Στα πλήκτρα
Όποιος δεν έχει νύχια να ξυστεί, μμμ, έλεγε η γιαγιά μου, ύψωνε τα φρύδια και κουνούσε με νόημα το κεφάλι της, ούτε στο νυχάκι του/της δεν φτάνεις μας συγκρίνανε πολλές φορές στη ζωή μας με αδέρφια, ξαδέρφια, υιούς και κόρες οικογενειακών φίλων, και φυσικά αργά ή γρήγορα μάθαμε πως στη ζωή κάποιες φορές χρειάζεται να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να κρατήσεις κάτι πολύτιμο για σένα.
Ο γιος μου πέρασε τα 20ά του γενέθλια στο κρεβάτι με βαρβάτη λοιμώδη μονοπυρήνωση. Αναρρώνει αλλά ακόμα χρειάζεται προσοχή.
Μια όμορφη ιστορία που διάβασα τελευταία, απ’ αυτές που θέλεις να κλείσεις… σε μπουκάλι!
Η 30χρονη Li Ziqi ζει στην Κίνα, σε ένα αγρόκτημα της επαρχίας, μαζί με τη γιαγιά της. Καλλιεργεί, παρασκευάζει προϊόντα από τη γη τους, μαγειρεύει παραδοσιακά και βιντεοσκοπεί (ή έχει κάποιον που βιντεοσκοπεί γι’ αυτήν). Βιντεοσκοπεί τις αγροτικές εργασίες, το γύρισμα των εποχών, την εναλλαγή ημέρας – νύχτας, το μεγάλωμα των φυτών και την ωρίμανση των καρπών, το σιγομαγείρεμα πάνω από αναμμένα κάρβουνα ή μέσα σε ξυλόφουρνο, το πλύσιμο των (παραδοσιακών) σκευών μετά.
Optimist είναι στα αγγλικά ο αισιόδοξος. Προχθές νωρίς το απόγευμα, αμέσως μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων ενάντια στον κορωνοϊό, σε μια κρίση του τύπου “Θεέ μου, πότε θα μπορέσω να ξαναβρεθώ στο ύπαιθρο”, κατηφόρησα με τον καλό μου μέχρι το Πάρκο Σταύρος Νιάρχος.
Διαβάζοντας ένα άρθρο που προοριζόταν για γονείς έπεσα πάνω σε μια παραδοχή της κοινής λογικής που στέκει μια χαρά και στην ενήλικη ζωή:
Βολτάροντας στο Ζάππειο και τον Εθνικό κήπο μπορείς να κάνεις και υπαίθρια μαθήματα Φυσικής Πειραματικής.
Μου αρέσει να ακούω ιστορίες. Μερικές φορές αφού τις ακούσω μετά τις λέω κι εγώ με τη σειρά μου με τον δικό μου τρόπο.
21 ημέρες – τόσες χρεοάζεται λεν ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να “κάνει δική του” μια νέα συνήθεια.
Αν περίμενες να διαβάσεις κάτι πονηρό την πάτησες! Αυτό που συμβαίνει είναι ότι την τελευταία εβδομάδα ξεκίνησα μια νέα συνήθεια που βρίσκω ιδιαίτερα χρήσιμη και θέλω να τη μοιραστώ: