Από εδώ ξεκίνησα, είδα πως γίνονται δυνατά τα αδύνατα, έμαθα πόση ενέργεια κρύβει μέσα του το κουμπάκι που γράφει publish και άρχισα να βγάζω τις σκέψεις μου στη φόρα. Ευχαριστώ τη Στέλλα, τη Γαλήνη και την Άσπα για όλα αυτά τα χέρια βοήθειας που μου έτειναν
και αναδημοσιεύω τη “συνέντευξη” από το http://womenontop.gr.
Άσπα Τσαμαδή & Αγγελική Τζαβάρα
Η Άσπα Τσαμαδή και η Αγγελική Τζαβάρα ήταν από τα πρώτα ζευγάρια που σχηματίστηκαν στο πλαίσιο του Women On Top. [Τόσο ομαλά, αλήθεια, που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε στα σοβαρά ότι αυτό το τρελό πείραμα που είχαμε ξεκινήσει μόλις λίγες εβδομάδες πιο πριν, ίσως τελικά και να μπορούσε να πετύχει. Αυτή η ιδέα, ότι, αν έχεις ένα στόχο, μια επιθυμία που σε κάνει να στριφογυρίζεις το βράδυ στο κρεβάτι και να πετάγεσαι σαν ελατήριο πάνω το πρωί, χρειάζεσαι μόνο κάποιον για να σου μάθει τα μυστικά μονοπάτια και να σε βοηθήσει να περάσεις τα δύσκολα σημεία που σε κάνουν να θες να το βάλεις στα πόδια, για να φτάσεις τελικά εκεί που ονειρεύεσαι να πας.]
Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, με τη συνεργασία τους να έχει κλείσει τον κύκλο της, με την Αγγελική να έχει πλέον διπλή ιδιότητα μέσα στο Women On Top, ως μέντορας και ως mentoree, και με το δίκτυο να μεγαλώνει και να ωριμάζει, κάθε μέρα και πιο πολύ, έχουμε την τεράστια χαρά να καλωσορίζουμε, μαζί με την Αγγελική, και το καινούριο «παιδί» της. Το πρώτο success story του WoT είναι εδώ, μέσα στις απαντήσεις που μας έδωσε η ίδια. [τα σχόλια, δικά μας!]
Ποιος ήταν ο στόχος της σχέσης μέντορινγκ όταν την ξεκινήσατε; Ποιο ήταν το πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί ή το πεδίο που ήθελες να διερευνήσεις ή…
Ο στόχος ήταν να υλοποιηθεί το blog που υπήρχε ήδη έναν χρόνο σαν ιδέα μέσα στο κεφάλι μου. Το πρόβλημά ήταν ότι η άγνοια που είχα στον τεχνικό τομέα μου προκαλούσε φόβο και αναβλητικότητα. [σκέψου σε πόσα θέματα ισχύει για την καθεμιά μας αυτό! Πολλές φορές πρόκειται για πράγματα που υποψιαζόμαστε ότι σε άλλους φαίνονται αυτονόητα κι αυτό συχνά μας κάνει ακόμα πιο διστακτικές στο να ζητήσουμε βοήθεια, αλλά…]
Τι ενδοιασμούς είχες ξεκινώντας αυτή τη συνεργασία και πώς τους βλέπεις τους ενδοιασμούς αυτούς τώρα που ο συγκεκριμένος κύκλος ολοκληρώθηκε;
Θα φτάσω ποτέ στο τέρμα; Αυτό που κάνω θα ενδιαφέρει κανέναν άλλο εκτός από εμένα; (Το «ψώνιο» του «συγγραφέα».) Τώρα που ο κύκλος ολοκληρώθηκε είδα ότι, αν παραμείνει κάποιος εστιασμένος στο στόχο του και έχει έναν μέντορα να τον επαναφέρει όποτε ξεστρατίζει, φτάνει κάποτε στο τέρμα [tell us about it!]. Όσο για το αν ενδιαφέρει κανέναν άλλον, ένα έχω να πω: προς το παρόν με έχει απορροφήσει τόσο η διαδικασία της δημιουργίας του blog που δεν έχω βρει το χρόνο να μάθω τα εργαλεία που μετρούν τους αναγνώστες κι έτσι δεν έχω ιδέα αν με διαβάζει κανείς εκτός από αυτούς που μου αφήνουν σχόλια!
Πόσο καιρό διήρκεσε η συνεργασία σου με τη μέντορά σου;
Έντεκα μήνες, με κάποια διαστήματα «χειμερίας νάρκης» ενδιάμεσα, όταν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις γίνονταν πιεστικές. [ως Women On Top συστήνουμε το διάστημα των 10-12 μηνών ως ιδανικό για να κάνει μια σχέση μέντορινγκ τον κύκλο της και να δώσει τους καρπούς της. Από την άλλη, υπάρχουν σχέσεις που ολοκληρώνονται σε μικρότερο διάστημα και άλλες που συνεχίζονται και πέρα από το χρόνο –το σημαντικό είναι να παρακολουθεί κανείς τους στόχους του και να είναι ανοιχτός στη σχέση, ώστε να ακούει και τις δικές της ανάγκες.]
Ποια ήταν για σένα η πιο «δυνατή» (από συναισθηματικής ή πνευματικής ή πρακτικής άποψης) στιγμή αυτής της συνεργασίας;
Όταν παρουσίασα στην Άσπα μια κόλλα Α4 γεμάτη υποψήφια ονόματα και με καθοδήγησε πώς να επιλέξω όνομα για το blog μου. Αισθάνθηκα ότι νοιαζόταν για το αν θα είναι επιτυχημένο και ότι την αφορούσε προσωπικά!
Και ποια ήταν η δυσκολία που συνάντησες στο να κάνεις αυτή τη σχέση να δουλέψει καλύτερα για σένα;
Η δυσκολία μου ήταν ότι κάποιες φορές ντρεπόμουν να ρωτήσω όλα όσα θα ήθελα γιατί γνώριζα ότι η μέντοράς μου πρόσφερε αφιλοκερδώς κάποιο από τον ελεύθερο χρόνο της. Όμως έμαθα να το ξεπερνάω και να βομβαρδίζω την Άσπα με ερωτήσεις!
Αν έπρεπε να περιγράψεις το σημαντικότερο πράγμα που κέρδισες μέσα από αυτή τη συνεργασία, ποιο θα ήταν αυτό;
Έμαθα να ζητάω κάτι όταν το χρειάζομαι και μια παροιμία που μόλις επινόησα λέει… «αν το ζητήσεις μπορεί και να το πάρεις». [αλήθεα, μπορεί!]
Θα πρότεινες σε άλλες γυναίκες να γίνουν μέντορες ή mentorees στο πλαίσιο του WoT; Και γιατί;
Ναι, γιατί δημιουργείται ένας δεσμός που σε κάνει να νιώθεις ενεργό μέλος μιας κοινότητας. Αφού στάθηκα και από τις δύο πλευρές του φράχτη, είδα πόσο σημαντικό είναι να μάθεις να δέχεσαι (σαν mentoree) και να προσφέρεις (σαν μέντορας). Σαν mentoreee είχα την ευκαιρία να δεχτώ τη γενναιοδωρία μιας επαγγελματία που στέκεται καλά στα πόδια της και δεν διστάζει να μεταδώσει τη γνώση και την εμπειρία της. Σαν μέντορας –ακόμα στα πρώτα μου βήματα– συνειδητοποιώ για πρώτη φορά πως ίσως να έχω κι εγώ κάτι μικρό να προσφέρω ώστε ένα άλλο μέλος της κοινότητας να κάνει ένα επόμενο βήμα.
Τι είναι αυτό που αισθάνεσαι ότι μπορεί και να μην είχες καταφέρει χωρίς την υποστήριξη της μέντορά σου;
Είχα ξεκινήσει την προσπάθεια δημιουργίας blog και παλιότερα όμως τα παράτησα πολύ γρήγορα. Με την υποστήριξη της μέντορά μου μπόρεσα να επιστρατεύσω την υπομονή και την επιμονή μου για να φτάσω το στόχο μου που εκείνη μου υπενθύμιζε ότι υπήρχε (και δεν ήταν της φαντασίας μου) και να βρω το θάρρος να αναζητήσω τρόπους επίλυσης των τεχνικών ζητημάτων που με ταλαιπωρούσαν.
Στο τέλος, η Αγγελική συμπληρώνει…
Επειδή κάποια πράγματα δεν χωρούν σε ερωτηματολόγια, σου γράφω και δυο λόγια παραπάνω.
Σε μια εποχή που οι δουλειές δεν πήγαιναν και περίφημα, σκέφτηκα να φτιάξω ένα blog για να εκτονώνομαι παίζοντας με τις λέξεις και να μοιράζομαι αυτό το παιχνίδι με όσους… περαστικούς εναδιαφέρονταν να σταθούν πέντε λεπτά για να διαβάσουν. Όμως ήταν πολλά αυτά που δεν ήξερα και μετά από μια προσπάθεια που έληξε πριν καλά-καλά ξεκινήσει, ο τότε σύντροφός μου είπε “Χρειάζεσαι έναν μέντορα, να σε καθοδηγήσει”. Του απάντησα “Αυτά είναι αμερικανιές. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μέντορες”. Αμ δε! Είχα αρχίσει να παρακολουθώ διάφορα ελληνικά blog και ανάμεσά τους το aspaonline.gr της Άσπας Τσαμαδή. Εκείνη την περίοδο, ήμουν από τις πρώτες που πληροφορήθηκαν για τη δημιουργία του δικτύου Women on Top. Και ποιος καταλληλότερος να μου δώσει τα φώτα του στο blogging από την Άσπα; Εγώ τη διάλεξα για μέντορά μου και η μόνη μου ανησυχία ήταν “Άραγε θα θελήσει να με αναλάβει; Θα με διαλέξει κι αυτή;” Κι έτσι έγινε, και πέτυχε κιόλας το «προξενιό» -έτσι πιστεύω τουλάχιστον! Και το ωραιότερο όλων είναι ότι από τη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι σοβαρά με το blog έγινε επανεκκίνηση και στις επαγγελματικές μου συνεργασίες!
Πάντως την Τρίτη 8 Μαΐου 2018 η Άσπα θα μοιραστεί μαζί σας 3 μυστικά για ένα επιτυχημένο blog σε ένα δωρεάν webinar. Εσείς θα έρθετε;
Πήγα να θαυμάσω τα καλλιτεχνικά έργα του γιου μου στο παιδικό εργαστήρι του δήμου μας. Ένας παράδεισος από χρώματα και σχέδια που είχαν δημιουργήσει αυτός και οι συνομήλικοί του με την καθοδήγηση μιας πολύ καλής εικαστικού και ωραίου ανθρώπου. Κι εκεί που περιδιάβαινα ανάμεσα σε παστέλ, λάδια και ακουαρέλες το μάτι μου στάθηκε στα κολλάζ. Θέμα: γυναικεία φιγούρα. Τι χαρούμενος σουρεαλισμός ήταν αυτός! Να και το έργο του γιου μου. Ένιωσα αυτομάτως περήφανη ως όφειλα. Μα τι ήταν αυτό που είχε φτιάξει; Το γυναικείο κεφάλι κοσμούσαν ένα ζευγάρι ευμεγέθη μαλλιαρά κέρατα και ένας αστραφτερός γλόμπος. Στο μάγουλο υπήρχε ένθετη μια μικρούτσικη φωτογραφία γυναικείου κεφαλιού επίσης με κέρατα-αυτά μικρά και χαριτωμένα. Ένας δεύτερος αστραφτερός γλόμπος ξεπρόβαλλε από την τσάντα της μαντάμ. Και στην πλάτη ένα ζευγάρι μικρά άσπρα φτερά. Συμπέρασμα: Τα κέρατα εις διπλούν …ο διάβολος στο κορμί της και ο αστραφτερός γλόμπος (επίσης εις διπλούν) δείγμα υψηλής ευφυΐας, υποθέτω. Τα φτερά ανακάλυψα σε δεύτερη ανάγνωση επειδή ήταν μικρά οπότε …φαντάζομαι ότι τα έβαλε προς το τέλος. Αυτά σε μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της δεκάρας. Μα, να πω την αλήθεια μου, ζορίστηκα λίγο. Έτσι βλέπει το παιδί μου τις γυναίκες; Και, πάνω απ’ όλα, έτσι βλέπει εμένα, τη μαμά του; Σαν έναν έξυπνο θηλυκό διάβολο που τον καταδυναστεύει; Η αλήθεια είναι πως νιώθω λίγο δυνάστης ως μονογονέας που είμαι και προσπαθώ να επιβάλω το νόμο μέσα στο σπίτι μας. Καθώς έχει μπει σε μια έντονη προεφηβεία (αυτό το προ- δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει) διαπιστώνω ότι είναι κομματάκι δύσκολο να μεγαλώνεις ένα αγόρι μόνη και σε κάθε ευκαιρία τον παραπέμπω στα αρσενικά του περιβάλλοντός μου (που δεν είναι πολλά). Όπως διαπιστώνω εκ των υστέρων, η χρυσή εποχή ήταν η χρονιά ανάμεσα στα εννιά και τα δέκα όπου η λογική συνεννόηση μητέρας-γιου είχε φτάσει στο υψηλότερο σημείο της. Στα δέκατα γενέθλια συνέβη ξαφνικά η μετάλλαξη: Ο γιος μου αποφάσισε να αντιτίθεται σε όλα, κήρυξε επανάσταση για την ώρα του ύπνου (από τους λίγους κανόνες που τηρούσαμε με ευλάβεια), δήλωσε πως δεν τον ενδιαφέρουν πλέον τα βιβλία και θα διαβάζει μόνον κόμικς (Αστερίξ, Κλασσικά Εικονογραφημένα και Αρκάς για την ώρα), μου λέει σε κάθε ευκαιρία πόσο άδικη είμαι, με αποκαλεί τύραννο όταν δεν του κάνω τα χατίρια και … ο κατάλογος μπορεί να μακρύνει όσο θέλετε. Από την άλλη, έχει γίνει εξαιρετικά ευπρόσβλητος όταν τον μαλώσεις ή έστω του κάνεις μια παρατήρηση. Τα δάκρυα και οι επακόλουθες συμφιλιώσεις είναι πλέον γνώριμο σκηνικό στο σπίτι μας. Μήπως τελικά δεν είναι προ- και είναι εφηβεία σκέτο; Θα δείξει. Μέχρι τότε όποια ή όποιος έχει να πει δυο λόγια παρηγοριάς ή έχει κάτι να διαφωτιστικό να προσθέσει, ας κοπιάσει.
Κλείνοντας το βιβλίο ένιωσα ένα κύμα ζέστης να πλημμυρίζει το στομάχι μου. Αλάθητο σημάδι ότι το βιβλίο είχε κάνει τη δουλειά του. Ψίθυροι αγοριών, της Βούλας Μάστορη. Ένα μυθιστόρημα – ή περίπου μυθιστόρημα – που κάνει βουτιά στο άδυτο των αγοριών εφήβων για να τους προσφέρει μύηση στην ανδρική φύση τους. Η Βούλα Μάστορη μιλάει για όλα τα σημαντικά με φυσικότητα και με μαγκιά, λέει «βρωμόλογα» χωρίς να κοκκινίζει και μου φαίνεται πως κοιτάει τα νεαρά αγόρια με ένα μείγμα θαυμασμού και μητρικής τρυφερότητας που είναι συγκινητικό – χωρίς να γίνεται καθόλου μελό. Και από την άλλη, επιτέλους μια συγγραφέας, μια μητέρα, μια γυναίκα που λέει ευθαρσώς και με ειλικρίνεια πόσο σημαντικό είναι το συναίσθημα και ο ερωτισμός στο ξεδίπλωμα της σεξουαλικότητας. Ένα βιβλίο που λέει ανοιχτά ότι τα κορίτσια ξεκινάνε το παιχνίδι και βάζουν τους κανόνες σαν πιο… ώριμες που είναι. «Πρώτα θα με αγγίξεις και μετά θα με δεις» του έλεγε, καθοδηγώντας το τυφλό χέρι του στα σημεία που ήθελε εκείνη. Δεν του έδειχνε τίποτε. Τον άφηνε να τα «βλέπει» δια της αφής.» Ένα βιβλίο που μπορεί να βοηθήσει και τα κορίτσια να δουν με μεγαλύτερη συμπάθεια τους συμμαθητές τους που παθαίνουν τις πιο ακατάλληλες στιγμές «αθέλητη έπαρση της σημαίας» όπως λέει με πολύ χιούμορ η Βούλα Μάστορη. Της βγάζω το καπέλο. Με χαμόγελο θυμήθηκα πως η ίδια έχει μεγαλώσει δύο γιους. Το βιβλίο το αγόρασα κι εγώ για να το δώσω στο γιο μου – όχι ακόμη που μόλις έκλεισε τα δώδεκα γιατί θα πάει στράφι – αλλά …σε ένα-δυο χρόνια ή όποτε τέλος πάντων το χρειαστεί! Το προμηθεύτηκα όταν τον είδα να ψάχνεται αν έχει τρίχες «εκεί κάτω» όπως του είχαν εκμυστηρευτεί πως έχουν κάποιοι συμμαθητές του κι έπαθα μια κρίση άγχους και πανικού. Πώς να μιλήσω εγώ, γυναίκα ούσα, μεγαλωμένη με του κόσμου τα κόμπλεξ και τις ενοχές σε ένα αγόρι που αρχίζει να πηγαίνει παραπέρα, σε έναν κόσμο γοητευτικό μα άγνωστο σε εμένα; Βλέπεις κι ο μπαμπάς του μένει στην άλλη άκρη της πόλης γιατί έτσι αποφασίσαμε εμείς οι μεγάλοι οπότε …φασκελοκουκούλωστα. Το βιβλίο είναι από αυτά που λειτουργούν σαν λυτρωτικό μπάνιο που ξεπλένει τις ενοχές μικρών και μεγαλύτερων για το φύλο τους, τη σεξουαλικότητά τους. Θα το κρατήσω κοντά στο μαξιλάρι μου, να μου δίνει θάρρητα μέχρι να του το χαρίσω.