Η δύναμη της μπανάνας

Λείπεις τρεις-τέσσερεις μέρες από το σπίτι και γυρίζοντας βάζεις το χέρι τι καλάθι των φρούτων για να φας κάτι υγιεινό – οι μέρες εκτός σπιτιού κρύβουν πάντα διατροφικές ατασθαλίες. Αναζητάς τις μπανάνες που είχες αφήσει φεύγοντας. Τρόμος. Είναι πιο μαύρες και από την πιο σκοτεινή νύχτα του χειμώνα. Δια της αφής διαπιστώνεις ότι «στέκουν» ακόμα. Όμως οι μπανάνες είναι σαν τις γυναίκες. Άλλοι τις προτιμούν άγουρες, άλλοι ώριμες, πάντως κανένας δεν τις θέλει υπερώριμες. Σκέφτεσαι. Πρέπει να καταναλωθούν άμεσα. Άλλο ένα βράδυ σίγουρα θα τις σκοτώσει. Η λύση είναι μάφιν μπανάνας. Ιδού η συνταγή:

Bunch of rotten bananas.
Αυτές δεν είναι αρκετά μαύρες

 

3 μεγάλες μπανάνες λιωμένες με το πιρούνι
¾ κούπας μαύρη ζάχαρη
1 αυγό
1/3 κούπας λιωμένη μαργαρίνη ή βούτυρο
1 ½ κούπας αλεύρι που φουσκώνει μόνο του ή όσο «σηκώσει» αν έχετε μεγαλύτερη εμπειρία
¼ κουταλάκι γλυκού αλάτι
½ κουταλάκι γλυκού κανέλα

 

banana_muffins
Μετά το ψήσιμο

Σε μια κατσαρόλα λιώνω το βούτυρο (εγώ το προτιμώ από τη μαργαρίνη), προσθέτω τη ζάχαρη και απομακρύνω από τη φωτιά. Το αφήνω λίγο να κρυώσει και προσθέτω και το αυγό. Ρίχνω και κανέλα για άρωμα και γεύση μιας που η μπανάνα έχει κάπως επίπεδη γεύση. Προσθέτω λίγο – λίγο το αλεύρι με το αλάτι. Στρώνω τις ειδικές χάρτινες θήκες για μάφιν στη μαφινιέρα και ρίχνω το μείγμα (γέμισα 12 θήκες). Αν δεν έχετε τις ειδικές θήκες βουτυρώστε και αλευρώστε τις υποδοχές για να μην κολλήσουν τα μάφιν. Ψήνω σε προθερμασμένο φούρνο (180) για 20 λεπτά.

Βουαλά! Φρούτο μπορεί να μην φάγαμε αλλά εξασφαλίσαμε το δεκατιανό του μαθητή για τις επόμενες δυο-τρεις μέρες.

Η συνταγή είναι από τις συνταγές της παρέας με μικρές παρεμβάσεις.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Κολατσιό για εμπνευσμένες ακαμάτρες

Είναι κάτι μέρες που θέλω να σπάσω τη μονοτονία του σχολικού κολατσιού ίσον σάντουιτς με τυρί-ζαμπόν. Μην ακούσω για λαχανικά, αυτά όσες φορές παρεισέφρησαν μέσα στο ψωμοτύρι δεν τα κατάφεραν να φτάσουν στο στόμα του παραλήπτη. «Άδικα μου βάζεις μαρουλόφυλλα γιατί τα βγάζω και τα πετάω πριν φάω το σάντουιτς» (παρακαλώ μη σχολιάστε). Κάποιες φορές φτιάχνω ένα κέικ μα τα μίξερ και τα φουρνίσματα θέλουν το χρόνο τους. Τι συμπέρασμα βγάζετε; Πάμε πρώτα ένα φλάσμπακ.

Scones, batch 2.

Τον ένα χρόνο που έμεινα για σπουδές στην Αγγλία (12 μήνες ακριβώς) έμαθα να μαγειρεύω τα απαραίτητα για να επιβιώνω, δηλαδή μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας και κοτόπουλο στο φούρνο με προκάτ πατάτες. Από τα πάρε-δώσε μου με τα τους Άγγλους έμαθα και τα καραμελωμένα καρότα για να τρώω και το ζαρζαβατικό μου, μην πάθω και τίποτα. Αυτά στο μοναδικό, ιερό και απαραβίαστο γεύμα-δείπνο της ημέρας κατά τις εφτά το απόγευμα δηλαδή. Στη διάρκεια της ημέρας την έβγαζα με κάποιο σάντουιτς που είτε το έφτιαχνα από το σπίτι είτε το αγόραζα στη σχολή. Κάποιες κρύες μέρες ωστόσο θα πήγαινα στο refectory (κυλικείο)της σχολής για ένα ζεστό τσάι που συνόδευα με κάτι στερεοτυπικά εγγλέζικο: τα scones, στρογγυλά, τα λες κεκάκια, τα λες αφράτα μαλακά μπισκοτάκια, που σερβίρονται συνήθως ζεστά, είναι υπόγλυκα έως ουδέτερα και γι’ αυτό ακριβώς οι Άγγλοι συνηθίζουν να τα ανοίγουν στα δύο και να τα τρώνε με μαρμελάδα ή και κρέμα. Αυτό το δεκατιανό ή μεσημεριανό μου ζέσταινε την καρδιά και το στομάχι. Η μυρωδιά της φρεσκοψημένης ζύμης που αναδύει μια υποψία βουτύρου… μου θύμιζε το ζαχαροπλαστείο του παππού. Αχ, εμείς οι ρομαντικοί κοιλιόδουλοι!

Επέστρεψα στην Ελλάδα και τα scones ξεχάστηκαν. Μου τα θύμισε η Helen, αγγλίδα μαμά ενός συμμαθητή του γιού μου. Μου ξύπνησε μια νοσταλγία και της ζήτησα αν έχει καμιά συνταγή πρόχειρη. Και βέβαια είχε. Τα έφτιαχνε πολύ συχνά για τα δικά της παιδιά μια που ήταν εύκολα, γρήγορα και πολύ αγαπητά.

Τα υλικά:
225 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
50 γραμμάρια βούτυρο ή μαργαρίνη
25 γραμμάρια ζάχαρης (ή κατά βούληση αν το θέλετε πιο γλυκό)
50 γραμμάρια σταφίδες (προαιρετικά)
Μια πρέζα αλάτι
Ένα αυγό χτυπημένο με γάλα ώστε να δώσει 150 ml υγρού

Ζεσταίνουμε το φούρνο στους 200°C και στρώνουμε το χαρτί ψησίματος στο ταψί. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι με το αλάτι, το βούτυρο σε μικρά κομματάκια και τη ζάχαρη. Προσθέτουμε και τις σταφίδες (αν θέλουμε). Χτυπάμε το αυγό με το γάλα και το ρίχνουμε και αυτό μέσα στο μείγμα αφήνοντας λίγο για άλειμμα στο τέλος. Ζυμώνουμε ελαφρά. Η συνταγή λέει απλώνουμε τη ζύμη σε πάχος ενός εκατοστού και κόβουμε στρογγυλά κομμάτια. Σε αυτό το σημείο αρχίζω να κλέβω. Όχι, εγώ, όχι πρωινιάτικα που τα κάνω για να τα πάρει μαζί του φρέσκα στο σχολείο. Αντ’ αυτού, πλάθω μπαλάκια. Τα ισιώνω με τη γροθιά να γίνουν επίπεδα και τα απιθώνω στο ταψί, πάνω στο χαρτί ψησίματος. Περνάω με το πινέλο λίγο γάλα-αυγό για να ροδοκοκκινίσουν τα scones στο ψήσιμο. Φουρνίζω για 15 λεπτά και έτοιμα!

Μια παραλλαγή είναι να βάλετε τριμμένο τυρί και να γίνουν αλμυρά: cheese scones. Αν μάλιστα χρησιμοποιήσετε θρυμματισμένη φέτα τότε μπορείτε να τα πατεντάρετε ως Greek scones! Και ιδού ένα προσφάι ζεστό και παρηγορητικό, ειδικά αν ετοιμάζεσαι να γράψεις τεστ αρχαίων. Το τέλειο comfort food που λένε και τα αγγλάκια. 15 λεπτά το ανακάτεμα-πλάσιμο, 15 λεπτά το ψήσιμο, 30 λεπτά στο σύνολο. Μην ακούσω τίποτα για τα άπλυτα. Χώστε τα στο πλυντήριο πιάτων, αν δεν έχετε, στο ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη, να μην τα βλέπετε και σας χαλάνε. Και μόλις φύγει το παιδί για το σχολείο, τρατάρετε ένα sconeτον εαυτό σας, έτσι, για να πάει καλά η μέρα!

Συνεχίστε την ανάγνωση

Και ο άγιος θέλει το cupcake του

Όταν ήμουν ακόμη καινούρια σε αυτήν τη γειτονιά και είχα το γιο μου μωρό, σε μια από τις βόλτες μας στα πέριξ με το καροτσάκι έπεσα πάνω σε μια πολύχρωμη, χαρούμενη γιορτή. Γυναίκες όλων των ηλικιών που μιλούσαν με έξαψη και ενθουσιασμό είχαν καταλάβει όλο τον αυλόγυρο της εκκλησίας και τον διπλανό πεζόδρομο. Ρώτησα να μάθω τι τρέχει και μου είπαν ότι είναι του Αγίου Φανουρίου (27 Αυγούστου) και γιορτάζει το παρεκκλήσι της μητρόπολης της συνοικίας. Καθώς χωνόμουν κι εγώ με το παιδί στο καρότσι σφήνα στο πλήθος με πήραν αμέσως μυρωδιές από κανέλλες και γαρύφαλλα. Και τότε τις είδα: αφράτες, στρουμπουλές, επίπεδες, ξανθιές μελαχρινές, πασπασπαλισμένες με άχνη, αμύγδαλα ή σκέτες, σε αλουμινένια ταψάκια ή πορσελάνινες πιατέλες περιωπής, είχε γεμίσει ο τόπος φανουρόπιτες. Περιέργως, 30 χρονώ γυναίκα, πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα και δοκίμαζα – αφού μου την προσφέρανε, τι να ‘κανα! – φανουρόπιτα. Στο πατρικό μου δεν τηρούσαμε τέτοια έθιμα – οι μορφωμένοι άνθρωποι δεν επικαλούνται τη βοήθεια αγίων για να βρουν τα χαμένα κλειδιά του αυτοκινήτου ούτε τον εξαφανισμένο αρραβωνιαστικό που μάλλον έχει ρίξει άγκυρα αλλού. Επιρρεπής στα γλυκά από κούνια – εγγονή ζαχαροπλάστη γαρ – το παραδοσιακό και ταπεινό αυτό γλυκάκι με κέρδισε αμέσως με τα αρώματά του και την ευκολία του και από τότε άρχισα να τιμώ τον συμπαθή άγιο όποτε έχανα το κινητό μου. Μετά το προχώρησα ένα βήμα παραπέρα κι έφτιαχνα φανουρόπιτα χωρίς λόγο, απλώς «για να φάει το παιδί» κάτι νόστιμο και υγιεινό.aifanouris_cupcakes

Τα χρόνια πέρασαν και ο έφηβος πλέον γιος τη βρίσκει «λαδερή» για τα γούστα του και δεν την προτιμάει για το κολατσιό του. Ώσπου σε μια γιορτή του σχολείου με θέμα τα μεσογειακά εδέσματα, ο προσφιλής μου άγιος μου φανέρωσε μέσω αγαπημένης φιλολόγου και μητέρας την τέλεια ιδέα: φανουροπιτάκια σε μορφή cupcake. Απλώς χρησιμοποιείς τη λαμαρίνα με τις θήκες για τα cupcake, τοποθετείς τα αντικολλητικά πολύχρωμα χαρτάκια (τις φόλες, που έλεγε ο ζαχαροπλάστης παππούς μου) και χύνεις εκεί το μείγμα σου. Το αποτέλεσμα είναι ότι το φανουροπιτάκι πιάνει μια ωραία τραγανή κρούστα γύρω-γύρω που αντισταθμίζει τη λιπαρότητα του γλυκού. Α, και έμαθα να κλέβω λίγο στο λάδι. Κάτι το τραγανό της υποθέσεως, κάτι το μοδάτο των cupcake (διότι δεν είναι cool να κουβαλάς φανουρόπιτα στο σχολικό σακίδιο αν είσαι άνω των 12) τα φανουροπιτάκια με νέο ένδυμα γίνανε γκραν σουξέ στο σχολείο, και ακόμη περισσότερο αυτές τις μέρες των εξετάσεων. Να μου ζήσεις άγιε Φανούρη κι εσύ Βάσω για την αποκάλυψη.

Συνεχίστε την ανάγνωση