“Ξέρεις μαμά, δεν με πείραξε καθόλου που ξέχασα να πάρω τη μάσκα μου στο πάρτι που έγινε στην παραλία. Έμαθα να κρατάω την αναπνοή μου κάτω από το νερό γιατί η Α μου ζητούσε συνέχεια να την ανεβάζω στους ώμους μου για να κάνει βουτιές. Ξέρεις μαμά, είναι ωραίο να ανεβαίνει ένα κορίτσι πάνω στους ώμους σου”.

Ξέρω γιε μου, αν κι έχει καιρό να με ανεβάσει κάποιο αγόρι στους δικούς του δυνατούς ώμους (γιατί πρέπει και ν’ αντέχουν). Ξέρω πως έκλεισες τα δώδεκα και περπατάς στα δεκατρία, πως ετοιμάζεσαι το Σεπτέμβρη να πας στην πρώτη γυμνασίου, και πως ανακάλυψες πόσο συγκλονιστικά απαλό είναι μέσα στο νερό το δέρμα ενός κοριτσιού που σε αγγίζει τάχαμου αθώα για να σκαρφαλώσει στην πλάτη σου και να πηδήξει στο νερό, ξανά και ξανά. Η άνωση σε βοηθάει να νιώσεις ένας μικρός Ηρακλής για να σηκώσεις ξανά και ξανά το πιο γλυκό βάρος του κόσμου. Σταματώ εδώ γιατί αρχίζω να γίνομαι γλυκανάλατη. Όμως ο έρωτας σε όλες τις εκφάνσεις του δεν παύει ποτέ να με συγκινεί – τ’ ομολογώ!

Μεγάλη επιτυχία εκείνο το πάρτι στην αμμουδιά, ώρες ατελείωτες μπαίνατε-βγαίνατε στη θάλασσα, βουτάγατε, γελάγατε, πιτσιλούσατε ο ένας τον άλλον, αγόρια και κορίτσια. Μετά ορμήσατε στην τούρτα των γενεθλίων και ύστερα, νύχτα πια, μετρούσατε τα’ αστέρια ξαπλωμένοι στις ψάθες, κάνατε εξερεύνηση με τους φακούς, κι εμείς οι μεγάλοι αργοπίναμε μπύρες ακούγοντας τα γελάκια σας άλλοτε κακαριστά και άλλοτε πνιχτά, συνωμοτικά. Κι όταν σου είπα να ετοιμαστούμε για την επιστροφή με έριξες ψιθυρίζοντάς μου “Όχι ακόμα μαμά. Αυτό είναι το τελευταίο πάρτι. Θέλω να φύγουμε τελευταίοι αυτή τη φορά. Μετά θα πάμε γυμνάσιο. Άσε με να χαρώ τους φίλους μου. Θέλω να τους απομνημονεύσω (!!!) Σε παρακαλώ!”

Αν κάποιοι φίλοι σας φεύγουν μακριά αυτήν τη σχολική χρονιά, μην στενοχωριέστε. Απλώς, φροντίστε να τους «απομνημονεύσετε» και οι αναμνήσεις θα ζεστάνουν την καρδιά σας! Καλό Σεπτέμβρη! Και καλό γυμνάσιο στους ομοιοπαθείς!