Διάβασα μια αλλόκοτη και όμορφη ιστορία, μία από αυτές που αποδίδει πολύ ποιητικά και μαγικά η πένα της Νέβι Κανίνια. Επειδή μου ζέστανε το μυαλό και την καρδιά μου θέλησα να την κρατήσω μέσα στην προσωπική μου πινακοθήκη ιστοριών αλλά και να τη μοιραστώ συγχρόνως μαζί σου μέσα σε λίγες αράδες.
Photo byTolea at Morguefile.com
Σε περίληψη λοιπόν, ένας αρσενικός πελαργός, ο Κλίπιταν, διασχίζει από αέρος 14.000 χιλιόμετρα κάθε χρόνο για 16 συναπτά προκειμένου να συναντήσει το τραυματισμένο ταίρι του, τη θηλυκιά πελαργό Μαλένα που δεν πετάει (εδώ και 16 χρόνια) εξαιτίας ενός πυροβολισμού κυνηγού. Ο Κλίπιταν ζει στη Νότια Αφρική και η Μαλένα στην Κροατία. Συναντιούνται κάθε χρόνο στην Κροατία λοιπόν, ζουν μαζί από την άνοιξη μέχρι και τον Αύγουστο, ζευγαρώνουν, και μετά ο Κλίπιταν παίρνει μαζί του τα μικρά πελαργάκια που προκύπτουν από αυτό το ερωτικό ζευγάρωμα και μεταναστεύουν παρέα στην Αφρική. Και ξαναγυρίζει στην Κροατία και τη Μαλένα την επόμενη χρονιά. Εδώ και 16 χρόνια!
Είναι μια ιστορία τρυφερότητας και ελπίδας. Εύχεσαι να σε αγαπήσει κάποιος τόσο πολύ; Ναι, είναι όμορφο να σε αγαπούν και να σου το δείχνουν με τέτοια αφοσίωση. Όμως για φαντάσου να έχεις την τύχη και το θάρρος να αγαπήσεις εσύ ο ίδιος/η ίδια κάποιο άλλο πλάσμα τόσο βαθιά, τρυφερά και επίμονα! Τότε αλλάζει και ομορφαίνει η ζωή ακόμα περισσότερο!
Άλλοι πάνε στο TEDx για να εμπνευστούν γενικώς και αορίστως, άλλοι για να τροφοδοτήσουν το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο, άλλοι για να αντλήσουν ιδέες για καινοτομίες, άλλοι για να συγκινηθούν.
Υπάρχουν και μερικοί σαν την την αφεντιά μου που πάνε και μετά σου λένε για τις ιστορίες αγάπης που άκουσαν. Ό,τι ζητάει, βρίσκει κανείς. Λοιπόν η φετινή διοργάνωση του TEDx Athens με θέμα την αφετηρία του καθενός (Origins) είχε πολλές θεματολογικές αναφορές στην αγάπη και τον έρωτα. Η σημερινή ανάρτηση αναμένεται ελαφριά γι’ αυτό όποιος θέλει μια πιο επιστημονική προσέγγιση του TEDx παρακαλείται να μεταβεί σε άλλο blog!
φωτογραφία ophilos
Η εκδήλωση άνοιξε σαν παραμύθι με την Αλεξάνδρα Αντωνοπούλου (σχεδιάστρια-ανώτερη λέκτορα στο πανεπιστήμιο Goldsmithsτου Λονδίνου) να μας θυμίζει ότι το παραμύθι Η Πεντάμορφη και το Τέρας πλάστηκε στα σκοτεινά χρόνια της προβιομηχανικής Ευρώπης, όταν τα φτωχά πλην όμορφα κορίτσια αποδέχονταν προτάσεις γάμου από γηραιούς, πλούσιους κυρίους και χρειάζονταν ένα διδακτικό ανάγνωσμα για να μπορέσουν να αγαπήσουν τους συζύγους τους και να ανακαλύψουν τον «πρίγκιπα» με τα ευγενικά συναισθήματα που αυτοί έκρυβαν μέσα τους.
Ο Mark Haidar (διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Vinli) από το Λίβανο σε μια συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία μίλησε για την αγάπη του για την υψηλή τεχνολογία και το επιχειρείν που τον οδήγησε ως εικοσάρη developer με διακόσια δολάρια στην τσέπη από τον εμπόλεμο Λίβανο στις ΗΠΑ για μια μεγάλη επιχειρηματική περιπέτεια. Έρωτας κι αυτός μιας άλλης μορφής.
Ο Γιώργος Πίττας (blogger γαστρονομίας-συγγραφέας) μας τροφοδότησε με το όραμα του (που το προωθεί έμπρακτα και συστηματικά) για μια Ελλάδα που αναδεικνύει την ξεχωριστή τουριστική της ταυτότητα μέσα από τα νόστιμα τοπικά της προϊόντα. Και μέσα από την πληθώρα των εικόνων της διήγησής του περπατούσαν οι ψηλές και όμορφες γυναίκες της Έδεσσας όπως τις θυμόταν ως έφηβος να μαζεύουν ζουμερά ροδάκινα στον καιρό της συγκομιδής.
Και να ‘σου σκάει μύτη η ιστορία της πρώτης σεξουαλικής επανάστασης στην Ευρώπη γύρω στο 1700 ειδωμένη από τον (συγγραφέα, ιστορικό και καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) Faramerz Dabhoiwala. Υπενθύμισε ότι η σεξουαλική ελευθερία (στον όποιο βαθμό) δεν ήταν πάντοτε δεδομένη στη Δύση. Είπε μάλιστα πως η σεξουαλική ελευθερία ομοιάζει πολύ προς τη δημοκρατία. Οι απόγονοι των ιδρυτών του αρχαίου πολιτεύματος (της δημοκρατίας) ας το σκεφτούν καλύτερα αυτό!
Ο Βαγγέλης Αυγουλάς (πρόεδρος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών-δικηγόρος) σε μια από τις πιο θερμές ομιλίες της ημέρας μας έδωσε ένα ελαφρύ σκαμπίλι λέγοντας ότι έχουμε αναδείξει τη θεωρία της εικόνας πιο δυνατή και από αυτήν της σχετικότητας. Μας προέτρεψε λοιπόν να καταρρίψουμε τον οπτικό μύθο του έρωτα και «Με άλλα μάτια να …αγαπιόμαστε». Αισθαντικός, χιουμορίστας, αυτοσαρκαστικός, καυστικός όπου χρειαζόταν, ζέστανε καρδιές και συγχρόνως έθεσε καυτά ερωτήματα για την εξέλιξή μας ως ερωτικά όντα. Μας έβαλε να σκεφτούμε ποια χαρακτηριστικά μας πέρα από το όμορφο προσωπάκι μας και την κορμάρα που ενδεχομένως διαθέτουμε νομίζουμε ότι θα έκαναν κάποιον-κάποια να μας ερωτευτεί. Ας πούμε το ότι είμαστε δοτικοί εραστές, ότι μαγειρεύουμε υπέροχα, ότι έχουμε χιούμορ, ότι είμαστε ασυναγώνιστοι στο φλερτ, δεν είναι αρκετά ικανοποιητικοί λόγοι που μας κάνουν ερωτεύσιμους;
Ο ψυχίατρος Βασίλης Τσιπάς από την ΜΚΟ Ομάδα Αιγαίου διηγήθηκε γλαφυρά πως μια ομάδα γιατρών και λοιπόν εθελοντών με τα φουσκωτά τους έστησαν υπομονετικά και μεθοδικά ένα δίκτυο ιατρικής και όχι μόνο υποστήριξης των νησιωτών των περισσότερο απομονωμένων νησιών του Αιγαίου. Κι εκεί ανάμεσα στις ακτινογραφίες και τις μονάδες αφαλάτωσης νερού στοίχειωσε το μυαλό μου η εικόνα μιας νησιώτισσας 67 χρονών που αγνάντευε καθημερινά τη θάλασσα από το παράθυρό της. Όχι δεν ήταν από ρομαντισμό αλλά επειδή σκεφτόταν να φουντάρει. Η γυναίκα αυτή είχε φύγει μικρή κοπελίτσα μετανάστρια, στην Αμερική νομίζω, και επέστρεψε στα 67 της πια στο μικρό νησί της επειδή ο άντρας της αποφάσισε μετά από σαράντα και βάλε χρόνια γάμου να χωρίσουν. Κι ενώ ήταν πολύ κοντά στο να τερματίσει τη ζωή της βλέπει από το παράθυρο τον στολίσκο της Ομάδας Αιγαίου να καταφτάνει στο λιμάνι και συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μέλλον για εκείνη αφού υπάρχουν ακόμα κάποιοι που τη νοιάζονται.
Και η εκδήλωση του TEDx Athens 2016 έκλεισε όπως είχε ανοίξει, πάλι σαν παραμύθι με την αγαπημένη συγγραφέα παιδικών βιβλίων Άλκη Ζέη της οποίας ο κοφτερός λόγος χωράει και γενναίες δόσεις τρυφερότητας. Η Ζέη μέσα από το συναρπαστικό παραμύθι της ζωής της μας έκανε κοινωνούς στη συντροφική αγάπη που έζησε με τον άνδρα της στα χρόνια της δικής τους προσφυγιάς στην Τασκένδη, στο Παρίσι και αλλού εξαιτίας των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Μας παρακίνησε να ελπίζουμε σε κάτι, να είμαστε αγαπημένοι και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον για να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες της ζωής.
Πριν από ένα μήνα έκανα πραγματικότητα μια μκρή μου επιθυμία: έγινα μέλος μιας λέσχης ανάγνωσης (book club, αγγλιστί). Τελευταίως είχα παραμελήσει την ανάγκη μου για διάβασμα και είχα περιοριστεί κυρίως σε αναγνώσματα που είχαν σχέση με τη δουλειά μου. Η πειθαρχία του να ολοκληρώνεις ένα βιβλίο σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που απαιτείται σε μια τέτοια λέσχη, αναζωογόνησε τα ανακλαστικά μου ως αναγνώστριας.
Το πρώτο βιβλίο που επιλέχθηκε από την επαρκέστατη συντονίστριά μας, το όνομα της οποίας δεν πρόκειται να αποκαλύψω ακόμα, ήταν μια προσωπική πρόκληση για μένα: Ο θεός των μικρών πραγμάτων, της Ινδής Αρουντάτι Ρόι, βραβείο Booker το 1997. Και η πρόκληση έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήταν ένα από τα (τρία;) βιβλία που έχω ξεκινήσει στη ζωή μου χωρίς να τα τελειώσω… Για την ακρίβεια το παράτησα στις πρώτες 20 σελίδες. Αυτό συνέβη το 1997. Είχα βρει ζόρικο τότε, και το θέμα που πραγματευόταν και τον τρόπο γραφής που ήταν κάπως ελλειπτικός και μου ξεγλιστρούσε… Εξάλλου ο πόνος ήταν κάτι που ήθελα να αποφύγω, ακόμα και μέσα στα βιβλία. Κύλησε ο καιρός και ένα διαζύγιο και ένα παιδί αργότερα, το βιβλίο επανεμφανίζεται στο δρόμο μου. Αυτή τη φορά όμοως είμαι αποφασισμένη. Δεν χρειάστηκε όμως να προσπαθήσω πολύ. Από τη στιγμή που άφησα πίσω μου τις πρώτες γνώριμες σκηνές και προχώρησα παραπέρα, το βιβλίο μου παραδόθηκε άνευ όρων και του παραδόθηκα κι εγώ. Όπως δυο εραστές που δεν τα βρίσκουν στις πρώτη τους συνάντηση και όταν ξανασυναντιώνται μετά από χρονια ερωτεύονται παράφορα ο ένας τον άλλον…
Τι λέει όμως η Αρουντάτι; Διηγείται το χρονικό του τραγικού και αναπάντεχου θανάτου ενός μικρού κοριτσιού σε μια κωμόπολη της Ινδίας στη δεκαετία του 1970. Ποιος άραγε ευθύνεται για το θάνατό της; Ακούμε την ιστορία μέσα από τη διήγηση των δύο διδύμων εξαδέλφων του μοιραίου κοριτσιού. Ο έρωτας ανάμεσα σε μια “Καθαρή” γυναίκα ανώτερης κάστας που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της επειδή ο άνδρας της τους έχει εγκαταλείψει και έναν “Άθικτο” άνδρα, κόντρα στις ταξικές διαφορές και τις δομές που ορίζουν οι κάστες, καθορίζει και στοιχειώνει την ιστορία μας.
Με κέρδισε επειδή μιλάει για δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα, ξεχειλίζει μάλιστα από αυτά, χωρίς να γίνεται μελοδραματικό ούτε κουραστικό. Με αφορμή έναν τραγικό θάνατο μιλάει για τον φόβο, που τον ονοματίζει και τρόμο μερικές φορές, για την αγάπη και για την σκληρότητα της πορείας προς την ωριμότητα και την ενηλικίωση. Μιλάει για γνώριμες παιδικές πληγές που φέρουμε οι περισσότεροι από εμάς εντός μας. Και όλα αυτά σε ένα σύμπαν μαγικού ρεαλισμού, με μια γραφή ποιητική, ελλειπτική, άλλοτε γλαφυρή και άλλοτε κοφτή, στακάτο, ανάλογα με το πως προστάζουν οι συνθήκες. Ο τρόπος της γραφής της ακολουθεί τη ροή των συναισθημάτων της και με συνεπήρε τη δεύτερη φορά επειδή δεν του αντιστάθηκα, αφέθηκα να ακούσω και τα δικά της συνασσθήματα και εκείνα που εξ αντανακλάσεως γεννιόντουσαν μέσα μου. Και εβδομάδες αργότερα, συνεχίζω να το φέρω μέσα μου.
“Μα τη φορά αυτή δεν κρατήθηκε. Δεν του είπε λέξη. Όχι, μέχρι που τον κυρίεψε ο Τρόμος. Όχι ωσότου είδε, τη μια νύχτα μετά την άλλη τη μικρή βάρκα με τα κουπιά να περνάει το ποτάμι. Όχι ώσπου την είδε να ξαναφεύγει την αυγή.
Όχι μέχρις ότου δει τι είχε αγγίξει ο Άθικτος γιος του. Και δεν είχε αγγίξει απλώς.
ξεχειλίζει μάλιστα από αυτά, χωρίς να γίνεται μελοδραματικό ούτε κουραστικό. Με αφορμή έναν τραγικό θάνατο μιλάει για τον φόβο, που τον ονοματίζει και τρόμο μερικές φορές, για την αγάπη και για την σκληρότητα της πορείας προς την ωριμότητα και την ενηλικίωση. Μιλάει για γνώριμες παιδικές πληγές που φέρουμε οι περισσότεροι από εμάς εντός μας. Και όλα αυτά σε ένα σύμπαν μαγικού ρεαλισμού, με μια γραφή ποιητική, ελλειπτική, άλλοτε γλαφυρή και άλλοτε κοφτή, στακάτο, ανάλογα με το πως προστάζουν οι συνθήκες. Ο τρόπος της γραφής της ακολουθεί τη ροή των συναισθημάτων της και με συνεπήρε τη δεύτερη φορά επειδή δεν του αντιστάθηκα, αφέθηκα να ακούσω και τα δικά της συνασσθήματα και εκείνα που εξ αντανακλάσεως γεννιόντουσαν μέσα μου. Και εβδομάδες αργότερα, συνεχίζω να το φέρω μέσα μου.