Το τελευταίο ταξίδι στο Ναύπλιο

Τον Απρίλιο που μας πέρασε έκανα ένα ακόμα πέρασμα από το αγαπημένο Ναύπλιο, τη γενέθλια πόλη της πατρική μου γιαγιάς. Μόνο που αυτό το ταξίδι ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα. Αυτό ήταν ένα ταξίδι αποχαιρετισμού. Ο τελευταίος άνθρωπος που με συνέδεε με αυτήν την πόλη, η θεία Γιαννούλα έπαθε βαρύ εγκεφαλικό και το ένστικτο και η λογική μου συμφωνούσαν ότι αυτή θα ήταν πιθανότατα η τελευταία φορά που θα την έβλεπα ζωντανή. Ξεκινώντας από την Αθήνα με συνόδευαν ανάμεικτα συναισθήματα, επιθυμίας και φόβου για το εγχείρημά μου.

sandals

Η τύχη μου πρόσφερε μια ολόλαμπρη ανοιξιάτικη ημέρα για το ταξίδι. Ξεκίνησα νωρίς και εννιά η ώρα το πρωί βρισκόμουν ήδη στο Ναύπλιο. Ήμουν προετοιμασμένη για τα χειρότερα. Η ηλικιωμένη με τη λευκή νυχτικιά  που αντίκρισα στο κρεβάτι δεν είχε βεβαίως καμία σχέση με τη ζωηρή, θαλερή θεία των 89 καλοκαιριών που είχα επισκεφθεί πέρυσι. Εμπρός μου είχα ένα πολύ φιλικό φάντασμα, με χέρια και πόδια αδύνατα σαν σπουργιτιού. Μόνο τα μάτια θυμίζανε κάτι από τον παλιό της εαυτό τις στιγμές που είχε επαφή με την πραγματικότητα. Με τα μάτια κυρίως μιλήσαμε όση ώρα ήμουν εκεί συν λίγες σκόρπιες κουβέντες που με δυσκολία άρθρωνε. Της κράτησα το χέρι και της είπα τα νέα τα δικά μου, του παιδιού μου, της υπόλοιπης οικογένειας. Τα καλά νέα. Τα υπόλοιπα τα κράτησα για άλλους. Με τη βοήθεια μιας δικής της συγγένισσας που τη φρόντιζε είδαμε παρέα ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες. Μου έδειχνε με το δάχτυλο χαμογελώντας τον εαυτό της νέο, τον μπαμπά μου, τη γιαγιά μου και τα αδέλφια της σε άλλες εποχές, τον προπάππο και την προγιαγιά μου. Έμεινα εκεί μέχρι που βυθίστηκε σε ύπνο-λήθαργο.

mitsos_ntina
Ο αδερφός της γιαγιάς και η γυναίκα του

Όταν εγκατέλειψα το σκιερό διαμέρισμα και βγήκα έξω στο φως ένιωθα να έχω βαρύνει σαν σφουγγάρι που το έχεις μόλις βυθίσει στο νερό. Είχα ανάγκη κάποιος να με στύψει, να βγει όλο το νερό από μέσα μου. Έκλαψα χωρίς προσπάθεια για αρκετή ώρα, για τη θεία Γιαννούλα, για μένα, για όλες τις μικρές και μεγάλες μου απώλειες, για το παρελθόν που χανόταν δια παντός. Κι έπειτα αφέθηκα με όλες μου τις αισθήσεις στον ήλιο που χάριζε γενναιόδωρα κύματα φωτός και ζεστασιάς εκείνη την ημέρα. Ο ήλιος είναι γιατρικό. Το περπάτημα και η καλή παρέα επίσης. Είχα και τα τρία. Αφιέρωσα λοιπόν την υπόλοιπη ημέρα μου σε ένα ευδαιμονικό περπάτημα στην πόλη που αγαπώ.

Περιπλανήθηκα χωρίς σκοπό στα στενά της παλιάς πόλης  με ένα παγωτό χωνάκι στο χέρι από τον Ιταλό με την ξακουστή τζελατέρια. Κάποια στιγμή τα βήματα μου με έφεραν σε ένα σανδαλοποιείο. Αλήθεια, ξέρατε ότι ο Ναυπλιώτης προπάππος μου ήταν σανδαλοποιός; Η γιαγιά μου είχε διηγηθεί ότι στο ισόγειο του δίπατου σπιτιού τους ο πατέρας της είχε οικοτεχνία που έφτιαχνε σανδάλια, παντόφλες και παπούτσια καθημερινής χρήσης με τα οποία προμήθευε τα γύρω χωριά. Πέθανε όμως νωρίς, ήρθε και πόλεμος και χάθηκε η δουλειά. Όπως και να έχει εγώ αγόρασα ένα ζευγάρι σανδάλια από τον νέο σανδαλοποιό και έκανα ένα νοερό μνημόσυνο στον μακρινό παππού που δεν γνώρισα. Αποδείχθηκαν εξαιρετικά άνετα και δεν τα έβγαλα από τα πόδια μου ολόκληρο το καλοκαίρι. Ελπίζω να με συντροφεύσουν πολλά καλοκαίρια ακόμα.

Πήρα μεσημεριανό ουζάκι με μεζέ στην πλατεία Συντάγματος που με έστειλε κατευθείαν για σιέστα. Το απόγευμα περπάτησα το λιμάνι και μετά χώθηκα στο χειμωνιάτικο σινεμά του Ναυπλίου με την τεράστια ξύλινη επικλινή οροφή που υψώνεται προστατευτικά από πάνω δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο, ζεστό αχυρώνα. Παρακολούθησα μια κωμωδία- βάλσαμο και μετά …όνειρα γλυκά. Το επόμενο πρωί, πριν φύγω από την πόλη, το αφιέρωσα στο γύρο της Αρβανιτιάς, κλασσικό αγαπημένο της θείας Γιαννούλας. Αυτή τη φορά όμως έκανα έναν νεωτερισμό, ανέβηκα μέχρι το παλιό Ξενία – νυν Nafplia Palace και ρούφηξα τη ζωγραφιστή θέα στο Μπούρτζι συν ένα ποτήρι κρασί, στη βεράντα με τα φερ-φορζέ του ‘70.

mpourtzi_2

Είχε πολύ φως αυτή η εικοσιτετράωρη περιήγηση στο Ναύπλιο. Αρκετό για να διαλύσει το φόβο και το σκοτάδι του θανάτου που παραμόνευε στο πίσω μέρος του μυαλού μου στη διάρκεια του ταξιδιού. Αρκετό για να συνεχίσω να ελίσσομαι ανάμεσα στις απαιτήσεις και τις μικρές στενοχώριες της καθημερινότητας.

Η θεία Γιαννούλα δεν ζει πια εδώ, ανάμεσά μας, δυο ώρες δρόμο από την Αθήνα. Η θεία Γιαννούλα πέθανε προς το τέλος του Οκτωβρίου. Την ημέρα της γιορτής μου, 8 Νοεμβρίου, πήρα πολλά τηλεφωνήματα από φίλους με πολλή αγάπη και τους είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Όμως μου έλειψε το δικό της τηλεφώνημα. Πρωινό-πρωινό, ήταν το πρώτο της ημέρας. Με τη στεντόρεια φωνή της, μεγεθυμένη, λόγω της χρήσης ακουστικού βαρηκοΐας. Ήταν βαρήκοη εδώ και 30 χρόνια αλλά αυτό δεν την εμπόδιζε να σφύζει από ζωντάνια, να περπατάει όλο το Ναύπλιο με τα πόδια, να συμμετέχει σε παρέες και γιορτές, να φτιάχνει γλυκά για τους άλλους – η ίδια δεν έτρωγε λόγω του διαβήτη που είχε από νέα – να σηκώνει τα μανίκια για να βοηθήσει όσους είχαν την ανάγκη της, να επισκέπτεται με το ΚΤΕΛ τις φιλενάδες της σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Με πόνεσε που δεν ήρθε αυτό το τηλεφώνημα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω την αμετάκλητη απώλεια της θείας μου και της παιδικής μου ηλικίας. Με πονάει που όσο μεγαλώνουμε η ζωή φτωχαίνει από αυτούς που αγαπάμε – μεγάλη κοινοτοπία που αποδεικνύεται οδυνηρά αληθινή μετά τα σαράντα. Είναι ωστόσο μια υπενθύμιση για να ανοίξω πιο γενναιόδωρα την αγκαλιά μου στους ζωντανούς που με περιβάλλουν, να τους κανακέψω περισσότερο. Μήπως να ανοίξω λιγάκι παραπάνω για να χωρέσουν και τίποτα καινούριοι; Αν είναι καλοί, σίγουρα χωράνε.

Σημείωση για τον αναγνώστη που δεν βαρέθηκε να φτάσει μέχρι εδώ: η αγαπημένη μου θεία Γιαννούλα δεν ήταν βιολογική μου θεία. Υιοθετήθηκε από τον αδελφό της γιαγιάς μου και τη γυναίκα του επειδή οι ίδιοι δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδιά.

Save

Συνεχίστε την ανάγνωση

24 ώρες στο Ναύπλιο

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε πρόσφερα στον εαυτό μου 24 ώρες στο Ναύπλιο. Και όταν λέω 24, εννοώ 24: αφίχθην στην αγαπημένη μου πόλη στις 5:30 το απόγευμα του Σαββάτου και μπήκα τσουλώντας τη βαλιτσούλα μου ασθμαίνουσα στο πρακτορείο του ΚΤΕΛ Ναυπλίου στις 5:30 το απόγευμα της Κυριακής. Αφορμή μια αγαπημένη φίλη των παιδικών μου χρόνων, μια ηλικιωμένη θεία με νεαρή καρδιά και μία έκθεση.

Ανακάλυψα πόσα πολλά συναισθήματα μπορεί κάποιος να δοκιμάσει και πόσες εμπειρίες να γευτεί μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Κάνοντας λοιπόν μία πρόχειρη καταγραφή-απολογισμό αυτού του ξεχωριστού εικοσιτετραώρου, ιδού τα 24 αποτελέσματα:

  • Πέρασα ουσιαστικό χρόνο (ποιοτικά και ποσοτικά) με την 86χρονη θεία μου. Μυαλό ξουράφι, καρδιά ανοιχτή, γάμπες ανάλαφρες που γυρίζουν όλο το Ανάπλι – μόνο που τον τελευταίο χρόνο έχει αυτό-περιοριστεί σε πρωινές και μεσημεριανές βόλτες.
  • Άκουσα οικογενειακές αφηγήσεις από τα παλιά, από το στόμα της θείας.syntagma_nafplio
  • Πέρασα ζωντανές ώρες με μια φίλη που ζει εδώ και χρόνια στο εξωτερικό. Ανταλλάξαμε νέα, εμπειρίες και υποσχέσεις για μελλοντικές συναντήσεις. Αφέθηκα στη γλύκα του συναισθήματος του να ξανασμίγεις με κάποιο πρόσωπο με το οποίο δεν σε συνδέουν δεσμοί αίματος ωστόσο το θεωρείς μέλος της οικογένειάς σου.
  • Ξαναθυμήθηκα πόσο ωραία γεύση έχει το φαγητό που μαγείρεψε κάποιος με αγάπη ειδικά για σένα.
  • Παραβρέθηκα στα εγκαίνια της έκθεσης «Νύφες» στο «Φουγάρο» που είχα χάσει στην Αθήνα, στο Μουσείο Μπενάκη, και που επιθυμούσα διακαώς να δω.
  • Επισκέφθηκα για πρώτη φορά τον μαγικό χώρο του «Φουγάρου» (ανακατασκευασμένη κονσερβοποιία ντομάτας) που φιλοξενούσε την έκθεση, μια νύχτα με φεγγάρι, κυνηγιάρικα σύννεφα και όμορφες μουσικές.
  • Γεύτηκα σπιτική λεμονάδα ειδικά φτιαγμένη για τη βραδιά των εγκαινίων.
  • Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και αντίκρισα την πανσέληνο κρεμασμένη δίπλα στο ηλεκτροφωτισμένο φουγάρο του «Φουγάρου» σε μια στιγμή καρτ-ποσταλικής ομορφιάς.
  • Έκανα για πρώτη φορά με τα ποδαράκια μου τον γύρο της Αρβανιτιάς.arvanitia_1arvanitia_2
  • Κολύμπησα για πρώτη φορά στα πρασινογάλαζα νερά της Αρβανιτιάς με σκηνικό γύρω –γύρω τα βράχια, τα πεύκα και τις φραγκοσυκιές.
  • Περπάτησα μόνη νου τα σοκάκια του Ναυπλίου κάνοντας πολλές μικρές προσωπικές ανακαλύψεις.
  • Ανακάλυψα ότι το Ναύπλιο διαθέτει θερινό σινεμά και μάλιστα σε τοποθεσία που προσφέρεται για ρομαντζάδα.arvanitia_3kolokotronis_nafplio
  • Περιπλανήθηκα σε μια αυλή που μοσχοβολούσε λεβάντες, που τα δέντρα της φωτίζονταν από σφαιρικά φωτάκια, ίδια μαγικά πορτοκάλια, και με γραμμές λαμπιόνια στον αέρα, σαν σε πανηγύρι.
  • Επισκέφθηκα το ΠΛΙ (Πελοποννησιακό Λαογραφικό ίδρυμα) που στεγάζεται σε ένα παλιό αρχοντικό, κόσμημα από μόνο του, φιλοξενεί ενδιαφέροντα εκθέματα και σε «ταξιδεύει» στην κυριολεξία στον χρόνο.
  • Εκπλήρωσα μια υλική επιθυμία – απωθημένο μου: αγόρασα από το υπέροχο πωλητήριο του ΠΛΙ με μόλις €4 ένα supersize κονσερβοκούτι του ΚΥΚΝΟΥ (ο γνωστός ντοματοπελτές που συνδέεται με τη βιομηχανική ιστορία του Ναυπλίου) για να βάζω μέσα τις κουτάλες της κουζίνας.kyknos_nafplio
  • Διασταυρώθηκα πολλές φορές με ευγενικούς Ναυπλιώτες που μου έδωσαν ολόσωστες οδηγίες για να βρω το δρόμο μου.
  • Τράβηξα πολλές φωτογραφίες στην πόλη και την εξοχή, στο αστικό τοπίο και στη φύση.secret_garden_nafplioyperthyro_nafplio
  • Είχα μια σύντομη γνωριμία με πολλούς ευγενικούς ανθρώπους που υπηρετούν μια όχι και τόσο γνωστή επιστήμη, την ενδυματολογία, και που επισκέπτονταν την πόλη για το συνέδριό τους με τον ενδιαφέροντα τίτλο Dress and Politics (έμαθα ότι θα συζητηθεί και το ζιβάγκο του Ανδρέα Παπανδρέου).
  • Έφαγα ένα αξιομνημόνευτο χοιρινό στη γάστρα με τηγανητές πατάτες κάτω από την κληματαριά στην ταβέρνα του Ψείρα, σε ανηφορικό σοκάκι της νεότερης πόλης.
  • Εντόπισα ταβερνάκια, τρατορίες, ζαχαροπλαστεία που οφείλω να τιμήσω στην επόμενη, μακρύτερης διάρκειας επίσκεψή μου στην πόλη.trattoria_nafpliosavouras_nafplio
  • Ένιωσα μια σιγουριά ότι η γη θα συνεχίζει να γυρίζει αφού το «Κεντρικόν» και τα «Νούφαρα» συνεχίζουν να βρίσκονται στη θέση τους για χαλαρό καφέ, στη μεσαιωνικής δομής και ομορφιάς πλατεία Συντάγματος.
  • Έμαθα – the hard way, κάνοντας ένα κομμάτι του ταξιδιού όρθια – ότι στην επιστροφή με το ΚΤΕΛ από το Ναύπλιο απόγευμα Κυριακής πρέπει να κλείνεις τη θέση σου από πολύ νωρίς, ανεξαρτήτως εποχής.ktel_nafplio
  • Γεύτηκα την ξέγνοιαστη χαρά του να περιδιαβαίνεις μια πόλη πεζή.
  • Συνειδητοποίησα πως o περιπατητής στην Ελλάδα χρειάζεται καπέλο και τις ζεστές ημέρες του Σεπτεμβρίου.mpoutzi_2014
Συνεχίστε την ανάγνωση