Την Κυριακή αποφάσισα τελευταία στιγμή να δω τη θεατρική παράσταση Family Stories. Τελευταία στιγμή και τελευταία παράσταση. Ευκαιρία και να «κατασκοπεύσω» το 2ο Πειραματικό Λύκειο Αμπελοκήπων του οποίου μια σχολική αίθουσα είχε επιταχθεί ως θεατρική σκηνή για την περίσταση. Γραμμένο από τη συνομήλική μου Σέρβα Biljana Srbljanovic, ακτιβίστρια, δημοσιογράφο και θεατρική συγγραφέα, που έζησε τον πόλεμο στο πετσί της στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το έργο μιλάει με γκροτέσκο τρόπο για τη βία και συνομιλεί με τη βία. Τη βία στην οικογένεια, τις φιλικές και ερωτικές σχέσεις, τη βία στα κράτη. Εμένα μου μίλησε για τη βία που φέρω μέσα μου που άλλοτε βγαίνει προς τα έξω με λόγια, χειρονομίες, πράξεις που βρωμίζουν τους οικείους μου και άλλοτε μένει εκεί κρυμμένη, βουβή, και γίνεται θλίψη. Κάποιες ευτυχείς στιγμές βγαίνει έξω και γίνεται σκάψιμο στις γλάστρες, σιδέρωμα σε στοίβες ρούχων, χτύπημα στα πλήκτρα (του υπολογιστή) και τότε νομίζω πως τη βλέπω να υπερίπταται πάνω από τα κεφάλια μου και να απομακρύνεται ενώ εγώ νιώθω πιο ελαφριά. Οι ηθοποιοί στη σκηνή υποδύονται πολλαπλούς ρόλους, είναι «ενήλικοι που υποδύονται παιδιά που υποδύονται ενήλικους» (καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό όταν δεις την παράσταση). Γίνονται κυνικά βίαιοι αναμεταξύ τους, σκοτώνουν για τις ανάγκες του έργου πολλές φορές τον μπαμπά και τη μαμά τους και σου προσφέρουν μια ευκαιρία να «δεις» το κακό μέσα σου, να αναμετρηθείς μαζί του και εντέλει να νιώσεις λύτρωση. Σήμερα έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που ενημέρωνε πως το έργο πήρε παράταση μέχρι τις 4 Μαΐου. Πάτε να το δείτε. Το σχολείο βρίσκεται στα 100 μέτρα από τον σταθμό Αμπελόκηποι του μετρό και το εισιτήριό σας μπορείτε να το προμηθευτείτε και ηλεκτρονικά με έκπτωση. Added bonus: η άγρια φύση στα πίσω στενά του σταδίου του Παναθηναϊκού, που ξεφυτρώνει μέσα από το χώμα που ξέμεινε(!) σε μικρούς ανοικοδόμητους τόπους , δέντρα ακαθόριστου προελεύσεως ντυμένα με φρέσκα πράσινα φύλλα και ανοιξιάτικα λουλούδια αναιδώς ανθισμένα…
