Την είδα. Με τα άσπρα της μαλλιά, καλοχτενισμένα αλλά όχι κομμωτηρίου. Στο τραπέζι της αυλής της με ένα βιβλίο της Ωκεανίδας – Ασημένια Σειρά στα χέρια. Διάβαζε. Χωρίς γυαλιά, Παναγία μου. Είχα μέρες να τη δω στην αυλή της και ανησύχησα.

Περνώ κάθε μέρα μπροστά από το σπίτι της όταν βγαίνω για μικροδουλειές – είναι μόλις δυο τετράγωνα μακριά από το δικό μου. Θαυμάζω και λιμπίζομαι τη μικρή της μονοκατοικία, το παλατάκι της. Υπολογίζω ότι είναι κτισμένο στη δεκαετία του ’30. Καμιά σχέση με τα αρχοντικά διώροφα του Μετς και του Κολωνακίου. Μονώροφο. Ούτε μεγάλο, ούτε μικρό. Λιτό πολύ, μοναδικό στολίδι η πόρτα του.

Φαντάζομαι το χτίσανε κάποιοι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες εκείνης της εποχής, μετά από χρόνια δουλειάς. Η αυλή του μαζεμένη αλλά αρκετά μεγάλη για να φιλοξενεί καμιά πενηνταριά γλάστρες και γλαστράκια και ένα τραπέζι με έξι καρέκλες όπου συχνά βλέπω γειτόνισσες κάθε ηλικίας, να μιλούν και να γελούν. Αυτή τη φορά ήταν μόνη. Στο πρόσωπό της όμως ήταν γραμμένο ένα χαμόγελο που φανέρωνε ότι απολάμβανε στο ακέραιο την ανάγνωση. Προφανώς είναι ικανοποιημένη από τη ζωή.

…

Ξαναπέρασα σήμερα. Ήταν στην ίδια θέση, με την καρέκλα της να κοιτάζει το δρόμο, αυτή τη φορά κρατούσε στο χέρι της το τηλέφωνο και μιλούσε, με το ίδιο χαμόγελο ικανοποίησης όπως την προηγούμενη φορά. Στο χέρι της έπαιζε το σπιράλ καλώδιο του ακουστικού: Ναι, ήταν από εκείνες τις παλιές συσκευές τηλεφώνου, εκείνες με το στρογγυλό καντράν όπου τα νούμερα γυρίζουν με το δάχτυλο. Στη σκέψη της καλούμπας με τα ατελείωτα μέτρα καλωδίου που χρειάστηκαν για να βγει το τηλέφωνο στην αυλή αισθάνθηκα να διασκεδάζω πολύ.

Δεν ξέρω ούτε το όνομά της. Βλέπετε είμαι από τους πιο καινούριους στη γειτονιά που δεν γνωρίζουν τις οικογένειες που ζουν πολλές γενιές στην περιοχή. Μήπως να πάω να συστηθούμε καμιά μέρα; Η ηλικιωμένη της γειτονιάς μου με έχει γοητεύσει!