Μια φορά κι έναν καιρό, όταν ο γιος μου ήταν τριών είχαμε εκδράμει στης γειτονιάς το κοντινό παρκάκι για την καθιερωμένη μας βόλτα. Το παιδί μου δεν είχε ακόμη εμπεδώσει τον μηχανισμό “κουνάω τα πόδια μου μπρος-πίσω και κάνω την κούνια να πάει ψηλά”. Έτσι στεκόμουν πίσω του όπως κάνουν οι μανάδες χιλιάδες χρόνια τώρα πίσω από κάθε λογής αιώρες και τον έσπρωχνα μαλακά με τις παλάμες για να φεύγει μπροστά. Ο διπλανός …συνάδελφος όμως ήταν μεγαλύτερος (τον έκοβα για πέντε-έξι χρονών) και κουνιόταν μόνος του, και φυσικά ψηλότερα. Κάποια στιγμή λοιπόν ο πεντάχρονος νεαρός με κοίταξε βλοσυρά και μετά γύρισε στον γιο μου και του δήλωσε: Δεν πας ψηλά. Να πεις στην αδελφή σου να σε σπρώχνει πιο δυνατά.
Για να ακούν οι μικροί και να μαθαίνουν οι μεγαλύτεροι άντρες. Με αγάπη από την προσωπική μου γυάλα των αναμνήσεων.
Ο ένας είχε την ηλικία του μπαμπά μου και φώναζε όλα τα κορίτσια «κόρη μου». Ο άλλος ήταν συνομήλικός μου και φώναζε όλα τα κορίτσια «ομορφιά μου».
Μεγάλο πράγμα οι λέξεις. Οι λέξεις χτίζουν εικόνες κι οι εικόνες χτίζουν τον κόσμο που πιστεύουμε και στον οποίο επιλέγουμε να ζήσουμε. Κάποιες λέξεις μας χαϊδεύουν και μας εκπαιδεύουν να αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας και άλλες είναι χαστούκια που μας γδέρνουν την αυτοεκτίμηση και μας αφήνουν πληγές που προσπαθούμε συνεχώς να γιατρέψουμε.
Φωτογραφία Routine
Ο άνθρωπος λοιπόν που έλεγε όλα τα κορίτσια «κόρη μου» ήταν φροντιστηριακός δάσκαλος και είχα την τύχη να είναι δάσκαλός μου. Μας δίδαξε τη μέθοδο και την οργάνωση σε όλες τις «κόρες» και τα παλικάρια του. Γνώριζε να είναι τρυφερός και αυστηρός συγχρόνως με τις εφηβικές ψυχές. Αγαπούσε τη δουλειά του και μετέφερε το μήνυμα ότι η δουλειά και η γνώση είναι χαρά εφόσον την έχεις επιλέξει.
Το αγόρι τώρα που έλεγε όλα τα κορίτσια «ομορφιά μου» ήταν η προσωποποίηση της χαράς της ζωής. Γελαστός, χιουμορίστας, αφοσιωμένος στους φίλους και ερωτιάρης με τα κορίτσια. Γενναιόδωρος στις τρυφερές κουβέντες, χάιδευε τα αφτιά των κοριτσιών με τα λόγια ανεξαρτήτως αν είχε σκοπό να τις αγγίξει με τα χέρια του. Και είχε επιδέξια χέρια που ήξεραν να δουλεύουν καλά το ξύλο και το πινέλο με τα χρώματα.
Φωτογραφία philos
Να, τέτοια πράγματα θυμήθηκα όταν έπεσα πάνω στην ωραία φωτογραφία του philos που γνωρίζει πώς να αιχμαλωτίζει με τον φακό του στιγμές και συναισθήματα. Και της κρέμασα σκουλαρίκια, δυο δικές μου αναμνήσεις που θέλω να φυλάξω, ακόμα και αν κάποτε η μνήμη μου πάψει να με υπηρετεί. Γιατί οι λέξεις μπορούν να χαϊδεύουν και η ζωή χρειάζεται χάδια!
