Την είδα. Με τα άσπρα της μαλλιά, καλοχτενισμένα αλλά όχι κομμωτηρίου. Στο τραπέζι της αυλής της με ένα βιβλίο της Ωκεανίδας – Ασημένια Σειρά στα χέρια. Διάβαζε. Χωρίς γυαλιά, Παναγία μου. Είχα μέρες να τη δω στην αυλή της και ανησύχησα.
Περνώ κάθε μέρα μπροστά από το σπίτι της όταν βγαίνω για μικροδουλειές – είναι μόλις δυο τετράγωνα μακριά από το δικό μου. Θαυμάζω και λιμπίζομαι τη μικρή της μονοκατοικία, το παλατάκι της. Υπολογίζω ότι είναι κτισμένο στη δεκαετία του ’30. Καμιά σχέση με τα αρχοντικά διώροφα του Μετς και του Κολωνακίου. Μονώροφο. Ούτε μεγάλο, ούτε μικρό. Λιτό πολύ, μοναδικό στολίδι η πόρτα του.
Φαντάζομαι το χτίσανε κάποιοι μικρομεσαίοι μαγαζάτορες εκείνης της εποχής, μετά από χρόνια δουλειάς. Η αυλή του μαζεμένη αλλά αρκετά μεγάλη για να φιλοξενεί καμιά πενηνταριά γλάστρες και γλαστράκια και ένα τραπέζι με έξι καρέκλες όπου συχνά βλέπω γειτόνισσες κάθε ηλικίας, να μιλούν και να γελούν. Αυτή τη φορά ήταν μόνη. Στο πρόσωπό της όμως ήταν γραμμένο ένα χαμόγελο που φανέρωνε ότι απολάμβανε στο ακέραιο την ανάγνωση. Προφανώς είναι ικανοποιημένη από τη ζωή.
…
Ξαναπέρασα σήμερα. Ήταν στην ίδια θέση, με την καρέκλα της να κοιτάζει το δρόμο, αυτή τη φορά κρατούσε στο χέρι της το τηλέφωνο και μιλούσε, με το ίδιο χαμόγελο ικανοποίησης όπως την προηγούμενη φορά. Στο χέρι της έπαιζε το σπιράλ καλώδιο του ακουστικού: Ναι, ήταν από εκείνες τις παλιές συσκευές τηλεφώνου, εκείνες με το στρογγυλό καντράν όπου τα νούμερα γυρίζουν με το δάχτυλο. Στη σκέψη της καλούμπας με τα ατελείωτα μέτρα καλωδίου που χρειάστηκαν για να βγει το τηλέφωνο στην αυλή αισθάνθηκα να διασκεδάζω πολύ.
Δεν ξέρω ούτε το όνομά της. Βλέπετε είμαι από τους πιο καινούριους στη γειτονιά που δεν γνωρίζουν τις οικογένειες που ζουν πολλές γενιές στην περιοχή. Μήπως να πάω να συστηθούμε καμιά μέρα; Η ηλικιωμένη της γειτονιάς μου με έχει γοητεύσει!
Τις τελευταίες μέρες που μοιραζόμαστε μια δύσκολη πραγματικότητα στην Ελλάδα, υπάρχουν στιγμές που νιώθω να πνίγομαι άλλοτε από τις αντικειμενικές δυσκολίες και άλλοτε από το βάρος της υπερενημέρωσης από τα μίντια, που με χαλάει από όποιον ιδεολογικό χώρο και αν προέρχεται. Γι’ αυτό αναζητώ ιδέες και δράσεις που θα μου δώσουν δύναμη για να συνεχίσω.
Διαβάζοντας την τελευταία ανάρτηση της aspaonline βρήκα όμορφες ιδέες, χαμογέλασα αλληλέγγυα με κάποιες κοινές στρατηγικές και σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν να μοιραστούμε όλοι μας στο διαδίκτυο τα πράγματα που μας βοηθάνε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας αλώβητη (όσο μας παίρνει), την καρδιά μας ανοιχτή και τον νου μας καθαρό αυτές τις ζόρικες ημέρες.
http://mrg.bz/O8jOGU
Οι δικές μου άγκυρες αυτό το διάστημα είναι οι εξής:
• Συμμετείχα σε μία παράσταση με το τμήμα λατινοαμερικάνικων χορών του δήμου μας και αυτό ήταν τρία σε ένα: κίνηση-εκτόνωση, δημιουργικότητα, προσφορά θεάματος στους συμπολίτες μου. Οι εντατικές πρόβες των τελευταίων εβδομάδων έδιναν διέξοδο στον εκνευρισμό, ακόμα και στον φόβο που κάποιες στιγμές με κυρίευε. Η παράσταση είχε ελεύθερη είσοδο κα το θεατράκι το δήμου γέμισε. Υπήρχαν πολλές ομάδες με διαφορετικές χορογραφίες για όλα τα γούστα. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε και μας φίλεψε με ωραία χειροκροτήματα. Μην χάνετε ευκαιρίες να ασκηθείτε σωματικά με οποιοδήποτε τρόπο, βοηθάει στην ευλυγισία του σώματος και της σκέψης και είναι λυτρωτικό. Άλλωστε όλον τον Ιούλιο έχουν δωρεάν είσοδο τα γυμναστήρια και τα κολυμβητήρια του δήμου Αθηναίων (http://sports.in.gr/othersports/article/?aid=1500010822). Ελεύθερη είσοδο έχουν και πολλές από τις παραστάσεις των φεστιβάλ των δήμων.
http://mrg.bz/t2ujcr
• Ξεκαθάρισα –πέταξα χαρτιά περασμένων χρόνων και δεκαετιών (σημειώσεις, περιοδικά, παλιά σχολικά βιβλία του παιδιού). Χτες μία φίλη ανακοίνωσε στο Facebook ότι ξεκαθαρίζει την ντουλάπα της από όσα ρούχα της δεν της μπαίνουν πια αλλά είναι σε άριστη κατάσταση. Βρήκε άμεση ανταπόκριση από κάποιους φορείς που βοηθούν ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Ακόμα και πράγματα μη υλικά όπως τα μηνύματα στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο μπορεί να πιάνουν χώρο κάπου και να μας δεσμεύουν. Όταν αφήνουμε να φύγουν υλικά αντικείμενα που μας είναι πλέον άχρηστα απαλλασσόμαστε τόσο από τον χώρο που καταλαμβάνουν στο σπίτι μας και από τον χώρο που καταλαμβάνουν στη σκέψη μας. Ελαφράδα και ελευθερία! Με λιγότερα μπαγκάζια προχωράς ευκολότερα μπροστά σε όποια καινούρια πορεία. Σημειώνω ότι η δική μου εκκαθάριση είναι ακόμα σε εξέλιξη.
• Η θέα της καλοκαιρινής θάλασσας γαληνεύει τους περισσότερους. Μη νομίζετε ότι πήγα σε κάποιο εξωτικό μέρος. Στον Πειραιά κατέβηκα, με τον ηλεκτρικό (μηδέν έξοδα μετακίνησης). Αν πάρεις και ένα τοπικό λεωφορείο, Ζέα, Μικρολίμανο, Πασαλιμάνι, Καστέλλα είναι όλα στα πόδια σου και μπορείς να ατενίσεις όσο γαλάζιο θες χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις ούτε ποτό ούτε εισιτήριο. Και είτε το πλοίο φεύγει είτε δεν φεύγει, η δική μας σκέψη απελευθερώνεται και τρέχει όσο μακριά θέλει και μπορεί.
http://mrg.bz/SSYhbt
• Όταν πήγα να αγοράσω ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης στο Μοναστηράκι (έχετε καταλάβει ότι χρησιμοποιώ συνέχεια τον ηλεκτρικό αυτές τις μέρες) ο κουλουράς μου πρόσφερε και ένα δώρο. Εγώ προσέφερα μεταφραστικές υπηρεσίες σε δύο φίλους μου. Μία φίλη βελονίστρια προσέφερε κάποιες συνεδρίες στους θεραπευόμενους. Ένας φίλος συγγραφές προσέφερε ένα απόγευμα δημιουργικής γραφής σε επίδοξους συγγραφείς. Η αλυσίδα της αλληλοϋποστήριξης χωράει άπειρους κρίκους. Όλοι σας μπορείτε να κάνετε κάτι μικρό για κάποιον άλλο, φίλο, γνωστό ή παντελώς άγνωστο (ο κουλουράς δεν με είχε ξαναδεί ποτέ στη ζωή του). Μάλιστα, αυτήν την εποχή που οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος δεν καίγεται να αγοράσει τα προϊόντα ούτε τις υπηρεσίες μας – εκτός κι αν είστε γιατροί ή υδραυλικοί γιατί αυτά τα περιστατικά συγκαταλέγονται στα επείγοντα – μπορούμε να εξυπηρετήσουμε κάποιον που το έχει ανάγκη: και εμείς θα νιώσουμε χρήσιμοι και εκείνος θα εισπράξει φροντίδα.
• Τα τελευταία 9 χρόνια κρατάω σε τακτική βάση το ημερολόγιο ευγνωμοσύνης μου. Είναι ένα σημειωματάριο στο οποίο (σχεδόν) κάθε μέρα καταγράφω με απλές σύντομες προτάσεις λόγους για τους οποίους νιώθω ευγνώμων τη συγκεκριμένη μέρα. Όσο πληθαίνουν οι προτάσεις εκεί μέσα, τόσο μεγαλώνει η σιγουριά μου για τη ζωή. Και τις τελείως μαύρες μέρες διαβάζω μονορούφι μία «εβδομάδα ευχαριστιών» και συνέρχομαι!
Εσείς τι κάνετε αυτές τις μέρες για να διατηρήσετε την ψυχική δύναμη και την αισιοδοξία σας. Θα μιλήσετε; Ποιος θέλει να πάρει τη σκυτάλη;
