Αύγουστος εδώ

Και πάλι εδώ, μετά από μια μακριά περίοδο αυτο-λογοκρισίας στην οποία όποτε άρχιζα να γράφω κάτι σύντομα το διέκοπτα είτε επειδή άρχιζα να χασμουριέμαι είτε επειδή βούλωνα το στόμα μου με σοκολάτα.

Περνώ τον Αύγουστο στην πόλη, όπως πολλές άλλες χρονιές. Άλλοτε με πείραζε αυτό, λίγο γιατί ζήλευα τους φίλους που μπορούσαν να είναι στη θάλασσα ή το βουνό επιβεβαιώνοντας τον μύθο του ελληνικού καλοκαιριού και πολύ περισσότερο επειδή η παραμονή μου στην πόλη μου στερούσε την ευκαιρία να ανήκω στην εκλεκτή φυλή, αυτή των ανέμελων ελλήνων παραθεριστών.

foinikas

Πλέον έχω τη δική μου μικρή φυλή των παραθεριστών του άστεως που μου έχει χορτάσει τη λαχτάρα του ανήκειν. Έχουμε τις δικές μας μικρές τελετουργίες, θαλασσινές βουτιές στα πέριξ της Αττικής, θερινά σινεμαδάκια σε όλες αδιακρίτως τις συνοικίες, περιπάτους τουριστικού τύπου στο Θησείο και άλλα τέτοια μικροαστικά.

Τις ώρες που είμαι μόνη μου, αν δεν δουλεύω, διαβάζω, ποτίζω τις γλάστρες μου, δοκιμάζω νέες και παλιές γεύσεις παγωτού, βλέπω ταινίες στο λάπτοπ και ρεμβάζω εσωτερικά το παρελθόν μου όπως κάθε μεσήλικας που σέβεται τον εαυτό του. Οι διακοπές του Ιουλίου (νάτο το ένοχο μυστικό!) είναι πολύ πρόσφατες για να τις νοσταλγήσω, τις αφήνω ανέγγιχτο υλικό για τον χειμώνα.

Τις προάλλες έφαγα δύο σύκα φρεσκοκομμένα από το περιβόλι αγαπημένου μου ανθρώπου. Είχα να δοκιμάσω από την εφηβεία μου γιατί με αηδίαζαν. Μπορώ να πω ότι μου ψιλοάρεσαν αυτή τη φορά όπως τα μασουλούσα με προσοχή μαζί με ένα κομμάτι γραβιέρας για να μου κόβει το λίγωμα. Αυτή ίσως ήταν η πιο αποφασιστική στιγμή της συμφιλίωσής μου με τον Αύγουστο.

Δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρών στο αυριανό “Πάσχα του καλοκαιριού”, όμως προσδοκώ να με ξυπνήσει ο εορταστικός ήχος από τις καμπάνες. Εξάλλου το δεύτερο, άγνωστο σχεδόν σε όλους όνομά μου είναι Μαρία. Να αγαπάτε τη φυλή σας και καλό Δεκαπενταύγουστο!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Από το μικρό καλοκαιράκι

Μια συνήθειά μου είναι να μπαίνω αργά-αργά μέσα στη θάλασσα αφήνοντας χρόνο στα διάφορα μέρη του κορμιού μου να συμφιλιωθούν με τη θερμοκρασία του νερού – ναι, σαν τις θειάδες που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια και των οποίων την ηλικία πιθανώς έχω αγγίξει σήμερα.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ευχαριστήριο γράμμα στο φετινό καλοκαίρι

Μετά από έναν συναισθηματικά πολύ δύσκολο χειμώνα ήρθε το καλοκαίρι. Και έφτασε η ώρα που θα ξαναέκανα διακοπές! Για 15 ημέρες βουτούσα ανελλειπώς στο  θαλασσινό νερό και ανέπνεα τον λεπτό νησιώτικο αέρα. Φεύγοντας δίπλωσα με ευγνωμοσύνη μέσα στα μπαγκάζια της επιστροφής στιγμές ομορφιάς για τους επόμενους μήνες.

Όταν ξεκινάς τις διακοπές με καινούρια πέδιλα – δώρο νιώθεις να ξαναγίνεσαι πάλι παιδί!

Τα πρώτα θαλασσινά λάφυρα. Ξέρεις πια ότι είσαι στο νησί.

Πίνεις δροσερούς χυμούς το απομεσήμερο σε μια παχιά σκιά με την ξαδέλφη σου.

Καθώς περπατάς για τα ψώνα της ημέρας στο φούρνο και στο χασάπη στη Χώρα κρυφοκοιτάς τις εξώθυρες στα στενά.

Ταξιδεεύεις με τον νου έναν αιώνα πίσω στην ιστορία του νησιού πίσω από τη σήτα ενός παραθύρου.

Σε γαργαλάει η σκέψη πώς θα ήταν αν ήσουν εσύ πάνω στο πατίνι στην πλατεία του χωριού.

Θαυμάζεις μια μερακλίδικη αυλή.

Μπιράζεσαι με τη μητέρα σου μαραθοτηγανίτες για βραδινό.

Ζηλεύεις τη γάτα σου που αράζει στα πιο αεράτα πεζούλια.

Θυμάσαι παλιές ιστορίες της Βίβλου από το σχολείο.

Χαίρεσαι να ακούς την άμμο να σπάει κάτω από τα αθλητικά σου και να ανακαλύπτεις συστάδες από ντελικάτα κρινάκια της θάλασσας.

Περνάς από τη γειτονιά ενός χωριού που την έχει αγγίξει κάπως βάναυσα ο χρόνος και θαρρείς πώς βρίσκεσαι σε πλάνο ταινίας του Αγγελόπουλου.

Χαμογελάς αυθόρμητα και χαίρεσαι με το χιούμορ και την επιχειρηματική ευφυία κάποιων μαγαζατόρων.

Αγκαλιάζεις και αγαπάς την ανάμειξη αρχιτεκτονικών ρυθμών και ανθρώπιων δοξασιών.

Αφήνεις τις αισθήσεις σου να πολιορκηθούν από την απρόσμενη ευωδιά και τα ζουμιά μιας ντομάτας τριαντάφυλλο σερβιρισμένης με μπόλικη κάπαρη.

Παρασύρεσαι από τη γοητεία της απλότητας που απλώς υπάρχει και δεν ξέρει από ντιζάιν και μάρκετινγκ.

Χαίρεσαι που το νησί σου απέκτησε ανταλλακτική βιβλιοθήκη.

Με όμορφα βιβλία και όμορφα τσιτάτα.

Καμαρώνεις τα περήφανα πλεούμενα στο λιμάνι όπως έκανε άλλοτε ο μπαμπάς σου και εσύ μαζί με τον μπαμπά σου. Και ξέρεις πως αν ήσουν πλοίο θα σου άρεσε να σε λεν κι εσένα Ability.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Περπατώντας το καλοκαίρι

«Στην ελληνική μυθολογία ο Καιρός είναι η προσωποποίηση της τύχης, της τυχερής στιγμής που πρέπει κανείς να αδράξει, η ικανότητα να παρέμβει αποτελεσματικά στη ροή των γεγονότων» γράφει η Yvonne Mostard από την Ολλανδία κάτω από την εικαστική της δημιουργία, ένα γυναικείο κεφάλι που το στεφανώνουν κλαδιά αμπελιού και φύλλα χρυσού.

User comments
User comments

Μία τέτοια μικρή και τυχερή στιγμή άδραξα όταν αποφάσισα να γίνω κομμάτι της «εικαστικής περιπλάνησης» στον Μουντάδο της Τήνου που ευαγγελιζόταν μια αφίσα. Στα λημέρια της τέχνης έχουμε μάθει συχνά οι λέξεις άλλα να λένε και άλλα να εννοούνε γι’ αυτό δεν ήμουν απολύτως βέβαιη τι περιλάμβανε μια εικαστική περιπλάνηση ωστόσο, η αγγλική μετάφραση art walking για τους αλλοδαπούς δεν μου άφηνε και πολλές αμφιβολίες. Η αγγλική έχει λιγότερα τερτίπια: Waling is walking! Θα περπατούσαμε λοιπόν. Είχα και καλή παρέα. Μέσα!

mountados_5

Έτσι ανακάλυψα ένα χωριό από τα λιγότερα γνωστά του νησιού με σπιτάκια ταπεινά και μερικά λιγότερο ταπεινά που κατηφόριζαν μια τυπική ξερή κυκλαδίτικη πλαγιά και είχαν γύρω τους έναν μικρό φτιαχτό παράδεισο με λουλούδια και δέντρα φυτεμένα από χέρι ανθρώπου, με ασβεστωμένες αυλές και αυλόθυρες με κιγκλιδώματα. Και βέβαια ατελείωτα σκαλιά και περιποιημένα πλακόστρωτα.

Τα εικαστικά δημιουργήματα-σκοπός της περιπλάνησης, καμωμένα από τα χέρια καλλιτεχνών από όλη την Ευρώπη, είχαν το καθένα το δικό του ενδιαφέρον και ήταν στρατηγικά τοποθετημένα δίπλα σε κάθε ξινάρι (δηλαδή δημόσια βρύση με μαρμαρένια ξόμπλια) του χωριού. Όπως καταλάβατε, είχε πολλές βρύσες! Ως άλλοι κοντορεβυθούληδες ψάχναμε για σημάδια στις πλάκες που πατούσαμε ενώ ρίχναμε και ματιές στον καλαίσθητο χάρτη-οδηγό που είχε τυπωθεί για την περίσταση και περίμενε τους επισκέπτες στο έμπα του χωριού σε πολλά αντίτυπα στοιβαγμένα με βότσαλο στην κορυφή για το φόβο του αέρα μαζί με κέρασμα αμυγδαλωτό που η εν λόγω λιχούδα καταχώνιασε στην τσέπη για να το χαρεί στο τέλος της διαδρομής.

User comments
User comments

Κάπου ανάμεσα στους αριθμούς και τα πατήματα του χάρτη μαγνητίστηκα από τον ήχο μιας ψαλμωδίας, που ακουγόταν πολύ φιλική, του κόσμου ετούτου και όχι του επέκεινα, και ήθελα οπωσδήποτε να βρω την πηγή της. Έτσι, παρεκκλίναμε με τη φίλη μου από τα εικαστικά καλούδια για να βρεθούμε μερικά σκαλιά πιο πάνω, σε ένα εκκλησιδάκι «αρχαίο» όπως με πληροφόρησε ένας γηγενής, μια Παναγίτσα σε μέγεθος δωματίου, ασβεστωμένη απέξω, με χοντρούς πέτρινους τοίχους και ξύλινα τέμπλα ζωγραφισμένα πολύχρωμα μια φορά και έναν καιρό από το χέρι λαϊκού καλλιτέχνη.

User comments
User comments

Μέσα, οι ψάλτες άρρενες κάτοικοι του χωριού υμνούσαν εκείνον που πίστευαν χωρίς  περιττά. Σιγά-σιγά το εκκλησίασμα πλήθαινε, μαζευόταν κόσμος, ακόμα και έφηβοι, όλοι με τα καλά τους. Οι περισσότεροι μπαίνανε μέσα, ανάβανε το κερί τους, προσκυνούσανε και κάθονταν να ακούσουν τη λειτουργία στο πεζούλι του αυλόγυρου, γιατί μέσα την εκκλησία-κόσμημα ο αέρας ήταν λιγοστός και ζεστός. Εκεί αγκυροβολήσαμε κι εμείς. Ευτυχώς φορούσα κι εγώ τα σχετικώς καλά μου. Δεν θα ήθελα να αποτελώ παραφωνία σε εκείνη την τόσο αληθινή γιορτή.

skalopatia_mountados

 

Με το αμυγδαλωτό στην τσέπη, πολλές εικόνες τυπωμένες στον σκληρό του εγκεφάλου και λίγες στο κινητό πήραμε το δόμο της επιστροφής καθώς έδυε ο ήλιος. Οι παρευρισκόμενοι μάλλον γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους γιατί πριν προλάβω να κατέβω τα σκαλάκια που χώριζαν την Παναγίτσα από το μονοπάτι άκουσα τα δύο γερόντια που καθόντουσαν δίπλα μου να συνομιλούν μεταξύ τους: «Από πού ήταν η κοπέλα;»

looking_up_1

Συνεχίστε την ανάγνωση

Μικρός θησαυρός σε μπλε και άσπρο

Στις παραλίες του νησιού μας συμβαίνουν μαγικά πράγματα. Όχι κάθε μέρα όμως. Ούτε τις μέρες που τα περιμένεις με το ντουφέκι να συμβούν. Γιατί όλοι έχουμε κάτι μέρες που λέμε αχ και να μου τύχαινε κάτι ξεχωριστό σήμερα, να κέρδιζα το λαχείο, να γνώριζα τον άντρα/τη γυναίκα της ζωής μου, να έβλεπα ένα διπλό ουράνιο τόξο και δεν συμμαζεύεται. Και τότε όχι μόνο δεν συμβαίνει τίποτα το εντυπωσιακό μα, θαρρείς για να μας εκνευρίσει περισσότερο, δεν συμβαίνει ούτε κάτι τόσο δα μικράκι, κάτι που να χρωματίσει τη μονοτονία της καθημερινότητας, να σπάσει τη γκίνια και να διώξει τη γκρίνια.

User comments
User comments

Και όσο οι προσδοκίες μεγαλώνουν τόσο οι πιθανότητες να συμβεί κάτι όμορφο ή μάλλον να ανοίξουμε τα μάτια μας για να παρατηρήσουμε το όμορφο που εκτυλίσσεται παραδίπλα, μικραίνουν. Απίστευτο πώς μας ταλαιπωρούν οι προσδοκίες μας, πώς υφαίνουν γύρω μας ένα κουκούλι που απομονώνει και απομακρύνει από τη χαρά και την ικανοποίηση, πώς μας εμποδίζουν να σκεφτούμε προς όφελός μας τελικά.

Ένα απόγευμα λοιπόν που είχα πάει για μπάνιο με τα παιδιά και είχα τιςκλειστές μου κουρδίστηκα και αποφάσισα ξαφνικά ότι για εκείνο μόνο το απόγευμα δεν θα ζητούσα τίποτα από το Θεό-τη φύση-τη μοίρα μου και απλώς θα αφηνόμουν στις αισθήσεις μου να χαρώ το νερό της θάλασσας, τα βοτσαλάκια, τα χρώματα της δύσης.

Αφού έκανα τη βουτιά μου άρχισα να περπατάω πλάι στο κύμα προσηλωμένη στο τρίξιμο που έκαναν τα βοτσσαλάκια κάτω από τις γυμνές μου πατούσες. Κι εκεί που μετρούσα την παραλία με τα βήματά μου κάτι ξεχώρισε ανάμεσα στα πετραδάκια, κάτι μικρό, άσπρο και μπλε, που δεν έμοιαζε να το έχει φτιάξει η φύση αλλά ανθρώπινα χέρια.

Το σήκωσα στα χέρια μου για να το εξετάσω από κοντά. Ήταν ένα μικρό θραύσμα λευκής πορσελάνης με μπλε σχέδια που το κύμα του είχε λειάνει τις αιχμές όπως κάνει με όλα τα πράγματα που συναντάει στο διάβα του. Άραγε από πού είχε έρθει. Από κάποιο εξοχικό ευκατάστατων αστών που δειπνούσαν με λινό τραπεζομάντιλο και σερβίτσιο 12 τεμαχίων με μπλε και άσπρα σχέδια; Από την κούπα του καφέ που χάρισε σε κάποιον φοιτητή η αγαπημένη του; Από την πιατέλα με τα κινέζικα σχέδια που έφερε ένας παππούς στη γυναίκα του από κάποιο ταξίδι όταν άλλοτε μπάρκαρε με τα καράβια;

Φυσικά δεν θα μπορούσα να ξέρω. Ξέρω μόνο πως μου αρέσουν τα χρωματιστά βοτσαλάκια και οι ανθρωπινες ιστορίες. Και πως τη μέρα που δεν ζήτησα τίποτα η θάλασσα μου έστειλε δώρο ένα μικρό ανεκτίμητο θραύσμα της ιστορίας κάποιων άλλων ανθρώπων. Το έχω φυλάξει αυτό το θραύσμα μέσα σ’ ένα διάφανο πουγγί, σε μια γωνιά του ταξιδιωτικού μου νεσεσέρ, δίπλα στις κρέμες, το καθρεφτάκι και τη λίμα για τα νύχια. Συνήθως χάνεται κάτω από το σωρό των μικροπραγμάτων που γεμίζουν το παραφουσκωμένο τσαντάκι. Όταν όμως αδειάζω το περιεχόμενό του για να αναζητήσω κάτι χρήσιμο, τότε ξεπηδάει θυμίζοντας μου ότι κάτι ξεχωριστό κρύβεται ανάμεσα στα υπάρχοντά μου.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Φεγγάρι, πλοίο, παφλασμός

Το παρών πρωτοδημοσιεύτηκε στις 29/8/2014 στην [ilink url=”http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=29%2F08%2F2014&id=445113″]Ελευθεροτυπία[/ilink].

Εκείνο το απόγευμα βρέθηκα σε μια μικρή ακρογιαλιά του νησιού, μακριά από το σπίτι. Πρώτα έδυσε ο ήλιος, όχι μέσα στο νερό όπως στις καρτ ποστάλ αλλά πίσω από το ξερό κυκλαδίτικο βουνό που προστάτευε τον κόλπο. Και τα ‘βαψε όλα ροζ, όσο χρειαζόταν για να μου μελώσει τη διάθεση.

Το βρεγμένο μαγιό διέκοψε το ρομάντζο μου με τον ουρανό. Με στεγνό φουστάνι εγκαταστάθηκα στο ταβερνάκι, να συνεχίσω τον έρωτά μου εκ του ασφαλούς. Σύντομα έφυγαν και οι τελευταίοι κολυμβητές. Σουρούπωνε. Μακριά από τη βοή του δρόμου και τα αυτοκίνητα μπορούσα να ακούω πεντακάθαρα το διακριτικό παφλασμό του κύματος στην άμμο, αργό, επαναλαμβανόμενο, θεραπευτικό, ηδονικό. Και μετά εμφανίστηκε. Το φεγγάρι. Γεμάτο. Χαριεντίστηκε με τη θάλασσα, άνοιξε μέσα της δρόμο ασημί. Πέρασε και ένα φωτισμένο καράβι στον ορίζοντα. Ξαναπήγα δίπλα στο κύμα. Κοίταξα το φεγγάρι, κοίταξα το πλοίο, άκουσα το κύμα που έσκαγε στα πόδια μου, με αυτή τη σειρά, ξανά και ξανά. Φεγγάρι, πλοίο, παφλασμός. Αγία Τριάς. Μέχρι που το πλοίο χάθηκε.

fengari

Επέστρεψα στην καρέκλα μου. Δυο-τρία ζευγάρια είχαν εγκατασταθεί σε ισάριθμα τραπέζια. Κοιτούσαν το φεγγάρι, που και που μιλούσαν χαμηλόφωνα. Την προηγούμενη νύχτα, σε ένα πολυσύχναστο καφέ της Χώρας, δυο ελληνοπρεπή καμάκια είχαν αγκαζάρει δυο βόρειες μαυρισμένες ξανθούλες. Πίναν μπίρες. Η πανσέληνος κρεμόταν αυτάρεσκα από πάνω τους. Ο ένας εκ των δύο αγγίζει το μπράτσο της δικιάς του ξανθιάς καλλονής και της λέει «Look. Moon: φε-γγά-ρι. Little moon: Φεγγαράκι. Moon: φεγγάρι. Φεγγαράκι: moon-aki. Κι έσκασε στα γέλια μαζί με τον φίλο του. Ευχαριστημένος από το αστείο του, το επανέλαβε ακόμη μια φορά. Τα κορίτσια χαζογέλασαν χωρίς να καλοκαταλαβαίνουν.

Το κύμα πάφλαζε πάντα αργά και ρυθμικά. Πλήρωσα τον λογαριασμό κι έφυγα. Σε όλη τη διαδρομή ένιωθα τη νωπή άμμο στις σαγιονάρες μου. Φεγγάρι, πλοίο, παφλασμός. Με αυτήν τη σειρά.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Αυτό το καλοκαίρι

“Ξέρεις μαμά, δεν με πείραξε καθόλου που ξέχασα να πάρω τη μάσκα μου στο πάρτι που έγινε στην παραλία. Έμαθα να κρατάω την αναπνοή μου κάτω από το νερό γιατί η Α μου ζητούσε συνέχεια να την ανεβάζω στους ώμους μου για να κάνει βουτιές. Ξέρεις μαμά, είναι ωραίο να ανεβαίνει ένα κορίτσι πάνω στους ώμους σου”.

Ξέρω γιε μου, αν κι έχει καιρό να με ανεβάσει κάποιο αγόρι στους δικούς του δυνατούς ώμους (γιατί πρέπει και ν’ αντέχουν). Ξέρω πως έκλεισες τα δώδεκα και περπατάς στα δεκατρία, πως ετοιμάζεσαι το Σεπτέμβρη να πας στην πρώτη γυμνασίου, και πως ανακάλυψες πόσο συγκλονιστικά απαλό είναι μέσα στο νερό το δέρμα ενός κοριτσιού που σε αγγίζει τάχαμου αθώα για να σκαρφαλώσει στην πλάτη σου και να πηδήξει στο νερό, ξανά και ξανά. Η άνωση σε βοηθάει να νιώσεις ένας μικρός Ηρακλής για να σηκώσεις ξανά και ξανά το πιο γλυκό βάρος του κόσμου. Σταματώ εδώ γιατί αρχίζω να γίνομαι γλυκανάλατη. Όμως ο έρωτας σε όλες τις εκφάνσεις του δεν παύει ποτέ να με συγκινεί – τ’ ομολογώ!

Μεγάλη επιτυχία εκείνο το πάρτι στην αμμουδιά, ώρες ατελείωτες μπαίνατε-βγαίνατε στη θάλασσα, βουτάγατε, γελάγατε, πιτσιλούσατε ο ένας τον άλλον, αγόρια και κορίτσια. Μετά ορμήσατε στην τούρτα των γενεθλίων και ύστερα, νύχτα πια, μετρούσατε τα’ αστέρια ξαπλωμένοι στις ψάθες, κάνατε εξερεύνηση με τους φακούς, κι εμείς οι μεγάλοι αργοπίναμε μπύρες ακούγοντας τα γελάκια σας άλλοτε κακαριστά και άλλοτε πνιχτά, συνωμοτικά. Κι όταν σου είπα να ετοιμαστούμε για την επιστροφή με έριξες ψιθυρίζοντάς μου “Όχι ακόμα μαμά. Αυτό είναι το τελευταίο πάρτι. Θέλω να φύγουμε τελευταίοι αυτή τη φορά. Μετά θα πάμε γυμνάσιο. Άσε με να χαρώ τους φίλους μου. Θέλω να τους απομνημονεύσω (!!!) Σε παρακαλώ!”

voutiesΑν κάποιοι φίλοι σας φεύγουν μακριά αυτήν τη σχολική χρονιά, μην στενοχωριέστε. Απλώς, φροντίστε να τους «απομνημονεύσετε» και οι αναμνήσεις θα ζεστάνουν την καρδιά σας! Καλό Σεπτέμβρη! Και καλό γυμνάσιο στους ομοιοπαθείς!

Συνεχίστε την ανάγνωση