Το παρόν είναι ένα γρήγορο σημείωμα για να σας πω ότι η παράσταση “Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως” που είδα την προπαραμονή της πρωτοχρονιάς πήρε παράταση για όλες τις Δευτέρες και τις Τρίτες Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου. Πού; Στη Μουσική Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τη δείτε γιατί εγώ γοητεύτηκα! Από τους ηθοποιούς , από το κείμενο, από τη μουσική…

Πρόκειται για τη δραματοποίηση του ομώνυμου διηγήματος του Γεωργίου Βιζυηνού με απλότητα και ευρηματικότητα. Είναι μια ευκαιρία να μυηθείτε στη γλώσσα του Βιζυηνού που έχει διατηρηθεί αυτούσια επί σκηνής, μια ιδιότυπη, “δροσερή” καθαρεύουσα που διεγείρει θερμά συναισθήματα!

Πρόκειται για ένα ερωτικό σκίρτημα ανάμεσα στον αφηγητή (που είναι ο διηγηματογράφος) και μια πολύ νεαρή κοπέλα, την Μάσιγγα, που εξελίσσεται πάνω στο κατάστρωμα του μεγάλου ατμόπλοιου Rio Grande ενώ αυτό πλέει μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως Ιταλίας. Το “κοράσιον” συνοδεύεται στο ταξίδι αυτό από τον πατέρα της που γνωρίζουμε επί σκηνής.

Μία μικρή σπουδή πάνω στον έρωτα και το χρήμα, δεν έχει νόημα να σας πω περισσότερα. Αν δεν αποτελεί για σας σπόιλερ, απολαύστε ολόκληρο το διήγημα του Βιζυηνού εδώ. Ίσως μάλιστα είναι καλύτερα να πάτε διαβασμένοι γιατί εγώ, ευτυχής μέσα στην ημιμάθειά μου, πίστευα ότι το ταξίδι θα είναι μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως Εξαρχείων!

Η παράσταση έχει ανεβεί από την θεατρική ομάδα Ξανθίας. Στο ρόλο της Μάσιγγας η Αγγελική Μαρίνου. Παίζει επίσης (και σκηνοθετεί)  ο Κώστας Παπακωνσταντίνου και ο Ελισσαίος Βλάχος. Μουσική από τον Νίκο Κολλάρο ο οποίος παίζει και πιάνο επί σκηνής. Σκηνικά – κοστούμια από την Μαρία Καραθάνου.

Εισιτήρια θα βγάλετε πολύ εύκολα εδώ.

Φυσάει θαλασσινό αεράκι στο κατάστρωμα! Επιστρατεύστε ανάλαφρη διάθεση!

Το 1987, όταν ήμουν μαθήτρια λυκείου, είδα στο θέατρο την πρώτη μου ενήλικη παράσταση. Είχε σίγουρα προηγηθεί κάποιος κακοπαιγμένος Μολιέρος σε πρωινή παράσταση για μαθητές. ΑΥΤΗ όμως ήταν πραγματική παράσταση. Ήταν «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη. Είχα το προνόμιο να δω ένα έργο μιας σπουδαίας θεατρικής συγγραφέως στην τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κάρολος Κουν πριν από το θάνατό του. Δύο στα δύο δηλαδή. Παρακολούθησα ένα ελληνικό έργο που ήταν γραμμένο σε μια σύγχρονη, παλλόμενη γλώσσα, που το καταλάβαινα(τουλάχιστον στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης) και που είχε να μου πει πράγματα που με ενδιέφεραν. Και επιπλέον, οι πρωταγωνίστριές του ήταν 3 γυναίκες της εποχής που ζούσα – μαζί τους κι ένας άντρας, ο όμορφος Στράτος Τζώρτζογλου σε πρώτη εμφάνιση (μα πόσα μπόνους αυτή παράσταση).

Στην παράσταση αυτή μας προσκάλεσε και μας συνόδεψε, 10-12 κορίτσια (προσκάλεσε όλη την τάξη αλλά αυτός ήταν ο αριθμός που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα) ένας καθηγητής μαθηματικών του σχολείου. Για να τιμήσω την έξοδο είχα φορέσει τα καινούρια μου παπούτσια, τα πρώτα μου γυναικεία «γοβάκια», ένα ζευγάρι μαύρες καστόρινες πλατφόρμες. Μετά το τέλος της παράσταση ακολούθησε σύντομο φαγοπότι σε ένα κουτούκι της Κυψέλης όπου την ώρα της άφιξής μας υπήρχαν μόνο μερικοί γέροι, μόνιμοι θαμώνες που κουτσοπίνανε ξεροσφύρι. Αυτή ήταν η μύησή μου στον κόσμο της ενήλικης τέχνης.

Ακολούθησαν πολλές παραστάσεις σύγχρονου ελληνικού και ξένου θεάτρου. Καλές και λιγότερο καλές και λίγες κακές. Η συγκεκριμένη όμως διατηρεί ξεχωριστή βαρύτητα αλλά και γλύκα στις αναμνήσεις μου. Πριν από λίγες μέρες, συγκεκριμένα στις 8 Οκτωβρίου 2017, η Λούλα Αναγνωστάκη απεβίωσε, πλήρης ημερών όπως συνηθίζεται να λέμε. Δεν είμαι αρμόδια να μιλήσω περισσότερο για το έργο της, θα διαβάσετε αλλού πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για αυτό από ανθρώπους που έχουν σπουδάσει το θέατρο. Απλώς αν μια μέρα ο γιος μου ανατρέξει στις διαδικτυακές αναμνήσεις μου, θα μπορέσει να ξαναθυμηθεί από πού ξεκίνησε η «τρέλλα» της μάνας του με το θέατρο. Λούλα Αναγνωστάκη σε ευχαριστώ. Κι εσένα καθηγητή Δ.