Τα θέατρά μου: Κι όμως κινείται

Λυρισμός και φυσικές επιστήμες, κρητική λύρα και κβαντικά σωματίδια, ανθρώπινες μορφές που ακροβατούν μεταξύ ουρανού και γης και φωτεινές γραμμές νέον στα μόνιτορ που κοινοποιούν φυσικά φαινόμενα. Αυτά έχουν οι γοητευτικές παραστάσεις της ομάδας «Κι όμως κινείται» που συντονίζει ο Δημήτρης Αποστολάκης των Χαΐνηδων.

photo credits: Κι όμως κινείται
photo credits: Κι όμως κινείται

Έχω δει δύο παραστάσεις τους (δεν ξέρω αν έχουν κάνει κι άλλες). Η μία ήταν το «Σωματίδιο του Θεού» πριν δύο χρόνια και η άλλη η «Εκδίκηση του πυριτίου» στις αρχές Ιουνίου. Για να τις παρακολουθήσεις χρειάζεσαι απλώς κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις θεωρητικής Φυσικής από το Λύκειο και διάθεση για περιπλάνηση, εντός και εκτός. Έπειτα είναι θέμα χρόνου να παρασυρθείς μέσα στον ιδιαίτερο ποιητικό τους λόγο όπου η Φυσική συμπλέκεται με τη Μεταφυσική και τα εύπλαστα κορμιά των χορευτών ακροβατούν συμπληρώνοντας τη δική τους γνώση στην ιστορία και σου υπενθυμίζουν τη σημασία του σώματος στο «μακροκυματικό υφαντό» του σύμπαντος.

Οι παραστάσεις του «Κι όμως κινείται» είναι για μένα μια σχεδόν μυσταγωγική εμπειρία. Μυσταγωγία είναι ο έρωτας, ο θάνατος και η μοίρα που απαντούν στην «Εκδίκηση του πυριτίου». Εκείνο το απόγευμα προτίμησα τον έρωτα που είναι «η ψευδαίσθηση που δημιουργούν τα ανθρακικά γονίδια για να ταξιδεύουν στο χρόνο».

Η «Εκδίκηση του πυριτίου» εξελίσσεται σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου τα εξελιγμένα όντα τεχνητής νοημοσύνης που βασίζονται στο πυρίτιο ανακαλύπτουν τον τελευταίο επιζώντα μια πυρηνικής καταστροφής, ένα ανθρώπινο πλάσμα που το σώμα του βασίζεται στον άνθρακα. Το εύρημά τους είναι μοναδικό και πολύτιμο αφού η ανθρώπινη ζωή με βάση τον άνθρακα όπως τη γνωρίζουμε, έχει εξαφανιστεί σε αυτό το μέλλον. Τα εξωανθρώπινα πλάσματα του πυριτίου τον παίρνουν μαζί τους και πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη του. Τρεις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας.

Ανακάλυψα ότι μπορείτε να δείτε μέσα στο καλοκαίρι την προηγούμενη παράσταση του «Κι όμως κινείται», το «Σωματίδιο του Θεού», που με αφορμή το μποζόνιο αφηγείται το πανάρχαιο παραμύθι της δημιουργίας του σύμπαντος, στη σημερινή του μορφή, όπως το διηγείται η επιστήμη της φυσικής με τους παράξενους όρους, όπως η μεγάλη έκρηξη, η σκοτεινή ενέργεια και οι μαύρες τρύπες, προκειμένου να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, πώς φτιάχτηκε όλο αυτό και τι τελικά θα απογίνουμε.

Στο φεστιβάλ «Λιπάσματα 2017: Φεστιβάλ στη θάλασσα». Πολυχώρος Λιπασμάτων του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Πάρκο Εργατιάς. Στις 27 Αυγούστου, ώρα 21:30. Με ελεύθερη είσοδο. Πρόσβαση από ΗΣΑΠ Πειραιά, το τρόλεϊ 20 και το λεωφορείο 859. Είναι παράσταση ενηλίκων αλλά νομίζω ότι θα αρέσει και σε εφήβους.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Τα θέατρά μου: Μαμ

«Μαμ» όπως απαιτούν τα μωρά. «Μαμ» όπως το τυροπιτάδικο – φετίχ με τις νοστιμότατες κουρού στην οδό Πανεπιστημίου. Όταν πήγα να δω την παράσταση «Μαμ» αναρωτήθηκα αν ήταν παράσταση για μικρούς ή για μεγάλους. Τώρα που την έχω δει λέω πως είναι μια παράσταση για μεγάλους και μικρούς (ε, εντάξει, να ΄ναι δέκα χρονών οι μικροί για να το ευχαριστηθούν περισσότερο).

mam_1

Πρωτοήρθα σε επαφή με τον γραπτό λόγο του Σάκη Σερέφα με Έναν δεινόσαυρο στο μπαλκόνι μου όπου ένα κύμα νοσταλγίας με πέταξε στο ρεστοράν του Όλυμπος – Νάουσα στη Θεσσαλονίκη, σε ηλικία επτά ετών, να τρώω αχνιστά γιουβαρλάκια και να χαζεύω τα ψηλά ταβάνια και τα γκαρσόνια με τα μαύρα παντελόνια και τα άσπρα πουκάμισα. Έτσι, αφενός αγάπησα τον Σάκη Σερέφα, αφετέρου τον συνέδεσα με γαστριμαργικές μνήμες. Έτσι, δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση που τον ξαναβρήκα σε ένα θεατρικό που ψηλαφεί τους πόνους και τις χαρές ενός μικρού ανθρώπου που πορεύεται προς την ενηλικίωση με μπούσουλα το φαγητό.

Στην σκηνή πρωταγωνιστεί ένα ψυγείο μάρκας Εσκιμό αν θυμάμαι καλά, ο μικρός Ζοζέφ, μαθητής που τον βλέπουμε στη διαδρομή έκτης δημοτικού – τρίτης λυκείου και ο Μεγάλος, ο οδηγός του σχολικού λεωφορείου που μεταφέρει τον Ζοζέφ στο ιδιωτικό του σχολείο αυτά τα εφτά χρόνια. Ο μόνος Ζοζέφ που ήξερα ποτέ ήτανε ο εγγονός της κυρίας Αθηνούλας, της μοδίστρας της γιαγιάς μου, και είχε αυτό το όνομα επειδή η οικογένειά τους ήταν καθολικοί και μου ακουγόταν τότε εξαιρετικά εξωτικό αυτό το καθολικοί τότε. Η κυρία Αθηνούλα, ανάμεσα στις πρόβες των φουστανιών, κερνούσε πάντα γλυκό του κουταλιού και σμυρναίικα κουλουράκια που έφτιαχνε με τα χεράκια της και αυτό ήταν το χαϊλάιτ της επίσκεψης για μένα. (κλείνω την παρένθεση).

mam_3

Ο Ζοζέφ του θεατρικού γίνεται φίλος με τον οδηγό του σχολικού και στη διάρκεια των επτά χρόνων που συναντιούνται στο λεωφορείο, ο Μεγάλος κερνάει τον Ζοζέφ επτά διαφορετικά εδέσματα, μέσα στο απαραίτητο τάπερ. Σοκολατάκι γεμιστό με ζυγούρι για τη μαυρίλα της εφηβείας αφού ο στενοχωρημένος εγκέφαλος ψοφάει για σοκολάτα και λίπη ζώων, σκουμπρί γεμιστό με κάππαρη για να δυναμώσει η ψυχή και να τολμήσει να εγκαταλείψει την αγέλη. Αστακό με λαδολέμονο για το πένθος, όταν ο Ζοζέφ χάνει τον παππού του. Γιατί ο αστακός όταν γδύνεται το παλιό του κέλυφος το τρώει για να δυναμώσει και να φτιάξει καινούριο. Έτσι όταν ο θάνατος σου πάρει κάποιον δικό σου, μην διώχνεις μακριά τις αναμνήσεις σου από εκείνον, φάτες, καταβρόχθισέ τις για να δυναμώσεις. Ωμό σολομό μαριναρισμένο με λεμόνι για θυμάσαι ποιος είσαι και από πού έρχεσαι. Σαλιγκάρια τηγανητά με κρασί και δεντρολίβανο για τις πληγές και τις χαρές του έρωτα. Του έρωτα που στην εφηβεία μυρίζει μαλακτικό μαλλιών με άρωμα πικραμύγδαλου. Καρδιές αγκινάρας λεμονάτες για να μάθεις να ξεφλουδίζει την καρδιά σου απ’ όλα τα περιττά και να μένει η ουσία που είναι μια σταλιά πράγμα. Προβατίνα βραστή με τραχανά για τη νοσταλγία του παρελθόντος.

mam_2

Οι λέξεις πέφτουν όμορφες, στρογγυλές μα όχι στρογγυλεμένες, απολαυστικές, λένε όμορφες ιστορίες, λένε έξυπνα πράγματα, σε ζεσταίνουν, σε χορταίνουν, μα δεν σε βαραίνουν. Μάλλον έτσι είναι τα καλογραμμένα θεατρικά. Παίζεται στο Skrow Theater στο Παγκράτι, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Με τους Χρηστίνα Γαρμπή, Θανάση Ζερίτη, Γιώργο Κισσανδράκη – όλοι τους γεμάτοι μεταδοτική ενέργεια. Να πάτε να το δείτε. Έχει όλα τα λιπαρά που χρειάζονται για να «λαδωθεί» και να ευφρανθεί ο εγκέφαλός σας!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Τι θα γίνει, θα κοιμηθούμε απόψε

Πάρτι κοριτσιών στο εφηβικό δωμάτιο ή πάρτι νευροδιαβιβαστών στον εγκέφαλο; Και τα δύο στην παράσταση «Τι θα γίνει, θα κοιμηθούμε απόψε;» του Πέτρου Αλατζά και Αναστάσιου Μπονάκη. Μια κωμωδία για τη φυσιολογία του ύπνου, για το τι συμβαίνει από την ώρα που το σώμα κουράζεται και το κεφάλι ακουμπάει στο μαξιλάρι μέχρι τη στιγμή που ξυπνάμε το άλλο πρωί χορτάτοι ή όχι από ύπνο και όνειρα. Μια παράσταση για εφηβικό και ενήλικο κοινό που επιθυμεί να διδάξει και δεν το κρύβει, που μας μαθαίνει με χιούμορ και φρέσκους διαλόγους χωρίς να προδίδει την επιστημονική πληροφορία που μεταφέρει.

afisa-alterapars

Το σκηνικό είναι λιτό και λειτουργικό, να μπορεί να μεταφερθεί και εκτός θεάτρου αν χρειαστεί. Τα παπλώματα σε πρώτο πλάνο δηλώνουν ξεκάθαρα πως εδώ ήρθαμε για να μάθουμε πώς κοιμούνται. Μεταφερόμαστε στο high-tech (ταμπλέτες, λάπτοπ) «αρχηγείο» του εγκεφάλου όπου οι δύο ανταγωνιστές, ο Θάλαμος και ο Υποθάλαμος πρέπει να συνεργαστούν για να βάλουν το σώμα (έφηβη κοπέλα) για ύπνο αφού κατατροπώσουν τους νευροδιαβιβαστές της εγρήγορσης. Η δράση περιλαμβάνει διαμάχες, μηχανορραφίες, έρωτες. Οι ηθοποιοί που υποδύονται τον Θάλαμο και τον Υποθάλαμο φορούν μακό με λογότυπο την αποστολή τους στο σώμα: ο ένας Υπεύθυνος Διανομής των Αισθήσεων, ο άλλος Προϊστάμενος Ύπνου. Το βλέπεις όλη την ώρα της παράστασης μπροστά σου οπότε είναι αδύνατο να το ξεχάσεις! Μου άρεσε ότι στο σύνολο της παράστασης η πληροφορία ήταν τόση ώστε να σε χορτάσει αλλά να μην σε μπουχτίσει. Ο ρυθμός είναι γρήγορος, μικρά βίντεο με δράση παρεμβάλλονται συχνά στο διάλογο των δύο πρωταγωνιστών και η μικρή διάρκεια (60 λεπτά) της παράστασης είναι ιδανική για το νεαρότερο και πιο ανυπόμονο κοινό.

Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι που έστησαν την παράσταση επένδυσαν χρόνο και ενέργεια στο σενάριο, την έρευνα, το blog http://sleeparteducation.blogspot.gr/ που συνοδεύει την παράσταση και τη συζήτηση που την ακολουθεί. Όπως αποκαλύφθηκε, είναι άνθρωποι με πολυδιάστατες ζωές: ένας χημικός-σκηνοθέτης-ηθοποιός, ένας σεναριογράφος-νευρολόγος-υπνολόγος, ένας ηθοποιός-σκιτσογράφος και μία ηθοποιός-χορογράφος. Στο τέλος του έργου το κοινό μπορεί να παραμείνει (αν θέλει) για ένα μισάωρο και να συζητήσει τις απορίες του περί ύπνου με τον νευρολόγο-υπνολόγο και λέκτορα στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ Αναστάσιο Μπονάκη. Μην σας τρομάζουν οι πολλοί του τίτλοι, είναι ένας άνθρωπος προσηνής, με αγάπη για το αντικείμενό του, ικανότητα να επικοινωνεί τις επιστημονικές έννοιες και υπομονή για τις ατελείωτες ερωτήσεις ημών των αδαών. Έφυγε μόνον όταν ικανοποίησε και το τελευταίο υψωμένο χέρι. Πολλή συζήτηση για τα όνειρα που συμβαίνουν στο στάδιο REM του ύπνου και είναι συνηθέστερα αγχωτικά και εν γένει δυσάρεστα για να μας ακονίσουν, λέει, το ένστικτο της επιβίωσης. Όνειρα ίσον μνήμες επενδυμένες με συναίσθημα… πολύ ποιητικός μου φάνηκε αυτός ο ορισμός.

Το καλύτερο ήταν τα νέα για την αυξητική ορμόνη που αναπλάθει το ανοσοποιητικό σύστημα. Αυτή εκκρίνεται μόνο στον ύπνο μικρών και μεγάλων, στο στάδιο βραδέων κυμάτων. Χωρίς ύπνο, δεν παράγεται αυξητική ορμόνη και χωρίς αυξητική ορμόνη δεν μπορεί να συνεχίσει η ζωή. Όσο μεγαλώνουμε μειώνεται η διάρκεια ύπνου βραδέων κυμάτων και έτσι μειώνεται η παραγωγή αυξητικής ορμόνης. Αποτέλεσμα: Γερνάμε! Αν θέλετε λοιπόν να μην γεράσετε γρήγορα, φρεσκαριστείτε με γενναιόδωρες δόσεις ύπνου καθημερινά. Περάστε και από το θέατρο Altera Pars να δείτε την παράσταση, που δεν θα σας νανουρίσει αλλά θα σας αφυπνίσει και θα σας διασκεδάσει, και μετά θα κοιμάστε καλύτερα!

Στο θέτρο Altera  Pars, Μεγάλου Αλεξάνδρου 123, Κεραμεικός. Τηλέφωνα επικοινωνίας για οργανωμένες παραστάσεις σχολείων 6981 300 104, 210 923 1955.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 4 της έντυπης έκδοσης του περιοδικού The Machine – Art Press που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο 2014.

Συνεχίστε την ανάγνωση