Ο Ντόριαν Γκρέι είναι νέος της καλής κοινωνίας του Λονδίνου της βικτωριανής εποχής. Κληρονομεί χρήματα και μια εκπληκτική ομορφιά από τη μητέρα του που πεθαίνει πολύ νέα. Το κάλλος συνοδεύεται από μια επίσης γοητευτική προσωπικότητα. Γίνεται η έμπνευση και ο έρωτας του ζωγράφου Μπασίλ Χόλγουορντ ο οποίος του φιλοτεχνεί και το πορτρέτο. Μέσα από τον θαυμασμό του ζωγράφου ο Ντόριαν ανακαλύπτει τη θεϊκότητα της ομορφιάς του και εύχεται να μην τη χάσει ποτέ και η φθορά της νιότης του να συμβαίνει μονάχα στον πίνακα-πορτρέτο του. Όπερ και εγένετο. Παράλληλα ο Ντόριαν γνωρίζει τον φίλο του ζωγράφου Λόρδο Χένρι (alter ego του Όσκαρ Ουάιλντ) που έχει κυνικές και ηδονοθηρικές απόψεις για τη ζωή και ο νεαρός αφήνεται στην επιρροή του. Ο Λόρδος Χέρι γίνεται μέντορας του Ντόριαν και ο τελευταίος γεύεται χωρίς φραγμούς ηδονές, κραιπάλες, παράνομες ουσίες και οδηγείται σε μια σειρά από ειδεχθείς πράξεις φθάνοντας στον φόνο. Ωστόσο, ο περίγυρός του δεν μαθαίνει τίποτα από αυτά· το αγγελικό πρόσωπο του Ντόριαν δεν μαρτυρά το ηθικό ποιόν του, η σήψη της ψυχής του αποτυπώνεται όλη στο πορτρέτο που σκληραίνει στην όψη, γερνάει, ματώνει.
Τι να πω για ένα έργο που γράφτηκε πριν από εκατόν τόσα χρόνια και με κρατάει ξύπνια το βράδυ μέχρι να το τελειώσω; Όσο ο Ντόριαν περιπλανιόταν από ηδονή σε ηδονή διαφθείροντας ή οδηγώντας στην τρέλα ή τον θάνατο όσους είχαν την ατυχία να γοητευτούν από εκείνον, ως αναγνώστης ζούσα μια διαρκή αγωνία αν τελικά τον τσακώσουν και τον καταδικάσουν για τα κρίματά του. Όμως είναι ένας «κακός» ήρωας, εξαχρειώνει, καταστρέφει, δολοφονεί. Γιατί να αγωνιώ για το άτομό του; Μήπως εντέλει ο Ουάιλντ κατόρθωσε να με κάνει να τον συμπαθήσω; Μήπως χάιδεψε τη μύχια επιθυμία μου να ρουφάω τις χαρές της ζωής χωρίς συνέπειες και χωρίς δεύτερες σκέψεις αν βλάπτω κανέναν άλλον; Ο Όσκαρ Ουάιλντ σαν συγγραφέας σε ταρακουνάει, σε βάζει να αναρωτηθείς για την αξία της ηθικής και τη θέση της στη ζωή μας – μήπως τελικά δεν τη χρειαζόμαστε; Και στο τέλος, αφού αμφισβητήσει όλες τις νόρμες, αποκαθιστά την ηθική τάξη των πραγμάτων οδηγώντας τον πρωταγωνιστή στην αυτοκτονία. Μέσα σε όλα αυτά, οι 297 σελίδες του μυθιστορήματος βρίθουν από ευφυή τσιτάτα του Ουάιλντ για τους ανθρώπους και τη ζωή, από αυτά που συναντάς σε κάθε «γνωμικολόγιο» που σέβεται τον εαυτό του.
Αυτά τα λίγα σε μια πρώτη ανάγνωση, ψίχουλα δηλαδή. Ξέρω πως χωράνε πολλές ακόμα αναγνώσεις. Σε πρώτη φάση νιώθω απλώς ότι διάβασα κάτι συναρπαστικό που πιλατεύει τη σκέψη μου και οξύνει το αναγνωστικό μου αισθητήριο. Νιώθω τυχερή γι’ αυτή τη βουτιά στους κλασσικούς που κάνω στη λέσχη ανάγνωσης. Παίρνω τη δροσιά της βουτιάς και αργότερα, αν το επιθυμήσω, θα καταδυθώ σε μεγαλύτερα βάθη.
ξεχειλίζει μάλιστα από αυτά, χωρίς να γίνεται μελοδραματικό ούτε κουραστικό. Με αφορμή έναν τραγικό θάνατο μιλάει για τον φόβο, που τον ονοματίζει και τρόμο μερικές φορές, για την αγάπη και για την σκληρότητα της πορείας προς την ωριμότητα και την ενηλικίωση. Μιλάει για γνώριμες παιδικές πληγές που φέρουμε οι περισσότεροι από εμάς εντός μας. Και όλα αυτά σε ένα σύμπαν μαγικού ρεαλισμού, με μια γραφή ποιητική, ελλειπτική, άλλοτε γλαφυρή και άλλοτε κοφτή, στακάτο, ανάλογα με το πως προστάζουν οι συνθήκες. Ο τρόπος της γραφής της ακολουθεί τη ροή των συναισθημάτων της και με συνεπήρε τη δεύτερη φορά επειδή δεν του αντιστάθηκα, αφέθηκα να ακούσω και τα δικά της συνασσθήματα και εκείνα που εξ αντανακλάσεως γεννιόντουσαν μέσα μου. Και εβδομάδες αργότερα, συνεχίζω να το φέρω μέσα μου.