Ο πόλεμος στο παιδικό βιβλίο

Ως παιδί γένους θηλυκού δεν επέλεγα συχνά για την ευχαρίστησή μου πολεμικά βιβλία. Τον περίφημο «Πόλεμο των κουμπιών» τον διάβασα ενήλικη. Όσο ήμουνα μικρή ο τίτλος του μου θύμιζε μόνον το τσίγκινο κουτί που φύλαγε η γιαγιά στην ντουλάπα της, φίσκα στα κουμπιά, κάθε μεγέθους και χρώματος, άλλα λαμπερά σαν χρυσά ή φιλντισένια, άλλα ντυμένα με υφάσματα, που τα έπαιρνα και έστηνα ιστορίες ειρηνικές.

polemos_1
Aπό γαλλικό παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο του 1916, με ήρωα τον μικρό Boby

Στο σχολείο έπαιζα λάστιχο και κυνηγητό. Τα αγόρια όμως έπαιζαν πόλεμο ή κλέφτες κι αστυνόμους που κι αυτό, πόλεμος ήταν. Εγώ έπαιξα πρώτη φορά πόλεμο όταν «χτύπησε» ο σεισμός του ’81 την Αθήνα και φιλοξενούμασταν «σεισμόπληκτοι» οικογενειακώς στο λυόμενο κάποιων γνωστών στην Κερατέα και ξαμολιόμουνα με μια αγοροπαρέα στα γύρω χωράφια. Εκεί υποδυόμασταν τους αγαπημένους μας ήρωες από τη σειρά κινουμένων σχεδίων G-Force, ανεβαίναμε πάνω στα λιόδεντρα-διαστημόπλοια και δίναμε μάχες. Επιτέλους ένιωθα το τίναγμα της αδρεναλίνης των πολεμικών συρράξεων και κατανοούσα για πρώτη φορά το πολεμικό μένος των αγοριών.

Οι κυρίες Μαρία Αγγελίδου (συγγραφέας και μεταφράστρια) και Ελένη Σβορώνου (συγγραφέας και υπεύθυνη του Προγράμματος Κατάρτισης Ενηλίκων στο WWF Ελλάς) στο σεμινάριο «Ο πόλεμος στο παιδικό βιβλίο» ανασκαλεύουν εκείνα τα βιβλία που δεν διάβασα και προτείνουν ευφάνταστες ασκήσεις επί χάρτου στους συμμετέχοντες που θέλουν να ανακαλύψουν και να καταγράψουν πολεμικές ιστορίες του παρόντος ή του παρελθόντος, πολέμους οικογενειακούς, έρωτες-πολέμους, πολέμους εντός της ψυχής τους κοκ.

Είναι απίστευτα πλούσιο το υλικό σε παιδικά βιβλία που μιλάνε για πόλεμο από το 1900 και δώθε. Βλέπεις ο πόλεμος πουλάει, σε όλες τις εποχές. Βιβλία που γράψανε κυρίως Γάλλοι και Γερμανοί, οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι της ευρωπαϊκής σκηνής του εικοστού αιώνα. Η εκδοτική παραγωγή κορυφώνεται όσο πλησιάζουμε τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο μα δεν χάνει το φόρτε της ούτε και μετά τη λήξη του πρώτου «μεγάλου» πολέμου, του πρώτου πολέμου που προκάλεσε μαζικούς θανάτους αμάχων στο σύγχρονο δυτικό κόσμο. Συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι στον Α’ παγκόσμιο δεν υπήρχαν κληρωτοί, οι στρατοί ήταν μισθοφορικοί, ήταν τότε που η προπαγάνδα των κυβερνήσεων φρόντιζε να φυτέψει για πρώτη φορά στο μυαλό του κάθε πολίτη ότι δενυπάρχει καλύτερο από το να πεθάνει για την πατρίδα.

polemos_2

Ο πόλεμος συχνά παρουσιάζεται στα βιβλία των μικρών ως κάτι αστείο – γιατί πώς αλλιώς να ξορκίσεις τον φόβο για κάτι τόσο τρομερό; Οι εχθροί είναι πάντοτε δειλοί και χαζοί, τους φωνάζουμε με αστεία ονόματα για να τους υποτιμήσουμε και να τους ξεφοβηθούμε. Στα βιβλία άλλοτε τα παιδιά παίζουν πόλεμο και άλλοτε συμμετέχουν στον πόλεμο βοηθώντας τους μεγάλους. Ο πόλεμος καταργεί το σαβουάρ βιβρ και τα επιτρέπει όλα, μέχρι και τα βρωμόλογα, αφού γράφτηκε πριν από 100 περίπου χρόνια σε γαλλικό παιδικό βιβλίο ότι «Αυτοί οι γερμανοί είναι πολύ βρωμιάρηδες. Μέχρι και τα ‘περιστέρια’ τους κλάνουν!» (στη γερμανική η λέξη που χρησιμοποιείται για το αεροπλάνο είναι η ίδια που χρησιμοποιείται για το περιστέρι).

Πόλεμοι συνεχίζουν να μαίνονται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, ωστόσο οι καιροί αλλάζουν και μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου εμφανίζονται συχνά στην παιδική λογοτεχνία και φωνές σκεπτικές ως προς τον πόλεμο, φωνές αντιπολεμικές, αντιηρωικές, ιδιαίτερα μετά τα αντιπολεμικά κινήματα των νέων στις δεκαετίες 60 και 70 σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και ΗΠΑ. Βιβλία για παιδιά όπως Οι κατακτητές του David McKee σπέρνουν καινά δαιμόνια, μας βάζουν να κοιταχτούμε στον καθρέφτη πόσο μας αλλάζει ο πόλεμος, νικητές και ηττημένους.

Όσο επιχερηματολογούμε για την παρουσίαση του πολέμου από τους μεγάλους μέσα στα παιδικά βιβλία μας πολιορκούν γλάροι που κρώζουν γύρω από την ταράτσα του Ιανού (ναι, είμαστε στην οδό Σταδίου). Αυτοί μάλλον έλκονται από τα σκουπίδια της πόλης. Τα βιβλία δεν θα μας δώσουν απαραίτητα τις σωστές απαντήσεις αλλά μπορούν να μας προβληματίσουν για το πώς εμείς μιλάμε στα παιδιά μας για τον πόλεμο, με τι χρώματα τον παρουσιάζουμε, αν στην ουσία τον εξυμνούμε ή τον κατακεραυνώνουμε. Είτε λέγεται Β’ παγκόσμιος, είτε λέγεται πόλεμος στη Συρία ή οικονομικός πόλεμος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Ιανός, Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής, Παιδικό και νεανικό βιβλίο: Ο πόλεμος στο παιδικό βιβλίο, συντονίστριες Μαρία Αγγελίδου, Ελένη Σβορώνου

Συνεχίστε την ανάγνωση

Αυτά τα καράβια δεν φοβήθηκαν

Όταν η φαντασία δίνει χέρι στην Ιστορία, η έμπνευση στην εμπειρία και ο μύθος στη λογοτεχνία, φτιάχνονται βιβλία σαν τα Καράβια που δεν φοβήθηκαν. Ιστορίες που κλείνουν μέσα τους ταξίδια, ανέμους, τολμηρούς και πεισματάρηδες καπετάνιους. Πόσο μάλλον όταν για το γράψιμό του ένωσαν τις δυνάμεις τους δύο επαγγελματίες γραφιάδες, μία παραμυθού με γοητευτική γλώσσα και σπουδαίες περγαμηνές στην Ιστορία και ένας χειμαρρώδης αφηγητής με ναυτικές ρίζες και τρέλα για τα πλεούμενα.

karavia

Το ‘βαλα σκοπό να παίξω ένα παιχνίδι κρύβοντας από τον εαυτό μου το όνομα του συγγραφέα στο τέλος κάθε διήγησης και προσπαθώντας να μαντέψω ποιος από τους δύο την είχε γράψει μια που είχα διαβάσει άλλα βιβλία και των δύο στο παρελθόν. Έχασα δύο φορές στις έξι κι ύστερα θαύμασα τη Μαρία Αγγελίδου και τον Αντώνη Παπαθεοδούλου που κατόρθωσαν να συνταιριάσουν την περπατησιά τους τόσο καλά που να μην καταλαβαίνεις ποια ιστορία έχει γράψει ο καθένας τους.

Τα καράβια τους λένε πως δεν φοβήθηκαν μα εγώ λέω πως φοβήθηκαν απλώς την κρίσιμη στιγμή αψήφησαν το φόβο τους και προχώρησαν κόντρα στον καιρό όπως κάνουν όλοι οι αληθινά γενναίοι αυτού του κόσμου. Τα Καράβια τους ταξιδεύουν σε πολλές θάλασσες και σε πολλές εποχές της ανθρώπινης Ιστορίας. Το καράβι του Πυθέα στους αρχαίους ελληνικούς χρόνους που έφτασε μέχρι τον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό και άντε μετά να τον πιστέψουν, η Πάραλος, το ιερό καράβι της αρχαίας Αθήνας που μετέφερε πρεσβευτές, χρησμούς και στο τέλος κακά μαντάτα, το καράβι με το σκανδιναβικό δράκο στην πλώρη του Λέιφ του Βίκινγκ από τη Γροιλανδία που πρώτος πάτησε το πόδι του στην Αμερική και αφήστε τους άλλους να λένε, το Cutty Shark, γνωστό ιστιοφόρο που μετέφερε σε ρεκόρ χρόνου ευωδιαστά φορτία τσαγιού από τις αποικίες στη μαμά Αγγλία μέχρι που του πήραν τη δουλειά και τα πρωτεία τα πλοία με τις ατμομηχανές, το ξύλινο ιστιοφόρο του Χεμιγουέι που πήρε πολλών τα μυαλά και έγραψε στο χαρτί και στη ζωή, το ελληνικό αντιτορπιλικό Αδρίας που μέσα στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατάφερε τορπιλισμένο και μισό στην κυριολεξία να προκαλέσει μπελάδες στο ναζιστικό Άξονα και να ταξιδέψει ξεσηκώνοντας κύματα ενθουσιασμού και αγωνιστικής διάθεσης στα ναυτικά πληρώματα των Συμμάχων.

ploio_1

Ξέχασα να σας πω ότι το βιβλίο είναι παιδικό από αυτά που καταβροχθίζονται με μια αναπνοή από αναγνώστες 9-99 ετών. Με παιχνιδιάρικες αφαιρετικές εικόνες από τον Χρήστο Κούρτογλου. Και το καλύτερο: έχει και συνέχεια, τα Καράβια που ταξίδεψαν τη φαντασία. Φυσικά ένα τέτοιο βιβλίο του έπρεπε να πιτσιλιστεί με αλμύρα. Το «έβρεξα» στα νερά του Πατραϊκού, εκεί κοντά στο Αίγιο ατενίζοντας τον ορίζοντα. Εσείς πού θα καθελκύσετε τα καράβια σας; Δε χρειάζεται να πάτε μακριά. Αρκεί μία βόλτα μέχρι την κουζίνα… τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η φαντασία.

Συνεχίστε την ανάγνωση

Μάθημα Ιστορίας

Stronghold Crusader, Total War Rome, Mount and Blade Napoleonic Wars. Είστε εξοικειωμένοι με αυτά τα ονόματα; Στο σπίτι μας κοσμούν ένα ράφι της βιβλιοθήκης και δεν είναι δερματόδετοι τόμοι αλλά πλαστικά περιβλήματα που κλείνουν μέσα τους video games. Αυτά κάνουν παρέα στον γιο μου όταν ξεμπερδεύει από τα γυμνασιακά του μαθήματα και γυρίζει από τις αθλητικές του προπονήσεις. Τις καθημερινές. Ναι, τις καθημερινές. Γιατί τα σαββατοκύριακα προτιμάει να παίζει μπάλα με τους φίλους του. Μέσα από αυτά και άλλα παρεμφερή ιντερνετικά παιχνίδια στρατηγικής ο γιος μου και οι συνομήλικοί του βουτάνε επιφανειακά στα νερά της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Ο προβολέας πέφτει πάνω στους Ρωμαίους, το Μέγα Αλέξανδρο, τους Σπαρτιάτες, τα μεσαιωνικά βασίλεια με τους ιππότες, τον Κολόμβο, τον Ναπολέοντα και τη Γαλλική Επανάσταση. Μέσα από αυτά είδα για πρώτη φορά το παιδί μου να δείχνει ενδιαφέρον για πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν, να περπατάει τους χάρτες και να αποστηθίζει ονόματα σημερινών χωρών αλλά και ξεχασμένων βασιλείων της Ευρώπης. Σκόρπιες πληροφορίες που όμως αντιστοιχούν σε χειροπιαστά πράγματα που αποτυπώνουν εικόνες στον εγκέφαλο όπως πανοπλίες πολεμιστών διαφόρων περιόδων, σημαίες και λάβαρα με εθνικά χρώματα, πορείες πάνω σε χάρτες που αντιστοιχούν σε ιστορικές εκστρατείες. Στο τέλος μπορεί να μείνει στο μυαλό τους και το όνομα κάποιας ιστορικής φυσιογνωμίας.

panoplia

Αυτή είναι η σχέση των παιδιών μας με την Ιστορία σήμερα, χαλαρή και light. Και από την άλλη είναι η σχέση τους με την Ιστορία στη σχολική αίθουσα, σχέση μίσους τις περισσότερες φορές. Τέλος σχολικής χρονιάς Α’ Γυμνασίου: «Παιδιά, σας δίνω 90 ερωτήσεις για την εξεταστέα ύλη. Καλή επιτυχία». Χρονολογίες μαχών και ονόματα στρατηγών, ντάνες από δαύτα. Απομνημονεύστε, απομνημονεύστε, απομνημονεύστε. Άντε και μερικές ερωτήσεις «κρίσης» για να διαχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, τους έξυπνους και ψαγμένους μαθητές από την «πλέμπα». Γιατί, δίδαξε ποτέ κάποιος τους μαθητές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) πώς να ασκούν την κρίση τους;

Πέρσι τέτοια εποχή είχα παρακολουθήσει μία ομιλία της συγγραφέως παδικής λογοτεχνίας και μεταφράστριας Μαρίας Αγγελίδου στον πολυχώρο του Μεταίχμιου με τίτλο «Η Ιστορία δεν είναι μόνο μάθημα». Η συγγραφέας, που έχει γράψει με επιτυχία πολλά ιστορικά παραμύθια, έριξε άφθονο φως στα πώς και τα γιατί της διδασκαλίας της ιστορίας και χάρηκα πραγματικά όταν ξαναβρήκα αργότερα την ομιλία μαγνητοσκοπημένη στο διαδίκτυο για να τη μοιραστώ στη συνέχεια εδώ.

Είναι πια κοινός τόπος ότι η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Και βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι κάποιος (η ομιλήτρια) έβαζε πρώτη φορά σε λόγια το γεγονός ότι στα πλαίσια της εθνικής Ιστορίας που διδάσκονται τα παιδιά μας στο σχολείο, οι εχθροί παρουσιάζονται πάντοτε ως δειλοί ενώ το ημέτερο έθνος (και δεν μιλώ μόνο για εμάς τους Έλληνες) παρουσιάζεται γενναίο και περιούσιο. Μα ο φόβος είναι το φυσικό συναίσθημα του ανθρώπου πριν από κάθε σύγκρουση. Και επιπλέον γιατί να υποτιμούμε τους εχθρούς μας χαρακτηρίζοντάς τους δειλούς; Μία νίκη επί εχθρών αξιόμαχων και ικανών δεν θα άξιζε περισσότερο; Η προσωπική μου αίσθηση τόσο για την Ιστορία όσο και για τη Γεωγραφία είναι ότι καλό θα ήταν να πηγαίνουμε από το όλο στο μέρος για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε απλώς ένα κομμάτι στο αχανές μωσαϊκό τόπων και πολιτισμών: δηλαδή πρώτα παγκόσμια ιστορία και γεωγραφία μετά ευρωπαϊκή και τέλος ελληνική.

Ειπώθηκαν πολλά άλλα αξιομνημόνευτα σε αυτήν την παρουσίαση, όμως δεν έχει νόημα να επεκταθώ αφού μπορείτε να τα ακούσετε στο βίντεο. Ακολούθησε μια γόνιμη συζήτηση με εκπαιδευτικούς και γονείς να συμμετέχουν με ζέση. Μία νεαρή δασκάλα μίλησε με ενθουσιασμό για τις νέες μεθόδους που διδάχτηκε στο πανεπιστήμιο και που εφαρμόζει τώρα πια στο σχολείο. Θεώρησα καλό οιωνό ότι τη λέγανε Ηώ, όπως τη ροδοδάχτυλη αυγούλα του Ομήρου. Ξημερώνει άραγε μια νέα μέρα στη διδασκαλία της Ιστορίας; Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε σε μια μεταβατική εποχή και μας απασχολεί πλέον το πώς θα διδάξουμε στα παιδιά μας ιστορία και το σημαντικότερο, για ποιο σκοπό.

Συνεχίστε την ανάγνωση