Τα βραδινά μου όνειρα ένα κουβάρι. Μπερδεμένοι εφιάλτες. Πλάσματα περίεργα με τραβούν από το πόδι για να με ρίξουν, άγνωστο που. Η πραγματικότηα τρέχει πολύ γρήγορα. Παίρνω βαθιές ανάσες για να μπω κι εγώ στην κούρσα. Θα τα καταφέρω χωρίς να πέσω ή έστω χωρίς να μου κοπεί η αναπνοή;

Υ.Γ. Για τους κυνηγούς εικόνων το εν λόγω γκράφιτι είναι κάπου κοντά στη στάση Πανεπιστήμιο του μετρό.

Περιμένω να ανάψει το πράσινο στη Λεωφόρο Πεντέλης με το πόδι στο φρένο. Κοιτάζω βαριεστημένα από το παράθυρο του οδηγού και ξάφνου τον βλέπω να γελάει στον ύπνο του με κλειστά βλέφαρα. Βλέπει όνειρα… Τι θέλεις από μένα; Ξαναβρίσκω τα αντανακλαστικά μου, ανασύρω το κινητό από την τσάντα και ρίχνω δυο απανωτά κλικ μέχρι που η κόρνα του από πίσω οδηγού να με εξαναγκάσει να πετάξω όπως-όπως το κινητό στο κάθισμα του συνοδηγού και να ξαναπιάσω το τιμόνι. Προσέξατε τη διακεκομμένη γραμμή με το ψαλίδι στο μπράτσο; Πολιτικό μήνυμα;