Πήγα να θαυμάσω τα καλλιτεχνικά έργα του γιου μου στο παιδικό εργαστήρι του δήμου μας. Ένας παράδεισος από χρώματα και σχέδια που είχαν δημιουργήσει αυτός και οι συνομήλικοί του με την καθοδήγηση μιας πολύ καλής εικαστικού και ωραίου ανθρώπου. Κι εκεί που περιδιάβαινα ανάμεσα σε παστέλ, λάδια και ακουαρέλες το μάτι μου στάθηκε στα κολλάζ. Θέμα: γυναικεία φιγούρα. Τι χαρούμενος σουρεαλισμός ήταν αυτός! Να και το έργο του γιου μου. Ένιωσα αυτομάτως περήφανη ως όφειλα. Μα τι ήταν αυτό που είχε φτιάξει; Το γυναικείο κεφάλι κοσμούσαν ένα ζευγάρι ευμεγέθη μαλλιαρά κέρατα και ένας αστραφτερός γλόμπος. Στο μάγουλο υπήρχε ένθετη μια μικρούτσικη φωτογραφία γυναικείου κεφαλιού επίσης με κέρατα-αυτά μικρά και χαριτωμένα. Ένας δεύτερος αστραφτερός γλόμπος ξεπρόβαλλε από την τσάντα της μαντάμ. Και στην πλάτη ένα ζευγάρι μικρά άσπρα φτερά. Συμπέρασμα: Τα κέρατα εις διπλούν …ο διάβολος στο κορμί της και ο αστραφτερός γλόμπος (επίσης εις διπλούν) δείγμα υψηλής ευφυΐας, υποθέτω. Τα φτερά ανακάλυψα σε δεύτερη ανάγνωση επειδή ήταν μικρά οπότε …φαντάζομαι ότι τα έβαλε προς το τέλος. Αυτά σε μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της δεκάρας. Μα, να πω την αλήθεια μου, ζορίστηκα λίγο. Έτσι βλέπει το παιδί μου τις γυναίκες; Και, πάνω απ’ όλα, έτσι βλέπει εμένα, τη μαμά του; Σαν έναν έξυπνο θηλυκό διάβολο που τον καταδυναστεύει; Η αλήθεια είναι πως νιώθω λίγο δυνάστης ως μονογονέας που είμαι και προσπαθώ να επιβάλω το νόμο μέσα στο σπίτι μας. Καθώς έχει μπει σε μια έντονη προεφηβεία (αυτό το προ- δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει) διαπιστώνω ότι είναι κομματάκι δύσκολο να μεγαλώνεις ένα αγόρι μόνη και σε κάθε ευκαιρία τον παραπέμπω στα αρσενικά του περιβάλλοντός μου (που δεν είναι πολλά). Όπως διαπιστώνω εκ των υστέρων, η χρυσή εποχή ήταν η χρονιά ανάμεσα στα εννιά και τα δέκα όπου η λογική συνεννόηση μητέρας-γιου είχε φτάσει στο υψηλότερο σημείο της. Στα δέκατα γενέθλια συνέβη ξαφνικά η μετάλλαξη: Ο γιος μου αποφάσισε να αντιτίθεται σε όλα, κήρυξε επανάσταση για την ώρα του ύπνου (από τους λίγους κανόνες που τηρούσαμε με ευλάβεια), δήλωσε πως δεν τον ενδιαφέρουν πλέον τα βιβλία και θα διαβάζει μόνον κόμικς (Αστερίξ, Κλασσικά Εικονογραφημένα και Αρκάς για την ώρα), μου λέει σε κάθε ευκαιρία πόσο άδικη είμαι, με αποκαλεί τύραννο όταν δεν του κάνω τα χατίρια και … ο κατάλογος μπορεί να μακρύνει όσο θέλετε. Από την άλλη, έχει γίνει εξαιρετικά ευπρόσβλητος όταν τον μαλώσεις ή έστω του κάνεις μια παρατήρηση. Τα δάκρυα και οι επακόλουθες συμφιλιώσεις είναι πλέον γνώριμο σκηνικό στο σπίτι μας. Μήπως τελικά δεν είναι προ- και είναι εφηβεία σκέτο; Θα δείξει. Μέχρι τότε όποια ή όποιος έχει να πει δυο λόγια παρηγοριάς ή έχει κάτι να διαφωτιστικό να προσθέσει, ας κοπιάσει.