Διάβασα μια αλλόκοτη και όμορφη ιστορία, μία από αυτές που αποδίδει πολύ ποιητικά και μαγικά η πένα της Νέβι Κανίνια. Επειδή μου ζέστανε το μυαλό και την καρδιά μου θέλησα να την κρατήσω μέσα στην προσωπική μου πινακοθήκη ιστοριών αλλά και να τη μοιραστώ συγχρόνως μαζί σου μέσα σε λίγες αράδες.

Σε περίληψη λοιπόν, ένας αρσενικός πελαργός, ο Κλίπιταν, διασχίζει από αέρος 14.000 χιλιόμετρα κάθε χρόνο για 16 συναπτά προκειμένου να συναντήσει το τραυματισμένο ταίρι του, τη θηλυκιά πελαργό Μαλένα που δεν πετάει (εδώ και 16 χρόνια) εξαιτίας ενός πυροβολισμού κυνηγού. Ο Κλίπιταν ζει στη Νότια Αφρική και η Μαλένα στην Κροατία. Συναντιούνται κάθε χρόνο στην Κροατία λοιπόν, ζουν μαζί από την άνοιξη μέχρι και τον Αύγουστο, ζευγαρώνουν, και μετά ο Κλίπιταν παίρνει μαζί του τα μικρά πελαργάκια που προκύπτουν από αυτό το ερωτικό ζευγάρωμα και μεταναστεύουν παρέα στην Αφρική. Και ξαναγυρίζει στην Κροατία και τη Μαλένα την επόμενη χρονιά. Εδώ και 16 χρόνια!

Είναι μια ιστορία τρυφερότητας και ελπίδας. Εύχεσαι να σε αγαπήσει κάποιος τόσο πολύ; Ναι, είναι όμορφο να σε αγαπούν και να σου το δείχνουν με τέτοια αφοσίωση. Όμως για φαντάσου να έχεις την τύχη και το θάρρος να αγαπήσεις εσύ ο ίδιος/η ίδια κάποιο άλλο πλάσμα τόσο βαθιά, τρυφερά και επίμονα! Τότε αλλάζει και ομορφαίνει η ζωή ακόμα περισσότερο!

Στην ώριμη ηλικία των 45 είχα την ευκαιρία να δω και Φασμπίντερ. «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» στο Θέατρο Τέχνης. Γράφτηκε το 1974 στη Γερμανία αλλά οι δυτικές κοινωνίες δεν έχουν αλλάξει πολύ από τότε, μόνο τα ονόματα των εθνοτήτων που πρωταγωνιστούν κάθε φορά (μιλάω για δυτικές κοινωνίες μα που μόνο αυτές έχω ζήσει).

Ένα έργο που μιλάει πάνω απ’ όλα για τη μοναξιά, για την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία. Μέσα από μια ιστορία έρωτα δύο ταλαιπωρημένων ανθρώπων. Στο ρόλο της γερμανίδας εξηντάρας καθαρίστριας, της Έμμι, χήρας με τρία ενήλικα παιδιά, η Τάνια Τσανακλίδου. Αυτή γυναίκα λοιπόν ερωτεύεται έναν μαροκινό μετανάστη, εργάτη τον Άλι, καμιά εικοσαριά χρόνια νεότερό της, που τον γνωρίζει ένα βράδυ που μπαίνει σε ένα μπαρ μετά τη δουλειά για να προστατευθεί από τη βροχή. Πολύ της ταίριαξε ο ρόλος αυτός της Τσανακλίδου: μια παρουσία γήινη, πειστική στον έρωτά της για το νέο, άντρα, ίσως μητρική σε κάποιες στιγμές. Για όσους δεν το ξέρουν η Τσανακλίδου έχει και θεατρική παιδεία (Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος) και θεατρικό παρελθόν.

Οι ηθοποιοί που υποδύονται τα τρία ενήλικα παιδιά φορούν μάσκες-χαρτοσακούλες για να μπαίνουν σε διαφορετικούς ρόλους του κοινωνικού περίγυρου της Έμμι και του Άλι. Γίνονται έτσι η φωνή του «κόσμου» που κρίνει, κατακρίνει, καταδικάζει από απόσταση ό,τι του είναι άγνωστο και ξένο. Μου άρεσε αυτό το εύρημα που δίνει ένταση στα ήδη τσιτωμένα συναισθήματα σε αντίθεση με το κουκλίστικο σερβίτσιο του τσαγιού που κουβαλάει μαζί της παντού η Έμμι, το οποίο δεν βρίσκω να προσθέτει κάτι στην ιστορία.

Η Έμμι και ο Άλι παντρεύονται κόντρα στην καχυποψία του περιβάλλοντος και των δυο τους. Τα παιδιά της τη  χλευάζουν, οι συναδέλφισσές της στη δουλειά την απομονώνουν. Για την ντόπια κοινή γνώμη ο μαροκινός είναι ο «άπλυτος» και επικίνδυνος ξένος, για την κοινωνία των μεταναστών η Έμμι είναι η «γριά» που ψάχνει για έρωτες. Έχει ενδιαφέρον πόσο μεγάλες είναι οι προκαταλήψεις ανάμεσα στους κοινωνικά αδύναμους ώστε να μην επιτρέπουν την αλληλεγγύη και να επιτρέπουν κάποτε – κάποτε την παρείσφρυση φασισμών κάθε είδους.

Δείτε την παράσταση, θα σας φέρει σε επαφή με τα συναισθήματά σας και θα σας προκαλέσει να σκεφτείτε διάφορα. Τελευταία παράσταση αύριο Κυριακή 12 Μαρτίου στις 19:00.

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, Μετρό Πανεπιστήμιο, τηλέφωνο ταμείου: 210 322 87 06

Το ασπρομάλλικο κορίτσι από το Μπουένος Άιρες με το φωτεινό βλέμμα (ας την πούμε Ρόζα) δεν φοβάται να ζητήσει αυτό που θέλει από τον φτερωτό θεό του έρωτα κοιτώντας μάλιστα κατάματα τον φακό (για την περίσταση, προτιμώ να επικαλούμαι παγανιστικές θεότητες με φτερά παρά χριστιανικούς λιπόσαρκους αγίους, όσο καλοπροαίρετοι κι αν είναι).

Θέλει λοιπόν το ταίρι της να είναι ψηλός άντρας, 85-90 ετών, για να ταιριάζει με την ηλικία της. Θα τον προτιμούσε επιστήμονα αλλά είναι ανοιχτή και σε άλλες επιλογές. Άκρως απαραίτητο όμως ο υποψήφιος να έχει καλή διάθεση, λέει. Συμφωνώ Ρόζα, η διάθεση είναι το παν. Κρατήσετε έναν και για μένα παρακαλώ, μόνο 40 νούμερα μικρότερο (σε έτη).

Για την ώρα αρκούμαι στο να κάνω θελήματα στον φτερωτό θεό, ψάχνοντας σοκολατάκια σε ρομαντικό περιτύλιγμα για λογαριασμό του νεοσσού μου που έχει ερωτευθεί. Σε ανάλαφρη διάθεση σας χαιρετώ και σας εύχομαι μια φρέσκια, πανέμορφη ημέρα. #Αγίου Βαλεντίνου 2017.

Save

Save

Save

Σήμερα είμαι σε διάθεση ρομαντική αλλά και δυναμική μαζί. Ο Σεπτέμβρης είναι πάντα η εποχή για νέα ξεκινήματα. Είναι η εποχή που αναλαμβάνεις καινούρια εργασιακά πρότζεκτ. Που γράφεις τα παιδιά στο σχολείο. Που υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα χάσεις 5 κιλά, θα ξαραχνιάσεις την αποθήκη, θα πλένεις το αυτοκίνητο κάθε δεύτερη Κυριακή. Και που αν είσαι ελεύθερος/η και αδέσμευτος/η (από αυτούς δηλαδή που γουστάρουν να δεσμευτούν και να αφοσιωθούν) παίρνεις βαθιά εισπνοή και αρχίζεις να φαντασιώνεσαι εκ νέου αυτόν/αυτήν που θα πιαστεί από το βλέμμα σου και θα καθυστερήσει εκεί, που θα συνταράξει το μυαλό και το κορμί σου, που θα επιθυμήσει να συμπορευτεί μαζί σου. Ο έρωτας παραμένει πάντα το ζητούμενο. Πριν λοιπόν ξαναβγείτε στο κυνήγι ή την αναζήτηση (όπως το βιώνει ο καθείς) και σας χτυπήσουν αλύπητα τα βέλη, δείτε τις προτροπές του πάντα χαμηλών τόνων [ilink url=”http://zenhabits.net/love/”]Leo Barbuta[/ilink] που γράφει με τον δικό του απέριττο τρόπο αυτά που θα ήθελα κι εγώ να μου πω:

Το στάδιο της ζωής μας στο οποίο «αναζητούμε τον έρωτα» είναι σίγουρα μια δοκιμασία και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι κανένας εξπέρ στο θέμα των ραντεβού. Στάθηκα τυχερός με την Εύα επειδή τη βρήκα μάλλον εύκολα και κατάφερα με κάποιον τρόπο να την πείσω ότι άξιζε τον κόπο να βγει μαζί μου. Πρέπει να έχει να κάνει με την εκτυφλωτική ομορφιά μου.

Δεν έχω και πολλές συμβουλές να δώσω στο θέμα των ραντεβού, ωστόσο υπάρχει κάτι που έμαθα εκ πείρας: πρώτα πρέπει να προετοιμάσεις τον εαυτό σου.

Το πράγμα έχει ως εξής: βγάζεις τον εαυτό σου στο «σεργιάνι» εκεί έξω αλλά δεν ξέρεις αν θα βρεις κάποιον σύντομα ή ποιος θα είναι αυτός που θα βρεις. Είναι άγνωστο, είναι έξω από τον έλεγχό σου και είναι αβέβαιο. Αυτά είναι δύσκολα πράγματα, και αν έχεις στο μυαλό σου το ιδανικό κάποιου ωραίου πρίγκιπα ή κάποιας πριγκίπισσας που θα σε ξετρελάνει και που θα έρθει να πέσει στην αγκαλιά σου, όχι μόνο θα απογοητευτείς οικτρά μα θα είσαι και απροετοίμαστος όταν κάποιος πραγματικά καλός/ καλή εμφανιστεί.

Οπότε έσω έτοιμος.

Τι σημαίνει αυτό; Να σου πω τι προτείνω:

• Κάνε εξάσκηση στην αβεβαιότητα. Δεν υπάρχει εγγύηση για τίποτα και ειλικρινά δεν θα είχε καθόλου γούστο αν υπήρχαν εγγυήσεις. Είναι άγνωστο αν θα βρεις κάποιον να βγεις ραντεβού μαζί του και είναι επίσης άγνωστο αν το άτομο με το οποίο ξεκίνησες να βγαίνεις είναι το κατάλληλο για σένα. Οπότε προετοιμάσου με το να γίνεις καλός στην αβεβαιότητα, κάνοντας εξάσκηση στην αβεβαιότητα. Κάνε πράγματα με αβέβαιη έκβαση, όπως το να ξεκινήσεις μια επιχείρηση, να ταξιδέψεις φτηνά χωρίς προκαθορισμένα σχέδια ή να βάλεις στόχο το να μιλάς σε αγνώστους κάθε μέρα. Θα βελτιωθείς πολύ με τη συνεχή πρακτική.
• Άφησε κατά μέρος τις ιδέες περί ιδανικού συντρόφου. Πιθανότατα έχεις μια εικόνα του ιδανικού συντρόφου που ψάχνεις – γνωρίζω ανθρώπους που έχουν φτιάξει έναν κατάλογο με όλα τα ιδεώδη χαρακτηριστικά ενός άντρα ή τη λίστα της «ιδανικής γυναίκας» που γράφει όλες τις λεπτομέρειες της εμφάνισής της και τα πράγματα στα οποία θα είναι καλή. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, βοήθειά σου. Απλώς δυσκολεύεις τον εαυτό σου αν χρειάζεσαι να βρεις το τέλειο ταίρι που όχι μόνο θα ανταποκρίνεται σε όλα αυτά τα ιδανικά αλλά επιπλέον θα του αρέσεις και θα έχετε σωστή χημεία. Αντ’ αυτού, άφησε κατά μέρος τις ιδέες περί ιδανικού συντρόφου και γίνε ανοιχτός σε ό,τι παρουσιαστεί. Επένδυσε στην περιέργεια αντί για τη βεβαιότητα.
• Αυτονομήσου συναισθηματικά. Αντί να ελπίζεις ότι κάποιος άλλος θα εμφανιστεί και θα ικανοποιήσει όλες τις συναισθηματικές σου ανάγκες, μάθε να φροντίζεις εσύ τον εαυτό σου. Δεν σου χρειάζεται τίποτα περισσότερο από αυτό που ήδη έχεις, εκεί που βρίσκεσαι τώρα.
• Κάνε ενδιαφέροντα πράγματα. Εξερεύνησε τον κόσμο. Ξεκίνησε κάτι συναρπαστικό. Δοκίμασε περιπέτειες. Μάθε νέες δεξιότητες και γλώσσες. Φτιάξε πράγματα. Γράψε πράγματα. Κάνε πράγματα που είναι διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Προκάλεσε τον εαυτό σου. Τρόμαξε τον εαυτό σου. Όχι μόνον θα γίνεις πιο ενδιαφέρων άνθρωπος, αλλά και θα διασκεδάσεις, θα γίνεις καλύτερος στην αυτάρκεια και στην αβεβαιότητα και θα έχεις μερικές ωραίες ιστορίες να διηγηθείς στο μελλοντικό σου ταίρι.
• Φρόντισε την υγεία σου και τα οικονομικά σου. Ποιος θέλει να βγαίνει με ένα αποτυχημένο; Ούτε εσύ ούτε και το μελλοντικό σου ταίρι. Οπότε άρχισε να ασκείσαι για να είσαι σε φόρμα. Άρχισε να αποταμιεύεις και να επενδύεις τα χρήματά σου και να ξεπληρώνεις τα χρέη σου. Γίνε ακαταμάχητος.

Και καλή χρονιά σχολιαρούδια!

Ο μυθικός τίτλος «Ο Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι» ηχούσε στ’ αφτιά μου σαν πορνογράφημα όταν ήμουν έφηβη. Στο μεταξύ, παρασύρθηκα από άλλα διαβάσματα για να το ανακαλύψω μόλις τώρα, μέσα από το πρόγραμμα ανάγνωσης της λέσχης μας: Αποκάλυψη! Μια ιστορία που αναβλύζει καθαρό συναίσθημα και υγιή αισθησιασμό, έναν αισθησιασμό «οξύ και φλογερό», που δεν γίνεται πουθενά «ροζ» ούτε «γκρι».

Η Κόνι, όπως αποκαλούν χαϊδευτικά οι οικείοι της τη Λαίδη Τσάτερλι, έχει παντρευτεί τον νεαρό υπολοχαγό Κλίφορντ, γιο βαρονέτου. Αμέσως μετά τον μήνα του μέλιτος ο σύζυγός της τραυματίζεται σοβαρά στον πόλεμο (Α’Παγκόσμιος) και μένει παράλυτος από τη μέση και κάτω και ανίκανος. Μετά από τρία χρόνια συζυγικής αφοσίωσης και σεξουαλικής απραξίας, πρώτα βρίσκει έναν συναισθηματικά αδιάφορο εραστή και στη συνέχεια έλκεται από τον δασοφύλακα που εργάζεται στο κτήμα του άντρα της. Η έλξη είναι αμοιβαία κι εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ερωτική ιστορία.

Συγχρόνως βλέπουμε την πολιτική-κοινωνική τοποθέτηση του συγγραφέα όταν μέσω του δασοφύλακα Μέλορς, ενός άντρα που «ζει μόνος και βυθισμένος στην εσωτερική μοναξιά του» καταφέρεται εναντίον της εκβιομηχάνισης που σκοτώνει την υγεία, τη σεξουαλική ορμή του ανθρώπου και την ομορφιά της φύσης. Το δάσος όπου οι δύο εραστές συναντιούνται είναι μια όαση, ένα απομεινάρι της οργιώδους φύσης μέσα στον κλοιό των ανθρακωρυχείων των Μίντλαντς της Αγγλίας που ξερνούν στάχτη και μολύνουν τον αέρα.

Μέσα σ’ αυτό δάσος ο Ντ. Χ. Λόρενς βάζει τους ήρωές του να ζουν τον έρωτά τους ψυχή τε και σώματι και δεν διστάζει να χρησιμοποιεί όπου δει, με ευθύτητα και αφοπλιστική απλότητα, τα ονόματα που πραγματικά χρησιμοποιούμε για τα γεννητικά όργανα στις ιδιαίτερες συζητήσεις μας, δημιουργώντας έτσι ένα εκρηκτικό …μουνιφέστο – ύμνο στη σεξουαλική ολοκλήρωση. Η Penguin Books που αποτόλμησε την πρώτη μη λογοκριμένη έκδοση το 1960 οδηγήθηκε στα δικαστήρια, όμως τελικώς αθωώθηκε ανοίγοντας νέους δρόμους στην ερωτική λογοτεχνία.

Ο Λόρενς με εντυπωσίασε και με συνεπήρε μέσα στις 485 σελίδες που ήταν εξόχως αισθησιακή παρέα μέσα στις αποκριές. Οι σκέψεις της ηρωίδας, τα ψυχικά της σκαμπανεβάσματα, ο τρόπος που βιώνει την σεξουαλική ολοκλήρωση, με οδηγούσαν συχνά στην ψευδαίσθηση ότι το μυθιστόρημα είχε γραφτεί από γυναίκα και όχι από άντρα συγγραφέα. Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στην Καθαρά Δευτέρα και όπως λέει ο σοφός λαός «την Καθαρά Δευτέρα παίρνουν τα μουνιά αέρα»! Φέτος έμελλε να είναι μέρα υγρή και βροχερή. Μην γκρινιάζετε, δείτε τη σαν προμήνυμα μιας πολλά υποσχόμενης άνοιξης! Με τις υγείες σας, και καλή Σαρακοστή στους θρησκευόμενους φίλους μου!

Και συνεχίζω με το καινούριο κοσκινάκι μου, τη λέσχη ανάγνωσης. Αυτόν τον μήνα, σειρά είχε η Λολίτα, η κλασσική πλέον Λολίτα του Ναμπόκοφ. Ο Ναμπόκοφ, λέει, περίεργος και φιλομαθής από τη φύση του, ήταν και εντομολόγος, μάλιστα είχε εργαστεί για ένα φεγγάρι ως λεπιδοπτερολόγος στο Μουσείο Συγκριτικής Ζωολογίας του Χάρβαρντ. Δανείζει το πάθος του για τα λεπιδόπτερα στον πρωταγωνιστή του βιβλίου, καθηγητή Χάμπερτ Χάμπερτ, ο οποίος συχνά παρομοιάζει τη Λολίτα του με μικρό λεπιδόπτερο. Μα και στο προηγούμενο βιβλίο με το οποίο καταπιαστήκαμε στη λέσχη μας, τον «Θεό των μικρών πραγμάτων», υπήρχε ο Παπάτσι, αυτοκρατορικός εντομολόγος και λεπιδοπτερολόγος στην Ινδία, ο οποίος έμεινε χολωμένος μια ζωή επειδή το λεπιδόπτερο που ανακάλυψε δεν πήρε ποτέ το όνομά του, όπως συνηθίζεται στην επιστημονική κοινότητα. Άραγε κάποιο νήμα από λεπιδότερα διατρέχει μυστικά τα βιβλία που επιλέγει για εμάς η κυρία Μάστορη; Η απορία μου πιστεύω ότι θα λυθεί με την ανάγνωση του επόμενου βιβλίου!

Στη Λολίτα μαθαίνω ότι «Τα λακάκκια στα μάγουλα προκαλούνται από την προσκόλληση του δέρματος σε βαθύτερους ιστούς». Η υπόθεση του μυθιστορήματος λίγο-πολύ γνωστή από τα περάσματά της στον κινηματογράφο και από την παραφιλολογία που υπάρχει γύρω από το θέμα. Μεσήλικας καθηγητής, σαραντάρης, (ω, ναι, αυτοί ήταν οι μεσήλικες στα fifties) ερωτεύεται παράφορα τη δωδεκάχρονη θετή του κόρη (μια που είχε πρόσφατα παντρευτεί τη χήρα μητέρα της  η οποία απεβίωσε σε κωμικοτραγικό δυστύχημα λίγους μόνο μήνες μετά από αυτόν το γάμο) και συνάπτει σεξουαλική σχέση μαζί της για τα επόμενα δύο χρόνια. Και όχι, δεν είναι ο πρώτος εραστής της νεαράς. Η σχέση τελειώνει αιφνιδίως όταν το δεκαπεντάχρονο πλέον νυμφίδιο το σκάει για να φτιάξει τη ζωή της με έναν άλλο μεσήλικα. Ο πρωταγωνιστής από το πάθος του καταλήγει στο φόνο ενός  υποτιθέμενου εραστή της μικρής του ερωμένης. Πορνογράφημα το χαρακτήρισαν όταν πρωτοεκδόθηκε πριν από εξήντα περίπου χρόνια. Για τη σεξουαλική πράξη μιλάει μόνο υπαινικτικά και συγκαλυμμένα όμως θαρρώ ότι η φαντασία μπορεί να προσθέσει τα κομμάτια που λείπουν στις περίτεχνες περιγραφές και να αναπλάσει τις δικές σκηνές λαγνείας. Σοκαρίστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι η Λολίτα βρίσκεται στην ηλικία που έχουν οι συμμαθήτριες του γιου μου. Καλώς ή κακώς, όλες οι πληροφορίες πλέον φιλτράρονται μέσα από την ιδιότητά μου της μητέρας. Με τρομάζει η ιδέα μία δωδεκάχρονη να έχει εραστές, πόσο μάλλον να έχει την πρώτη σοβαρή της σχέση με έναν ενήλικα. Παιδοφιλία κάργα! Βέβαια το μυθιστόρημα είναι άκρως αμοραλιστικό, δεν κρίνει τα γεγονότα ούτε τους πρωταγωνιστές τους, δεν νουθετεί κανέναν παρά μόνον προσπαθεί να σαγηνεύσει τον αναγνώστη μέσα από τη γραφή του και το καταφέρνει γιατί γνωρίζει πολλά τερτίπια: η Λολίτα του είναι και ρομαντικό μυθιστόρημα μιας ολέθριας σχέσης, και αστυνομικό, και εξομολογητικό πεζογράφημα, και ταξιδιωτικό βιβλίο ενώ ταυτόχρονα παρωδεί όλα τα παραπάνω κλείνοντάς μας το μάτι. Δεν έχω δει ακόμα καμία από τις δύο ταινίες που έχουν γυριστεί με βάση το βιβλίο, πάντως εγώ φαντάζομαι ένα roadmovie με στάσεις στα αναρίθμητα εξοχικά πανδοχεία και μοτέλ, που παρελαύνουν στις σελίδες του, τα οποία, κατά τον Ναμπόκοφ είναι «ιδανικά μέρη για ύπνο, διαπληκτισμούς, συμφιλίωση, ακόρεστο παράνομο έρωτα».