geitonies_2014

Ελπίζω όλοι να προσφέραμε κάτι και να πήραμε κάτι από τις Ψηφιακές Γειτονιές. Συγχαρητήρια στην αγαπημένη διοργανώτρια ομάδα που συνεχίζει με πάθος και συνέπεια! Εύχομαι σε όλους να ανθίσουν οι γλαδιόλες σας!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Στον κάλαθο, στον κάλαθο (των αχρήστων)

Ένα κομμάτι του εαυτού μου που βρίσκω μπρος μου κάθε μέρα και που με φρικάρει κανονικά είναι η παροιμιώδης ακαταστασία μου σε συνδυασμό με τη μανιώδη συλλογή χαρτιού κάθε είδους (βλέπε σημειώσεις από διάφορες εκδηλώσεις, φυλλάδια, αφίσες, προγράμματα θεάτρων, κινηματογράφων, ένθετα εφημερίδων, περιοδικά και βεβαίως βιβλία). Επειδή δεν είμαι πια έφηβη που κάνει την επανάστασή της σκορπώντας παντού τα υπάρχοντά της, πέρα από την ψυχανάλυση που θα μου πρότειναν κάποιοι, έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό για να μην «κατσαριδιάσουμε» όπως θα έλεγε η μαμά μου. Η τελευταία μου ανακάλυψη είναι η σκουπιδοσακούλα με «ονοματεπώνυμο». Δηλαδή, παίρνω μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών – ξέρετε, από αυτές τις πράσινες των 45 λίτρων που πουλάνε ρολό στα σουπερμάρκετ – και γράφω απέξω με χοντρό ανεξίτηλο μαρκαδόρο και ευμεγέθη γράμματα PAST (πέστο παρελθόν ελληνικά αλλά το PAST έχει τα μισά γράμματα και σημειολογικά σημαίνει περισσότερα πράγματα για μένα). Αντί γι’ αυτό μπορείτε να διαλέξετε οποιοδήποτε άλλο χαρακτηρισμό εκφράζει για σας το περιεχόμενο με το οποίο σύντομα θα γεμίσει η σακούλα: για πέταμα, άχρηστα, περασμένα-ξεχασμένα, στον αγύριστο κ.ο.κ. Στη συνέχεια αναλαμβάνω ένα ράφι, ένα συρτάρι, γενικότερα μια οριζόντια επιφάνεια (π.χ. τραπέζι ή πάτωμα) και την «ελαφρώνω» από ότι κρίνω ότι κρίνω ότι δεν χρειάζομαι πια (στην περίπτωσή μου χαρτιά). Φυλάω τη σακούλα σε μέρος που εγώ αποφασίζω και επαναλαμβάνω άπαξ ημερησίως μέχρι να γεμίσει η σακούλα. Για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα αφιερώνω μία μέρα στο ξεκαθάρισμα με στόχο να γεμίσει η σακούλα την ίδια μέρα και να πάει περήφανη στον κάδο των σκουπιδιών του δήμου (ήpast σε κάποιον αποδέκτη που θεωρεί το περιεχόμενο χρήσιμο). Ίσως μία σακούλα σας είναι αρκετή για να ξεφορτώσετε τα «άχρηστα» που έχετε συσσωρεύσει, ίσως χρειάζεστε περισσότερες. Αυτό που βοηθάει πολύ τη διαδικασία είναι να κοιτάς το όνομα με το οποίο έχεις βαφτίσει τη σακούλα επειδή σου θυμίζει τον στόχο σου. Δεν θυμάμαι αν διάβασα κάπου τη «μέθοδο» ή την εμπνεύστηκα μόνη μου. Πάντως λειτουργεί, λυτρώνει και μ’ αρέσει!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Μανιφέστο σεξουαλικής ολοκλήρωσης

Ο μυθικός τίτλος «Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι» ηχούσε στ’ αφτιά μου σαν πορνογράφημα όταν ήμουν έφηβη. Στο μεταξύ, παρασύρθηκα από άλλα διαβάσματα για να το ανακαλύψω μόλις τώρα, μέσα από το πρόγραμμα ανάγνωσης της λέσχης μας: Αποκάλυψη! Μια ιστορία lady_chatterleyπου αναβλύζει καθαρό συναίσθημα και υγιή αισθησιασμό, έναν αισθησιασμό «οξύ και φλογερό», που δεν γίνεται πουθενά «ροζ» ούτε «γκρι».

Η Κόνι, όπως αποκαλούν χαϊδευτικά οι οικείοι της τη Λαίδη Τσάτερλι, έχει παντρευτεί τον νεαρό υπολοχαγό Κλίφορντ, γιο βαρονέτου. Αμέσως μετά τον μήνα του μέλιτος ο σύζυγός της τραυματίζεται σοβαρά στον πόλεμο (Α’Παγκόσμιος) και μένει παράλυτος από τη μέση και κάτω και ανίκανος. Μετά από τρία χρόνια συζυγικής αφοσίωσης και σεξουαλικής απραξίας, πρώτα βρίσκει έναν συναισθηματικά αδιάφορο εραστή και στη συνέχεια έλκεται από τον δασοφύλακα που εργάζεται στο κτήμα του άντρα της. Η έλξη είναι αμοιβαία κι εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ερωτική ιστορία.

Συγχρόνως βλέπουμε την πολιτική-κοινωνική τοποθέτηση του συγγραφέα όταν μέσω του δασοφύλακα Μέλορς, ενός άντρα που «ζει μόνος και βυθισμένος στην εσωτερική μοναξιά του» καταφέρεται εναντίον της εκβιομηχάνισης που σκοτώνει την υγεία, τη σεξουαλική ορμή του ανθρώπου και την ομορφιά της φύσης. Το δάσος όπου οι δύο εραστές συναντιούνται είναι μια όαση, ένα απομεινάρι της οργιώδους φύσης μέσα στον κλοιό των ανθρακωρυχείων των Μίντλαντς της Αγγλίας που ξερνούν στάχτη και μολύνουν τον αέρα.

Μέσα σ’ αυτό δάσος ο Ντ. Χ. Λόρενς βάζει τους ήρωές του να ζουν τον έρωτά τους ψυχή τε και σώματι και δεν διστάζει να χρησιμοποιεί όπου δει, με ευθύτητα και αφοπλιστική απλότητα, τα ονόματα που πραγματικά χρησιμοποιούμε για τα γεννητικά όργανα στις ιδιαίτερες συζητήσεις μας, δημιουργώντας έτσι ένα εκρηκτικό …μουνιφέστο – ύμνο στη σεξουαλική ολοκλήρωση. Η Penguin Books που αποτόλμησε την πρώτη μη λογοκριμένη έκδοση το 1960 οδηγήθηκε στα δικαστήρια, όμως τελικώς αθωώθηκε ανοίγοντας νέους δρόμους στην ερωτική λογοτεχνία.

Ο Λόρενς με εντυπωσίασε και με συνεπήρε μέσα στις 485 σελίδες που ήταν εξόχως αισθησιακή παρέα μέσα στις αποκριές. Οι σκέψεις της ηρωίδας, τα ψυχικά της σκαμπανεβάσματα, ο τρόπος που βιώνει την σεξουαλική ολοκλήρωση, με οδηγούσαν συχνά στην ψευδαίσθηση ότι το μυθιστόρημα είχε γραφτεί από γυναίκα και όχι από άντρα συγγραφέα. Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στην Καθαρά Δευτέρα και όπως λέει ο σοφός λαός «την Καθαρά Δευτέρα παίρνουν τα μουνιά αέρα»! Φέτος έμελλε να είναι μέρα υγρή και βροχερή. Μην γκρινιάζετε, δείτε τη σαν προμήνυμα μιας πολλά υποσχόμενης άνοιξης! Με τις υγείες σας, και καλή Σαρακοστή στους θρησκευόμενους φίλους μου!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Το δώρο

Κατέβηκα μια βόλτα στην Ερμού για να αλλάξω μία μπλούζα που είχαν φέρει δώρο στον γιο μου. Η μέρα ήταν πανηγυρικά ηλιόλουστη και είχα σκοπό να την απολαύσω μέχρι το τελευταίο ψίχουλο, να περπατήσω και να ρουφήξω εικόνες. Μέχρι και τυρόπιτα από το «Άριστον» είχα τάξει στον εαυτό μου. Μόλις είχα προσγειωθεί στην αποβάθρα του μετρό στο Σύνταγμα και έκανα ένα βήμα εμπρός για να ανέβω τις κυλιόμενες που οδηγούν στο φώς και τον καθαρό αέρα όταν… το είδα! Το τσάκωσα αμέσως με την άκρη του ματιού μου, ξαπλωμένο δίπλα στην κουπαστή λίγο πιο πάνω από τα πρώτα σκαλοπάτια, λοξά στραμμένο με τον τίτλο προς τον αναβάτη, να τον προσκαλεί. Δίστασα για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου – απαπά, θα σε δει ο κόσμος και τι θα λένε για σένα, φώναζε η μικροαστική μου διαπαιδαγώγηση – αλλά το ένστικτό μου νίκησε και με μία αποφασιστική κίνηση άρπαξα το βιβλίο-λάφυρο και αυτομάτως με πλημμύρισε η ικανοποίηση του πολεμιστή – κάπως έτσι φαντάζομαι ένιωσε και ο Αχιλλέας όταν βούτηξε τη Βρισηίδα και την πήγε στην σκηνή του. Στο μεταξύ η προπορευόμενη στην κυλιόμενη γύρισε δυο-τρεις φορές προς το μέρος μου φανερά εξιταρισμένη (θα ανατιναχτεί άραγε το βιβλίο;) και με έκδηλη περιέργεια στο πρόσωπό της. Αφού έριξα μια ματιά στον τίτλο, η επόμενη κίνησή μου ήταν να αρχίσω να το ξεφυλλίζω. Στην τρίτη σελίδα βρήκα αυτό που λαχταρούσε η καρδούλα μου: σημειωματάκι από τον προηγούμενο κάτοχο του βιβλίου: «Αν δεν με βρεις ενδιαφέρον για να με διαβάσεις… άσε με να με πάρει κάποιος άλλος». Επιτέλους! Μπουκάλι με σημείωμα μπορεί να μην ψάρεψα ποτέ από τη θάλασσα όμως αυτό που είχα στα χέρια μου ήταν αναμφισβήτητα το μήνυμα κάποιου bookcrosser, όπως λέγονται αυτοί που ανήκουν στην συμπαθή κοινότητα αναγνωστών (http://greekbookcrossing.pbworks.com, http://www.bookcrossing.com/) που «απελευθερώνουν» αγαπημένα τους βιβλία σε δημόσιους χώρους προκειμένου να κάνουν … δεύτερη καριέρα σε καινούριες πολυθρόνες, γραφεία, γόνατα… όπου τη βρίσκει τέλος πάντων ο καθείς να διαβάζει. Ένιωσα πολύ τυχερή που ήμουν «η εκλεκτή της ημέρας» και έχωσα το βιβλίο-φυλαχτό βαθιά μέσα στην τσάντα. Σημειωτέον ότιbookcrossing η ανάλαφρη και θριαμβευτική μου διάθεση διατηρήθηκε κατά τη διάρκεια ολόκληρης της εβδομάδας. Θα επανέλθω με εντυπώσεις από την ανάγνωση!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Καλή Χρονιά!

christmas_cat_1Το 2013 ένιωσα πολλά, έμαθα πολλά και έκανα πολλά για τα δικά μου μέτρα και σταθμά.

Είμαι χαρούμενη που μεταξύ άλλων, μέσα σε αυτήν τη χρονιά

·         Έκανα για πρώτη φορά μαζί με τον γιο μου κατασκήνωση (ας είναι καλά ο Τάκης και η Έλλη).

·         Έμαθα να οριζοντιώνω τα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου χωρίς ανδρική βοήθεια για να μεταφέρω ογκώδη αντικείμενα.

·         Ένιωσα τη συγκίνηση της δημιουργίας του δικού μου blog στο οποίο εξακολουθώ να γράφω με πάθος και α-συνέπεια.

Η Ατρόμητη (φωτό) κι εγώ ευχόμαστε σε όσους μας γουστάρουν (μα και στους υπόλοιπους) ευτυχισμένο και γουρλίδικο το 2014! Με το δεξί (ή με το αριστερό, αν προτιμάτε!)

2013 φύγαμε, 2014 σου ερχόμαστε, δυναμικά!

 

Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον φωτογράφο Κωνσταντίνο για το ατμοσφαιρικό ενσταντανέ!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Λο, Λόλα, Λολίτα

Και συνεχίζω με το καινούριο κοσκινάκι μου, τη λέσχη ανάγνωσης. Αυτόν τον μήνα, σειρά είχε η Λολίτα, η κλασσική πλέον Λολίτα του Ναμπόκοφ. Ο Ναμπόκοφ, λέει, περίεργος και φιλομαθής από τη φύση του, ήταν και εντομολόγος, μάλιστα είχε εργαστεί για ένα φεγγάρι ως λεπιδοπτερολόγος στο Μουσείο Συγκριτικής Ζωολογίας του Χάρβαρντ. Δανείζει το πάθος του για τα λεπιδόπτερα στον πρωταγωνιστή του βιβλίου, καθηγητή Χάμπερτ Χάμπερτ, ο οποίος συχνά παρομοιάζει τη Λολίτα του με μικρό λεπιδόπτερο. Μα και στο προηγούμενο βιβλίο με το οποίο καταπιαστήκαμε στη λέσχη μας, τον «Θεό των μικρών πραγμάτων», υπήρχε ο Παπάτσι, αυτοκρατορικός εντομολόγος και λεπιδοπτερολόγος στην Ινδία, ο οποίος έμεινε χολωμένος μια ζωή επειδή το λεπιδόπτερο που ανακάλυψε δεν πήρε ποτέ το όνομά του, όπως συνηθίζεται στην επιστημονική κοινότητα. Άραγε κάποιο νήμα από λεπιδότερα διατρέχει μυστικά τα βιβλία που επιλέγει για εμάς η κυρία Μάστορη; Η απορία μου πιστεύω ότι θα λυθεί με την ανάγνωση του επόμενου βιβλίου!Lolita

Στη Λολίτα μαθαίνω ότι «Τα λακάκκια στα μάγουλα προκαλούνται από την προσκόλληση του δέρματος σε βαθύτερους ιστούς». Η υπόθεση του μυθιστορήματος λίγο-πολύ γνωστή από τα περάσματά της στον κινηματογράφο και από την παραφιλολογία που υπάρχει γύρω από το θέμα. Μεσήλικας καθηγητής, σαραντάρης, (ω, ναι, αυτοί ήταν οι μεσήλικες στα fifties) ερωτεύεται παράφορα τη δωδεκάχρονη θετή του κόρη (μια που είχε πρόσφατα παντρευτεί τη χήρα μητέρα της  η οποία απεβίωσε σε κωμικοτραγικό δυστύχημα λίγους μόνο μήνες μετά από αυτόν το γάμο) και συνάπτει σεξουαλική σχέση μαζί της για τα επόμενα δύο χρόνια. Και όχι, δεν είναι ο πρώτος εραστής της νεαράς. Η σχέση τελειώνει αιφνιδίως όταν το δεκαπεντάχρονο πλέον νυμφίδιο το σκάει για να φτιάξει τη ζωή της με έναν άλλο μεσήλικα. Ο πρωταγωνιστής από το πάθος του καταλήγει στο φόνο ενός  υποτιθέμενου εραστή της μικρής του ερωμένης. Πορνογράφημα το χαρακτήρισαν όταν πρωτοεκδόθηκε πριν από εξήντα περίπου χρόνια. Για τη σεξουαλική πράξη μιλάει μόνο υπαινικτικά και συγκαλυμμένα όμως θαρρώ ότι η φαντασία μπορεί να προσθέσει τα κομμάτια που λείπουν στις περίτεχνες περιγραφές και να αναπλάσει τις δικές σκηνές λαγνείας. Σοκαρίστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι η Λολίτα βρίσκεται στην ηλικία που έχουν οι συμμαθήτριες του γιου μου. Καλώς ή κακώς, όλες οι πληροφορίες πλέον φιλτράρονται μέσα από την ιδιότητά μου της μητέρας. Με τρομάζει η ιδέα μία δωδεκάχρονη να έχει εραστές, πόσο μάλλον να έχει την πρώτη σοβαρή της σχέση με έναν ενήλικα. Παιδοφιλία κάργα! Βέβαια το μυθιστόρημα είναι άκρως αμοραλιστικό, δεν κρίνει τα γεγονότα ούτε τους πρωταγωνιστές τους, δεν νουθετεί κανέναν παρά μόνον προσπαθεί να σαγηνεύσει τον αναγνώστη μέσα από τη γραφή του και το καταφέρνει γιατί γνωρίζει πολλά τερτίπια: η Λολίτα του είναι και ρομαντικό μυθιστόρημα μιας ολέθριας σχέσης, και αστυνομικό, και εξομολογητικό πεζογράφημα, και ταξιδιωτικό βιβλίο ενώ ταυτόχρονα παρωδεί όλα τα παραπάνω κλείνοντάς μας το μάτι. Δεν έχω δει ακόμα καμία από τις δύο ταινίες που έχουν γυριστεί με βάση το βιβλίο, πάντως εγώ φαντάζομαι ένα roadmovie με στάσεις στα αναρίθμητα εξοχικά πανδοχεία και μοτέλ, που παρελαύνουν στις σελίδες του, τα οποία, κατά τον Ναμπόκοφ είναι «ιδανικά μέρη για ύπνο, διαπληκτισμούς, συμφιλίωση, ακόρεστο παράνομο έρωτα».

Συνεχίστε την ανάγνωση

Η Αρουντάτι κι εγώ

Πριν από ένα μήνα έκανα πραγματικότητα μια μκρή μου επιθυμία: έγινα μέλος μιας λέσχης ανάγνωσης (book club, αγγλιστί). Τελευταίως είχα παραμελήσει την ανάγκη μου για διάβασμα και είχα περιοριστεί κυρίως σε αναγνώσματα που είχαν σχέση με τη δουλειά μου. Η πειθαρχία του να ολοκληρώνεις ένα βιβλίο σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που απαιτείται σε μια τέτοια λέσχη, αναζωογόνησε τα ανακλαστικά μου ως αναγνώστριας.

Το πρώτο βιβλίο που επιλέχθηκε από την επαρκέστατη συντονίστριά μας, το όνομα της οποίας δεν πρόκειται να αποκαλύψω ακόμα, ήταν μια προσωπική πρόκληση για μένα: Ο θεός των μικρών πραγμάτων, της Ινδής Αρουντάτι Ρόι, βραβείο Booker το 1997. Και η πρόκληση έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήταν ένα από τα (τρία;) βιβλία που έχω ξεκινήσει στη ζωή μου χωρίς να τα τελειώσω… Για την ακρίβεια το παράτησα στις πρώτες 20 σελίδες.  Αυτό συνέβη το 1997. Είχα βρει ζόρικο τότε, και το θέμα που πραγματευόταν και τον τρόπο γραφής που ήταν κάπως ελλειπτικός και μου ξεγλιστρούσε… Εξάλλου ο πόνος ήταν κάτι που ήθελα να αποφύγω, ακόμα και μέσα στα βιβλία. Κύλησε ο καιρός και ένα διαζύγιο και ένα παιδί αργότερα, το βιβλίο επανεμφανίζεται στο δρόμο μου. Αυτή τη φορά όμοως είμαι αποφασισμένη. Δεν χρειάστηκε όμως να προσπαθήσω πολύ. Από τη στιγμή που άφησα πίσω μου τις πρώτες γνώριμες σκηνές και προχώρησα παραπέρα, το βιβλίο μου παραδόθηκε άνευ όρων και του παραδόθηκα κι εγώ. Όπως δυο εραστές που δεν τα βρίσκουν στις πρώτη τους συνάντηση και όταν ξανασυναντιώνται μετά από χρονια ερωτεύονται παράφορα ο ένας τον άλλον…

Τι λέει όμως η Αρουντάτι;  Διηγείται το χρονικό του τραγικού και αναπάντεχου θανάτου ενός μικρού κοριτσιού σε μια κωμόπολη της Ινδίας στη δεκαετία του 1970. Ποιος άραγε ευθύνεται για το θάνατό της; Ακούμε την ιστορία μέσα από τη διήγηση των δύο διδύμων εξαδέλφων του μοιραίου κοριτσιού. Ο έρωτας ανάμεσα σε μια “Καθαρή” γυναίκα ανώτερης κάστας που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της επειδή ο άνδρας της τους έχει εγκαταλείψει και έναν “Άθικτο” άνδρα, κόντρα στις ταξικές διαφορές και τις δομές που ορίζουν οι κάστες, καθορίζει και στοιχειώνει την ιστορία μας.

Με κέρδισε επειδή μιλάει για δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα, god_of_small_thingsξεχειλίζει μάλιστα από αυτά, χωρίς να γίνεται μελοδραματικό ούτε κουραστικό. Με αφορμή έναν τραγικό θάνατο μιλάει για τον φόβο, που τον ονοματίζει και τρόμο  μερικές φορές, για την αγάπη και για την σκληρότητα της πορείας προς την ωριμότητα και την ενηλικίωση. Μιλάει για γνώριμες παιδικές πληγές που φέρουμε οι περισσότεροι από εμάς εντός μας. Και όλα αυτά σε ένα σύμπαν μαγικού ρεαλισμού, με μια γραφή ποιητική, ελλειπτική, άλλοτε γλαφυρή και άλλοτε κοφτή, στακάτο, ανάλογα με το πως προστάζουν οι συνθήκες. Ο τρόπος της γραφής της ακολουθεί τη ροή των συναισθημάτων της  και με συνεπήρε τη δεύτερη φορά επειδή δεν του αντιστάθηκα, αφέθηκα να ακούσω και τα δικά της συνασσθήματα και εκείνα που εξ αντανακλάσεως γεννιόντουσαν μέσα μου. Και εβδομάδες αργότερα, συνεχίζω να το φέρω μέσα μου.

“Μα τη φορά αυτή δεν κρατήθηκε. Δεν του είπε λέξη. Όχι, μέχρι που τον κυρίεψε ο Τρόμος. Όχι ωσότου είδε, τη μια νύχτα μετά την άλλη τη μικρή βάρκα με τα κουπιά να περνάει το ποτάμι. Όχι ώσπου την είδε να ξαναφεύγει την αυγή.

Όχι μέχρις ότου δει τι είχε αγγίξει ο Άθικτος γιος του. Και δεν είχε αγγίξει απλώς.

Είχε μπει μέσα.

Είχε αγαπήσει.”

Συνεχίστε την ανάγνωση

Αυτό το καλοκαίρι

“Ξέρεις μαμά, δεν με πείραξε καθόλου που ξέχασα να πάρω τη μάσκα μου στο πάρτι που έγινε στην παραλία. Έμαθα να κρατάω την αναπνοή μου κάτω από το νερό γιατί η Α μου ζητούσε συνέχεια να την ανεβάζω στους ώμους μου για να κάνει βουτιές. Ξέρεις μαμά, είναι ωραίο να ανεβαίνει ένα κορίτσι πάνω στους ώμους σου”.

Ξέρω γιε μου, αν κι έχει καιρό να με ανεβάσει κάποιο αγόρι στους δικούς του δυνατούς ώμους (γιατί πρέπει και ν’ αντέχουν). Ξέρω πως έκλεισες τα δώδεκα και περπατάς στα δεκατρία, πως ετοιμάζεσαι το Σεπτέμβρη να πας στην πρώτη γυμνασίου, και πως ανακάλυψες πόσο συγκλονιστικά απαλό είναι μέσα στο νερό το δέρμα ενός κοριτσιού που σε αγγίζει τάχαμου αθώα για να σκαρφαλώσει στην πλάτη σου και να πηδήξει στο νερό, ξανά και ξανά. Η άνωση σε βοηθάει να νιώσεις ένας μικρός Ηρακλής για να σηκώσεις ξανά και ξανά το πιο γλυκό βάρος του κόσμου. Σταματώ εδώ γιατί αρχίζω να γίνομαι γλυκανάλατη. Όμως ο έρωτας σε όλες τις εκφάνσεις του δεν παύει ποτέ να με συγκινεί – τ’ ομολογώ!

Μεγάλη επιτυχία εκείνο το πάρτι στην αμμουδιά, ώρες ατελείωτες μπαίνατε-βγαίνατε στη θάλασσα, βουτάγατε, γελάγατε, πιτσιλούσατε ο ένας τον άλλον, αγόρια και κορίτσια. Μετά ορμήσατε στην τούρτα των γενεθλίων και ύστερα, νύχτα πια, μετρούσατε τα’ αστέρια ξαπλωμένοι στις ψάθες, κάνατε εξερεύνηση με τους φακούς, κι εμείς οι μεγάλοι αργοπίναμε μπύρες ακούγοντας τα γελάκια σας άλλοτε κακαριστά και άλλοτε πνιχτά, συνωμοτικά. Κι όταν σου είπα να ετοιμαστούμε για την επιστροφή με έριξες ψιθυρίζοντάς μου “Όχι ακόμα μαμά. Αυτό είναι το τελευταίο πάρτι. Θέλω να φύγουμε τελευταίοι αυτή τη φορά. Μετά θα πάμε γυμνάσιο. Άσε με να χαρώ τους φίλους μου. Θέλω να τους απομνημονεύσω (!!!) Σε παρακαλώ!”

voutiesΑν κάποιοι φίλοι σας φεύγουν μακριά αυτήν τη σχολική χρονιά, μην στενοχωριέστε. Απλώς, φροντίστε να τους «απομνημονεύσετε» και οι αναμνήσεις θα ζεστάνουν την καρδιά σας! Καλό Σεπτέμβρη! Και καλό γυμνάσιο στους ομοιοπαθείς!

Συνεχίστε την ανάγνωση